1-500 | 501-622
Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 I, | społeczne, wypowiadać się na ich temat i wskazywać kierunki
2 I, | Państwo nie może „zabronić ich zakładania”, gdyż „Państwo
3 I, | istnieje po to, by chronić ich prawa, bynajmniej zaś nie
4 II, | pracowników i w ten sposób czynić ich pracę coraz lepszą i bardziej
5 II, | przez Państwa, ale w walce o ich przeprowadzenie ważną rolę
6 II, | dążącego do zniszczenia ich pamięci historycznej i wiekowych
7 II, | historycznej i wiekowych korzeni ich kultury. W konsekwencji
8 II, | społeczeństwa i dążą do poddania ich kontroli społecznej, która
9 III, | wydarzeń ostatnich lat. Ich punktem kulminacyjnym były
10 III, | która chce przemawiać w ich imieniu, a czerpiąc z własnego
11 III, | raczej szukać będzie sposobów ich owocnej koordynacji. W istocie,
12 III, | znaczenie uniwersalne, ponieważ ich pozytywne i negatywne konsekwencje
13 III, | odpowiedniego zaspokojenia ich słusznych aspiracji.~Upadek
14 III, | narodów, z pogwałceniem ich praw, czy pozbawieniem ich
15 III, | ich praw, czy pozbawieniem ich dostępu do źródeł dobrobytu.~
16 III, | a nie podmiotem, a zatem ich sytuacja nie jest wynikiem
17 III, | i chcą, aby wykorzystano ich zdolność do pracy w budowaniu
18 IV, | najbardziej odpowiednich do ich zaspokojenia jest kolejnym
19 IV, | które pozwoliłyby im wyrazić ich zdolność tworzenia i rozwinąć
20 IV, | dokonuje się, rzec można, ponad ich głowami, o ile wprost nie
21 IV, | tak zawężonej przestrzeni ich działalności gospodarczej,
22 IV, | często usiłując wyeliminować ich z historii przez stosowaną
23 IV, | w warunkach zmuszających ich do nieustannej walki o zaspokojenie
24 IV, | ludzi pracy i ochraniają ich podmiotowość, spełniając
25 IV, | życiu Narodu i wspierać ich w procesie rozwoju.~W tym
26 IV, | są poniżani i obraża się ich godność. Jest to nie tylko
27 IV, | gospodarczych i wiążą się z ich charakterystycznymi cechami.
28 IV, | gospodarcza była nastawiona na ich zaspokojenie. Jest jednak
29 IV, | potrzeby i nowe sposoby ich zaspokajania, koniecznie
30 IV, | bardziej niż chęcią odnoszenia ich do prawdy, nie posiadającego
31 IV, | struktur i zastępowanie ich bardziej autentycznymi formami
32 IV, | lub skłonność do uważania ich za jedną z wielu „rzeczy”,
33 IV, | dobra, których ze względu na ich naturę nie można i nie należy
34 IV, | oraz do podporządkowania ich sobie przez posłuszeństwo
35 IV, | własne pragnienia i sposoby ich zaspokajania według właściwej
36 IV, | nie wystarcza jednak do ich rozwiązania. Istnieje wręcz
37 IV, | kapitalizmu, która odmawia nawet ich rozpatrywania, uważając
38 IV, | pozostawiając ze ślepą wiarą ich rozwiązanie swobodnej grze
39 IV, | konkretne problemy we wszystkich ich aspektach społecznych, gospodarczych,
40 IV, | zabiegać o pełne poszanowanie ich godności oraz o szerszy
41 V, | pomiędzy ludźmi. Istotnie, ich klasowe, grupowe i narodowe
42 V, | stać się podstawą osądu ich zachowań. To właśnie dlatego
43 V, | to uczynić — zastępowania ich w sposób pokojowy innymi93.
44 V, | partykularnych, ale wymaga ich oceny i pogodzenia w oparciu
45 V, | wieku, unikając oddzielania ich od rodziny i umacniając
46 V, | wszystkich ludzi, czyniąc ich za siebie nawzajem odpowiedzialnymi.
47 VI, | współżycia wymaga uwzględnienia ich wymiaru teologicznego. Trzeba
48 VI, | egzamin, ale ukierunkowanie ich zgodnie z właściwym rozumieniem
49 VI, | przekazywać innym ludziom pośród ich konkretnych trudności, zmagań,
50 VI, | człowiekiem, przyswaja sobie ich dorobek i ukazuje im szerszą
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
51 I, | wołania tylu ludzkich serc, ich cierpienia i nadzieje, ich
52 I, | ich cierpienia i nadzieje, ich zwątpienia i oczekiwania.
53 I, | Kościoła i świata. Przynagla ich do tego zapewne sam Chrystus,
54 III, | jest treścią obcowania z ich Bogiem, treścią dialogu,
55 III, (4) | czytamy u Ozeasza: „uleczę ich niewierność i umiłuję z
56 III, (4) | uwagę. Jasno uwydatnia się ich pierwotny rys antropomorficzny:
57 IV, | ona nigdy objawiać się w ich sercach i czynach jako szczególnie
58 V, | 1), kiedy Bóg „otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci
59 V, | por. Łk 1, 50) staje się ich udziałem wedle odwiecznego
60 VI, | środków, jakie oddaje w ich ręce technika, bogactwo
61 VII, | przejawy, gdyż największa ich część znajduje swój żywy
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
62 1, | 1 J 1, 1-3; 4, 14). To ich ludzkie, naoczne i „historyczne”
63 1, | apostołów w ramach „odejścia” ich Mistrza, które było „potrzebne”,
64 1, | poprzez Niego — to jednak ich starotestamentowy kontekst
65 1, | radością zebranych: „smutek ich w radość się obraca” (por.
