Centesimus annus
   Rozdzial, Numer
 1   V,         |           której nie istnieje żadna ostateczna prawda, będąca przewodnikiem


Dominum et vivificantem
   Rozdzial, Numer
 2   2,         |          zdaje się mieć na myśli tę ostateczną sprawiedliwość, jaką okaże


Ecclesia de Eucharistia
   Rozdzial, Paragraf
 3   I,   12    | demonstratio), 17 przez co jedyna i ostateczna odkupieńcza ofiara Chrystusa


Evangelium vitae
   Rozdzial, Paragraf, Numer
 4 Wprow,  1,   |             jednak rzeczywistością „ostateczną”, ale „przedostateczną”;
 5  II, 11,     |          dokonuje, zyskując pełną i ostateczną doskonałość, cud węża wywyższonego


Fides et ratio
   Rozdzial, Paragraf, Numer
 6 Wprow,  0,   |         Paschalnej otrzymał w darze ostateczną prawdę o życiu człowieka,
 7   I,  1,     |      zostaje ofiarowana człowiekowi ostateczna prawda o jego życiu i o
 8   I,  2,     |       historię prawdę uniwersalną i ostateczną, która pobudza ludzki umysł,
 9  II,  2,     |             Krzyż może dać rozumowi ostateczną odpowiedź, której ten poszukuje.
10 III,  1,     |   egzystencji w prawdzie uznanej za ostateczną, która dałaby mu pewność
11   V,  1,     |     wyzbywać się tęsknoty za prawdą ostateczną, z pasją jej poszukiwać
12 VII,  1,     |             ograniczenia, ale także ostateczną instancją jednoczącą ludzką
13 VII,  1,     |        także jej prawdą całkowitą i ostateczną, to znaczy samym bytem przedmiotu
14 VII,  2,     |            wyrażają prawdę trwałą i ostateczną. Nasuwa się tu oczywiście


Redemptor hominis
   Rozdzial, Paragraf
15  II,  4      |           Krzyż, nadało człowiekowi ostateczną godność i sens istnienia


Redemptoris missio
   Rozdzial, Paragraf, Numer
16 Wprow,  0,   |           Krzyż, nadało człowiekowi ostateczną godność i sens istnienia


Veritatis splendor
   Rozdzial, Paragraf, Numer
17  II,  1,     |              czym wreszcie jest owa ostateczna i niewysłowiona tajemnica,
18  II,  7,     |             zmianie, a mających swą ostateczną podstawę w Chrystusie, który
19  II,  8,     |           praktyce miałoby stanowić ostateczną instancję orzekającą o dobru
20  II,  9,     |       sytuacji. Osąd sumienia jest „ostateczną” instancją, która orzeka
21  II, 10,     |              39-41). ~Sumienie jako ostateczna instancja osądzająca konkretny
22  II, 14,     |           czyn osiąga następnie swą ostateczną i istotną doskonałość, gdy
23 III,  5,     |          bowiem „nie istnieje żadna ostateczna prawda, będąca przewodnikiem