172. Tu sie poczyna epistoła, ktorą pisał krol Abagarus Jesukrystusowi

Abagarus krol, Wokaniejski syn, t[e]oparka[now], dobremu Jesukrystusowi, zbawicielowi szwego świata, patryjarsze wielikiemu w ziemi jerosolimskiej, zdrowie i wszytko dobre. O tobiesmy słyszeli wielikie dziwy i wieliką twoję moc, ktorąż czynisz niemocnem, młdem i chromem, obcem <i bliskiem>, znajomem i nieznajomem, bo przez lekarstwa zielnego albo korzennego uzdrawiasz niemocy jednem słowem. Ślepem wzrok wracasz, niemym mowę, głuchem o[d]twarzasz słuch, chromem czynisz, iż chodzą, oczyszczasz trędowate, <wyrzucasz złe duchy>, [wszelkie] <szalone> uzdrawiasz, paraliżem zarażone ku zdrowiu wracasz, martwe krzesisz, wszytkie niemocy <uzdrawiasz> i rozmaite młdości, i rozmaite wr<z>ody, i wszytki boleści. Kiedyż ty czynisz takie cuda i znamiona, ja wierzę, iżeś Bog albo syn boży, ktoregoż Żyd niemiłościwy wierzyć nie chce, iżeś ty przyszedł prze ich zbawienie z nieba i ukazujesz moc twoję miedzy niemi. Tego dla cie proszę, aby raczył ku mnie przyć a proszę cie, aby sie nie leni? i iżby przyszedł a uzdrowił mie od mej niemocy, ktorą ja dawno cirpię. A tobie ślę wozy i myto od przewozow, strawę i potrzeby podrożne i cokoli by nałożył. Też to słyszę, iż cie Żydowie nienaźrą a radzi by cie umorzyli albo zadali śmierć. Tegodla przydzi k nam, aby mie uzdrowił, to se mną będziesz bydlić na wieki przezpieczno, nie bojąc sie ich zdrady i ich przeciwności, ktorąż ukazują przeciw tobie. Boć mam miasto niewielikie, ale czsne a dobre a lud jest w nim mądry a śmierny, tako iże w niem obyjdziewa sie oba dobrze a tobie dam w niem [dam] dzierżeć państwo wszytko se mną.