66 1, | grzechu, zanim śmiertelne ich ciała wskrzesi w Chrystusie (
67 1, | sprawia w Kościele poprzez ich następców. Łaska Ducha Świętego
68 1, | oraz charyzmatyczne i przy ich pomocy nim kieruje oraz
69 2, | tylko bezpośrednim świadkiem Ich wzajemnej miłości, z której
70 2, | obcuje z nimi (Ba 3, 38), aby ich zaprosić do wspólnoty z
71 2, | wspólnoty z sobą i przyjąć ich do niej”20. ~
72 2, | rzekł: «(...) żal mi, że ich stworzyłem»” (Rdz 6, 5-7).
73 2, | bardziej hańbą tych, którzy się ich dopuszczają, niż tych, którzy
74 2, | przeciw Duchowi Świętemu”. Oto ich zapis w troistym brzmieniu: ~
75 2, | sumień, aby nie tępiała ich zdrowa wrażliwość na dobro
76 3, | Jednorodzonym Synu, uświęcając ich tak, iż mogą powtórzyć za
77 3, | istotom ludzkim jeszcze przed ich narodzeniem lub przed nadejściem
78 3, | męczeństwem wyniesienie ich godności ludzkiej do najwyższej
79 3, | Apostołów. Tak „poznawali”, że ich zmartwychwstały Pan, który
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
80 Wpr, 3 | tego, co dokonało się w ich cieniu owego wieczoru, gdy
81 I, 14 | wydarzenie zmartwychwstania do ich życia: « Jeśli dzisiaj Chrystus
82 I, 20 | przynależnych mieszkańcom tej ziemi. Ich zadaniem jest przyczyniać
83 II, 21 | Krew, Chrystus wprowadził ich w tajemniczy sposób w Ofiarę,
84 II, 23 | nim się znajdują, tak że ich różnorodność zanika w ich
85 II, 23 | ich różnorodność zanika w ich doskonałym zjednoczeniu –
86 III, 27 | przez Jezusa, a przez nich i ich następców przekazany nam.
87 III, 28 | Apostołów dzięki tym, którzy są ich następcami w misji pasterskiej,
88 III, 30 | Komunii rozdzielanej podczas ich celebracji, ażeby nie czynić
89 III, 30 | czy też uczestnictwem w ich służbie liturgicznej. Takie
90 III, 31 | pasterskiej więź, która zespala ich życie wewnętrzne z działalnością
91 III, 33 | Najświętszej Eucharystii ».66 Ich zadaniem będzie zatem troska
92 IV, 40 | Koryncie ukazując, jak bardzo ich podziały, które się objawiały
93 IV, 40 | Konsekwentnie Apostoł zapraszał ich do refleksji nad prawdziwą
94 IV, 42 | udzielać Komunii. Troska o ich jak najbardziej wierne zachowywanie
95 IV, 46 | kapłaństwa służebnego dla ich ważności, sprawia, że proszący
96 IV, 46 | zgodnie zprawem można było mu ich udzielić. Podobnie wierny
97 V, 50 | twórczej nie tylko jako wyrazu ich talentu, ale jako autentycznej
98 V, 52 | Eucharystii; takie jest ich najgłębsze znaczenie. Liturgia
99 Zak, 62 | pobożności eucharystycznej. W ich świadectwie teologia Eucharystii
100 Zak, 62 | ziemi Eucharystia stanowi ich « rękojmię » i, wpewnym
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
101 Wprow, 2, | hańbią tych, którzy się ich dopuszczają, niż tych, którzy
102 Wprow, 2, | nie zanikają, przeciwnie, ich zasięg staje się raczej
103 Wprow, 2, | przesłanki domaga się nie tylko ich niekaralności, ale wręcz
104 Wprow, 2, | państwa dla nich, aby móc ich dokonywać z całkowitą swobodą,
105 Wprow, 3, | ogromną odwagą wystąpił w ich obronie, głosząc święte
106 I, 1, | pierwociny ze swej trzody i z ich tłuszczu, Pan wejrzał na
107 I, 2, | stopnia, że żąda się uznania ich pełnej legalności przez
108 I, 2, | a następnie wykonywania ich bezpłatnie przez pracowników
109 I, 2, | tylko pojedyncze osoby w ich relacjach indywidualnych,
110 I, 2, | synów Izraela, prześladował ich na wszelkie sposoby i wydał
111 I, 2, | dobrobytu i bezpieczeństwa ich krajów. W konsekwencji,
112 I, 2, | zamachów na życie, ale także o ich szczególnej częstotliwości,
113 I, 2, | społecznemu, częstym przypadkom ich prawnego uznania oraz włączeniu
114 I, 2, | sytuacje osobiste, chociaż ich znaczenia pominąć nie można.
115 I, 2, | na życie i z powszechnym ich usprawiedliwianiem? Jak
116 I, 3, | deklaracjami praw człowieka a ich tragiczną negacją w praktyce
117 I, 4, | zaś rości sobie prawo do ich „posiadania” lub „odrzucenia”. ~
118 I, 4, | prawdziwe poznanie Boga, wydał ich Bóg na pastwę na nic niezdatnego
119 I, 4, | zdradzona, a płodność poddana ich samowoli. Prokreacja jest
120 I, 4, | zaćmione zostało bezrozumne ich serce” (1, 21); „podając
121 I, 5, | swoje życie, oczyszczając ich i uświęcając (por. Wj 24,
122 I, 5, | najbardziej ludzki. Nawet gdyby ich nikt nie zauważał i gdyby
123 II, 3, | ograniczeniom, że także ich życie jest dobrem, któremu
124 II, 3, | przekonują się, iż także ich życie jest darem zazdrośnie
125 II, 3, | objawiają, jak wielką wartość ma ich życie i na jak mocnej podstawie
126 II, 3, | mocnej podstawie jest oparte ich oczekiwanie zbawienia. ~
127 II, 4, | stwarzając ludzi „przyodział ich w moc podobną do swojej
