Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 Wprow, | przekazywać życie, którym On jest (por. J 14, 6).~W ten
2 Wprow, | Tradycji Kościoła. Niesie on „rzeczy stare”, przejmowane
3 I, | jego ostrości tak, jak się on wówczas przedstawiał, nie
4 I, | uczucie ludzkości — pisze on — nie pozwalają wymagać
5 I, | sfery prywatnej. Stwierdza on konieczność odpoczynku w
6 I, | Państwa. Przeciwnie, podkreśla on niejednokrotnie konieczność
7 II, | socjalizmu”, kiedy nie występował on jeszcze, jak to nastąpiło
8 II, | wszelkiego rodzaju środkami. Dał on jednak właściwą ocenę niebezpieczeństwa,
9 II, | antropologiczny. Rozpatruje on bowiem pojedynczego człowieka
10 II, | drugiej strony utrzymuje on, że dobro jednostki można
11 II, | napięcie, jakie odczuwa on w swoim sercu pomiędzy pragnieniem
12 II, | rolę konfliktu, gdy jest on przejawem „walki o sprawiedliwość
13 II, | niesprawiedliwość i krzywdę, rozwinął on szeroką działalność związkową
14 II, | społeczeństwa; wytworzył on skuteczne mechanizmy solidarności,
15 III, | modlę się, aby wspierał On wszystkie wysiłki zmierzające
16 III, | wojna. Tymczasem został on przezwyciężony wysiłkiem
17 III, | i sprawia, że potrzebuje on odkupienia. Nauka ta jest
18 III, | afirmacji jej praw; ogarnia on wiele krajów i nie zamierzając
19 IV, | do prawdy i dobra. Jest on jednak również uwarunkowany
20 IV, | wyobcowanie, w którym jest on traktowany jedynie jako
21 IV, | sprawcą jego istnienia i tylko On może w pełni ten dar przyjąć82.
22 V, | Rerum novarum przedstawia on organizację społeczeństwa
23 V, | solidarności i miłości; zaczyna się on w rodzinie poprzez wzajemne
24 V, | jaki sposób angażuje się on w budowanie własnej przyszłości,
25 V, | wtedy, kiedy znajduje się on w potrzebie, jest dziś łatwiejsza
26 VI, | godności człowieka. Nie może on nigdy zaniechać spełniania
27 VI, | także czynników”114. Był on przekonany, że poważne problemy
28 VI, | Chrystusem, swym Panem. To On uczynił swoją własną drogą
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
29 I, | wciela i uosabia. Poniekąd On sam jest miłosierdziem.
30 I, | człowiekowi wówczas, gdy jest on nawiedzany cierpieniem,
31 III, | aby przypomnieć Mu to, co On sam objawił o sobie samym (
32 III, | wszystkie odcienie miłości: On jest jego Ojcem (por. Iz
33 III, (4) | uwagę Przymierze, które On zawarł z Izraelem. Przymierze
34 IV, | sławi to miłosierdzie, jakie On „okaże ojcom naszym i wspomni
35 IV, | z tego powodu staje się on dobrem szczególnym: tak
36 V, | człowieku, dzięki której ma on znów przystęp od owej pełni
37 V, | ostateczne źródło istnienia. Jest On Ojcem: z człowiekiem, którego
38 V, | w ten sposób staje się on znakiem eschatologicznym.
39 V, | będę z nim wieczerzał, a on ze mną” (Ap 3, 20). Bóg
40 V, | doznając miłosierdzia, jest on równocześnie poniekąd tym,
41 V, | wszystkich ludzi. „Nie jest On bowiem Bogiem umarłych,
42 V, | ludziom ową miłość, jaką On przyszedł im objawić. Miłość,
43 VI, | stworzeniem, doświadcza on z jednej strony wielorakich
44 VI, | środków doraźnych. Dotyczy on, jak na to trafnie wskazały
45 VII, | miłości, mocą której pragnie On stale łączyć się z nami
46 VII, | miłosierdzie drugim wiedząc, że on przyjmuje je jako okazane
47 VII, | przyjąć ze świadomością, że i on również przyjmując, świadczy
48 VII, | słowa tej modlitwy, której On sam nas nauczył, prosimy „
49 VIII, | miłosierdzie, którego pewność głosi on i wyznaje w Chrystusie ukrzyżowanym
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
50 Wstep, | Kościoła w którym działa On w jedności z Głową Ciała
51 Wstep, | uwielbienie i chwałę: jest On Osobą Boską, która znajduje
52 1, | przybliżył, zapowiedział On Apostołom „innego Pocieszyciela” (
53 1, | Pocieszycielem, drugim, gdyż On sam, Jezus Chrystus jest
54 1, | Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i
55 1, | który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie.
56 1, | samego Ducha Świętego: „On będzie świadczył o Mnie”.
