160. Czcienie o rozmaitem położeniu czcienia świętej ewanjelijej podług ksiąg Skolastyki istoryjej

Aże dotychmiast czcienie <o> młodości i o skut<c>ech Pana naszego szło porządnie jedno po drugiem, podług tego jako sie działo. A dalej rozmaicie pokładają aże do jęcia [ye] świętego Jana Krzciciela. Bo niektorzy minią, iże pirwe Wielikie Nocy po krzczeniu miły Jesus obrocił wodę w wino, tegodla iże święty Jan ewanjelista natychmiast po tym <cudzie> pisze, iże miły Krystus szedł do Jerusalem i wypędził przedające i kupujące <z kościoła>; ktoraż rzecz, minią, iże inegdy sie nie stała, lecz tej Wielikiej Nocy. Ale przeciw tym jest obyczaj cerekwie, ktoraż to mini[e], by sie stało to istne cudo na E<p>ifaniją, to jest na Świeczki[e] albo na Szczodry Dzień, bo to na każdy rok wspominano. By też niektorzy, ktorzyż mowili, iże tego dnia, <kiedy> krszczon, uczynił to cudo. Ale Matusz rzekł: "Tedy Jesus wiedzion na puszczą", minię "tedy", czusz po krzszczeniu. A święty Marek mowi: "Natychmiast wypędził Jesusa Duch <na puszczą>", mini<ę> "natychmiast", to <jest> po krzszczeniu. Wszakoż cyrkwie nasze tego dnia [kiedy krszczon] stały sie ty trzy rzeczy, ale po leci<ch>, to jest pirwszego lata trzeciegonaście dnia przyszli trzej krolowie nawiedzając ji; <krszczon tegoż dnia we trzydzieści lat albo> we trzydzieści lat i pirwego lata; przeminił wodę w wino tegoż dnia, ale po lecie[ch]. Beda mieni, iże po roce [mini] tegoż dnia uczynił cudo o pięciorgu chleba a o dwu rybu. Na to mowi Maksymus biskup w kazaniu, ktore sie tako poczyna: Jako pokoleniu swemu wierne stare przykazanie, iże dzisia nasz miły zbawiciel od pogańskich krolow jest pochwalon i modlon, dzisia jordańskie rzeki błogosławieniem swego krsta poświęcił, dzisia wezwan na swadźbę wodę w wino obrocił, przetoż ten dzień w starych księgach rozmaite dziej<ą> Epifanije, czusz dzień rozmaitego oświecenia Jesukrystusowego, bo Epifanija mieni się oświecenie. Wszakoż prze trojakie zjawienie świat<ł>ości dzień ten trojakiem imieniem wezwan. Napirwe ji mienią Epifanija, jeż sie stało przez gwiazdę, jakoby z wysokości uczynione; wtore zową Teofanija, jeż sie stało przy krzście bożem, <jakoby od Boga, czusz od ojca uczynione>; trzecie słową Betfanija po grecku od tego, co sie stało na swadźbie, jakoby w domu uczynione, bo "beth" po grecku mieni sie 'dom' po łacinie. Mimo to jeszcze <jest> wątpienie <...> miedzy nawyszemi doktory wiary krześcijańskie, iże niektorzy piszą jedny księgi ze cztyrz, naśladując też Ammonigo Aleksandryj <ski>ego, Euzebijusza, cezarzyńskiego biskupa a Teofila, jen był siedmy po świętym Pietrze na stolcu antyj<o>kowskiem. Ci mowią, iże Krystus po swem poszczeniu i kuszeniu jawnie kazał, apostoły sebrał i kazanie na gor<z>e[czsze] przed uczynienim cuda uczynił, to jest wina z wody, a to z tego biorą, gdyż to cztą, iże Krystus był wezwan na swadźbę i z zwoleniki. Ale pospolne domnimanie jest, iże po tem cudzie apostoły wezwał <tajemnie i> tajem[n]nie kazał aże do jęcia świętego Jana, a potem jawnie kazał. Tegoż zjednania naśladujmy, drugiemu nie uwłocząc.