(...) Ut unum sint
    Rozdzial, Paragraf, Numer
501   I,  9,        |      katolickiej, ponieważ różne jest ich powiązanie z zasadniczymi
502   I,  9,        |           mogą być wyrażone także bez ich pomocy, może się zdarzyć,
503   I, 10,        |           wyraża to zespolenie, które ich wzajem łączy i w pełniejszym
504  II,  2,        |          Wspólnotach kościelnych i za ich pośrednictwem”, a także
505  II,  3,        |           zostały ujęte przepisami, a ich przestrzegania domaga się
506  II,  5,        |              te elementy wiary, które ich łączą. Pomogło to umocnić
507  II,  5,        |              umocnić jeszcze bardziej ich wolę osiągnięcia pełnej
508  II,  6,        |           Wschodu, zwracając uwagę na ich eklezjalny charakter i na
509  II,  6,        |        Wschodu, specyficzny charakter ich rozwoju historycznego, normy (
510  II,  7,        |         jedności z Rzymem. Ogłaszając ich — wespół ze św. Benedyktem —
511  II,  9,        |               terytorium, ale również ich wspólne dążenie do jedności99.
512  II, 10,        |               na Sobór Watykański II; ich Patriarchowie zaszczycili
513  II, 11,        |             aby chwalić Boga. Zresztą ich kult zawiera niejeden oczywisty
514  II, 11,        |            bracia; nie zapomina też o ich inicjatywach na rzecz humanizacji
515  II, 11,        |          pokoju. Wszystko to wynika z ich szczerej woli dochowania
516  II, 11,        |           moralnych zasad Ewangelii i ich zastosowania.~
517  II, 12,        |           celebransa. Pobłogosławiłem ich z miłością. Ten sam gest,
518  II, 13,        |              deklarowanych zasad jest ich realizacja w konkretnym
519  II, 13,        |        solidną podstawę nie tylko dla ich wspólnego działania na niwie
520 III,  2,        |            analizie i wnikliwie oceni ich zgodność z Tradycją wiary,
521 III,  3,        |        wiernych katolików. Duch wzywa ich do poważnego rachunku sumienia.
522 III,  3,        |              Świętego, nie jest ponad ich siły. Wszystkie wydały przecież
523 III,  3,        |               nich to, co uczynił dla ich świętych. Zdoła przezwyciężyć
524 III,  4,        |               w tym też celu poznawać ich sposób myślenia i wrażliwość. (...)
525 III,  5,        |                Biskup Rzymu należy do ich „kolegium”, oni zaś są jego
526 III,  5,        |           kościelnych zwierzchników i ich teologów do nawiązania ze
527 III,  6,        | partykularnych z Kościołem Rzymu oraz ich Biskupów z Biskupem Rzymu
528 III,  7,        |         Prawdą, której głoszenie jest ich misją, a tym samym szkodzi
529 III,  7,        |            tym samym szkodzi poważnie ich świadectwu. Rozumiał to
530 Adh,  0,        |                mają czynić, co jest w ich mocy, aby więzy komunii
531 Adh,  0,        |        Kościół, zarówno wierni, jak i ich pasterze, każdy wedle własnych