57 1, | możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi
58 1, | najściślejsza więź, gdyż On, Duch Prawdy działa w dziejach
59 1, | słowa Janowego zapisu: „On (tj. Duch Święty) Mnie otoczy
60 1, | odejdę, poślę Go do was. On zaś, gdy przyjdzie, przekona
61 1, | często zaimka osobowego „On”, równocześnie zaś, w całym
62 1, | podobieństwa”, jakim obdarzył On człowieka. ~
63 1, | posiadania pełni Ducha Bożego. On też ma pośredniczyć w udzielaniu
64 1, | 6. 8). Równocześnie zaś On właśnie jest tym, którego
65 1, | zbawienia dla całej ludzkości: ~„On przyniesie narodom Prawo” (
66 1, | i zarazem obwieścił, że On jest tym „Namaszczonym przez
67 1, | rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem
68 1, | samej Osoby Mesjasza. Jest On wyniesiony, gdyż jest Synem
69 1, | Duchem Świętym, którego jest On w pełni świadom, wyrażę
70 1, | swoje Boskie „Ja”: jest On Synem „współistotnym” i
71 1, | swoje człowieczeństwo: „On was chrzcić będzie Duchem
72 1, | pożegnalnej w Wieczerniku, zostaje On objawiony w nowy i pełniejszy
73 1, | dzieła Syna. W ten sposób On to doprowadzi do końca nową
74 1, | Równocześnie też objawia się On jako Syn Boży „pełen mocy”.
75 1, | was” (J 16, 7). Jest to On: Duch Prawdy, Paraklet,
76 1, | obraca” (por. J 16, 20) jak On sam im przyrzekł przed swoja
77 1, | do Ojca (por. Ef 2, 18). On to właśnie jest Duchem życia,
78 1, | wypełnia się zapowiedź: „On będzie świadczył o Mnie.
79 2, | właśnie kontekście — dodaje: „On zaś, gdy przyjdzie, przekona
80 2, | sąd. Mówi bowiem tak: „On (...) przekona świat o grzechu,
81 2, | człowieka z Bogiem; jest on też „już osądzony” od początku.
82 2, | obietnicy Parakleta. Przychodzi On — zostaje posłany od Ojca — „
83 2, | przepowiedział i obiecał: „On będzie świadczył o Mnie.
84 2, | ludzkiego — nikt inny, tylko On: Duch Prawdy Jest to Duch,
85 2, | 2, 10 n.). I dlatego też On jeden może w pełni „przekonać
86 2, | ludzkiego początku, ponieważ On właśnie jest Miłością Ojca
87 2, | Miłością Ojca i Syna, ponieważ On jest Darem — a grzech ludzkiego
88 2, | przenika głębokości Boże”, On — który równocześnie jest
89 2, | tajemnice ludzkiego początku. On tez nie przestaje o nim „
90 2, | geniusz podejrzeń”. Stara się on „zakłamać” samo Dobro, absolutne
91 2, | Wieczerniku Parakletem. Jest On bowiem „wzywany”25 od początku,
92 2, | pochodząc od Ojca, skierowuje On ofiarę własną Syna do Ojca,
93 2, | tej ofierze „otrzymuje” On Ducha Świętego. Otrzymuje
94 2, | Go w taki sposób, że może On — i tylko On razem z Bogiem
95 2, | sposób, że może On — i tylko On razem z Bogiem Ojcem — „
96 2, | Kościołowi, ludzkości. On sam Go „posyła” od Ojca (
97 2, | od Ojca (por. J 15, 25). On sam stanie wobec Apostołów
98 2, | przepowiednią Jana Chrzciciela: „On was chrzcić będzie Duchem
99 2, | człowieka, gdzie przebywa on sam z Bogiem, którego głos
100 2, | się na tym, że zostanie on nazwany po imieniu, że zostanie
101 2, | stworzeniem, doświadcza on z jednej strony wielorakich
102 2, | zbawczej siły jest Duch Święty: On, którego Kościół nazywa „
103 2, | Jezus. W ten sposób dopełnia On w ludzkich duszach dzieła
104 2, | Pocieszyciela, gdy przychodzi On, by „przekonywać świat o
105 3, | któremu nadasz imię. Jezus, On bowiem zbawi swój lud od
106 3, | Świętego, który był obiecany. On jest zadatkiem. naszego
107 3, | wszędzie w Duchu Świętym Jest On „Bogiem ukrytym” (por. Iz
108 3, | wartości oraz celów, jaki on określa, jest ściśle związany
109 3, | ludziom współczesnym. Wie on, że to spotkanie i zderzenie
110 3, | zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Jest on wiecznym świadkiem tego
