1-500 | 501-567
Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 Wprow, | aktualizowały2.~Podejmując tę tradycję w stulecie ogłoszenia
2 Wprow, | ale też wiele obiecujące. Te niewiadome i te nadzieje
3 Wprow, | obiecujące. Te niewiadome i te nadzieje wpływają na naszą
4 I, | głębokim przedziałem” 6. Na tę sytuację nakładały się bardzo
5 I, | późniejszym okresie prawa te miały jeszcze zostać potwierdzone.
6 II, | miesięcy roku 1990. Wydarzenia te oraz radykalne przemiany,
7 II, | materialnych (...). Przez tę przemianę (...) spodziewają
8 II, | człowiek winien sam dać tę odpowiedź, która jest szczytem
9 II, | 14. Te ateistyczne korzenie decydują
10 II, | oraz militaryzm mają zatem te same korzenie: ateizm i
11 II, | 16. Reformy te zostały w części zrealizowane
12 II, | encyklika Rerum novarum.~Reformy te były też wynikiem nieskrępowanego
13 II, | ekstremistyczne, usiłujące rozwiązywać te spory zbrojnie, z łatwością
14 II, | uciskanych rzesz ludzkich. Próby te polegają zwykle na staraniach
15 II, | dzieci. Równocześnie kraje te starają się o to, by mechanizmy
16 II, | państwowej suwerenności kraje te często rozpoczynają dopiero
17 III, | rodziny ludzkiej. Następstwa te nie mają charakteru mechanicznego
18 III, | procesu, w którym kraje te były często przedmiotem,
19 III, | własnej wolności. Należy tę zasadę odwrócić i uznać
20 III, | politycznego prawdziwie wolnego63. Tę zasadę trzeba potwierdzić
21 IV, | przedstawił raz jeszcze tę tradycyjną naukę w następujących
22 IV, | współdziałały ze sobą zawsze te dwa czynniki: praca i ziemia;
23 IV, | natomiast posunęły się naprzód te, które umiały się włączyć
24 IV, | i środowiskiem. Elementy te mogą ułatwiać albo utrudniać
25 IV, | realizacji tym, którzy są przez te struktury w rozmaity sposób
26 IV, | osób” nierzadko poddają te osoby „bezwzględnym naciskom (...)
27 IV, | istot ludzkich.~Krytyki te są skierowane nie tyle przeciwko
28 IV, | kapitał, jak i ci, którzy w tę działalność wnoszą swą pracę.
29 V, | człowieka. Właśnie dlatego te narody, które reformują
30 V, | demokratyczne formy rządów, prawa te nie zawsze w pełni są respektowane.
31 V, | 48. Te ogólne rozważania także
32 V, | przystosowane do swych zadań. Te zastępcze interwencje, usprawiedliwione
33 V, | egzystencjalną weryfikację ożywia te wartości, nadaje im aktualność
34 V, | kultury. Kościół rozwija te właściwości ludzkich postaw,
35 V, | prowadzenia wojny. Kościół pełni tę posługę, głosząc prawdę
36 VI, | zjednoczył się na zawsze poprzez tę tajemnicę108. Wynika stąd,
37 VI, | która wyrażała w modlitwie tę samą myśl: „W Twojej naturze,
38 VI, | dzień.~Leon XIII, wyłożywszy te zasady i wskazania dotyczące
39 VI, | swych decyzji, instytucje te brały zawsze w stosownej
40 VI, | stosownej mierze pod uwagę te narody i kraje, które nie
41 VI, | szczególnie odpowiedzialny za tę ostatnią dziedzinę, i, jak
42 VI, | nowe” (Ap 21, 5). Słowa te odnoszą się do końca czasów,
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
43 I, | to nam wystarczy”, a na te słowa Jezus daje następującą
44 I, | Ojca” (J 14, 8 n.). Słowa te zostały wypowiedziane w
45 I, | to, że musimy przebywać tę drogę z każdym człowiekiem
46 I, | Watykański II potwierdził tę prawdę na miarę naszych
47 I, | rozważania przybliżyły wszystkim tę tajemnicę, stając się równocześnie
48 II, | Pana” (Łk 4, 18 n.). Zdania te zapisane u św. Łukasza są
49 II, | znane z Ewangelii. Poprzez te czyny i słowa Chrystus uobecnia
50 II, | 3-7), czy choćby nawet tę niewiastę, która wymiata
51 III, | Starego Przymierza poznał tę nędzę już od czasu wyjścia,
52 III, | uczyniłeś” (Mdr 11, 24). Te słowa wskazują na najgłębszą
53 III, | przeddzień swojej śmierci te pamiętne zdania: „Tak długo
54 III, (4) | treścią zasadniczą, jednakże te dwa zasługują na szczególną
55 III, (4) | bogactwo wyrażeń, jakich Księgi te używały dla określenia miłosierdzia
56 III, (4) | wszystko uczuciowym. Wyrażenia te rzadziej występują w tekstach
57 IV, | dóbr, musiała mu uświadomić tę właśnie utraconą godność.
58 IV, | jego ojca „mają”. Słowa te świadczą przede wszystkim
59 IV, | najemników” (Łk 15, 18 n.). Te słowa odsłaniają głębiej
60 V, | wszystkich wybranych przezwycięża te najgłębsze źródła zła, przynosząc
61 V, | ekonomii zbawienia? Czy te słowa z kazania na górze,
62 V, | por. Łk 1, 50). Słowa te już od chwili Wcielenia
63 V, | docierania do wszystkich, którzy tę właśnie miłosierną miłość
64 VI, | tak wielki postęp? Na cóż te zwycięstwa tak wielka okupione