128 II, 4, | podobną do swojej i uczynił ich na swój obraz” (17, 3).
129 II, 4, | zła, wolna wola: „Napełnił ich wiedzą i rozumem, o złu
130 II, 4, | i rozumem, o złu i dobru ich pouczył” (Syr 17, 7). Zdolność
131 II, 6, | do odpowiedzialności za ich życie, jak naucza wymowna
132 II, 7, | niewiastę, pobłogosławił ich i dał im nazwę «ludzie»,
133 II, 7, | nazwę «ludzie», wtedy gdy ich stworzył. Gdy Adam miał
134 II, 9, | prób spowodowania przemocą ich przedwczesnej śmierci: znajdujemy
135 II, 11, | zbawieniem także przez to, że ich uzdrawiał i dobrze czynił
136 II, 11, | swoich na świecie, do końca ich umiłował” (J 13, 1), oddając
137 III, 3, | jest przestępstwem przeciw ich godności istot ludzkich,
138 III, 3, | na złożoność tych technik ich ocena winna być dokładniejsza
139 III, 5, | jest tendencja do żądania ich uznania prawnego, jak gdyby
140 III, 5, | obywateli, aby moralny poziom ich życia był wyższy niż ten,
141 III, 5, | zbrodniami, gdyby nie popełnili ich pozbawieni skrupułów dyktatorzy,
142 III, 5, | poprzez uznanie i obronę ich podstawowych praw, umacnianie
143 III, 5, | innych osób przez łamanie ich tak podstawowego prawa,
144 III, 5, | strony o uznawanie tych praw, ich poszanowanie, uzgadnianie,
145 III, 5, | uzgadnianie, ochronę i stały ich wzrost, z drugiej zaś strony
146 III, 6, | występków (a nie powinien ich popełniać żaden chrześcijanin),
147 III, 9, | znaczenia tych obrzędów i ich należytemu docenieniu, będą
148 III, 9, | i kulturach wyrażają za ich pośrednictwem radość z narodzin
149 III, 10, | wspomagając je i towarzysząc w ich misji jako „sanktuarium
150 III, 10, | opieki nad życiem. Dzięki ich działalności liczne niezamężne
151 III, 10, | humanitarną i należycie zaspokoić ich potrzeby, a przede wszystkim
152 III, 10, | przede wszystkim złagodzić ich lęki i poczucie osamotnienia.
153 III, 10, | administracyjnych i wolontariuszach. Ich zawód każe im strzec ludzkiego
154 III, 10, | pokusy wzrasta niezmiernie ich odpowiedzialność, która
155 III, 11, | dziecko, „choć jest owocem ich wzajemnego daru miłości,
156 III, 11, | z koniecznością wyrwania ich z naturalnego środowiska. ~
157 III, 11, | starych na margines albo wręcz ich odrzucanie jest niedopuszczalne.
158 III, 11, | odrzucanie jest niedopuszczalne. Ich obecność w rodzinie, a przynajmniej
159 III, 11, | okazali dzieciom na początku ich życia: wymaga tego posłuszeństwo
160 III, 12, | miłości i życia zgodnie z ich prawdziwym znaczeniem i
161 III, 12, | prawdziwym znaczeniem i w ich ścisłej współzależności.
162 III, 12, | Prawo moralne zobowiązuje ich w każdym przypadku do panowania
163 III, 12, | biologicznych wpisanych w ich osoby. Właśnie taki szacunek
164 III, 12, | wartości, które stanowią ich podłoże. ~W pracy wychowawczej
165 III, 12, | rzeczywistości bowiem każdy człowiek ich doświadcza i daremne jest,
166 III, 12, | dopomóc każdemu w dostrzeżeniu ich głębokiej tajemnicy, ukrytej
167 III, 12, | obrony życia, zwłaszcza w ich bezpośrednim powiązaniu
168 III, 12, | wrogich życiu i wzbudzi w ich sercach postanowienia i
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
169 Wprow, 0, | kontekście współczesnych prób ich podważenia lub zniekształcenia»4.
170 Wprow, 0, | prawdziwego sensu istnienia. Pod ich wpływem wielu ludzi doprowadza
171 Wprow, 0, | zdając sobie sprawy, co ich czeka. Przyczyną tego jest
172 I, 1, | zakryte w Bogu: nie można ich poznać bez Objawienia Bożego»7.
173 I, 1, | nimi (por. Ba 3, 38), aby ich zaprosić do wspólnoty z
174 I, 1, | wspólnoty z sobą i przyjąć ich do niej. Ten plan objawienia
175 II, 1, | Boże, jak jest ogromna ich ilość! Gdybym je przeliczył,
176 II, 1, | Gdybym je przeliczył, więcej ich niż piasku; gdybym doszedł
177 II, 1, | pełnej prawdy o rzeczach, o ich pochodzeniu i przeznaczeniu. ~
178 II, 1, | poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę» (Mdr 13, 5). Zostaje
179 II, 2, | pochodzącej od Boga. Skutki ich pierwotnego nieposłuszeństwa
180 II, 2, | na którym może dojść do ich spotkania. ~
181 III, 1, | właściwe czasy i granice ich zamieszkania, aby szukali
182 III, 1, | otwierając się i poszukując ich także w wymiarach transcendentnych
183 III, 2, | Jesteśmy przy tym przekonani o ich prawdziwości, w czym utwierdza
184 III, 2, | Powód, dla którego ufamy ich słowu, jest zaś taki, że
185 IV, 1, | braku zainteresowania z ich strony trzeba szukać gdzie
186 IV, 1, | dlatego, że w ogóle nie można ich udowodnire»38. Tymże platonikom,
187 IV, 1, | jednostronny jest zatem pogląd, że ich dzieło polegało wyłącznie
