1-500 | 501-613
(...) Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
501 VII, | kampanii, do rozegrania jej środkami pokojowymi, aby
502 VII, | Odkupiciela, pragnę zawierzyć Jej samej i jej wstawiennictwu
503 VII, | pragnę zawierzyć Jej samej i jej wstawiennictwu trudny moment
504 VII, | odmianę. Ale przedstawiamy jej również sytuację społeczną
505 VII, | złożyć po synowsku przed Jej „miłosierne oczy”, powtarzając
506 VII, | odprawia” (Łk 1, 52-53). Jej macierzyńska troska ogarnia
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
507 I, 2, | uczniów, lecz należy do jej najgłębszej istoty. Bóg
508 I, 3, | jedności idzie w parze z jej wiernością wobec Ewangelii.
509 I, 4, | oraz wierne spełnianie jej wymogów. Tak więc „bycie
510 I, 5, | którzy nigdy nie dostrzegali jej potrzeby. Miłość tworzy
511 I, 5, | Wspólnotami lub odtwarzania jej pomiędzy jeszcze rozdzielonymi
512 I, 6, | odpowiada naturze osoby i jej godności. Stanowisko to
513 I, 7, | Wspólnoty i podaje przejrzyście jej znamienne rysy” 56. Niemniej
514 I, 7, | godnością osoby ludzkiej i z jej naturą społeczną, to znaczy
515 I, 9, | nadają do przekazywania jej tym, którzy je właściwie
516 I, 9, | rzeczywistości, pozwoli przezwyciężyć jej wizje cząstkowe i odrzucić
517 II, 3, | przyjęły zwyczaj odprawiania jej w każdą niedzielę. Także
518 II, 8, | Watykański II sformułował na jej podstawie wnioski duszpasterskie,
519 II, 9, | perspektywom, które zostały jej wyznaczone za obopólną zgodą
520 II, 9, | wzorzec wspólnoty; nie tylko jej duchowości czy życia moralnego,
521 II, 12, | Ekumeniczną Radę Kościołów w jej siedzibie w Genewie oraz
522 II, 13, | tę współpracę i stawiają jej granice. Istniejąca już
523 III, 2, | całość, choć różne mogą być jej metody, formy i poziomy
524 III, 3, | świętych starają się spełniać jej wymogi. Czy zatem my sami
525 Adh, 0, | jego jedność i pozwolił jej wzrastać ku pełnej komunii
Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
526 Wprow, 1, | osłabia wolę poddania się jej. W konsekwencji człowiek,
527 Wprow, 2, | powszechności i niezmiennej ważności jej nakazów; uważa się, że niektóre
528 I, 1, | doskonalenia teologii moralnej, by jej prezentacja rzucała światło
529 I, 2, | ewangelicznej moralności i pojąć jej głęboką i niezmienną treść,
530 I, 4, | wielorakich dóbr związanych z jej tożsamością jako istoty
531 I, 4, | poprzez zabezpieczenie jej dóbr. „Nie zabijaj, nie
532 I, 4, | bliźniego, a jednocześnie jej sprawdzian. Są pierwszym,
533 I, 4, | etapem drogi ku wolności, jej początkiem: „Pierwsza wolność -
534 I, 7, | Ojca, podobnie sam udziela jej darmo swoim uczniom: „Jak
535 I, 7, | życiu człowieka dojrzewają jej owoce. Nowe Prawo nie ogranicza
536 II, 1, | sam depozyt wiary, czyli jej prawdy, a czym innym sposób
537 II, 1, | prawdy, a czym innym sposób jej wyrażania, przy zachowaniu
538 II, 2, | godność ludzkiej osoby i na jej wyjątkowość, a także należny
539 II, 2, | ale często „sprzyjają jej w sposób fałszywy, jako
540 II, 3, | człowieka, przeciwnie — jest jej gwarancją i sprzyja jej
541 II, 3, | jej gwarancją i sprzyja jej rozwojowi. W zupełnie innym
542 II, 3, | praktyce oznaczałaby zupełną jej suwerenność. ~
543 II, 6, | stworzeniu i nie dostrzegają jej integralności. Dla niektórych
544 II, 6, | jako że stanowi rzekomo jej ograniczenie i zaprzeczenie.
545 II, 6, | przez nią samą i do uznania jej za instancję tworzącą samą
546 II, 6, | jako jedność wszystkich jej skłonności zarówno duchowych,
547 II, 6, | innych właściwości, które są jej niezbędne, by mogła dążyć
548 II, 6, | się do ludzkiej osoby i do jej prawdziwego urzeczywistnienia,
549 II, 6, | cielesnością, które zniekształcają jej ludzki sens, służy człowiekowi
550 II, 7, | osoby i kładzie podwaliny jej fundamentalnych praw i obowiązków,
551 II, 7, | samego korzenia każdy z jej wolnych aktów, które powinny
552 II, 7, (94) | filozoficzna - we właściwym jej porządku - zwracają uwagę
553 II, 7, | woli osoby działającej, z jej powołaniem do życia z Bogiem
554 II, 7, | naturę ukazał ostatecznie jej elementy konstytutywne i
555 II, 7, | elementy konstytutywne i jej dynamikę miłości do Boga
556 II, 8, | w „sercu” osoby, czyli w jej sumieniu. „W głębi sumienia —
557 II, 8, | koncepcji natury ludzkiej i jej znaczenia w życiu moralnym