65 VI, | powiedzieć, ażeby przykłady te należały tylko do przeszłości. ~
66 VI, | więc w dalszym ciągu na tę sama ideę sprawiedliwości
67 VI, | tylko w innym aspekcie na tę samą potrzebę sięganie do
68 VI, | godzi przede wszystkim w tę najczulszą dziedzinę życia
69 VII | niepokój, wracają do nas te słowa, jakie w momencie
70 VII, | wyliczyć i zebrać wszystkie te przejawy, gdyż największa
71 VII, | samego będzie mógł spełnić te zadania, które wynikają
72 VII, | temat miłosierdzia. Sądy te uznają miłosierdzie jako
73 VII, | więzi pomiędzy ludźmi, jeśli te stosunki wymierzymy tylko
74 VII, | miłosierna miłość oznacza także tę serdeczną tkliwość i czułość,
75 VII, | znaczenie postawy, którą te słowa wyrażają sobą i kształtują.
76 VII, | bytowania! Gdybyśmy odrzucili tę lekcję — cóż pozostałoby
77 VIII, | Człowiek współczesny czuje te zagrożenia. To, co powyżej
78 VIII, | macierzyńską troskę, a zarazem tę ufną miłość, z której rodzi
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
79 Wstep, | Kościół pragnie rozważać te słowa, głosić je wiernym
80 Wstep, | jest rzeczą, że rozważania te: nie zamierzają do końca
81 1, | wówczas, gdy wypowiadał te słowa, była już tak bardzo
82 1, | od drugiej i trzeciej i te między sobą. O Duchu-Pocieszycielu
83 1, | pożegnalnym przemówieniu odsłania te więzi, jakie łączą wzajemnie
84 1, | zebranych: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli” (
85 1, | jednak, że u Proroka słowa te odnosiły się do przyszłości,
86 1, | Ducha Świętego8. Tajemnicę tę miał Jezus stopniowo odsłonić
87 1, | nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi,
88 2, | kontekst. Chrystus łączy tę zapowiedź Ducha Świętego
89 2, | zdaje się mieć na myśli tę ostateczną sprawiedliwość,
90 2, | ziemi” (Dz 1, 4. 5. 8). ~Te ostatnie słowa były poniekąd
91 2, | tajemnicy początku poniekąd tę samą „niewiarę”: to samo „
92 2, | żertwy miłości na Krzyżu. Tę ofiarę złożył sam — sam
93 2, | można powiedzieć: spala tę ofiarę ogniem Miłości, która
94 2, | Komunią świętą wypowiada te znamienne słowa: „Panie
95 2, | według Ewangelii Markowej, to te: „Nawracajcie się i wierzcie
96 2, | Sobór dodaje: „wszystkie te i tym podobne sprawy i praktyki
97 2, | Człowiek więc, „wplątany” w tę walkę, w zmaganie się z
98 2, | przestaje błagać Boga o tę łaskę, ażeby nie zanikała
99 2, | pożegnalnym przemówieniu połączył te trzy zakresy „przekonywania”,
100 3, | wyznaje tajemnicę Wcielenia, tę kluczową prawdę wiary, odwołując
101 3, | Duchu i prawdzie” (J 4, 24). Te słowa wypowiedział Chrystus
102 3, | najbardziej osobiste”47. Słowa te ułatwiają nam lepsze zrozumienie
103 3, | względem Jego zbawczego daru. ~Te przeciwstawne czynniki czy
104 3, | konsekwencji praktycznych tę formę myślenia, ideologii
105 3, | Łk 3, 6; por. Iz 40, 5). Tę możliwość nadzieję Kościół
106 3, | pochodzi od Boga samego. ~Przez tę właśnie służbę — człowiek
107 3, | W naszej epoce elementy te zdołały wtargnąć do wnętrza
108 3, | powiedzieć, że w wielu wypadkach te czynniki społeczne, zamiast
109 3, | oczyszczając i umacniając te szlachetne pragnienia, dzięki
110 3, (59) | Konsekracją „Uświęć zatem te dary łaską Ducha Twojego,
111 3, | rodzaju ludzkiego”. Chodzi o tę jedność, jaką rodzaj ludzki —
112 3, | Panem i Odkupicielem. Prawdę tę, w oparciu o nauczanie Soboru,
113 3, | Paweł rozwija wspaniale tę myśl w Liście do Rzymian,
114 Zakon, | 67. Pragniemy zakończyć te rozważania w sercu Kościoła —
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
115 Wpr, 2 | poranka Wielkiej Niedzieli. W te dni wpisuje się mysterium
116 Wpr, 4 | właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę » (J 12, 27). Pragnie,
117 Wpr, 5 | kapłan wypowiada lub śpiewa te słowa, obecni odpowiadają: «
118 Wpr, 5 | wylana... ». Kapłan wypowiada te słowa, a raczej użycza swoich
119 Wpr, 6 | zdumienie » rozbudzić, pisząc tę Encyklikę jako kontynuację
120 Wpr, 7 | Eucharystii i Kapłaństwa. Na tę okoliczność każdego roku
121 Wpr, 9 | Sobór Trydencki? Dokumenty te przez kolejne wieki kształtowały
122 I, 11 | trwa przez wieki. 9 Prawdę tę dobrze wyrażają słowa, jakimi
123 I, 11 | całe pokolenia chrześcijan. Tę wiarę Magisterium Kościoła
124 I, 11 | raz jeszcze przypomnieć tę prawdę, drodzy Bracia iSiostry,
125 I, 11 | iSiostry, adorując razem z wami tę tajemnicę: tajemnicę wielką,
126 I, 12 | Również teraz ofiarujemy tę żertwę, która wówczas była
127 I, 15 | w substancję Jego Krwi. Tę przemianę trafnie i właściwie
128 I, 15 | ci coś innego ».24 ~Adoro te devote, latens Deitas, wciąż