188 IV, 3, | do działania zgodnego z ich naturą i respektującego
189 V, 1, | granice, w jakich powstaje ich refleksja. Należy zwłaszcza
190 V, 1, | narzuca się wielka potrzeba ich krytycznego rozeznania w
191 V, 1, | tradycjonalizmu60 ze względu na ich nieufność wobec przyrodzonych
192 V, 1, | zdobyczy filozofii oraz ich transcendencję i pierwszeństwo
193 V, 1, | leczyć chorób, jeśli się ich najpierw dobrze nie poznało,
194 V, 1, | ocenić przed zastosowaniem ich do analizy świętych tekstów. ~
195 V, 2, | prawa obydwu stron i chroni ich godność»79. ~
196 V, 2, | teologią a filozofią. W ich świetle będzie można wyraźniej
197 VI, 1, | filozoficznemu. Poznanie ich stanowi niezbędny warunek
198 VI, 1, | ścisłym związku z ludźmi i z ich historią, kultury podlegają
199 VI, 1, | przekazywania wartości, zaś ich żywotność i przetrwanie
200 VI, 1, | i przetrwanie zależy od ich zdolności otwarcia na przyjęcie
201 VI, 1, | przez kulturę otaczającego ich środowiska. Z kolei sam
202 VI, 1, | Kreteńczycy i Arabowie słyszymy ich głoszących w naszych językach
203 VI, 1, | dziedzictwa elementów zgodnych z ich wiarą, aby mogły one wzbogacić
204 VI, 1, | wielkiej wartości, że wolno ich porównywać do mistrzów filozofii
205 VI, 1, | aprobaty dla całokształtu ich poglądów, ale jedynie wskazać
206 VI, 1, | poglądów, ale jedynie wskazać ich jako znamienne przykłady
207 VI, 2, | nauki i na niemożliwość ich rozdzielenia. ~Jeżeli teolog
208 VI, 2, | filozoficzną a teologiczną w ich wzajemnych odniesieniach.
209 VII, 1, | dyscyplinom wiedzy, jakie są ich podstawy i ograniczenia,
210 VII, 1, | treści wiary lub podważyć ich uniwersalną prawdziwość,
211 VII, 1, | filozofii, nie bacząc ani na ich spójność i systematyczne
212 VII, 1, | systematyczne powiązanie, ani na ich kontekst historyczny. W
213 VII, 2, | prawdziwość nie wynika jedynie z ich historyczności, ale zawiera
214 VII, 2, | zachowując nienaruszony ich pierwotny sens. Istnieje
215 VII, 2, | kulturach i na kolejnych etapach ich ewolucji, a tym samym pozostają
216 VII, 2, (112)| zyskały tak zdecydowaną ich aprobatę, że nie możemy
217 VII, 2, | realistycznego rozumienia wielu pojęć ich treść często okazuje się
218 VII, 2, (113)| formuły dogmatyczne (lub jakiś ich rodzaj) nie mogłyby dokładnie
219 Zak, 0, | teologią i z wzajemnej wymiany ich dorobku. Teologia, otrzymawszy
220 Zak, 0, | Pragnę im podziękować za ich posługę w Kościele. Głęboka
221 Zak, 0, | objawioną. Dlatego zachęcam ich, by na nowo odkryli i jak
222 Zak, 0, | uwagą i życzliwością śledzi ich poszukiwania; niech zatem
223 Zak, 0, | uszanować słuszną autonomię ich nauki. Pragnę skierować
224 Zak, 0, | i nieożywionych, oraz o ich złożonych strukturach atomowych
225 Zak, 0, | zarazem obowiązek wezwać ich, aby kontynuowali swoje
Laborem exercens
Rozdzial, Numer
226 I, | wszystkich tych zmian oraz ich możliwych następstw we współżyciu
227 I, | wymieniać szczegółowo, jest ich bowiem bardzo wiele. W wyniku
228 I, | postulując rozpatrywanie ich i przeobrażanie w bardziej
229 II, | samym ludziom pracy wedle ich specjalizacji. Słowa Księgi
230 II, | wszystkie one, bez względu na ich charakter, mają służyć urzeczywistnianiu
231 II, | lub też wytworzyły nowe ich formy. Rozwój zaś cywilizacji
232 II, | zaniżenie zapotrzebowania na ich pracę. Tego rodzaju bezrobocie
233 III, | zdrowia i życia robotników i ich rodzin. ~Ów konflikt, rozumiany
234 III, | doświadczeń. Trzeba natomiast w ich kontekście wrócić do podstawowego
235 III, | określenia różnych możliwości ich wykorzystywania przez człowieka
236 III, | które człowiek zastaje, ale ich samych nie tworzy. Zastaje
237 III, | się nazywać kapitałem — ich związek nierozerwalny. Człowiek,
238 III, | pracując, wchodzi zarazem w ich pracę (por. J 4, 38). Taki
239 III, | produkcji. Wyodrębnienie ich jako osobnego zespół: własnościowego
240 III, | naturze tych środków oraz ich posiadania. Nie mogą one
241 III, | jedynym prawowitym tytułem ich posiadania — i to zarówno
242 III, | dóbr i prawo powszechnego ich używania. Z tego punktu
243 III, | produkcji (kapitału) z rąk ich prywatnych właścicieli nie
244 III, | nie jest wystarczające do ich uspołecznienia w sposób
245 III, | mianowicie, które mimo że ich nie posiadają na własność,
246 IV, | mogą znaleźć zatrudnienia. Ich szczera wola pracy, ich
247 IV, | Ich szczera wola pracy, ich gotowość podjęcia własnej
248 IV, | niezatrudnionych pracowników oraz ich rodzin, jest powinnością
249 IV, | do zróżnicowanych potrzeb ich wieku. Zaniedbanie tych
250 IV, | pomniejszając poszanowania dla ich aspiracji rodzinnych, jak
