|
WIĘŹ
JEZUSA Z OJCEM - OBJAWIENIE TAJEMNICY TRYNITARNEJ
1. Jak widzieliśmy w poprzednich katechezach, Jezus poprzez swe słowa
i dzieła utrzymuje ze «swoim» Ojcem bardzo szczególną więź.
Janowa Ewangelia podkreśla, że to, co przekazywał On ludziom,
jest owocem owego głębokiego i niepowtarzalnego zjednoczenia: «Ja i
Ojciec jedno jesteśmy» (J 10, 30). A ponadto: «Wszystko, co ma Ojciec, jest moje»
(J 16, 15). Istnieje wzajemność pomiędzy Ojcem i Synem w
zakresie tego, co wiedzą o sobie (por. J 10, 15), tego, kim są (por.
J 14, 10), tego, co czynią (por. J 5, 19; 10, 38) oraz tego, co
posiadają: «Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje» (J 17,
10). Jest to wzajemna wymiana, znajdująca swój pełny wyraz w chwale,
jaką Jezus otrzymuje od Ojca w najgłębszej tajemnicy
śmierci i zmartwychwstania po tym, jak sam przysporzył chwały
Ojcu podczas swego ziemskiego życia: «Ojcze, nadeszła godzina. Otocz
swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył (...). Ja
Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi (...). A teraz Ty, Ojcze, otocz
Mnie u siebie (...) chwałą» (J 17, 1. 4-5).
To istotne zjednoczenie z Ojcem nie tylko towarzyszy
działalności Jezusa, lecz określa całe Jego istnienie.
«Wcielenie Syna Bożego objawia, że Bóg jest wiecznym Ojcem i
że Syn jest współistotny Ojcu, czyli że On jest w Nim i z
Nim tym samym jedynym Bogiem» (KKK, 262). Ewangelista Jan pokazuje jasno,
że przywódcy religijni narodu kontestują właśnie
Jego boskość, nie tolerują bowiem faktu, że nazywa On Boga
swym Ojcem, a więc czyni się równym Bogu (J 5, 18; por. 10,
33; 19, 7).
2. Dzięki tej zgodności w istnieniu i działaniu, Jezus
objawia Ojca zarówno w słowach, jak i w czynach: «Boga nikt nigdy
nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie
Ojca, [o Nim]
pouczył» (J 1, 18). Zgodnie
z przekazem Ewangelii synoptycznych, «upodobanie», którym cieszy
się Chrystus, zostaje oznajmione podczas Jego chrztu (por. Mk 1, 11; Mt 3,
17; Łk 3, 22). Ewangelista Jan odnajduje trynitarne korzenie tego
«upodobania», czyli tajemnicze istnienie Słowa «u» Ojca (por. J 1, 1),
który zrodził Je w wieczności.
Biorąc za punkt wyjścia Syna, refleksja Nowego Testamentu, a
następnie zakorzeniona w niej teologia pogłębiła
tajemnicę «ojcostwa» Bożego. Ojciec jest tym, który w
życiu trynitarnym stanowi absolutną zasadę. Jest tym,
który nie ma początku i w którym ma źródło
Boże życie. Jedność trzech Osób jest dzieleniem
się jedyną Boską istotą, lecz następuje to w dynamice
wzajemnych relacji, które mają źródło i fundament
w Ojcu. «Ojciec rodzi, Syn jest zrodzony, Duch Święty pochodzi»
(Sobór Laterański IV: DS, 804).
3. Apostoł Jan daje nam klucz do tej tajemnicy, która
przekracza nieskończenie nasze możliwości pojmowania, kiedy w
swym Pierwszym Liście oznajmia: «Bog jest miłością» (1 J 4,
8). To szczytowe objawienie wskazuje, że Bóg jest agape,
czyli darmowym i całkowitym darem z siebie, a Chrystus dał tego
świadectwo zwłaszcza przez swą śmierć na krzyżu.
W Chrystusowej ofierze objawia się nieskończona miłość
Ojca do świata (por. J 3, 16; Rz 5, 8). Cechą Boga jest
zdolność do nieskończonej miłości, do ofiarowania
się bez zastrzeżeń i bez miary. Dzięki temu, że jest
Miłością, jest Ojcem w życiu Bożym, zanim jeszcze w
sposób wolny stworzył świat: jest miłującym Ojcem,
który rodzi umiłowanego Syna i wraz z Nim daje początek Duchowi
Świętemu, Osobie-Miłości, wzajemnej więzi
jedności.