129 I, 15 | sposób chciałoby przeniknąć tę tajemnicę, aby było w zgodzie
130 I, 17 | Ducha Świętego na nas i na te dary [...], aby stały się
131 I, 20 | poczucia odpowiedzialności za tę doczesną ziemię, 33 raczej
132 II, 21 | Kościół buduje się przez tę Komunię sakramentalną zSynem
133 III, 30 | będziemy w pełni podzielać tę samą wiarę. Nadal jednak
134 IV, 34 | jasnością płynącą zwiary wyrażał tę prawdę wybitny pisarz wywodzący
135 IV, 35 | doskonałości. Sakrament wyraża tę więź komunii zarówno w wymiarze
136 IV, 39 | Można uważać za pewną tę Eucharystię, która jest
137 IV, 39 | celebracja Eucharystii wyraża tę powszechną komunię z Piotrem
138 IV, 46 | okolicznościach– prosić o te same sakramenty duchownych
139 V, 47 | Ciała iswej przelanej Krwi. Te wszystkie szczegóły zostały
140 VI, 57 | Jana– przyjmiemy do siebie Tę, która za każdym razem jest
141 Zak, 59 | jest ofiarować Kościołowi tę Encyklikę o Eucharystii
142 Zak, 59 | visus, tactus, gustus in te fallitur, jak to jest powiedziane
143 Zak, 59 | powiedziane w hymnie Adoro te devote, lecz wystarcza nam
144 Zak, 61 | Jubileuszem, skierowały nas w tę stronę, zachęcając wszystkich
145 Zak, 61 | jakby skierowane do nas, te same słowa, jakie usłyszał
146 Zak, 61 | niebezpieczeństwa przesady wtrosce o tę tajemnicę, gdyż « w tym
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
147 Wprow, 1, | Odkupienia, uświadamia sobie tę wartość zawsze z tym samym
148 Wprow, 1, | ludziom wszystkich czasów tę „ewangelię” — źródło niezłomnej
149 Wprow, 2, | imieniu całego Kościoła te przestępstwa, w przekonaniu,
150 Wprow, 2, | odpowiedzialne osoby: wszystkie te i tym podobne sprawy i praktyki
151 Wprow, 2, | 4. Niestety, te niepokojące zjawiska bynajmniej
152 Wprow, 3, | niebezpieczeństw. ~Odpowiadając na tę prośbę, w uroczystość Zesłania
153 Wprow, 3, | i szczęście! ~Oby słowa te dotarły do wszystkich synów
154 I, 1, | nabiera znaczenia paradygmatu: te stronice są na nowo zapisywane
155 I, 1, | Przeczytajmy jeszcze raz tę biblijną opowieść, która
156 I, 1, | przez ciebie. Gdy rolę tę będziesz uprawiał, nie da
157 I, 2, | w świadomości zbiorowej te zamachy na życie tracą stopniowo
158 I, 2, | służby zdrowia. Zamachy te uderzają w ludzkie życie,
159 I, 2, | małżeńskiego14, a ponadto stosujący te techniki do dziś notują
160 I, 2, | łona matki, a następnie te tak zwane „embriony nadliczbowe”
161 I, 2, | chluby. Jak można pogodzić te wielokrotnie powtarzane
162 I, 2, | usprawiedliwianiem? Jak pogodzić te deklaracje z odtrąceniem
163 I, 2, | życie dopiero się poczęło? Te zamachy są jawnym zaprzeczeniem
164 I, 2, | zauważymy bez trudu, że te deklaracje praw osób i narodów,
165 I, 4, | sposób prawdziwie wolny te przełomowe momenty swego „
166 I, 4, | nad nimi swoje panowanie. Te pierwotne doświadczenia,
167 I, 5, | życia w obfitości. Kto pije tę krew w sakramencie Eucharystii
168 I, 5, | najbardziej potrzebującym. ~Te gesty kładą głębokie fundamenty
169 I, 5, | nieuchronnie zostajemy wciągnięci w tę walkę: wszyscy w niej uczestniczymy
170 II, 6, | 20-26). Dzięki Jezusowi te pozytywne wymogi zyskują
171 III, 1, | Jezus odpowiedział: «Oto te: Nie zabijaj, nie cudzołóż,
172 III, 2, | że aby osiągnąć wszystkie te cele, wymiar i jakość kary
173 III, 2, | władza powinna stosować te środki, gdyż są bardziej
174 III, 3, | narodzi. Jednakże wszystkie te i tym podobne racje, jakkolwiek
175 III, 3, | jest nim od tego momentu. Tę oczywistą prawdę, zawsze
176 III, 3, | tysięcy lat istnienia Kościoła tę naukę głosili niezmiennie
177 III, 3, | bardzo stanowczo potwierdziło tę powszechną doktrynę. W szczególności
178 III, 3, | zdarza się, że techniki te służą mentalności eugenicznej,
179 III, 4, | spotkanie z Bogiem. ~Poczyniwszy te rozróżnienia, w zgodzie
180 III, 4, | i egoizm, uzurpuje sobie tę władzę, nieuchronnie czyni
181 III, 4, | Apostoł Paweł wyraził tę nową rzeczywistość w kategoriach
182 III, 5, | społeczną powinno by uszanować tę decyzję posuwając się nawet
183 III, 5, | się praktyk nielegalnych, te zaś wymykałyby się spod
184 III, 5, | znaczy, że ustanawiając te normy, które w każdym przypadku
185 III, 5, | doświadczeniem naszego stulecia. Czyż te zbrodnie przestałyby być
186 III, 5, | permisywnej logice. ~Aby wyjaśnić tę trudną kwestię moralną,
187 III, 6, | nakazy moralne, to znaczy te, które uznają wybór określonego
188 III, 8, | pełny sens. ~Oświeceni przez tę Ewangelię życia, odczuwamy
189 III, 8, | konsekwentnie i odważnie głosić te prawdy już na pierwszym