251 IV, | rodzinnych, jak też i dla ich szczególnego wkładu, jaki
252 IV, | zdrowia pracowników, a także ich rodziny. Wydatki związane
253 IV, | pracowników i nie naruszały ich zdrowia moralnego. ~ ~
254 IV, | uprawnień, wraz z potrzebą ich zabezpieczenia ze strony
255 IV, | robotników przemysłowych o ich słuszne uprawnienia w stosunku
256 IV, | środków produkcji. Zadaniem ich w związku z tym pozostaje
257 IV, | środkami produkcji lub są ich posiadaczami. W świetle
258 IV, | łączność z tym, co jest ich właściwym zadaniem, to znaczy
259 IV, | społecznego upośledzenia i skłania ich do masowego opuszczania
260 IV, | opieki prawnej dla rolników i ich rodzin na starość, w przypadku
261 IV, | ograniczeń i cierpień wpisanych w ich ciało i władze, stanowią
262 IV, | osobom upośledzonym zgodnie z ich możliwościami, gdyż tego
263 IV, | możliwościami, gdyż tego domaga się ich godność jako ludzi i jako
264 V, | nakazujemy i napominamy ich w Panu Jezusie Chrystusie,
Redemptor hominis
Rozdzial, Paragraf
265 I, 1 | stał się — jako człowiek — ich podmiotem, jednym z miliardów,
266 I, 4 | struktury, ludzie Kościoła i ich działalność bywały poddawane „
267 II, 6 | muszą odnaleźć to, co już ich łączy wcześniej, zanim dojrzeje
268 II, 6 | wcześniej, zanim dojrzeje pełne ich zjednoczenie. Jest to jedność
269 III, 3 | wszechstronnie uwrażliwił ich na sprawę człowieka. Ale
270 III, 3 | człowiek jako człowiek w ich kontekście również rozwija
271 III, 3 | panowania nad drugimi wbrew ich słusznym prawom i zasługom,
272 III, 4 | społeczeństwa, przynajmniej szerokie ich kręgi, głodują, a wielu
273 III, 4 | domaga się nie tyle obrona ich słusznych praw, ich suwerenności,
274 III, 4 | obrona ich słusznych praw, ich suwerenności, ile różnego
275 III, 5 | zobowiązując się wzajemnie do ich przestrzegania. Zobowiązanie
276 III, 5 | wojna zaś rodzi się z ich pogwałcenia i łączy się
277 III, 5 | prawa obywateli, pozbawiały ich tych właśnie nienaruszalnych
278 III, 5 | praw człowieka, akceptacja ich „litery”, wszędzie oznacza
279 III, 5 | oznacza zarazem realizację ich „ducha”. Powstają bowiem
280 IV, 2 | nauczycielskiej i duszpasterskiej ich trosce oraz zadaniom apostolskim
281 IV, 2 | aby przyczyniali się do ich wzajemnego przenikania,
282 IV, 2 | innych w prawdzie i uczą ich dojrzewać do miłości i sprawiedliwości.
283 IV, 4 | Sakrament Kapłaństwa wyciska na ich duszach. Przyjmując ten
Redemptoris Mater
Rozdzial, Paragraf, Numer
284 I, 1, | poprzednich słów i zarazem ich wyjaśnienie. Gabriel mówi: „
285 I, 2, | odwiedzinach Mędrców ze Wschodu, po ich ukłonie („upadli na twarz
286 I, 3, | Jak wniknąć w tajemnicę ich wewnętrznej jedności duchowej?
287 I, 3, | naprzeciw w szerokiej skali ich potrzeb i niedostatków.
288 I, 3, | równocześnie wprowadzenie ich w zasięg mesjańskiej misji
289 I, 3, | Synem a ludźmi w sytuacji ich braków, niedostatków i cierpień.
290 II, 1, | tam zgromadzonych. Maryja ich na tej drodze „wyprzedza”,
291 II, 1, | tej tajemnicy, która na ich oczach wyraziła się i potwierdziła
292 II, 2, | wiary w świecie, podczas gdy ich podział stanowi zgorszenie73. ~
293 II, 2, | jedności, jakiej pragnął ich jedyny Pan i tak pożądanej
294 II, 2, | złożone koleje losu, ale ich dzieje zawsze były przeniknięte
295 II, 2, | wieków przeniknęły całą ich postawę duchową, ożywiając
296 III, 2, | Syna” 131 i „współdziała w ich rodzeniu i wychowywaniu” 132
297 III, 2, | bardziej Maryja przybliża ich do niewypowiedzianych „bogactw
298 Zak, 0, (147)| przyjaciół i obcuje z nimi, aby ich zaprosić do wspólnoty z
299 Zak, 0, (147)| wspólnoty z sobą i przyjąć ich do niej”.
Redemptoris missio
Rozdzial, Paragraf, Numer
300 I, 0, | aktualne? Czyż nie zastąpił ich może dialog między religijny?
301 I, 0, | dialog między religijny? Czy ich wystarczającym celem nie
302 I, 1, | pośrednictwa Chrystusa i nie można ich pojmować jako równoległe
303 I, 1, | nie możemy rozpatrywać ich oddzielnie od Jezusa Chrystusa,
304 I, 4, | Kościołem, nie wprowadza ich do niego formalnie, ale
305 I, 4, | niego formalnie, ale oświeca ich w sposób odpowiedni do ich
306 I, 4, | ich w sposób odpowiedni do ich sytuacji wewnętrznej i środowiskowej.
307 I, 5, | wszystkich ludzi, otwierając ich na wspaniałe horyzonty usynowienia
308 II, 2, | 5, 30; 15, 2), traktuje ich jak równych sobie i przyjaciół (
309 II, 2, | daje im odczuć, że Bóg ich kocha i objawia w ten sposób
310 II, 4, | Nowiną. Jednakże popieranie ich, co również jest zadaniem
311 III, 1, | działaniem Ducha, który uzdolni ich do wypełniania otrzymanego
