104. O wodzie, ktorąż nosił matce swej a jako dzbany rozbite czynił cało

Studnia była blisko Nazareta, k niej że chodziasze często <Jesus> a nosił wodę swej matce. Takoż jednego dnia szedł <...>, nosząc dzban w ręku, gdzież silno dziwną rzecz pokazał. Bo ten istny dzban, co w ręku nosił, rozbiwszy i naczyrpał wody w podołek swego odzienia i nosił jako w wiedrze i nijedna kropia nie ukanęła <...> Uźrawszy to ine dzieci rozbiły swoje dzbany i jęły czyrpać wodę <w> podołki. Ale woda podług swego przyrodzenia przeszedszy przez chusty i wyciekła dziurami przez chusty. Tako ony lęknąwszy sie <nie śmiały> wrocić do domow, ale płakały siedząc pospołu u studnie. Tedy Jesus kazał im, aby zebrały swoje dzbany <...> Tako dzieci zebrawszy ty istne skorupy i położyły przed nogi Jesukrystusowymi. Tako Jesus ony skorupy przeżegnawszy i kazał im, ono wszyscy słyszą, rzekąc, aby każde słomienie natychmiast aby sie wrociło i przyłączyło sie swemu stawu. Tako nagle ony skorupy [nagle] sie samy zlepiły, a takoż ty istne sędy słomiony były potem całe, i dzbany, ktore sie w małe skorupy słamały, były całe natychmiast jako przedtym. Jako to uźrały dzieci, wielikiem weselim wezmą swoje wiadra i naczyrpały je wody, i wrociły sie do domu z wieliką radością, dziwując sie temu dziwu wielikiemu.