190 III, 8, | przez Magisterium. ~Głosząc tę Ewangelię nie powinniśmy
191 III, 9, | progu śmierci; wszystkie te sytuacje przyjmuje jako
192 III, 9, | dostrzegamy obraz Bożej chwały: tę chwałę wysławiamy w każdym
193 III, 9, | pomagając ludziom przeżywać te rzeczywistości jako udział
194 III, 9, | swoją misję, „nie zawsze te heroiczne matki znajdują
195 III, 10, | otaczając szczególną opieką te matki, które nie boją się
196 III, 10, | rola rodziny, ale osoby te mogą znaleźć wielką pomoc
197 III, 10, | 89. Te struktury i miejsca służące
198 III, 10, | i na różne sposoby — za tę działalność społeczną i
199 III, 10, | ludności” 114, ale działania te muszą zakładać i respektować
200 III, 12, | tylko w wolności. Obydwie te rzeczywistości mają też
201 III, 12, | zadanie: tylko akceptując tę przyrodzoną zależność swego
202 Zak, 1, | serc wielu” (Łk 2, 34-35). Te słowa, które na samym początku
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
203 Wprow, 0, | mnie po tym życiu? Pytania te są obecne w świętych pismach
204 Wprow, 0, | sercu: od odpowiedzi na te pytania zależy bowiem, jaki
205 Wprow, 0, (1) | samym, a także i drugim tę prawdę może przybliżyć w
206 Wprow, 0, | są powszechnie uznawane. Te i inne elementy wskazują,
207 Wprow, 0, | człowiek ma poczucie, że zna te zasady, choćby tylko w formie
208 Wprow, 0, | nieuświadomionej. Zasady te, właśnie dlatego że w pewnej
209 Wprow, 0, | ostatecznych odpowiedzi na te pytania. ~
210 Wprow, 0, | Encyklice pragnę kontynuować tę myśl, skupiając się na zagadnieniu
211 I, 2, | także w sferze tajemnicy. Te znaki jednak, choć z jednej
212 I, 2, | może jedynie przyjąć wiarą. Te dwa momenty wyznaczają obszar
213 I, 2, | próbowałem odegnać od siebie tę myśl, aby nie odwracała
214 I, 2, | jej wolności, zobowiązuje tę istotę do otwarcia się na
215 I, 2, | Augustyna: «Noli foras ire, in te ipsum redi. In interiore
216 II, 1, | a wiarą: rzeczywistości te wzajemnie się przenikają,
217 II, 1, | wyraża świadomość, iż na tę drogę nie może wejść człowiek
218 II, 2, | który go stworzył, utracił tę zdolność sięgania rozumem
219 II, 2, | Rodzaju opisuje obrazowo tę kondycję człowieka, opowiadając,
220 III, 1, (22) | Ut te semper desiderando quaererent
221 III, 2, | właściwego rozwiązania. ~Te same zasady muszą kierować
222 III, 2, | prawdy. Najliczniejsze są te, które opierają się na dowodach
223 III, 2, | i dojrzewania osobowości te prawdy mogą zostać podważone
224 III, 2, | człowiek ponownie przyjmuje te same prawdy, opierając się
225 III, 2, (28) | Syr 18, 8). (...) Pytania te znajdują się w sercu każdego
226 III, 2, (28) | najbardziej zwyczajnych. Pytania te świadczą o głębokiej rozumności
227 III, 2, | filozoficznej. Przeciwnie, te dwa porządki poznania prowadzą
228 IV, 1, | zagarnął w niewolę przez tę filozofię będącą czczym
229 IV, 1, | Jakże aktualnie brzmią te słowa Apostoła, gdy odniesiemy
230 IV, 1, | wszystkiego, czego by pragnął: «Ad te videndum factus sum; et
231 IV, 1, | rozpoznać z całkowitą pewnością tę rzeczywistość, choć nie
232 IV, 2, | się do cnót rozumowych. Tę ostatnią bowiem zdobywa
233 IV, 3, | ostatecznego celu i sensu życia, te formy racjonalności służą
234 IV, 3, | ale niektóre, i to właśnie te, które zawierają w sobie
235 V, 1, | koncepcji, którymi kierują się te szkoły, z wymogami stawianymi
236 V, 1, | było czuwać, aby z kolei te filozofie nie przybrały
237 V, 1, | egzystencjalizmu i historycyzmu. Tezy te wyjaśniał nie zostały wypracowane
238 V, 1, (72) | jest zdolny do wnikania w [te tajemnice] w taki sposób,
239 V, 2, | przypominały i rozwijały te zalecenia w trosce o zapewnienie
240 V, 2, | to dlatego, że zalecenia te nie zawsze były realizowane
241 V, 2, | teologów, aby studiowali te nauki i w miarę potrzeby
242 V, 2, | Jestem głęboko przekonany, że te trudności zostaną przezwyciężone
243 VI, 1, | Intellectus fidei wyjaśnia tę prawdę nie tylko przez to,
244 VI, 1, | Jego tajemnica paschalna. W tę tajemnicę chrześcijanin
245 VI, 1, | powinien być w stanie wyrazić tę wiedzę za pośrednictwem
246 VI, 1, | doświadczenie. Wszystkie te prawdy skłaniają umysł do
247 VI, 1, | elementów. Jak wyjaśnić tę dynamikę rozwoju? Każdy
248 VI, 2, | racjonalnej refleksji. ~Rozważając te zagadnienia, filozofowie
249 VI, 2, | niechrześcijańskie, aby im powierzyć tę funkcję wyjaśniającą. Ten
250 VII, 1, | ludzkiego życia pogłębiają tylko tę zasadniczą wątpliwość, która
251 VII, 1, | najwyższe wartości. Jeśli te środki techniczne nie będą