312 III, 1, | posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posyłam” (J 17,
313 III, 2, | silne doświadczenie, które ich przemienia: Pięćdziesiątnicę.
314 III, 2, | nich spokojną odwagę, która ich pobudza do przekazywania
315 III, 2, | doświadczenia Jezusa i ożywiającej ich nadziei. Duch uzdalnia ich,
316 III, 2, | ich nadziei. Duch uzdalnia ich, by dawali świadectwo o
317 III, 2, | dyskutuje o filozofii i cytuje ich poetów (por. Dz 17, 18.
318 III, 2, | objawić, jest już obecny w ich życiu: On to bowiem stworzył
319 III, 2, | życiu: On to bowiem stworzył ich i w tajemniczy sposób kieruje
320 III, 2, | Bóg posłał, by wyprowadzić ich z niewiedzy i odpowiedzieć
321 III, 2, | odpowiedzieć na oczekiwanie ich serce. Mowy te stanowią
322 III, 3, | nowości, która przemieniła ich życie, i łączyli następnie
323 III, 4, | prowadząc Kościół do odkrywania ich, rozwijania i przyjmowała
324 IV, 1, | eklezjologię i umiejscowienie ich obu w trynitarnym planie
325 IV, 4, | jeśli nie poświadczy się ich wysiłkiem nowej ewangelizacji
326 IV, 4, | pobudzając Kościół do przyjęcia ich, do dialogu, pomocy i, jednym
327 IV, 4, | na najwyższą uwagę. Jest ich w świecie wiele milionów
328 IV, 4, | świecie wiele milionów i ich liczba nieustannie wzrasta;
329 IV, 4, | katastroficznych. Kościół winien ich wciągnąć w krąg swej troski
330 IV, 4, | zależy w wielkiej mierze od ich wpływu. Nie wystarcza zatem
331 IV, 4, | Nie wystarcza zatem używać ich do szerzenia orędzia chrześcijańskiego
332 V, 6, | wartości kulturowych przez ich integrację w chrześcijaństwie
333 V, 6, | jednocześnie wprowadza narody z ich kulturami do swej własnej
334 V, 6, | Rz 16, 25-27; Ef 3, 5). W ich przypadku nie chodzi oczywiście
335 V, 7, | Jego Ewangelii, a ogromna ich większość należy do innych
336 V, 7, | także dla narodów poprzez ich bogactwa duchowe, których
337 V, 7, | jednak potrzebę godzenia ich w obrębie misji ad gentes.
338 V, 7, | odrębność, zatem nie należy ich mieszać ani nimi manipulować,
339 V, 7, | manipulować, ani uważać ich za równoważne, tak jakby
340 V, 7, (100)| Plenarnego Federacji Konferencji ich Episkopatów, (23 czerwca
341 V, 7, | i otwarty na zrozumienie ich u innych, bez obłudy czy
342 V, 7, | tradycji religijnych czy ich oficjalnymi przedstawicielami
343 V, 7, | służby człowiekowi, pragnę ich zachęcić do trwania z wiarą
344 V, 7, | miłością również tam, gdzie ich wysiłki nie spotykają się
345 V, 9, | stanowiącej nieodłączną część ich posłannictwa. Konferencja
346 V, 9, | znieważony Bóg przeto staje w ich obronie i kocha ich. Wynika
347 V, 9, | staje w ich obronie i kocha ich. Wynika stąd, że pierwszymi
348 V, 9, | odbiorcami misji są ubodzy, a ich ewangelizacja jest w pełnym
349 V, 9, | zakonnicom i ludziom świeckim za ich poświęcenie i kieruję słowa
350 VI, 0, | podmiot” misji. Jezus wybrał ich, aby z Nim przebywali i
351 VI, 2, | aby byli z Nim i aby mógł ich wysyłać na głoszenie nauki
352 VI, 2, | misjonarzy, a dziś również ich wysyłają. Godną pochwały
353 VI, 2, | misyjnej ad gentes, zgodnie z ich tradycją, ale również dla
354 VI, 3, | święceniach, przygotowuje ich nie do jakiejś ograniczonej
355 VI, 3, | wszystkim, ewangelizację ich własnych rodaków, którzy
356 VI, 3, | szczególnej pracy, jaka ich oczekuje138. Będą oni musieli
357 VI, 3, | środowisko Kościoła, który ich przyjmuje, i stanowić będą
358 VI, 4, | powinni w sposób właściwy, ich Instytutowi mieć szczególny
359 VI, 5, | Jakże nie wspomnieć tu ich ważnego wkładu w pracę w
360 VI, 5, | świeckich147 oraz podkreślając ich specyficzny wkład, jaki
361 VI, 5, | obecności laikatu, uwzględniając ich naturę i cele: niech stowarzyszenia
362 VI, 6, | Dekret o misjach określa ich jako „zastęp tak bardzo
363 VI, 6, | Prawa Kanonicznego określa ich zadania, funkcje i powinności156. ~
364 VI, 7, | misjonarzy i przydzielać ich według pilniejszych potrzeb
365 VI, 7, | ukierunkowany ku misjom w ich różnych formach. W tym celu
366 VII, 0, | śledzi z zainteresowaniem ich działalność, a kiedy wracają,
367 VII, 0, | kiedy wracają, przyjmuje ich z taką samą radością, z
368 VII, 0, | wiele Bóg zdziałał przez ich przepowiadanie (por. Dz
369 VII, 1, | towarzyszyć misjonarzom na ich drodze, aby głoszenie Słowa
370 VII, 1, | udrękach; do „dopełniania ich braków we własnym ciele” (
371 VII, 1, | wśród chorych, by pouczali ich o zbawczej wartości cierpienia
372 VII, 2, | są zgodzić się na to, by ich dziecko udało się na misje,
373 VII, 2, | radości w dniu, w którym ich syn czy córka pójdą za głosem
374 VII, 3, | dary na dzieło misyjne: ich wyrzeczenia i współuczestnictwo