Veritatis splendor
    Rozdzial, Paragraf, Numer
532 Wprow,  1,      |       pokolenia odpowiadać ludziom na ich odwieczne pytania dotyczące
533 Wprow,  1,      |            przyszłego oraz wzajemnego ich stosunku do siebie” 4. ~
534 Wprow,  1,      |           wraz z wiernymi, wspomagają ich i prowadzą swoim nauczaniem,
535 Wprow,  2,      |       Kościoła i w historii ludzkości ich nauczanie przyczynia się
536 Wprow,  2,      |         kontekście współczesnych prób ich podważenia lub zniekształcenia.
537 Wprow,  2,      |            dary Ducha Świętego, które ich uzdalniają do takiego nowego
538   I,  4,        |           przestępstw (a nie powinien ich popełniać żaden chrześcijanin),
539   I,  4,        |                i przypomina, że tylko ich przestrzeganie prowadzi
540   I,  4,        |           wzajemnie się przenikają. O ich nierozerwalnej jedności
541   I,  4,        |          Testament, obietnice Prawa i ich wypełnienie w Ewangelii;
542   I,  5,        |        doskonałości, czyli realizacji ich wewnętrznego sensu w naśladowaniu
543   I,  6,        |            gdy Duch Święty doprowadzi ich do całej prawdy (por. J
544   I,  7,        |             przykazań, czy też raczej ich przestrzeganie rodzi miłość?”.
545   I,  7,        |         pozbawiony jest motywacji dla ich przestrzegania” 29. ~
546   I,  7,        |          kategoriach nakazu, ponieważ ich wymogi przekraczają ludzkie
547   I,  8,        |              w ciągu dziejów. Zadanie ich interpretacji Jezus powierzył
548   I,  8,        |           Jezus powierzył Apostołom i ich następcom, zapewniając im
549   I,  8,        |          postępowania. Zauważamy to w ich Listach zawierających ukształtowaną
550   I,  8,        |           moralnego życia oraz strzec ich w jedności Kościoła - oto
551   I,  8,        |                 które trwa w posłudze ich następców. To właśnie stanowi
552  II,  1,        |              czynów oraz osoby, która ich dokonuje, i w tym sensie
553  II,  1,        |               wiernych w Chrystusie i ich obowiązek przynoszenia owocu
554  II,  1,        |        starają się dokładnie uchwycić ich sposoby myślenia i odczuwania,
555  II,  1,        |        odczuwania, znajdujące wyraz w ich kulturze umysłowej” 47. ~
556  II,  1,        |           własnych pożądań — ponieważ ich uszy świerzbią — będą sobie
557  II,  2,        |        zamierzamy dokonać krytycznego ich rozeznania, aby odkryć wszystko,
558  II,  3,        |              mocy uprzedniego uznania ich przez rozum ludzki, a dokładnie —
559  II,  4,        |              od Boga, a człowiek może ich używać bez odnoszenia ich
560  II,  4,        |             ich używać bez odnoszenia ich do Boga” 67. Koncepcja ta
561  II,  5,        |          wspomagają się i przenikają. Ich wspólnym źródłem i celem
562  II,  6         |           Treść prawa wypisana jest w ich sercach” (Rz 2, 15) ~
563  II,  6,        |     małżeńskiej. Na podstawie takiej, ich zdaniem naturalistycznej,
564  II,  6,        |           zawsze zwalczał, ponieważ w ich świetle ludzka osoba to
565  II,  6,        |              a naturą. Ukazuje raczej ich wewnętrzną harmonię i wzajemne
566  II,  7,        |            zdolne były lepiej wyrażać ich niezmienną aktualność w
567  II,  7,        |           poprzedza i wspomaga proces ich odczytywania i formułowania,
568  II,  9,        |           treść Prawa wypisana jest w ich sercach, gdy jednocześnie
569  II,  9,        |             sercach, gdy jednocześnie ich sumienie staje jako świadek,
570  II,  9,        |            jako świadek, a mianowicie ich myśli na przemian ich oskarżające
571  II,  9,        |      mianowicie ich myśli na przemian ich oskarżające lub uniewinniające” (
572  II,  9,        |    uniewinniają pogan w zależności od ich postępowania (por. Rz 2,
573  II,  9,        |             czynami, a jednocześnie o ich sprawcy, oraz o czasie,
574  II,  9,        |          przez fakt, że rozum określa ich zastosowanie w konkretnej
575  II,  9,        |     ostatecznie samego człowieka jako ich podmiotu — nie jest wyzwolenie
576  II, 11,        |            bardziej wnikliwej analizy ich natury i ich dynamizmów.