252 VII, 1, | próbuje zrozumieć i wyjaśnić te stwierdzenia, potrzebuje
253 VII, 1, | założeń nauki stwierdzenia te próbują przesłonić treści
254 VII, 1, | Zdaję sobie sprawę, że te wymogi, stawiane filozofii
255 VII, 1, | estetyki. W przeszłości tę samą ideę głosił pozytywizm
256 VII, 1, (106) | człowieka wyzwala od tego, co tę wolność ogranicza, pomniejsza,
257 VII, 2, (109) | wówczas, gdy wypowiadał te słowa, była już tak bardzo
258 VII, 2, | historycystyczny pozytywizm111. Teksty te, przeciwnie, mówią o faktach,
259 VII, 2, | wieków nieustannie odczytuje te teksty, zachowując nienaruszony
260 VII, 2, | wyrażonej, która wykracza poza te uwarunkowania. ~Swoim ograniczonym
261 VII, 2, (112) | stworzenia; zdobywając zaś tę wiedzę umysł ludzki szedł
262 VII, 2, | słowie Bożym. Aby wypełnić tę misję, teologia moralna
263 Zak, 0, | chrześcijańskiej. Także tę świadomość trzeba uznać
264 Zak, 0, | celom. Dobrze rozumieli tę prawdę świątobliwi mnisi
Laborem exercens
Rozdzial, Numer
265 I, | wypada przeto stale wracać na tę drogę i podążać nią wciąż
266 I, | ubiegłym wieku. Wielorakie są te czynniki o ogólnym zasięgu:
267 I, | decyzjach międzynarodowych. Te nowe warunki i żądania będą
268 I, | przekwalifikowania - że zmiany te pociągną za sobą z wielkim
269 I, | Trudno tutaj wszystkie te przejawy żywego zaangażowania
270 II, | 28) — to chociaż słowa te nie mówią wprost i wyraźnie
271 II, | poszczególnych narodów, wiążąc te „przyspieszenia” z postępem
272 II, | nad ziemią”, gdy zaczyna tę ziemię uprawiać, a z kolei
273 II, | powstają istotne pytania, te mianowicie, które dotyczą
274 II, | samego człowieka. Pytania te zawierają w sobie szczególny
275 II, | 7. Te właśnie podstawowe stwierdzenia
276 II, | Północ-Południe. Zdecydowaną uwagę na te właśnie wymiary współczesnej
277 II, | czyli człowieka-osoby, który tę pracę wypełnia, należy z
278 II, | niesprawiedliwości, szersze niż te, które stały się już w zeszłym
279 II, | pożywienie” (Rdz 3, 19). Słowa te mówią o trudzie, o ciężkim
280 II, | godności człowieka, wyrażającym tę godność i pomnażającym ją.
281 II, | trzeba mieć przed oczyma tę przede wszystkim prawdę.
282 II, | i powołaniem człowieka. Te dwa kręgi wartości — jeden
283 II, | wychowanie; tym niemniej te dwa znaczenia pracy łączą
284 II, | ludzi żyjących na świecie. ~Te trzy zakresy zachowują stale
285 III, | Organizmem skupiającym te wszystkie inicjatywy pozostaje
286 III, | trzeba wchodzić w szczegóły, te bowiem są znane zarówno
287 III, | sobie poddaną — to słowa te mówią o wszystkich zasobach,
288 III, | dyspozycji człowieka. Zasoby te jednakże nie mogą służyć
289 III, | przyswajać sobie i innym te zasoby, jakie kryje w sobie
290 III, | środek: własną pracę. Aby te zasoby mogły poprzez pracę
291 III, | zaawansowaniu nauki i techniki — te najnowocześniejsze i skomplikowane
292 III, | podporządkowanym pracy człowieka. ~Tę prawdę, która należy do
293 III, | człowieka, któremu mają służyć te środki. Ten to właśnie błąd
294 III, | Kościoła stale przypominała te wszystkie zasady, sięgając
295 III, | dawniejsze, ale przede wszystkim tę rzeczywistość i problematykę,
296 III, | sposób zadowalający. Środki te przestają być prywatną własnością
297 III, | pracy, ale może zadania te spełniać źle, broniąc równocześnie
298 III, | produkcji zyskuje na tym, gdy te właśnie wartości osobowe
299 IV, | pracującego. Uprawnienia te należy rozpatrywać w szerokim
300 IV, | o pracę, ustalane przez te osoby i instytucje zasady
301 IV, | polityki pracy, wszystkie te uwarunkowania trzeba mieć
302 IV, | wytworów przemysłowych. Procesy te tworzą także wzajemne uzależnienia,
303 IV, | zawodach. Stąd też związki te noszą nazwę związków zawodowych
304 IV, | rzemieślniczych o tyle, że organizacje te łączyły z sobą ludzi przynależących
305 IV, | imigranta muszą decydować te same kryteria, co w stosunku
306 IV, | się emigrant. Wszystkie te okoliczności muszą stanowczo
307 V, | zasobów i wartości. Prawdę tę znajdujemy już na samym
308 V, | duchowość pracy wykazywała tę dojrzałość, jakiej domagają
309 V, | więcej: z miłością patrzy na tę pracę, na różne jej rodzaje,
310 V, | 22; Iz 44, 12) (można by te słowa odnieść do pracy współczesnej
311 V, | Dz 1, 1). ~W oparciu o te światła bijące z samego
312 V, | wypada szukać odpowiedzi na te problemy, tak doniosłe dla
313 V, | oczyszczając i umacniając te szlachetne pragnienia, dzięki
314 V, | zapobiegliwość, aby uprawiać tę ziemię, na której wzrasta
Redemptor hominis
Rozdzial, Paragraf