111 3, | Ducha Świętego, którego On sam nam dał. ~Na tej drodze —
112 3, | chwały jest Duch Święty. On — mówi św. Bazyli Wielki —
113 3, | przyjąć, tak jakby był tylko On sam; wszystkim udziela pełnej
114 3, | tajemnicy Wcielenia Syna Bożego. On to w „pełni czasów”, za
115 3, | jako prawdziwy Człowiek, On Pierworodny wobec każdego
116 3, | Ducha-Parakleta. W ten sposób jest On „innym Pocieszycielem”,
117 3, | W modlitwie objawia się On przede wszystkim jako Dar, „
118 3, | nieumiejętność modlenia się. Jest On obecny w naszej modlitwie
119 3, | szczerą miłość (...). I on także (tj. Kościół) jest
120 3, | przyczynia się za nami: poniekąd on sam ja wypowiada wspólnie
121 Zakon, | wiecznemu”69. Tam trafia on jako Duch Prawdy, a zarazem
122 Zakon, | człowieka. Tutaj staje się On — jak głosi liturgiczna
123 Zakon, | każdego człowieka. Przynosi On bowiem „ochłodzenie i odpoczniecie”
124 Zakon, | odnawiać oblicze ziemi”. On dokonuje dzieła oczyszczenia
125 Zakon, | tego, co jest trudne.”; On leczy najgłębsze nawet rany
126 Zakon, | rany ludzkiej egzystencji. On zamienia wewnętrzny nieurodzaj
127 Zakon, | tak jak Ojciec i Syn jest On nie stworzony, nieskończony,
128 Zakon, | i pociechę, którą tylko On — prawdziwy Pocieszyciel —
129 Zakon, | rozważań, błagając, aby On, jako Duch Ojca i Syna,
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
130 Wpr, 1 | Ołtarza, w którym objawia On w pełni ogrom swej miłości.~
131 Wpr, 5 | szafarzowi Eucharystii. To on, dzięki władzy udzielonej
132 Wpr, 5 | dokonuje przeistoczenia. To on wypowiada zmocą Chrystusowe
133 Wpr, 8 | niczego. I w ten sposób On – Najwyższy i Wieczny Kapłan –
134 I, 12 | Eucharystię, nie ograniczył się On jedynie do powiedzenia: «
135 I, 17 | iKrew Chrystusa, przekazuje On nam także swego Ducha. Św.
136 I, 20(34)| złotymi kielichami, kiedy On umiera z głodu? Zacznij
137 II, 25 | wartość w życiu Kościoła. Jest on ściśle związany ze sprawowaniem
138 III, 29 | kapłana z mocą święceń. Jest on darem, który wspólnota otrzymuje
139 IV, 37 | łaski dokonuje oczywiście on sam, gdyż dotyczy ona sumienia.
140 IV, 39 | tego, któremu powierzył on to zadanie ».81 Podobnie,
141 V, 47 | Mk 14, 7; por. J 12, 8) – On, myśląc o zbliżającej się
142 V, 47 | chlebem i nad winem, które On sam przyjął za konkretne
143 V, 48 | Oblubieńcem i nie zapominał, iż to On jest także jego Panem, a «
144 VI, 54 | zaufajcie słowu mojego Syna. On, który mógł przemienić wodę
145 Zak, 60 | i w żywej Tradycji. Jest on skupiony w istocie rzeczy
146 Zak, 61 | wypływających z faktu, że jest on sakramentem komunii w wierze
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
147 Wprow, 3, | oraz wyzwań, jakie stawia on całej ludzkiej rodzinie,
148 I, 1, | Gdzie jest brat twój, Abel?» On odpowiedział: «Nie wiem.
149 I, 2, | spisek przeciw życiu”. Wciąga on nie tylko pojedyncze osoby
150 I, 2, | pominąć nie można. Występuje on bowiem także na płaszczyźnie
151 I, 3, | drugiego człowieka; jest on postrzegany jako wróg, przed
152 I, 4, | na Kaina tak zwraca się on do Pana: „Zbyt wielka jest
153 I, 4, | jego odpowiedzialności, aby on strzegł go z miłością i „
154 I, 4, | po prostu „rzeczą”, którą on uważa za swą wyłączną własność,
155 I, 5, | Jednorodzonego dał», ażeby on, człowiek, «nie zginął,
156 II, 1, | z tego „źródła” czerpie on zwłaszcza zdolność doskonałego „
157 II, 3, | rychło zostanie mu odebrane, on zaś nigdy nie pojmie jego
158 II, 3, | chwili Jego narodzin. Zostaje On co prawda przyjęty przez
159 II, 4, | odpowiedzialności, podczas gdy on sam pod żadnym pozorem nie
160 II, 4, | ludzkim ciele Syna Bożego: „On jest obrazem Boga niewidzialnego” (
161 II, 4, | Jego istoty” (Hbr 1, 3). On jest doskonałym obrazem
162 II, 5, | przedmiot misji Jezusa: On jest Tym, „który z nieba
163 II, 6, | miłości troską, którą otacza On swoje stworzenia. To prawda,
164 II, 6, | jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego
165 II, 6, | nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych
166 II, 7, | nowy człowiek, to przynosi on z sobą na świat szczególny