375 VII, 4, | gospodarcze, panujące w miejscach ich pochodzenia. Obecność tych
376 VII, 4, | pobudzającym je do odpowiedniego ich przyjęcia, dialogu, służby,
377 VII, 5, | się z pomocą misjonarzy i ich Instytutów oraz osób pochodzących
378 VII, 5, | jako zasadniczym elementem ich duszpasterstwa zwyczajnego
379 VII, 5, | tej powołani są kapłani i ich współpracownicy, wychowawcy
380 VII, 6, | wszystkich misji, zależnie od ich potrzeb” 170. Innym celem
381 VIII, 1 | upokorzenia. Duch Święty przemieni ich w odważnych świadków Chrystusa
382 VIII, 1 | Słowa: to Duch poprowadzi ich trudnymi i nowymi drogami
383 VIII, 3 | ludzi, tak jak umiłował ich Jezus ~
384 VIII, 3, | który zna swe owce, szuka ich i daje za nie swoje życia (
385 VIII, 4, | głoszenie Ewangelii, poucza ich, wskazując im misyjne drogi:
Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
386 I, | można stwierdzić, że pamięć ich za naszych czasów staje
387 I, | słowiańskich, i pomny na ich bezcenny wkład w dzieło
388 I, | Papież Leon XIII ustanowił ich doroczne święto liturgiczne
389 I, | stuleci, oraz odczytać w ich życiu i posłannictwie te
390 II, | roku 827 lub 828. Ojciec ich był wyższym urzędnikiem
391 II, | zadecydować o całym dalszym biegu ich życia, było poselstwo księcia
392 II, | religijnego Nitry – gościnnie ich przyjął. Stąd po paru miesiącach
393 II, | święcenia kapłańskie. Droga ich wiodła przez Wenecję, gdzie
394 II, | Stolicę po Mikołaju I, przyjął ich bardzo życzliwie. Potwierdził
395 II, | pracy misyjnej, tym niemniej ich ewangeliczny posiew nie
396 II, | przestał wydawać owoców, a ich misjonarska postawa, wyrażająca
397 II, | jednoczesnym poszanowaniu ich kulturowej odrębności, pozostała
398 III, | zostali posłani w drogę. Ich na wskroś chrześcijańską
399 III, | chrześcijańską” 15. ~Prawda i moc ich mandatu misyjnego rodziły
400 III, | tajemnicy Odkupienia, a ich dzieło ewangelizacyjne wśród
401 III, | bezinteresownej troski o ich prawdziwe dobro, obaj święci
402 III, | nich i dzielić we wszystkim ich los. ~
403 III, | konfliktowe występowały w całej ich niejasności i bolesnej złożoności;
404 III, | Chrystusa, nie zachwiały ich wytrwałego dążenia do niesienia
405 III, | ewangelizacji – jak na to wskazuje ich biografia – dwaj święci
406 III, | osiadłych w sąsiedztwie ich kraju i rodzinnego miasta.
407 III, | dążenie do utożsamienia się z ich życiem i tradycją, które
408 IV, | budowania Kościoła, płynący z ich wizji Kościoła – jako jednego,
409 IV, | jak i kościelnej. ~Już w ich czasach zaczęły się zaznaczać
410 IV, | przyczyniało się do umocnienia ich jedności i pozycji w Europie.
411 IV, | przejrzysty i bezpośredni z całego ich postępowania. Można powiedzieć,
412 IV, | jedno (J 17, 21 n.) – była ich misjonarską dewizą według
413 IV, | nas, ludzi współczesnych, ich apostolat ma także wymowę
414 IV, | w doskonałej harmonii z ich ewangeliczną intuicją, że
415 IV, | protagonistów ekumenizmu w ich skutecznym dążeniu do usunięcia
416 IV, | była i pozostanie na zawsze ich wybitną zasługą. Zasługa
417 IV, | gdy się zważy, że misja ich przypadła na lata 863-885,
418 IV, | i poddawali w wątpliwość ich prawowitość. W ten sposób
419 V, | współczesnego Kościoła jest ich metoda katechetyczna i duszpasterska,
420 V, | głoszonego w pełnej zgodzie z ich mentalnością i z uwzględnieniem
421 V, | Metodego, i która podtrzymywała ich posłannictwo wśród narodów
422 V, | wszystkich ludzi, zjednoczyć ich między sobą i z Nim w Jego
423 V, | sprawiedliwych i uczonych, wybierając ich wśród zgiełku życia tego” 27. ~
424 V, | części Europy. Dlatego też ich dzisiejsi potomkowie zachowali
425 V, | stał się ogniwem łączącym ich z łańcuchem wielkich heroldów
426 VI, | przez Cyryla i Metodego oraz ich uczniów, nadał moc i godność
427 VII, | jeszcze widoczniej. Dzięki ich apostolstwu utwierdziło
428 VII, | słowiańskich za ojców zarówno ich chrześcijaństwa, jak też
429 VII, | chrześcijaństwa, jak też ich kultury. Na wielu wyżej
430 VII, | definitywnie w historię Słowian. ~Ich dzieło stanowi wybitny wkład
431 VII, | powiedzieć, że charakteryzowało ich umiłowanie wspólnoty Kościoła
432 VII, | Kościołom i ludom młodszym w ich dojrzewaniu we własnej tożsamości
433 VIII, | Bratem głosił Ewangelię w ich ojczystym języku. Kościół
434 VIII, | Przenajświętszej duchowe ich dziedzictwo. ~
435 VIII, | do Jego Apostołów, idąc ich śladami oraz ich następców,
436 VIII, | Apostołów, idąc ich śladami oraz ich następców, przynieśli na
437 VIII, | ludzkie możliwości na gruncie ich nauczania! ~Aby mogły zgodnie
438 VIII, | jedenaście wieków temu! ~Niechaj ich przynależność do Królestwa