315 I, 1 | swój zenit. Bóg wszedł w te dzieje, stał się — jako
316 I, 1 | serca, powtarzać z podziwem te słowa: „O szczęśliwa wino,
317 I, 2 | przyjmuję”. I dzisiaj tę moją odpowiedź jawnie powtarzam,
318 I, 2 | Wcielenia. ~Przyjąłem również te same imiona, jakie wybrał
319 I, 2 | z Bożą pomocą. ~Poprzez te dwa imiona i dwa pontyfikaty
320 I, 3 | świadomego swej zbawczej misji. ~Tę to właśnie współczesną świadomość
321 I, 4 | opinii, zachował równocześnie tę opatrznościową równowagę
322 I, 5 | poddanych Jego kierownictwu. Tę to zasadę kolegialności
323 I, 6 | ekumenicznej, jak tylko tę, aby rzetelnie, wytrwale,
324 I, 6 | ostatnim czasie poprzez tę mowę Ducha Świętego, którą
325 II, 1 | stale szuka dróg, ażeby tę tajemnicę swojego Mistrza
326 II, 3 | 9. Rozważając na nowo te wspaniałe zdania nauki soborowej,
327 II, 5 | Ukazał również, jak na tę mapę religii nakłada się —
328 II, 5 | wytrwałym i niestrudzonym o tę godność, jaką każdy człowiek
329 II, 5 | 8). Przyjmujemy chętnie tę naganę, aby jak owi „gwałtownicy
330 II, 6 | Odczuwamy szczególnie wielką za tę prawdę odpowiedzialność.
331 II, 6 | człowieka wyzwala od tego, co tę wolność ogranicza, pomniejsza,
332 III, 1 | zarazem drogą przyszłości. Tę przede wszystkim drogę wskazał
333 III, 1 | miejscach, wypowiedział tę podstawową troskę Kościoła,
334 III, 2 | swej doczesnej egzystencji, te swoje osobowe dzieje pisze
335 III, 3 | ale niektóre, i to właśnie te, które zawierają w sobie
336 III, 3 | naturalnego środowiska, jak tylko te, które służą celom doraźnego
337 III, 3 | wszyscy ludzie, a zwłaszcza te środowiska i te społeczeństwa,
338 III, 3 | zwłaszcza te środowiska i te społeczeństwa, które mają
339 III, 3 | współczesnego postępu. Patrząc na te procesy i uczestnicząc w
340 III, 3 | bardziej wyraźny stawiają sobie te pytania miliardy ludzi żyjących
341 III, 3 | eschatologiczną, uważa równocześnie tę troskę o człowieka, o jego
342 III, 4 | wielorako zróżnicowana. Różnice te mają swoje przyczyny historyczne.
343 III, 4 | światowej ekonomii. Struktury te i mechanizmy okazują się
344 III, 4 | środowisko geofizyczne, struktury te pozwalają tym samym na stałe
345 III, 4 | Jest rzeczą oczywistą, że te instynkty istnieją i działają,
346 III, 4 | Mnie” (Mt 25, 42 n.). Słowa te nabierają jeszcze większej
347 III, 5 | tego społeczeństwa. Sprawy te są bardzo istotne w naszej
348 III, 5 | ludzkiego”, w oparciu o te przesłanki, jakie dyktuje
349 IV, 1 | całym stworzeniem widzialnym tę konieczność, jakiej poddana
350 IV, 1 | przyda” (J 6, 63). Słowa te — wbrew pozorom — wyrażają
351 IV, 1 | 20, 28). Kościół spełnia tę swoją służbę, uczestnicząc
352 IV, 1 | swojego Mistrza i Odkupiciela. Tę właśnie naukę, opartą na
353 IV, 2 | Chrystus Pan w trosce o tę wierność dla prawdy Bożej
354 IV, 2 | samym, a także i drugim, tę prawdę może przybliżyć w
355 IV, 3 | Eucharystia wciąż na nowo buduje tę wspólnotę i jedność. Zawsze
356 IV, 3 | mogą zejść z naszej pamięci te słowa św. Pawła: „niech
357 IV, 3 | będziemy musieli uczynić tę sprawę tematem wspólnej
358 IV, 4 | odnajdować w sobie i w drugich tę szczególną godność Bożego
359 IV, 4 | społeczeństwie. Jednakże kategorie te nie wystarczają. Istotna
360 IV, 4 | musimy mieć przed oczyma tę prawdę, że każde z tych
361 IV, 4 | powołania i odpowiedzialności za tę szczególną łaskę, jedyną
362 IV, 4 | Ciało Chrystusa. Należy tę zasadę, która jest kluczową
363 IV, 4 | pełni służy ludzkości, kiedy tę prawdę odczytuje z niesłabnącą
364 IV, 5 | biskupiej — jest zachować tę dynamiczną spójnię Tajemnicy
365 IV, 5 | do siebie (por. J 19, 27) tę Matkę, w ten sposób od początku
366 IV, 5 | głębiej przyswajać sobie tę tajemnicę. W tym bowiem
367 IV, 5 | do każdego z nas poprzez tę Matkę, nabiera znamion bliskich,
368 IV, 5 | ludzkości, uzyskuje także tę jakby doświadczalną pewność,
369 IV, 5 | Odzywają się w nas mocnym echem te słowa, które On powiedział: „
370 IV, 5 | modlitwa może sprawić, żeby te wielkie zadania i spiętrzające
Redemptoris Mater
Rozdzial, Paragraf, Numer
371 Wprow, 0, | jest jego Panem i Głową, i Tę, która wypowiedziawszy pierwsze
372 Wprow, 0, | do Krzyża” 4. ~Podejmuję te słowa tak treściwe i znamienne
373 Wprow, 0, | głosi tenże Sobór8 — to tę samą zasadę należy odnieść
374 Wprow, 0, | znamienny sposób przybliża tę prawdę o Kościele jako ciele
375 Wprow, 0, (16)| z dniem? Odrzuć Maryję, tę gwiazdę morza, morza tak
376 I, 1, | Maryja „zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby
377 I, 1, | pozdrowienie” (Łk 1, 29): co znaczą te niezwykłe słowa, a w szczególności