167 II, 8, | usłyszała w porządku natury, on rozradował się ze względu
168 II, 8, | usłyszała nadchodzącą Maryję, on zaś Chrystusa; niewiasta
169 II, 9, | 18; Iz 61, 1). Z kolei On sam, rozsyłając w świat
170 II, 9, | wartością absolutną, tak że może on zostać wezwany, aby je porzucić
171 II, 10, | Sługi Pańskiego: „Jeśli On wyda swe życie na ofiarę
172 II, 11, | dar Ducha”, przez który On wybawia nas od śmierci i
173 II, 11, | bez reszty samego siebie. ~On, który „nie przyszedł, aby
174 II, 11, | przyjaciół swoich” (J 15, 13). On zaś umarł za nas, gdyśmy
175 II, 11, | Tym samym obwieszcza On, że życie osiąga swój szczyt,
176 III, 1, | w taki sposób, aby mógł on sprawować swą funkcję króla
177 III, 2, | współżycia społecznego. To On jest „goelem”, czyli obrońcą
178 III, 2, | świat (por. Mdr 2, 24). On to, który jest „zabójcą
179 III, 2, | błędu Lud Boży, gdy „ujawnia on swą powszechną zgodność
180 III, 3, | człowieka, którym stanie się on w przyszłości i którego
181 III, 4, | 6; 2 Krl 5, 7). Sprawuje On swą władzę, kierując się
182 III, 4, | zwłaszcza wówczas, gdy doznaje on pokusy pogrążenia się w
183 III, 5, | czynienia: w konsekwencji, tylko on sam mógłby orzekać o moralności
184 III, 5, | demokracji, jako że tylko on miałby gwarantować tolerancję,
185 III, 5, | demokratycznego, tak że stałby się on jedynie mechanizmem empirycznej
186 III, 6, | konsekwencją; pozostaje on w jaskrawej sprzeczności
187 III, 6, | pewne minimum, które musi on zachowywać i od którego
188 III, 6, | okazał w Jezusie Chrystusie. „On oddał za nas życie swoje.
189 III, 7, | powołanie Kościoła; wyraża on najprawdziwszą jego właściwość.
190 III, 8, | Jezusa jest głoszeniem życia. On bowiem jest „Słowem życia” (
191 III, 8, | się” (1 J 1, 2), więcej — On sam jest „życiem wiecznym,
192 III, 9, | dar, jakiście Mu złożyły. On bowiem ma moc oddać życie,
193 III, 11, | troski, opieki i służby. On sam może także wnieść cenny
194 III, 12, | się Boga i żyje tak, jakby On nie istniał, albo nie szanuje
195 III, 12, | oczekują od kobiet. Stanowi on nieodzowną przesłankę prawdziwej
196 Zak, 0, | krzyżu: przez swoją śmierć On zwycięży śmierć i stanie
197 Zak, 3, | zmartwychwstania. Tylko On jeden panuje nad wszystkimi
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
198 Wprow, 0, | ludzkiego pozwala, aby nadał on poprzez aktywność filozoficzną
199 I, 1, | Ludu Bożego drogą, którą ma on przejść w całości, aby dzięki
200 I, 1, | Boga dla dobra ludzkości. On przemawia do nas przez to,
201 I, 2, | rozumu, bo dzięki nim może on badać obszar tajemnicy własnymi
202 I, 2, | rozumowi, na którym może on prowadzić swoje dociekania
203 II, 1, | oryginalny wkład. ~Na czym on polega? Cechą wyróżniającą
204 II, 2, | pokusy zwątpienia nie porzuca on niezbadanych ścieżek. Znajdując
205 II, 2, | Poprzez stworzenia daje On bowiem rozumowi wyobrażenie
206 II, 2, | rozumowi i jakąż korzyść może on odnieść, jeśli je podejmie!
207 III, 1, | ciągu swej mowy stwierdza: «On z jednego [człowieka] wyprowadził
208 III, 1, | Bo w rzeczywistości jest On niedaleko od każdego z nas» (
209 III, 1, | przyznaje, czy też nie odczuwa on potrzebę zakorzenienia swojej
210 III, 2, | każdego człowieka o tym, co on w głębi serca już uznaje
211 III, 2, | porządek łaski, gdzie może on dostąpić udziału w tajemnicy
212 III, 2, | 21; por. Kol 1, 15-20). On jest Słowem odwiecznym,
213 IV, 1, | Justyna: chociaż zachował on wielkie uznanie dla filozofii
214 IV, 1, | filozofowie spotkani poprzednio. On sam tak przedstawia motywy
215 IV, 3, | naszych współczesnych ma on swoisty urok jako filozofia
216 VI, 1, | bliscy przez krew Chrystusa. On bowiem jest naszym pokojem.
217 VI, 1, | bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części [ludzkości]
218 VI, 1, | niezmienną prawdę Boga, którą On sam objawił w dziejach i
219 VI, 2, | ciasnymi granicami, w których on sam byłby skłonny się zamknąć.
220 VI, 2, | ludzka myśl, jako że potrafił on bronić radykalnie nowych
221 VII, 1, | zdolną obalić mury, w których on sam mógłby się uwięzić.
