BÓG STAŁ SIĘ CZŁOWIEKIEM DLA CZŁOWIEKA

Katecheza środowa i opłatek z Polakami. 22 XII 1999

Przedświąteczna katecheza środowa Jana Pawła II poświęcona była bezpośrednim przygotowaniom do obchodów uroczystości Bożego Narodzenia oraz inauguracji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000. Ojciec Święty złożył pielgrzymom życzenia w kilku językach, a przed udzieleniem Błogosławieństwa Apostolskiego zwrócił się do swoich rodaków, których w Auli Pawła VI było ok. 1 500. W spotkaniu uczestniczyli m.in. delegat Prymasa Polski ds. duszpasterstwa emigracji abp Szczepan Wesoły oraz ambasador RP przy Stolicy Apostolskiej Stefan Frankiewicz i ambasador RP we Włoszech Maciej Górski. Poniżej zamieszczamy katechezę Ojca Świętego oraz przemówienie do Polaków.

1. Tradycyjna audiencja środowa odbywa się dziś w liturgicznym i duchowym klimacie Adwentu, pogłębionym jeszcze przez bliskie już święta. Nowenna przed Bożym Narodzeniem, którą odprawiamy w tych dniach, jest jakby liturgicznym preludium, które pomaga nam przygotować się do uroczystych obchodów wielkiego «wydarzenia» sprzed dwudziestu stuleci: wzywa nas, byśmy rozważali głębokie prawdy tajemnicy wcielenia i uczynili je częścią własnego życia.

W bieżącym roku 1999 przygotowujemy się do przeżycia Bożego Narodzenia jako momentu niezwykłego: w bliską już Świętą Noc rozpocznie się bowiem Wielki Jubileusz Roku 2000, do którego Kościół od dawna przygotowuje się z wiarą, co umacnia w nas jeszcze postawę oczekiwania. W ostatnich dniach okresu adwentowego liturgia podkreśla to oczekiwanie całego stworzenia, jak gdyby po dwóch tysiącach lat z nową radością przyjmowało ono nadejście Tego, który w doskonalszy jeszcze sposób odtwarza jego pierwotną harmonię, zburzoną przez grzech.

2. Drodzy bracia i siostry! Już teraz przygotowujmy się do intensywnego przeżycia zbawczego wydarzenia Bożego Narodzenia, rozpoczynając z głęboką radością Rok Jubileuszowy. W ubóstwie żłóbka kontemplujmy doniosły «fakt» wcielenia: Bóg staje się człowiekiem, aby spotkać każdego z nas. Pozwólmy, aby ta wielka tajemnica przemieniała nasze życie przez cały jubileuszowy czas łaski. Raz jeszcze przeżyjmy wzruszające i porywające doświadczenie pasterzy, którzy bez wahania przyjęli Nowinę przyniesioną przez aniołów i pospieszyli uwielbić Zbawiciela, stając się w ten sposób pierwszymi świadkami Jego obecności w świecie.

3. Maryja Panna, która jako pierwsza przygotowała obiecanemu Mesjaszowi godne mieszkanie i także dzisiaj ukazuje Go światu, niech uczy nas otwierać, więcej — otwierać na oścież drzwi naszych serc na bożonarodzeniowe orędzie światłości i pokoju.

Z takimi uczuciami i w klimacie duchowej radości z rychłej już inauguracji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, pragnę złożyć każdemu z was najserdeczniejsze życzenia wszelkiej pomyślności. Życzliwą pamięcią ogarniam też osoby cierpiące, tych którzy muszą znosić dotkliwe konsekwencje wojny i którzy zmagają się ze szczególnymi trudnościami. Wszystkim życzę, aby podczas zbliżających się świąt mogli zaznać pociechy płynącej z obecności Zbawiciela, której świadectwem niech będą czyny miłości i solidarności.

Pragnę uczestniczyć w zjednoczeniu waszych serc

Witam pielgrzymów z Polski!

 «Bóg się rodzi, moc truchleje,

 Pan niebiosów obnażony!

 Ogień krzepnie, blask ciemnieje,

 Ma granice nieskończony!»

1. Drodzy Bracia i Siostry, dobrze jest nam znana ta piękna kolęda, napisana przez Franciszka Karpińskiego. Oddaje ona w sposób bardzo głęboki nastrój Bożego Narodzenia i wprowadza w tajemnicę wydarzeń, których świadkiem była noc betlejemska, kiedy to nieogarniony Bóg zniżył się ku stworzeniu, przyjął ludzką naturę i stał się człowiekiem dla naszego zbawienia.

Serdecznie witam wszystkich obecnych na tej audiencji. Dziękuję za to, że podtrzymujecie tradycję wigilijnych spotkań z Papieżem w Watykanie. Pozdrawiam abpa Szczepana Wesołego, księży duszpasterzy Polaków w Rzymie, Pana Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej przy Stolicy Apostolskiej i przy Kwirynale, przedstawicieli duchowieństwa oraz zakonów żeńskich i męskich. Pozdrowieniem tym pragnę objąć także tych, którzy tu nie są obecni, zwłaszcza wasze rodziny i waszych bliskich.

2. Boże Narodzenie w tym roku ma szczególną wymowę. O północy w wigilię zostaną bowiem otwarte Drzwi Święte (Porta Santa), a w samą uroczystość Narodzenia Pańskiego we wszystkich diecezjach na świecie rozpoczną się obchody Wielkiego Jubileuszu. Zanim zasiądziemy do wigilijnego stołu i będziemy się łamać opłatkiem, winniśmy sobie bardzo głęboko uświadomić, że to właśnie my stajemy się uczestnikami wielkich wydarzeń, jakie dokonują się w historii ludzkiej i w dziejach zbawienia. Rok 2000 my, chrześcijanie, będziemy w sposób szczególny przeżywać jako pamiątkę wcielenia, przyjścia na świat Jezusa Chrystusa, prawdziwego Boga i doskonałego człowieka. W konsekwencji winien to być czas uwielbienia i dziękczynienia Bogu za Jego nieskończone miłosierdzie, czas żarliwej modlitwy i szczerego nawrócenia poprzez przemianę życia, ażeby każdy z nas mógł obficie czerpać ze zdroju łaski. Jubileusz to rok łaski od Pana.

Składam również dzięki Bożej Opatrzności za to, że dane mi było w mijającym roku ponownie odwiedzić ojczystą ziemię. Proszę Boga, aby ta pielgrzymka przynosiła obfite owoce w życiu osobistym i społecznym.

3. Chociaż dzielą nas jeszcze dwa dni od wigilii, już dzisiaj łamię się opłatkiem z moimi rodakami w kraju i na świecie i składam serdeczne życzenia. Obejmuję modlitwą Kościół w Polsce wraz z jego pasterzami, z Księdzem Prymasem na czele i całe nasze społeczeństwo — wszystkich bez wyjątku. Tak bardzo pragnąłbym być blisko każdego z was, każdej polskiej rodziny i polskiego domu, zwłaszcza tam, gdzie jest cierpienie i ból, samotność i gorycz opuszczenia.

Całej mojej Ojczyźnie życzę, aby duch Wielkiego Jubileuszu przeniknął serca świętym ogniem miłości. Niech zagości w naszych domach miłosierdzie, dobroć i ludzka solidarność. Niech te radosne święta narodzenia Jezusa Chrystusa przyczynią się do zbliżenia ludzi do siebie, a ja bardzo pragnę uczestniczyć w tym zjednoczeniu serc. O to proszę gorąco Boga, który «tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne» (J 3, 16).