577  II, 11,        |        wnikliwej analizy ich natury i ich dynamizmów. Słusznie podkreśla
578  II, 11,        |           całość, chociaż tylko przez ich urzeczywistnienie lub odrzucenie
579  II, 13,        |         stanowią, czy człowiek, który ich dokonuje, jest dobry, czy
580  II, 13,        |    odpowiedzialna za swoje czyny i za ich konsekwencje. „Teologizm”
581  II, 13,        |           skutków i konsekwencji oraz ich wzajemna proporcja. W wyniku
582  II, 13,        |              moralnej czynów, czyli o ich dobroci lub złu, miałaby
583  II, 14,        |            potwierdza, ukazuje bowiem ich wymogi i ich powagę. Miłość
584  II, 14,        |           ukazuje bowiem ich wymogi i ich powagę. Miłość Boga i miłość
585  II, 14,        |       własnych czynów oraz wszystkich ich dobrych i złych skutków,
586  II, 15,        |               hańbią tych, którzy się ich dopuszczają, niż tych, którzy
587  II, 15,        |            okoliczności mogą łagodzić ich zło, ale nie mogą go usunąć:
588  II, 15,        |          moralnie złych ze względu na ich rodzaj, jeśli nie uwzględni
589  II, 15,        |             intencji, która kierowała ich wyborem lub całokształtu
590 III,  1,        |               ujawnianiu i odrzucaniu ich błędów, ale ma też cel pozytywny:
591 III,  2,        |             chrześcijan i sprawia, że ich wiara traci żywotność oraz
592 III,  2,        |       osądzania kultury dominującej w ich środowisku: „Niegdyś bowiem
593 III,  3,        |       dobrowolnego przyjęcia śmierci. Ich symbolem może być historia
594 III,  3,        |                ponieważ nie chce ulec ich nieczystym żądzom, słyszą
595 III,  3,        |          swoje życie Ojcu, który mógł ich wybawić od śmierci (por.
596 III,  3,        |            grzech śmiertelny. Wyniósł ich do chwały ołtarzy, to znaczy
597 III,  3,        |        ołtarzy, to znaczy kanonizował ich świadectwo i publicznie
598 III,  3,        |           publicznie uznał za słuszne ich przekonanie, że miłość Boga
599 III,  3,        |         okolicznościach i nie pozwala ich łamać nawet dla ratowania
600 III,  3,        |              porywającemu przykładowi ich życia, do głębi przemienionego
601 III,  5,        |            pomiędzy ludźmi. Istotnie, ich klasowe, grupowe i narodowe
602 III,  5,        |            ludzkich, do przesłonięcia ich osobowej godności, do kupowania
603 III,  5,        |       osobowej godności, do kupowania ich, sprzedawania i wymieniania,
604 III,  6,        |  przykazaniami Pan daje nam możliwość ich zachowywania: „Oczy Jego
605 III,  6,        |              jakiekolwiek mogłyby być ich subiektywne usprawiedliwienia —
606 III,  8,        |               nimi sprzeczne z powodu ich wewnętrznego zła” 172. Głosząc
607 III,  8,        |          choćby tylko pośrednio — gdy ich sumienie nie potrafi uznać
608 III,  8,        |        słuszności jego nakazów oraz o ich ważności poprzez ukazywanie
609 III,  8,        |           ważności poprzez ukazywanie ich wzajemnych powiązań oraz
610 III,  8,        |              wzajemnych powiązań oraz ich odniesienia do ostatecznego
611 III,  8,        |       poprawne pewne działania, które ich Pasterze uznali za sprzeczne
612 III,  8,        |              nieustannie, by uchronić ich zarówno przed utratą nadziei
613 III,  8,        |        reagować nań w sposób zgodny z ich apostolską misją, to znaczy
614 III,  8,        |             na Pasterzach i należy do ich misji, jak nam przypomina
615 III,  8,        |            wiernych tego, co prowadzi ich na drogę wiodącą ku Bogu,
616 III,  8,        |            Starym Testamencie, ukazał ich ducha i ich radykalizm,
617 III,  8,        |       Testamencie, ukazał ich ducha i ich radykalizm, wzywając młodzieńca,
618 III,  8,        |              uświęcenia, aby uzdolnić ich do posłuszeństwa wobec świętego
619 III,  8,        |               ufną modlitwą wspieramy ich, aby umieli sprostać wymogom
620 III,  8,        |      zwolnieni z własnych obowiązków. Ich zadaniem, wypełnianym w
621 III,  8,        |             doń z pytaniem nurtującym ich sumienia, Chrystus odpowiada
622 III,  8,        |          Kościołowi pytania nurtujące ich sumienia, gdy w Kościele