222 VII, 1, | historyzmu jest to, że uznaje on wybraną filozofię za prawdziwą,
223 VII, 1, | teraz jednak odrodził się on w nowej postaci scjentyzmu.
224 VII, 1, | postaci scjentyzmu. Sprowadza on wartości do poziomu zwykłych
225 VII, 2, | więc nad tym, że stał się On człowiekiem i w konsekwencji
226 VII, 2, | rozumu, gdyż nie potrafi on pojąć, że cierpienie i śmierć
Laborem exercens
Rozdzial, Numer
227 I, | oczywiście wielokrotnie. Jest on stałym poniekąd elementem
228 II, | jako na działanie, które ma on wykonywać na ziemi. Owszem,
229 II, | świat widzialny, o ile może on znaleźć się w zasięgu wpływu
230 II, | produkcj3, podczas gdy powinien on — on jeden, bez względu
231 II, | podczas gdy powinien on — on jeden, bez względu na to,
232 III, | potem nastąpiły, nabiera on szczególnej wyrazistości
233 III, | kryje w sobie natura, to ma on jako jedyny środek: własną
234 III, | rzeczywistość duchową usiłuje on zredukować do zjawiska niepotrzebnego)
235 III, | jest również, że tworzy się on stale dzięki pracy wykonywanej
236 IV, | zapłaty, jaką otrzymuje on jako wynagrodzenie za swą
237 V, | Stwórcę, nosi bowiem w sobie — on jeden — ów szczególny pierwiastek
238 V, | pytało ze zdziwieniem: «Skąd On to ma? I co to za mądrość,
239 V, | jest jednoznaczna: należy On do „świata pracy”, ma dla
240 V, | pojmuje ten wzrost, jest on wart więcej aniżeli zewnętrzne
Redemptor hominis
Rozdzial, Paragraf
241 I, 2 | mniemam, że podobnie jak On — dać wyraz umiłowania dla
242 I, 2 | który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie.
243 I, 2 | n.). „Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi
244 I, 3 | łodzi Kościoła zachował On opatrznościowy spokój i
245 I, 4 | pewni, że nie zawsze był on oderwany od autentycznej
246 I, 4(3) | VI. O niektórych z nich on sam mówił w homilii wygłoszonej
247 I, 5 | Kapłańskich. Przenosił się on również na świeckich, nie
248 II, 1 | którego źródłem jest On! On Sam! Redemptor! ~Kościół
249 II, 1 | którego źródłem jest On! On Sam! Redemptor! ~Kościół
250 II, 2 | wysokiej godności. Albowiem On, Syn Boży, przez wcielenie
251 II, 3 | 5, 11; Kol 1, 20). Że to On właśnie i On jeden uczynił
252 II, 3 | 20). Że to On właśnie i On jeden uczynił zadość tej
253 II, 4 | proces, wówczas owocuje on nie tylko uwielbieniem Boga,
254 II, 4 | Jednorodzonego dał”, ażeby on, człowiek „nie zginął, ale
255 II, 5 | Rzeczywistości, jaką jest On: Jezus Chrystus. ~Jezus
256 II, 6 | 2, 25), dla tego, co już on sam w głębi swojego ducha
257 II, 6 | Czyż wciąż nie przestaje On być wyrazem i rzecznikiem
258 III, 1 | gdy — jak głosi Sobór — „On, Syn Boży, przez wcielenie
259 III, 1 | zasadniczą drogą Kościoła. On sam jest naszą drogą „do
260 III, 2 | stworzeniem, doświadcza on z jednej strony wielorakich
261 III, 5 | poruszyć i ten temat, bo i on wchodzi do całokształtu
262 III, 5 | świecie współczesnym, bo i on również świadczy o tym,
263 IV, 1 | Lumen gentium ucząc, że jest on Sakramentem, czyli widzialnym
264 IV, 2 | własnością” samego Boga, a nawet On, „Jednorodzony Bóg, który
265 IV, 3 | tej ofiary, którą złożył On z Siebie Samego Ojcu na
266 IV, 3 | świata samemu Ojcu, którego On, „przedwieczny Syn” (por.
267 IV, 3 | Kol. 1, 20 nn.), którego On sam dokonał i stale wśród
268 IV, 3 | istotnego znaczenia. Jest on równocześnie Sakramentem-Ofiarą
269 IV, 3 | tym sakramentalnym znaku On powierza się nam z tak bezgranicznym
270 IV, 3 | miłość”, aby stawał się On prawdziwie „życiem naszych
271 IV, 3 | i swej działalności jest on Kościołem Bożej Misji, Kościołem „
272 IV, 4 | aby Jemu służono, ale by On służył (por. Mt 20, 28).
273 IV, 4 | przyczynia się do tego, że niesie on autentyczne światło Chrystusa, „
274 IV, 4 | współpracując z Łaską, którą On nam wysłużył, możemy osiągnąć
275 IV, 4 | dla wszystkich, do których On skierowuje ludzi — mężczyzn
276 IV, 5 | mocnym echem te słowa, które On powiedział: „beze Mnie nic
Redemptoris Mater
Rozdzial, Paragraf, Numer
277 I, 1, | naszego Jezusa Chrystusa; On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem
278 I, 1, | Chrystusa, jest odwieczny. Jest on także — wedle nauki zawartej
279 I, 1, | nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany
280 I, 2, | praojca, Dawida” i że będzie On „panował nad domem Jakuba
281 I, 2, | zwiastun też mówi: „będzie On wielki” — wielki czy to
282 I, 2, | Czytamy bowiem, że „wziął On w objęcia” Dzieciątko, któremu
283 I, 2, | Maryi, a także Józefowi, bo on wobec ludzi zastępował Mu
284 I, 2, | Wtedy też usłyszała: „Będzie On wielki (...) Pan Bóg da
285 I, 2, | Jego wyniszczeniu. Wszak „On (Jezus Chrystus), istniejąc
286 I, 3, | z Nim widzieć” — wówczas On odpowiedział: „Moją Matką,
287 I, 3, | Syna, pierwszą, do której On zdawał się mówić „pójdź
288 I, 3, | Jednakże nie tylko on jeden. Zgodnie z Tradycją
289 II, 1, | było świadome, że był On Synem Maryi, a Ona Jego
290 II, 1, | nadasz imię Jezus. Będzie On wielki (...) będzie panował
291 II, 1, | tron Dawida, ojca Jego”. On też: „króluje w domu Jakubowym,
292 II, 2, | syna umiłowanego ucznia i on ze swej strony przyjmuje
293 II, 2, | Świętego: czy nie mógłby on stać się znakiem nadziei
294 II, 3, | dla tych, co się Go boją.~On przejawia moc ramienia swego,~
295 II, 3, | Stwarzając, obdarowuje On istnieniem wszystko, co
296 III, 1, | wszystko Mu jest poddane, póki On sarn siebie i wszystkiego
297 III, 2, | wierną swemu Oblubieńcowi: „I on także jest dziewicą, która
298 III, 2, | wyznaczona rola syna i że przejął on opiekę nad Matką swojego
299 III, 2, | Ją do siebie”. Stara się on w ten sposób wejść w zbawczy
300 III, 2, | wszystko, cokolwiek wam powie”. On bowiem — Chrystus — jest
301 III, 2, | między Bogiem a ludźmi; On jest „drogą, prawdą i życiem” (
302 Zak, 0, | stworzenia! Jeśli pozostaje On sam w sobie niepojęty i
303 Zak, 0, | Dziewicy z Nazaretu. ~Skoro On odwiecznie zamierzył wezwać
304 Zak, 0, | śmiercią a życiem. Jest on też nieustającym wyzwaniem
Redemptoris missio
Rozdzial, Paragraf, Numer
305 I, 1, | uzdrowienia chromego, odpowiada on: „W imię Jezusa Chrystusa
306 I, 1, | ze swej natury”. Nie może on nie głosić Ewangelii, czyli
307 I, 1, | będąc w historii, jest On ośrodkiem i końcem historii7: „
308 I, 2, | Chrystusa i wszystko to, co On wniósł w dzieje człowieka?
309 I, 3, | jedynym Pośrednikiem, a on sam został wyznaczony jako
310 II, 1, | przez Niego orędziem: głosi On „Dobrą Nowinę” nie tylko
311 II, 2, | swej posługi obwieszcza On, że został posłany, aby
312 II, 5, | przyjmują jego orędzie. Jest on potężną siłą w drodze ludzkości
313 III, 1, | z posłannictwem, które On sam otrzymał od Ojca: „Jak
314 III, 1, | przede wszystkim to, kim on jest, a potem dopiero to,
315 III, 1, | a potem dopiero to, co on mówi lub czyni. ~Cztery
316 III, 2, | religię kosmiczną, przypomina on doświadczenia religijne
317 III, 2, | już obecny w ich życiu: On to bowiem stworzył ich i
318 III, 4, | i w religiach, podejmuje On zadanie przygotowania do
319 III, 4, | ciałem za sprawą Ducha, aby On, „Człowiek doskonały, zbawił
320 III, 5, | ufności pokładanej w Duchu. On jest pierwszym podmiotem
321 IV, 3, | od wewnątrz; objawia się on przede wszystkim w braku
322 V, 1, | włącza go w świadectwo, które On sam daje Chrystusowi (por.
323 V, 2, | wrogim czy obojętnym. Wie on, że przemawia przez niego
324 V, 3, | Duchu Świętym: nie jest on przeto zwykłym przypieczętowaniem
325 V, 3, | zafascynowani Chrystusem, że to On sam zechciał, by Kościół
326 V, 4, | do Kościoła — tam, gdzie on już istnieje — albo wymagają
327 V, 4, | partykularnym, byle tylko nie był on w odosobnieniu, ale pozostawał
328 V, 4, | kościelnych, z którymi prowadzi on dialog. Wszędzie tam, gdzie
329 V, 5, | wspólnotowe, dzięki czemu także on czuje się aktywnym uczestnikiem,
330 V, 6, | reakcji negatywnych; winien on być wyrazem życia wspólnotowego,
331 V, 7, | środków zwyczajnych, jakie On ustanowił, nie przekreśla
332 V, 7, | drogą zbawienia i tylko on posiada pełnię zbawczych
333 V, 7, | pole działania, gdyż może on przybierać wielorakie formy
334 V, 9, | Kościołem ubogich. Pragnie on wydobyć cały prawdę zawartą