439 VIII, | jako sprzeczna z dobrem ich ziemskiej ojczyzny! ~Aby
440 VIII, | słowiańskie do wspólnoty wiary, za ich spuściznę i wkład, jaki
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
441 II, | nie miałoby oddźwięku w ich sercu” 9. Słowa te wyrażają
442 II, | znaków czasu i wyjaśniania ich w świetle Ewangelii” 10;
443 II, | wyzwoleniu człowieka14; uznanie ich ograniczeń15; i wreszcie,
444 II, | jaka istnieje pomiędzy ich postawą a nędzą i niedorozwojem
445 III, | ubogich ludów, zaopatrzenia ich w infrastruktury i udzielenia
446 III, | różnych częściach świata ich sytuacja dotkliwie się pogorszyła.
447 III, | sprzyjają — poprzez samo ich funkcjonowanie — interesom
448 III, | na drodze rozwoju, przy ich dużym przyroście demograficznym
449 III, | była nadzieja na możliwość ich zainwestowania w działalność
450 III, | dostępność kapitałów i fakt ich przyjęcia jako pożyczki
451 III, | przynajmniej utrzymania poziomu ich stopy życiowej czy też dlatego,
452 III, (39) | pochłania znaczną część ich dochodów. Stopy procentowe
453 III, | krajów, przy różnym stopniu ich przynależności czy uczestnictwa. ~
454 III, | poszanowania dla profilu ich kultur i nierzadko narzucając
455 III, | wykrzywienie, stanowiące ich „grzech pierworodny”, utrudnia
456 III, | użycia stosownych środków do ich zaspokojenia jest poważnym
457 III, | podejmowane z inicjatywy ich rządów nie tylko wbrew tożsamości
458 III, | mającym podporządkować ich tej nowej formie przemocy.
459 III, | bardzo zdecydowane odrzucenie ich gwałcenia. Widomym tego
460 III, | sobie sprawę z łączącego ich wspólnego przeznaczenia,
461 III, | natury oraz uwzględniania ich przy programowaniu rozwoju,
462 III, | rozwoju, nie poświęcając ich na rzecz demagogicznych
463 III, (48) | ludzi, lecz także popieram ich rozwój intelektualny i moralny,
464 IV, | posiadanych lub stałe zastępowanie ich innymi, jeszcze doskonalszymi
465 IV, | stworzeniami: jest powołany do ich używania, do zajmowania
466 IV, | odzież i dom temu, kto ich jest pozbawiony59. Jak już
467 IV, | winien takie uwzględniać ich tożsamość kulturowa i otwarcie
468 IV, | naturę każdego bytu oraz ich wzajemne powiązanie w uporządkowany
469 IV, | nie odnawia się. Używanie ich tak, jakby były niewyczerpalne,
470 IV, | użycie zasobów i sposób ich wykorzystania nie mogą być
471 V, | umacniają i utrudniają ich usunięcie65. W ten sposób
472 V, | 20, 12-17; Pwt 5, 16-21); ich niezachowanie obraża Boga
473 V, | można dodać dla lepszego ich scharakteryzowania wyrażenie: „
474 V, | odczuwają jako coś, co dotyka ich samych, różne formy niesprawiedliwości
475 V, | solidarności pomiędzy ubogimi, ich działania na rzecz wzajemnej
476 V, | by rozpoznawać słuszność ich żądań, przyczyniać się do
477 V, | żądań, przyczyniać się do ich zaspokajania, nie tracąc
478 VI, | świecie, odpowiadającego ich osobowej godności. ~Za przykładem
479 VI, | podstawieniu problemów i ich możliwie najlepszym rozwiązaniu
480 VI, | rzeczywistości. Niezauważenie ich oznaczałoby upodobnienie
481 VI, | najpilniejszych reform i sposobów ich realizacji zależy od poszczególnych
482 VI, | ubogich. ~Technologie i ich przekazywanie stanowią dzisiaj
483 VI, | stadium, w którym mechanizmy ich funkcjonowania, koszty i
484 VI, (80) | Mt 25, 31-46) i otacza ich szczególną troską (por.
485 VI, (81) | niewiastom trzeba pomóc, ich właśnie trzeba przekonać,
486 VI, | współpracy, które by zmniejszyły ich zależność od potężniejszych
487 VII, | uzyskała od Niego złagodzenie ich i odmianę. Ale przedstawiamy
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
488 Wprow, 0, | młoda moc Ewangelii wzywa ich, aby ze szczerym i całkowitym
489 Wprow, 0, | swoich dzieci, świadom, że ich grzechy są sprzeniewierzeniem
490 I, 1, | rozproszonego ludu: „Ja będę ich Bogiem, oni zaś będą moim
491 I, 2, | chrześcijan, obficiej napełnia ich tęsknotą za zjednoczeniem.
492 I, 2, | poprzez którą Bóg czyni ich uczestnikami własnej komunii,
493 I, 2, | Sobór Watykański II umocnił ich wolę działania, tworząc
494 I, 2, | Chrystusa, dlatego też zdobi ich należne im imię chrześcijańskie,
495 I, 2, | Kościoła katolickiego słusznie ich uważają za braci w Panu” 17.~
496 I, 3, | powinni pozwolić, aby ono ich kształtowało.~
497 I, 4, | Kościół, zarówno wierni, jak i ich pasterze, każdy wedle własnych
498 I, 5, | mniejsze jest to wszystko, co ich dzieli, w porównaniu z tym,
499 I, 5, | w porównaniu z tym, co ich łączy. Jeśli będą się spotykali
500 I, 6, | i Wspólnot kościelnych, ich żywy udział w soborowym
1-500 | 501-622 |