547. O tem, jako dziewica błogosławiona widziała swego syna tako sromotnie ubiczowanego

Mienią tu mistrzowie, iże kiedy nasz miły Zbawiciel Jesus tako jawnie ukazowan Żydom, było jakoby trzeciej godziny. A tedy dziewica błogosławiona uźrawszy swego syna pośmiewanego, tako ubiczowanego, tako koronowanego i sromotnie obleczonego, zumiawszy sie, straciwszy mowę i padła jako umarła. Święta Maryja Magdalena też uźrawszy swego mistrza tako unędzonego, jednąc krzyknąwszy padła takież jako umarła, a potem gdy wstała Maryja Magdalena, rzuciwszy sie ku szyi dziewicy Maryjej i poczęła mowić rzekęcy: "Ach mnie nędznej! Biada mnie nieszczęsnej! Kto mię zbawił takiego nauczyciela, takiego mistrza, takiej słodkości i takiej światłości? O dziewice przesławna, matko smętnych macior, tenci nikakiej nie widzi mi sie, by twoj syn był a moj mistrz miły, boć on był prześwietlszy słońca, a tenci jest trędowaty i wszytkich skaradszy; syn twoj był krasszy anjołow, a ten jest wszech ludzi niepodobniejszy; snadziesmy zdradzeni, iże wierzymy, aby on był, a nie jestci". A takoż wszyscy, ktorzy byli z dziewicą błogosławioną, takież narzekali. A dziewica błogosławiona podług tego, jako to podobno wierzyć, iże barzo trudną boleść miała wnątrz, patrzęcy na takie niepodobne męki swego miłego syna.