335 VIII, 1 | winniśmy przyzwolić, by On nas kształtował wewnętrznie
336 VIII, 2, | było w Chrystusie Jezusie. On, istniejąc w postaci Bożej,
337 VIII, 3, | Jezusa jest bardzo głęboka: On, który „wiedział, co w człowieku
338 VIII, 3, | jest kochany przez Boga i on sam może kochać, misjonarz
339 VIII, 3, | tak jak Chrystus, winien on miłować Kościół: „Chrystus
340 VIII, 4, | Rozwiązanie problemów znajduje on w świetle słowa Bożego oraz
341 VIII, 4, | sposób wiarygodny. Jest on świadkiem żywego doświadczenia
Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
342 V, | przekonaniem, że będzie on zdolny przygotować i zapoczątkować
343 VIII, | słowami, które wypowiedział on przed śmiercią, gdy – według
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
344 I, | się wrażenie, jakby był on podporządkowany ruchowi
345 II, | państwa, nawet gdy zajmuje się on w konkretny sposób losem
346 II, | właśnie dlatego, że dotyka on bezpośrednia sumienia, źródła
347 III, | bariery bloków. Potrafi on przezwyciężyć podział na
348 III, | pokój i świadomość, że jest on niepodzielny: albo jest
349 III, | niepodzielny: albo jest on udziałem wszystkich, albo
350 IV, | niedorozwój sprzeciwia się on dobru i prawdziwemu szczęściu.
351 IV, | to nie wyczerpuje się on jednak w tym właśnie wymiarze.
352 IV, | wewnętrznego Potrzebuje on niewątpliwe dóbr stworzonych
353 IV, | od początku uczestniczy on jako „dwoje”: mężczyzna
354 IV, | swego „pana”, gdyż zaćmił on w sobie obraz Boży. Wezwanie
355 IV, | w Panu” i której udziela On „swemu Ciału, którym jest
356 IV, | grzech i sprawić, by służył on naszemu większemu dobru56,
357 IV, | por. Kol 1, 19), a której On udzielił swemu Ciału; z
358 IV, | racji swego powołania jest on sam, jego szafarze i każdy
359 IV, | gospodarczej łatwo podporządkowuje on osobę ludzką i jej najgłębsze
360 VI, | współpracy wszystkich. Zakłada on przezwyciężenie rywalizacji
361 VII, | struktury, w miarę jak się on mnoży i szerzy84. ~Wolność,
362 VII, | niegodziwość, do jakiej on jest zdolny, albowiem wie
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
363 Wprow, 0, | zbliżającego się roku 2000. Będzie on dla nich świętym Jubileuszem,
364 Wprow, 0, | nadzwyczajnej godzinie, kiedy prosi on Pana, aby wzrastała jedność
365 Wprow, 0, | potrzebne „Piotrowi”, aby mógł on służyć braciom. Serdecznie
366 I, 1, | wyjaśnia List do Efezjan, On „zburzył rozdzielający je
367 I, 4, | Kościoła. Przeciwnie, należy on w sposób organiczny do całości
368 I, 5, | którym jest Jezus Chrystus. On jest „wczoraj i dziś, ten
369 I, 5, | nas”, „z nami” i „za nas”. On przewodzi sam naszej modlitwie
370 I, 5, | Chrystusa, który jest Jeden. On jest naszą jednością.~Modlitwa „
371 I, 6, | kryteriach, jakimi winien się on kierować w relacjach z innymi
372 I, 8, | ekumenicznego. Jeżeli nie staje się on rachunkiem sumienia, poniekąd „
373 I, 8, | Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną
374 I, 9, | ekumenizm, jest to, że pomaga on chrześcijańskim Wspólnotom
375 II, 2, | Bogu „za to, czego dokonał On w innych Kościołach i Wspólnotach
376 II, 7, | r. Przy tej okazji mógł on spotkać się także z Patriarchą
377 III, 1, | to, by nie zadowalał się on łatwymi a złudnymi rozwiązaniami,
378 III, 3, | czego oczekuje Ojciec? On jest z nami.~ ~
379 III, 4, | wzajemnego wzbogacania się. Jest on oparty na komunii już istniejącej
380 III, 5, | Wspólnot kościelnych to on zachował posługę Następcy
381 III, 5, | i z wiarą Ojców zachował on w posłudze Biskupa Rzymu
382 III, 5, | Apostolskich pojawia się on w roli głowy i rzecznika
383 III, 5, | 92. Co do Pawła, to może on zakończyć opis swojej posługi
384 III, 5, | polega właśnie na tym, że ma on „czuwać” (episkopein) niczym
385 III, 5, | imię własnych interesów. To on ma obowiązek przestrzegać
386 III, 6, | trwać w Kościele, aby był on w świecie — pozostając pod
387 Adh, 0, | przekonania, które wrył on w świadomość Kościoła katolickiego,
388 Adh, 0, | wypowiedział w chwili, gdy wkraczał On w zbawczy dramat swojej