558 II, 9, | instancji oraz autorytet jej głosu i osądów wypływają
559 II, 10, | osoby, która je czyni, gdyż jej nie doskonali i nie pomaga
560 II, 10, | nie doskonali i nie pomaga jej zwrócić się ku najwyższemu
561 II, 11, | zależność między osobą a jej czynami. Mówią oni o „wolności
562 II, 11, | że jeśli nie bierze się jej pod uwagę, nie można zrozumieć
563 II, 11, | rozstrzygające próby wyrażenia jej, są wyłącznie jej „znakami”
564 II, 11, | wyrażenia jej, są wyłącznie jej „znakami” lub przejawami.
565 II, 13, | która je podjęła i określają jej wewnętrzne duchowe oblicze.
566 II, 13, | każdej istocie zmierzać do jej celu. To odwieczne prawo
567 II, 13, | dobrowolne podporządkowanie osoby jej ostatecznemu celowi, to
568 II, 13, | dobrowolne podporządkowanie osoby jej ostatecznemu celowi oraz
569 II, 13, | to od nich zależy odtąd jej moralna dobroć i jej przyporządkowanie
570 II, 13, | odtąd jej moralna dobroć i jej przyporządkowanie ostatecznemu
571 II, 13, | uwagę rzeczywistych warunków jej funkcjonowania, jej obiektywnego
572 II, 13, | warunków jej funkcjonowania, jej obiektywnego związku z prawdą
573 II, 13, | osoby, dotknięte skutkami jej czynu, jak na przykład zdrowie
574 II, 15, | dobru, jakim jest ona sama i jej doskonałość. Tych też dóbr
575 II, 15, | intencji, ale stanowi wręcz jej fundamentalny wyraz. ~Doktryna
576 III, 1, | prowadzi osobę ludzką ku jej autentycznemu dobru. Dobrem
577 III, 1, | ludzkiej osoby i nie zagrażać jej wolności i godności. Kościół
578 III, 1, | i które zarazem stanowią jej ograniczenie i szansę. Jest
579 III, 1, | troszczyć się odpowiedzialnie o jej wzrost. Stanowi konstytutywny
580 III, 1, | ludzkiej wolności, ale i o jej dramacie. Człowiek spostrzega,
581 III, 1, | potrzebuje zatem wyzwolenia. Jej wyzwolicielem jest Chrystus:
582 III, 2, | żywotność oraz właściwą jej oryginalność jako nowa zasada
583 III, 2, | odkryli nowość swej wiary oraz jej moc osądzania kultury dominującej
584 III, 3, | sędziowie, którzy grożą jej śmiercią, ponieważ nie chce
585 III, 4, | bynajmniej autorem tej normy ani jej sędzią. Kościół, posłuszny
586 III, 4, | miłość do osoby, umiłowanie jej prawdziwego dobra, jej autentycznej
587 III, 4, | umiłowanie jej prawdziwego dobra, jej autentycznej wolności. Z
588 III, 4, | wolności i warunkiem samego jej istnienia. ~Posługa ta jest
589 III, 4, | ludzkiej społeczności oraz jej prawidłowemu i owocnemu
590 III, 5, | teologii moralnej” 156 — oraz z jej prezentacji przykazań, które
591 III, 5, | działalności politycznej i nadająca jej kierunek, łatwo o instrumentalizację
592 III, 5, | tylko pojedynczej osobie i jej wzrastaniu ku dobru, ale
593 III, 6, | jest to pierwsza pokusa, a jej echem są wszystkie pokusy,
594 III, 6, | ożywione przez łaskę, i oddane jej na służbę, tworząc z nią
595 III, 6, | zła w celu dostosowania jej do okoliczności. Podczas
596 III, 6, | łaski i przygotowuje na jej przyjęcie. „Któż mnie wyzwoli
597 III, 7, | zachętą do przekazywania jej innym, ale także uwielbieniem
598 III, 8, | pojęcia są niedoskonałe wobec jej wielkości, która ostatecznie
599 III, 8, | zaproszenie do wejścia w jej światło, które umożliwi
600 III, 8, | dla wypełnienia właściwej jej misji, istotne jest uznanie
601 III, 8, | misji, istotne jest uznanie jej głębokiej więzi z Kościołem,
602 III, 8, | wiary i przyczyniają się do jej ukazania w życiu, które
603 III, 8, | Teologia moralna i jej nauczanie stoją dziś niewątpliwie
604 III, 8, | przestrzegania określonej procedury: jej treść bowiem nie jest bynajmniej
605 III, 8, | 52), przyczyniają się do jej owocowania i od powierzonej
606 III, 8, | czujnie oddalają grożące jej błędy (por. 2 Tm 4, 1-4)” 178. ~
607 III, 8, | z prawdziwym znaczeniem jej czynów, tak aby móc uznać
608 Zak, 1, | ponieważ Jezus Chrystus, Jej Syn, został posłany przez
609 Zak, 1, | zwycięskiej mocy, jeśli tylko jej wezwiemy. Więcej, to grzech
610 Zak, 1, | Miłosierdzia także dlatego, że to Jej powierza Jezus swój Kościół
611 Zak, 1, | miłości, która rozszerza Jej serce i pozwala ogarnąć
612 Zak, 1, | przykładem życia moralnego. „Samo Jej życie jest pouczeniem dla
613 Zak, 1, | zniweczyłoby to ofiarę Chrystusa, Jej Syna. Żadne rozgrzeszenie,
1-500 | 501-613 |