378 I, 1, | Kecharitoméne) 21. ~Rozważając te słowa, a zwłaszcza wyrażenie „
379 I, 2, | jako Mesjasza. ~Wszystkie te słowa w pozdrowieniu Elżbiety
380 I, 2, | 45) 28. Można postawić te słowa obok wyrażenia „łaski
381 I, 2, | matkę” 33. I Maryja wyraża tę zgodę, po wysłuchaniu wszystkich
382 I, 2, | powiedziane Ci od Pana”. Te słowa już się spełniły:
383 I, 2, | jakie istotne znaczenie mają te słowa anioła? Jak najeży
384 I, 2, | nada im Ten, od kogo słowa te pochodzą: jakie nada im
385 I, 2, | powie: „Ojcze (...) zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi,
386 I, 2, | zjednoczenie przez wiarę. Przez tę samą wiarę, przez którą
387 I, 2, | Jego światła i mocy! ~Przez tę wiarę Maryja jest doskonale
388 I, 2, | jest Ta, która uwierzyła”! Te słowa Elżbiety wypowiedziane
389 I, 2, | staje się moc, jaką słowa te w sobie zawierają.. Od stóp
390 I, 2, | wiary”. Równocześnie zaś tę tajemnicę Chrystusa w sposób
391 I, 3, | ssałeś” (Łk 11, 27). Słowa te stanowią pochwałę Maryi
392 I, 3, | ukrycia. ~Poprzez słowa te, stała się też niejako obecna
393 I, 3, | rzecznikiem woli Syna, ukazując te wymagania, jakie winny być
394 I, 3, | Kościoła. Osobą, która łączy te dwa momenty, jest Maryja:
395 II, 1, | gdy „zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała w swoim
396 II, 1, | wydarzenia Kalwarii otoczyły tę obietnicę ciemnością, a
397 II, 1, | bowiem nade wszystko przez tę wiarę stała się błogosławioną,
398 II, 1, | Kościół słusznie ogląda się na Tę, co zrodziła Chrystusa,
399 II, 1, | W tym oczekiwaniu przez tę samą wiarę, która uczyniła
400 II, 2, | bardzo pożądane, aby Kościoły te i Wspólnoty kościelne spotkały
401 II, 2, | prawdziwego człowieka. Patrzą na Tę, która u stóp Krzyża przyjmuje
402 II, 3, | posłuszeństwo swemu Panu, który o tę jedność modlił się w przeddzień
403 II, 3, | por. Łk 1, 42. 45). Oba te błogosławieństwa nawiązywały
404 III, 1, | Pańskiej”. Odpowiadając na tę wewnętrzną gotowość swej
405 III, 1, | Kościół wyraża swą wiarę w tę prawdę, nazywając Maryję „
406 III, 2, | Zawiera w sobie i wyraża tę głęboką więź, jaka zachodzi
407 III, 2, | twoja” (J 19, 26-27). Słowa te ustanawiają niejako miejsce
408 III, 2, | stale powtarza wszystkim te same słowa, jakie wypowiedziała
409 III, 2, | w Jej osobie osiąga już tę doskonałość, dzięki której
410 Zak, 0, | zdumieniu całej natury”! Te słowa antyfony wyrażają
411 Zak, 0, | powstać usiłuje”! ~Słowa te odnoszą się do każdego człowieka,
412 Zak, 0, | dla których rozważania te są przeznaczone, pocałunek
Redemptoris missio
Rozdzial, Paragraf, Numer
413 Wprow, 0, | przyczynić niniejszy dokument: te specyficzne misje wśród
414 I, 3, | koniecznie łączyć wzajemnie te dwie prawdy, mianowicie
415 II, 0, | sobie — Jego Synu”21. Słowa te napisałem na początku Encykliki
416 II, 3, | jest kerygmatem Apostołów). Te dwa orędzia uzupełniają
417 II, 4, | swym centrum. Koncepcje te uwypuklają obraz Kościoła,
418 II, 4, | aspektów pozytywnych koncepcje te ujawniają często strony
419 III, 2, | 10, 34-43; 13, 16-41). Te wzorcowe mowy, wygłoszone
420 III, 2, | oczekiwanie ich serce. Mowy te stanowią przykład inkulturacji
421 III, 3, | życie, i łączyli następnie te tworzące się wspólnoty z
422 III, 4, | oczyszczając i umacniając te szlachetne pragnienia, dzięki
423 IV, 1, | działalności Kościoła. ~Te usiłowania wskazują na rzeczywistą
424 IV, 3, | podstępnymi ze wszystkich są te motywy, za pomocą których
425 IV, 4, | wspólnoty wierzących w Chrystusa te nieludzkie sytuacje są wyzwaniem:
426 IV, 4, | trzeba włączyć samo orędzie w tę „nową kulturę”, stworzoną
427 IV, 4, | śledzić i angażować się w te współczesne wymagania. Ludzie
428 V, 4, | nie możemy zapomnieć, że te wysiłki w kierunku jedności
429 V, 5, | cywilizacji miłości”. ~Wspólnoty te dzielą na mniejsze grupy
430 V, 5, | W ten sposób wspólnoty te są narzędziem ewangelizacji
431 V, 6, | do stałej odnowy. Tematy te, obecne w wypowiedziach
432 V, 7, | Trzeba bowiem, aby oba te elementy zachowywały swą
433 V, 9, | nauczać”114. ~Młode Kościoły, te zwłaszcza, które żyją wśród
434 V, 9, | miłosierdzia i ludzkiego rozwoju. ~Te bowiem dzieła dają świadectwo
435 VI, 0, | właściwej Kościołom starym, te zaś z kolei potrzebują świadectwa
436 VI, 1, | najświętsze zadania Kościoła” 123. Tę sam odpowiedzialność mają
437 VI, 1, | starych, by dzieliły ze mną tę troskę, dbały o wzrost powołań
438 VI, 4, | i uciśnionymi Instytuty te, czy mają cel ściśle misyjny
