Ale co ociec miłosierdzia [jen] nigdy nie przestanie ucieszać nędznych, jeż tako widzi smętne, aby ich nie wysłuchał, kiedykoli ji wzywają, a też nigdy nie opuści, kiedy w nim mają nadzieję, tegodla posłał k niemu anjoła z niebios Gabryjeła <...> Przyszedwszy k niemu pozdrowił ji rzekąc: "Zdrow bądź, Joachymie, przyjacielu boży! Mir i uciechę, zdrowie i nadzieję wielikiego wesela przymi dzisia i na wiek wiekom od Boga wszechmogącego. To poselstwo <zbawienia> miej od moich ust; bo twoj smętek obroci sie tobie w wielikie wesele, wszytek płacz twoj ma już skonanie, bo z twego nasienia ma wynić wielebny płod, przezeńże ma być odkupion wszystek świat i będzie nawrocono krolestwo Dawidowo ojca twego <...> To błogosławione plemię <będzie żeńczyzna i> będzie już poświęcono w żywocie swej matki. Tej wielebnej dziewicy będzie imię Maryja, dziewicą zawżdy ostanę, aby sie popełniło pismo starych ojcow <...> Żywot tej błogosławionej dziewice tobie wypowiem, kako ją masz chować, <powiem>. Tać będzie poświęcona w żywocie matki swej, bo nie będzie pokalana żadnym zakałem grzecha, ale zawżdy czysta dziewica zostanie <...> Tegodla kiedy tę dziwkę wielebną oddoisz <...> i uchowasz do siedmi lat, tako ją dasz do kościoła i polecisz kapłanom, aby z jinymi dziewicami <...> na kożdy dzień Bogu miłemu służyła. Ta dziewica na czystsza będzie, <...> pocznie i urodzi dzieciątko wielebne, jenże będzie synem bożem wezwany a będą jemu dany wszystki krolewstwa tego świata, niebo, pkieł i wszystko stworzenie i moc jego krolewstwa stanie na wieki. Tego dla, mężu święty i dostojny, wroć sie w dom twoj, aby uci<e>szył i uweselił twoję oblubieńcę, bo ta dziewica, o jeżeśm ja to przepowiedział, pocznie dzieciątko; jąż Bog wszechmogący Duchem Świętem s niebios j<u>że zaszczy[ś]ci, iże będzie brzemienna". Anna zosta[wi]wszy w domu wieliki zamęt i wieliki płacz imiała, męcęcy się o kaką przytczą męża swego i wzywała Boga wszechmogącego ze łzami < ...>, aby ją raczył wybawici z tego zamętku i nawrocił z weselim <...> Zasie wyszedszy jednego dnia do ogroda, aby się modliła i wzywała Boga wszechmogącego, aby ją zbawił tej wielkiej tesknice, uźrała zioła a trawę rozkosznie idęcy iz ziemie, uźrała też drzewa rozkosznym listem okraszona, <...> ptaki uźrała, a ony gniazda niosą, gdzie by swe dziatki mieli. Z wielikim łkanim w<e>s<t>nąwszy i podniowszy oczy w niebo i zawołała ku Bogu wszechmogącemu <rzekąc>: "Gospodnie, stworzycielu wszego świata, nieba i wszego stworzenia! Ojcze święty, Ty jeś stworzył wszystki rzeczy <...> w ustawieniu <...> i oprawiłeś nadobnym okraszenim, bo jeś Ty oświcił ućwirdzenie niebios <...>, Tyś ućwirdził <wody>, jeż są na niebiesich [i przykazałeś im, bych<ą> dzierżeli barzy bieg ućwirdzenia niebios], słożyłeś gorącość niebieską z niemi, postawiłeś siedm płanet na niebiesiech i przykazałeś im, by dzierżeli barzy bieg ućwirdzenia niebios <...> ustawienia świata przeświecaję <...> <Z nich> uczyniłeś dwie wieliki świce, <...> aby oświcieły wszystko stworzenie. Cztyrzy żywioły [aby] albo alimenta są od Ciebie stworzony, imiż ma być żywo wszystko stworzenie, to są, to czusz alimenta: ogień, ziemia, wilkość i powietrze. Tyś to stworzył wielikie i barzo szyrokie morze a na jego głębokości założyłeś ućwirdzenie ziemie. Ryby morskie, dziwy <...> przeliczne w morzu, a na ziemi <...> źwierzęta <...>, ptaki niebieskie <...>, to wszystko Tobą jest stworzono a to mają od swego przyrodzenia, iże swoj płod podług swego czasu rodzą. Kiedyś stworzył rodzaj człowieczy, przykazałeś jim sie <...> mnożyć. Ziemia daje swoj płod rozmaitych zioł, drzewo daje swoj owoc <...> podług czasu swego <...> Ale biada mnie nędznej! Czemum się urodziła, kiedym ja sama oddalona tego daru wielebnego, jen jest dan każdemu człowieku od przyrodzenia? Jednom ja mimo inny lud nie płodna abo przezdziatkini, a przetom wszemu ludu przeciwna. Ale Ty, miłosierny Gospodnie, zlutowniku nędznych i ucieszniku miłosierny, racz sie nade mną zmiłować, ucieszy mnie, nędzną a barzo smętną żonę, nie oddalaj mnie tako wielebnego daru przyrodzonego, ale mi daj Twe ucieszenie, abych porodziła moj płod i dała Tobie owoc moj i żywota mego a obrociż moj płacz w wiesiele".