389 Adh, 0, | bolesne wspomnienia podziału; On umie obdarzyć nas rozsądkiem,
Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
390 Wprow, 1, | głębi serca stale tęskni on za absolutną prawdą i pragnie
391 Wprow, 1, | prawdy” (por. J 1, 14): On jest „drogą i prawdą i życiem” (
392 Wprow, 1, | Kościele świadomość, że ma on „obowiązek badać znaki czasów
393 I, 2, | Kościele i w świecie. To On otwiera wiernym księgę Pisma
394 I, 2, | proces, wówczas owocuje on nie tylko uwielbieniem Boga,
395 I, 2, | odpowiedzi Jezusa, pozwalając, by On nas prowadził. Jezus bowiem
396 I, 3, | pytanie o dobro, ponieważ On sam jest Dobrem. ~Istotnie,
397 I, 4, | nadanych na Synaju, na których On oparł istnienie ludu Przymierza (
398 I, 4, | ludziom przykazania Dekalogu; On sam potwierdza je ostatecznie
399 I, 4, | est), jako że przyszedł On nie po to, by znieść Prawo,
400 I, 4, | całkowity dar z siebie: On sam staje się Prawem żywym
401 I, 6, | do tych, którym powierza On szczególną misję, poczynając
402 I, 7, | Mt 19, 22). Nie tylko on, ale nawet sami uczniowie
403 I, 7, | człowieka przez łaskę Bożą: „On im odpowiedział: «Nie wszyscy
404 I, 8, | pokoleniom to wszystko, czym on jest, i to wszystko, w co
405 I, 8, | moralnego postępowania. Ma on bowiem zadanie „głoszenia
406 II, 1, | normy moralnej43. Strzeże on wiernie tego, czego słowo
407 II, 1, | zachowywać wszystko, co On przykazał” (por. Mt 28,
408 II, 5, | zrządzeniem Bożej Opatrzności mógł on +coraz lepiej poznawać niezmienną
409 II, 5, | mocy prawa, gdyby nie był on głosem i rzecznikiem wyższego
410 II, 5, | człowieka możliwe, gdyby to on sam, jako najwyższy prawodawca,
411 II, 5, | jest Duchem. (…) Mieszka (On) w duszy i nie tylko poucza
412 II, 6, | tym, dzięki czemu istnieje on jako całość — „corpore et
413 II, 6, | jedynie na niej bowiem może on znaleźć prawdziwego Boga. ~
414 II, 7, | od zła, zwłaszcza jeżeli on sam gotów jest raczej umrzeć
415 II, 7, | jest też, że nie wyraża się on cały w tej kulturze. Zresztą
416 II, 7, | dziś i na wieki” 97. To On jest „Początkiem”, który
417 II, 8, | człowieka, gdzie przebywa on sam z Bogiem, którego głos
418 II, 9, | zachowania z prawem; formułuje on normę bezpośrednią moralności
419 II, 9, | nie będąc pewnym, czy jest on słuszny i dobry, zostaje
420 II, 9, | człowieka, tak że przyjmuje on jego przykazania: „Sumienie
421 II, 11, | przestrzeń, wewnątrz której może on na co dzień podejmować i
422 II, 13, | podmiot i z wartościami, które on przez swe działanie chce
423 II, 14, | sposób wolny. O ile jest on zgodny z porządkiem rozumu,
424 II, 14, | znaczy od tego, czy może on zostać skierowany ku Bogu,
425 III, 1, | oraz że w rzeczywistości on sam nader często wybiera
426 III, 1, | wyzwolicielem jest Chrystus: to On „wyswobodził nas ku wolności” (
427 III, 2, | pozwala nam żyć tak, jak On żył (por. Ga 2, 20), to
428 III, 2, | sam postępować tak, jak On postępował” (1 J 1, 5-6;
429 III, 4, | zbawić (por. J 3, 17), był On wprawdzie nieprzejednany
430 III, 6, | rozdarcia człowieka? Rozpoczyna on swoje dzieje grzechu, gdy
431 III, 6, | patrzą na bojących się Go — On sam poznaje każdy czyn człowieka.
432 III, 6, | każdy czyn człowieka. Nikomu On nie przykazał być bezbożnym
433 III, 6, | o to, czego nie możesz, On zaś pomoże ci, byś mógł;
434 III, 7, | kulturowe, z jakimi styka się on w dziejach, ile nakaz Jezusa
435 III, 7, | chrześcijanina: im bardziej jest on posłuszny — z pomocą łaski —
436 III, 7, | nowego życia moralnego, które on głosi i wzbudza, przynosząc
437 III, 7, | Oblubienicy Chrystusowej. To On bowiem wzbudza w Kościele
438 III, 8, | wiernych świeckich» ujawnia on swą powszechną zgodność
439 III, 8, | byśmy byli święci, jak On jest święty (por. Kpł 19,
440 III, 8, | doskonali — w Chrystusie — jak On jest doskonały (por. Mt
441 III, 8, | dobrego, ponieważ tylko On może udzielić w pełni prawdziwej
442 III, 8, | możność nasza jest z Boga. On też sprawił, żeśmy mogli
443 Zak, 1, | miłosierdzie polega zaś na tym, że On jest wśród nas i że nas
444 Zak, 1, | trwa przy Nim, gdy spełnia On akt najwyższej miłości,
|