130. O języku Jesukrystusowym

Język jego umowny a wielebne mowy, nie rychły, nie kłokietliwy, nie szepietliwy ani momotliwy, ale wierny, prawdziwy a też roztropny, miłościwy, lubiezny, cichy a silno pokorny. Nie był nieustawiczny w rzeczy albo w mowie <...>, nie było słowo jego przemieniające, nie okropne ani takież przykre. Język miał dobrze rozumny a barzo przestrony. Był nauczony mądrości a nikogo nie omawiający. Rozkoszne było wzdychanie jego wielebnych ust, słodkie silno rozkoszy a niewyprawne wonie.