41. Czcienie o wroceniu Jozefowem, kiedy j<u>ż nalazł Maryją brzemienną. Święty Łukasz pisze

Jozef wrociwszy się nalazł Maryją brzemienną i noszącą już dzieciątko w swem żywocie. Zumiawszy sie on i lęk sie nasilnie i pocznie sie dziwować, co by sie to stało. Zasmęciwszy sie nasilnie jął wielikie udręczenie mieć nie telko sam o sie, ale o swą oblubienicę Maryją, iże wiedział, iż jest ona czysta i dostojna dziewica. Nie wiedząc, co by sie to stało, iż jest juże ciężka, pocznie Boga wszechmogącego wzywać ze łzami umorzyć albo zbawić tej wielikie mierzączki, a wszakoż swe boleści [a wszakoż swe boleści] i smętku nikako dziewicy Maryjej nie chciał zjawić, aby jej tem nie zasmucił, a wiarował sie tego nasilnie, by sie to nie zjawiło aby Maryja nie była odwieszczona albo by nie przyszła w słowo. Tako z wieliką żałością chciał precz uciec i chciał ją tajemnie opuścić. Maryja ubaczywszy smętek Jozefow pocznie ji weselić, świaczcząc innymi pannami, iż sie to bostwem stało, co w niej widział, powiedając wszytko, co sie stało. Jine dziewice dawały wielebne świadectwo rzekąc, iże Maryja jest czysta dziewica a poczęła Duchem Świętym przez męskiego dotykania, ale już brzemienna jest bożem synem; bo jej czystota zawżdy jest anjołem strzeżona, bo miłowała czystotę <nad> inne swymi obyczajmi i swem żywotem, na każdy dzień była na modlitwie, mowięcy z Bogiem albo z świętymi anjołmi, od anjoła na każdy dzień karmienie brała, ktoreż w południe przynaszano. My wiemy, iż jest czysta a niepokalana dziewica a posromność dziewiczą wielebnie chowała.