349. O tem, jako dziewica błogosławiona w poślednim umowieniu miała <z> swym synem

Usłyszawszy to dziewica Maryja nasilnie sie lękła. Tu z gorzkimi łzami przystąpiła k niemu i odwiodła ji od swego luda i poczęła gorzko płakać, iż od jej wielikiego płaczu pobudził sie miły Jesukryst k wielkiej żałości. A gdyż dziewica Maryja ukoiła sie sama i mogła wymawiać słowa, tedy rzekła ku swemu synu: "Moj namilejszy synku, weźrzy na moje uranione serce i na me gorzkie łzy, widzisz jako me serce i dusza zdrga sie przed twema oczyma od wielikiego udręczenia i przed żałością. Radniej bych miała śmierć, a przeto smiłuj sie nade mną, bo stracęli ciebie, stracę i żywot moj. Wysłuchaj, miły synku, <...> prośby mej, uczyń se mną prośbę i miłość twą, ucieszy wżdy mie, gdy chcesz ić ku śmierci, abych nie widziała twego okrutnego udręczenia, twej gorzkiej śmierci".

Miedzy temi słowy padła dziewica Maryja ku nogam swego miłego syna rozciągnienema rękoma, aże je począł miły syn gorsko wzdychać a żałościw być. Widząc to wielikie udręczenie swej namilejszej matki i nie mogł na to patrzyć i odszedł jej <w> wielikiej żałości, a sam szedł do Jerusalem. Ale Maryja Magdalena i ine święte a dostojne żony przy niej ostały. A gdyż dziewica Maryja sama przyszła k sobie albo opłonęła i urozumiała, iże jej miły syn szedł do Jerusalem, poczęła upominać Ojca niebieskiego rzekący.