Na tym fundamencie wiara chrześcijańska pojmuje
równość trzech Osób Boskich: Syn i Duch równi
są Ojcu nie jako autonomiczne zasady, tak jakby byli trzema bogami, lecz
dlatego, że otrzymują od Ojca całe Boskie życie,
odróżniając się od Niego i od siebie nawzajem jedynie w
różnorodności relacji (por. KKK, 254).
Oto wielka tajemnica, tajemnica miłości, niepojęta
tajemnica, wobec której słowo powinno ustąpić miejsca
milczeniu pełnemu zachwytu i uwielbienia. Oto Boska tajemnica,
która jest dla nas wyzwaniem i która ma dla nas wielkie
znaczenie, ponieważ uczestnictwo w życiu trynitarnym zostało nam
ofiarowane dzięki łasce przez odkupieńcze wcielenie Słowa i
dar Ducha Świętego: «Jeśli Mnie kto miłuje, będzie
zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i
przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać» (J 14, 23).
4. Wzajemność między Ojcem i Synem staje się zatem
dla nas wierzących początkiem nowego życia, pozwalającego
nam uczestniczyć w pełni życia Bożego: «Jeśli kto
wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym, to Bóg trwa w nim, a on w
Bogu» (1 J 4, 15). Stworzenia przeżywają dynamizm życia
trynitarnego w taki sposób, że wszystko zmierza do Ojca za pośrednictwem
Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym. Podkreśla tę prawdę
Katechizm Kościoła Katolickiego: «całe życie
chrześcijańskie jest komunią z każdą z Osób
Bożych, bez jakiegokolwiek ich rozdzielenia. Kto oddaje chwałę
Ojcu, czyni to przez Syna w Duchu Świętym» (n. 259).
Syn stał się «pierworodnym między wielu braćmi» (Rz
8, 29); przez Jego śmierć Ojciec na nowo nas zrodził (por. 1 P
1, 3; por. także Rz 8, 32; Ef 1, 3), toteż w Duchu Świętym
możemy przyzywać Go tym samym słowem, którego używał
Jezus: Abba (por. Rz 8, 15; Ga 4, 6). Św. Paweł wyjaśnia
dalej tę tajemnicę mówiąc, że Ojciec uzdolnił
nas «do uczestnictwa w dziale świętych w światłości.
On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do
królestwa swego umiłowanego Syna» (Kol 1, 12-13). Natomiast
Apokalipsa w takich słowach opisuje eschatologiczny los człowieka,
który wraz z Chrystusem walczy i odnosi zwycięstwo nad mocami
zła: «Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim
tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na
Jego tronie» (Ap 3, 21). Ta Chrystusowa obietnica otwiera przed nami
wspaniałą perspektywę uczestnictwa w Jego głębokim
zjednoczeniu z Ojcem w niebie.
Do Polaków uczestniczących w
audiencji generalnej:
W ciągu tych naszych katechez, które przygotowują do
Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, staramy się z różnych stron
przybliżyć do tajemnicy Boga żywego. Boga żywego! Ten
Bóg jest Ojcem. To, że jest Ojcem, znaczy, że ma w sobie
Boskie życie. Jest Ojcem, który rodzi Syna i z tym Synem jednoczy
się w Duchu Świętym.
Wewnętrzne życie Boga, Boga żywego, stało się
dla nas jak gdyby otwarte przez objawienie, w szczególności przez
Chrystusa. Nie tylko otwarte dla naszego poznania, ale otwarte jako wezwanie,
jako zaproszenie do uczestnictwa. Jesteśmy zaproszeni, wezwani do
uczestnictwa w wewnętrznym życiu Boga. To jest nasze chrześcijańskie
powołanie.
Trzeba, żebyśmy w przygotowaniu do Roku 2000, do Wielkiego
Jubileuszu, zgłębiali tę wielką prawdę, która
tak bardzo wiele mówi nam o nas samych, o naszym życiu, o naszym
powołaniu.
Okres Wielkiego Postu w szczególny sposób ku temu nas
usposabia. Starajmy się w ciągu tego okresu Wielkiego Postu —
łącząc się z męką, śmiercią i
zmartwychwstaniem Chrystusa — przybliżać się do tajemnicy Boga
żywego, do tajemnicy Ojca przez Syna w Duchu Świętym. Niech
będzie pochwalony Jezus Chrystus!
|