439 VI, 5, | Watykański II potwierdził tę tradycję, wskazując na misyjny
440 VI, 5, | dynamizmem misyjnym. Ruchy te — jeśli włączają się z pokorą
441 VI, 6, | dyplomy oficjalnie przez te Konferencje uznane158. ~
442 VI, 7, | Mogę tylko potwierdzić te roztropne postanowienia:
443 VII, 2, | misje, jeśli proszą Boga o tę łaskę, zostaną przez Niego
444 VII, 4, | niechrześcijańskich. Okoliczności te stanowią niewątpliwie dobrą
445 VII, 5, | misyjny angażuje się także w te dziedziny, ale jego podstawowe
446 VII, 6, | świata” 169. ~Skoro Dzieła te zależą od Papieża i całego
447 VIII, 2, | wyraża. Misje przebywają tę samą drogę i doprowadzają
Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
448 I, | ich życiu i posłannictwie te treści, które Mądrość bożej
449 II, | około roku 840 porzucił tę drogę, usuwając się do jednego
450 II, | męczennik, zesłany ongiś w te odległe strony. Odzyskawszy
451 III, | ewangelizowanych. Często te sytuacje konfliktowe występowały
452 V, | piękno. Zachęca raczej, by te wartości zostały zasymilowane
453 VI, | związkom pokrewieństwa. ~Te zasługi dla kultury wszystkich
454 VIII, | przyjąć w całej rozciągłości te wszystkie wartości, które
455 VIII, | 32. Tę przyszłość, jaka po ludzku
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
456 I, | wartości nauczania Kościoła. ~Te dwie cechy są bowiem znamienne
457 II, | oddźwięku w ich sercu” 9. Słowa te wyrażają podstawowy motyw,
458 II, | Konstytucji duszpasterskiej17. ~Te i inne wyraźne odniesienia
459 II, | dokumencie Pawła VI znajdują się te trzy elementy, ukierunkowane
460 II, | odniesienie uniwersalne, tę współzależność, jaka istnieje
461 II, | zmianie, zachowało do dziś tę samą siłę i aktualność,
462 II, | strony, nie wykraczając poza tę wizję moralną, nowość Encykliki
463 III, | kulturalnym, gdyż wszystkie te wymiary życia we wspólnocie
464 III, | ubóstwa drugich. Mechanizmy te, uruchomione — w sposób
465 III, | niedorozwoju. ~Stwierdzenia te — jak mówi niedawno wydany
466 III, | mniej rozwiniętych. Ludy te jednak często nie poddają
467 III, | swemu losowi. ~Ponadto, te same potrzeby gospodarki
468 III, | to się dzisiaj zdarza — te decyzje i akty przybierające
469 III, | prawdziwego rozwoju. Często te kampanie są wymuszane i
470 V, | unicestwianie drugich. Te zjawiska, przy obecnym podziale
471 VI, | prawdziwy rozwój. ~Aby wejść na tę drogę, narody same powinny
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
472 Wprow, 0, | Odkupienia, muszą razem wyznawać tę samą prawdę o Krzyżu1. Krzyż!
473 Wprow, 0, | poznanie pogarszają jeszcze tę sytuację. Dlatego zaangażowanie
474 Wprow, 0, | Chrystus powierzył Piotrowi tę specjalną misję w Kościele
475 Wprow, 0, | Serdecznie proszę, aby modlitwę tę podjęli wierni Kościoła
476 I, 2, | 8. Te słowa Dekretu Unitatis redintegratio
477 I, 2, | która jest zwykłą sumą osób. Tę jedność tworzą więzy wyznania
478 I, 2, | jedności katolickiej” 11~„Same te Kościoły i odłączone Wspólnoty,
479 I, 2, | mierze, w jakiej elementy te znajdują się w innych Wspólnotach
480 I, 2, | 14. Wszystkie te elementy zawierają w sobie
481 I, 3, | winien pobudzić. Opracowania te są ważne z dwóch powodów:
482 I, 4, | i w konsekwencji winien tę całość przenikać i z niej
483 I, 5, | doświadczenia tych, którzy głosząc tę samą Ewangelię odwoływali
484 I, 5, | za rękę i prowadzi nas. Te spotkania i modlitwy zapisały
485 I, 7, | poszczególnych diecezji. Inicjatywy te są świadectwem konkretnego
486 I, 7, | bezstronną ocenę; wtedy też te Wspólnoty osiągają pełniejszą
487 I, 8, | pełnej wzajemnej komunii, tę wewnętrzną przestrzeń, w
488 I, 9, | wszystkim przeanalizować te rozbieżności, jakie stanowią
489 I, 9, | dwa sposoby patrzenia na tę samą rzeczywistość — choć
490 I, 9, | wiary. Przede wszystkim te właśnie rozbieżności należy
491 II, 3, | przyjął oczywiście z radością te przekłady75. Opracowane
492 II, 3, | ważny krok naprzód stanowią te wspólne przekłady.~
493 II, 3, | ostatecznie przypieczętować tę „realną, choć jeszcze niedoskonałą”
494 II, 3, | okolicznościach — prosić o te same sakramenty duchownych
495 II, 5, | wzrost komunii. Kontakty te i dialog pozwoliły chrześcijanom
496 II, 5, | pozwoliły chrześcijanom dostrzec te elementy wiary, które ich
497 II, 6, | w konsekwencji „Kościoły te mimo odłączenia posiadają
498 II, 6, | należycie wzięli pod uwagę te specjalne warunki powstania
499 II, 7, | przyjmowany uroczyście w Rzymie. Te modlitewne spotkania wyznaczały
500 II, 7, | 53. Te regularne kontakty pozwalają
1-500 | 501-567 |