|
Audiencja
generalna 2 września 1998
1. Katechizm Kościoła Katolickiego poucza, że «osoba ludzka
uczestniczy w świetle i mocy Ducha Bożego. Dzięki rozumowi jest
zdolna do zrozumienia porządku rzeczy ustanowionego przez
Stwórcę. Dzięki swojej woli jest zdolna kierować się
sama z siebie do swojego prawdziwego dobra. Swoją
doskonałość znajduje w 'poszukiwaniu i umiłowaniu tego, co
prawdziwe i dobre' (por. Gaudium et spes, 15)» (n. 1704).
Duch Święty, który «przenika głębokości
Boże» (por. 1 Kor 2, 10), jest równocześnie światłem
dla sumienia człowieka i źródłem jego prawdziwej
wolności (por. Dominum et Vivificantem, 36).
W sanktuarium sumienia, najbardziej ukrytej głębi
człowieka, Bóg pozwala nam usłyszeć Jego głos i
poznać prawo osiągające swoją doskonałość w
miłości Boga i bliźniego, zgodnie z nauką Jezusa (por. Gaudium
et spes, 16). Przyjąwszy to prawo w świetle i mocy Ducha
Świętego, człowiek najpełniej urzeczywistnia swą
wolność.
2. Jezus Chrystus to spełniona prawda zamysłu Boga w
odniesieniu do człowieka, którego obdarzył najwyższym
darem wolności. Bóg zechciał «człowieka pozostawić
'w ręku rady jego' (Syr 15, 14), żeby Stworzyciela swego szukał
z własnej ochoty i Jego się trzymając, dobrowolnie
dochodził do pełnej i błogosławionej
doskonałości» (Gaudium et spes, 17; por. KKK, 1730).
Przyjąć objawiony w Jezusie Chrystusie zamysł Boga w stosunku do
człowieka i urzeczywistniać go we własnym życiu znaczy
odkryć autentyczne powołanie ludzkiej wolności, zgodnie z
obietnicą, którą Jezus złożył swoim uczniom:
«Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie
moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli» (J 8, 31-32).
Nie chodzi tylko o to, by wysłuchać orędzia i
posłusznie przyjąć przykazanie. Chodzi o coś bardziej
radykalnego: o «przylgnięcie do osoby samego Jezusa, uczestnictwo w Jego
życiu i przeznaczeniu, udział w Jego dobrowolnym i pełnym
miłości posłuszeństwie woli Ojca» (Veritatis splendor,
19).
Janowa Ewangelia ukazuje jasno, że nie odbierają życia
Chrystusowi wrogowie, powodowani brutalną potrzebą przemocy, lecz On
sam daje je dobrowolnie (por. J 10, 17-18). Zgadzając się w pełni
z wolą Ojca, «Chrystus ukrzyżowany objawia autentyczny sens
wolności, w pełni go realizuje poprzez całkowity dar z siebie i
powołuje swoich uczniów do udziału w tej samej wolności»
(Veritatis splendor, 85). On bowiem, za sprawą swej absolutnie
wolnej miłości zbawia na zawsze człowieka, który
nadużywając wolności oddalił się od Boga, wyzwala go z
niewoli grzechu i obdarza go prawdziwą wolnością udzielając
mu swego Ducha (por. Rz 8, 2; Ga 5, 1. 13).
3. Mówi nam św. Paweł: «gdzie jest Duch Pański -
tam wolność» (2 Kor 3, 17). Zsyłając swego Ducha,
zmartwychwstały Jezus stwarza życiową przestrzeń, w
której ludzka wolność może się w pełni
urzeczywistniać.
Rzeczywiście, dzięki mocy Ducha Świętego dar, jaki
Jezus złożył z siebie Ojcu poprzez swą śmierć i
zmartwychwstanie, staje się źródłem i wzorem wszelkich
autentycznych kontaktów człowieka z Bogiem i braćmi.
«Miłość Boża - pisze św. Paweł - rozlana jest w
sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam
dany» (Rz 5, 5).
Również chrześcijanin, żyjąc w Chrystusie,
dzięki wierze i sakramentom «z wolnej woli cały» powierza się
Bogu Ojcu (por. Dei verbum, 5). Najwyższym przejawem wolności jest
akt wiary, poprzez który opowiada się on odpowiedzialnie za Bogiem,
wierzy Jego miłości objawionej w Chrystusie ukrzyżowanym i
zmartwychwstałym i w odpowiedzialny sposób poddaje się
działaniu Ducha Świętego (por. 1 J 4, 6-10).
Wypełniając z radością wolę Ojca we wszelkich
okolicznościach życia, na wzór Chrystusa i w mocy Ducha,
chrześcijanin kroczy drogą prawdziwej wolności i oczekuje z
nadzieją chwili przejścia do «pełnego życia» w niebieskiej
ojczyźnie. «Przez działanie łaski - naucza Katechizm
Kościoła Katolickiego - Duch Święty wychowuje nas do
wolności duchowej, by uczynić nas wolnymi
współpracownikami swego dzieła w Kościele i w
świecie» (n. 1742).
4. Ten stworzony przez Ducha nowy horyzont wolności wywiera
wpływ również na nasz stosunek do braci i sióstr,
których spotykamy na swojej drodze.
Właśnie dlatego, że zostałem wyzwolony przez
miłość Chrystusa, który obdarzył mnie swoim Duchem,
mogę i powinienem z miłości oddać się dobrowolnie
bliźniemu. Tę głęboką prawdę wyraża Pierwszy
List św. Jana Apostoła : «Po tym poznaliśmy
miłość, że On oddał za nas życie swoje. My
także winniśmy oddać życie za braci» (1 J 3, 16). W «nowym»
przykazaniu Jezusa zawiera się prawo łaski; człowiek,
który je przyjmuje, w sposób najpełniejszy urzeczywistnia
swą wolność: «To jest moje przykazanie, abyście się
wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma
większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje
za przyjaciół swoich» (J 15, 12-13).
Bez pomocy Pocieszyciela nikt nie może osiągnąć tego
szczytu miłości, na który wzniósł się
ukrzyżowany Chrystus. Co więcej, św. Tomasz z Akwinu
napisał wręcz, że «nowe prawo» jest tą samą
łaską Ducha Świętego, udzieloną nam przez wiarę w
Chrystusa (por. Summa Theologiae, I-II, q. 106, a. 1, conclus. et ad 2).
5. Uosobieniem tego «nowego prawa» wolności i miłości
jest Jezus Chrystus, ale jednocześnie - w całkowitej
zależności od Niego i Jego odkupienia - wyraża się ono w
Matce Boskiej. Pełnia wolności, będąca darem Ducha,
«wyraziła się tak wzniośle przez wiarę Maryi, przez
'posłuszeństwo wiary' (por. Rz 1, 5): zaiste, 'Błogosławiona
jesteś, któraś uwierzyła'!» (Dominum et Vivificantem,
51).
Niech więc Maryja, Matka Chrystusa i nasza Matka, będzie nam
przewodnikiem w coraz głębszym i radosnym odkrywaniu Ducha
Świętego jako źródła prawdziwej wolności w
naszym życiu!
|