134. O nogach miłego Jesusa a o pościu

W młodości miły Jesus miał nogi krasne a silno wielebne, ale potem od wielikie drogi a od wielikiego chodzenia pokaziły sie jemu, iże były sinie. Bo w jego piętach świętych przykre kamienie rosło, ktoreż urażały jego święte nogi. A też od jego dziectwa, jako począł odrastać, nigdy na swe nogi nie obuwał. A wszakoż takie stąpanie <jego> było lubiezne a chwalebne, śmierne a nie rzucające [takie stąpanie jego było]. Nie było też nieustawiczne <...>, ale było wartkie jego poście a silno urupne <...>, ale było silno poczesne a silno podobne. We wszech jego obyczajoch był ustawiczny a śmierny. Stanie, ruszanie, stąpanie, poście a odzienie jego wszytko było słuszne.