117. Czcienie o tem, jako Jozef, opiekalnik dziewice Maryje, legł i umarł

Znalazszy miłe dzicię Jesukrysta i wrocili sie do Nazaret. Jozef jako stary a barzo w robocie człowiek natychmiast wpadnie w niemoc, iże jemu już idzie ku śmierci. Ubacząc dziewica Maryja, iż jej opiekalnik tako wielką niemoc ma, przystąpiwszy ku swemu synu miłemu pocznie jego z płaczem prosić rzekąc: "O miły synu, namilejszy nasz opiekalnik silno w trudnej niemocy leży a idzie jemu ku śmierci. Ale widzisz, miły synku, iżeś jeszcze młoda ja jako żeńczyzna nie wiem sie opiekać, tegodla ja ciebie proszę, nie daj mu tak rychło umrzeć, nie przepuszczaj nań śmierci". Miły Jesus odpowiedział k temu rzekąc: "O miła matko, ten jest był przy mem narodzeniu i uchowaniu i już widział moje dni aż dotychmiast, przeto musi umrzeć, aby zstąpił do prorokow i do starych ojcow, ktorzy siedzą na piekielnych otchłaniach, aby im powiedział, co widział od mego urodzenia aże dotychmiast, a też iże <sie> ich odkupienie bliży". Takoż sie stało, iże Jozef umarł w tej niemocy. Tako dziewica Maryja z tego wieliki smętek miała i ubrawszy sie we wdo<w>ie odzienie, jako tedy był obyczaj <...>, bo dokąd był Jozef żyw, chodziła, jako tedy był zakon małżenkam chodzić. Przyjaciele wźwiąwszy ciało Jozefowo i nieśli do kościoła na marach. Dziewica Maryja z inny<mi> paniami też szła za nim na pogrzeb wielice płaczęcy a narzekając. Takoż ji w kościele pochowano, a ona ostawiwszy przed kościołem <...> wieliki płacz i smętek, ktoryż miała o swego opiekalnika. Wszytki Żydowki cieszyły ją rzekąc: "O miła pani, nie miej takiego smętku! Bożać wola k temu była, wszyscy umrzemy i zemrzeć mamy". Temi słowy rozmaicie ją cieszyły <...> A to sie przeto działo, aby złemu, dyjabłu, skryto było człowiectwo miłego Jesukrysta.