Dominum et vivificantem
   Rozdzial, Numer
 1   1,         |          używając często zaimka osobowego „On”, równocześnie zaś,
 2   2,         |      jest kluczowa właściwością osobowego podmiotu. Równocześnie zaś „


Evangelium vitae
   Rozdzial, Paragraf, Numer
 3   I,  4,     |         też stać się bodźcem do osobowego wzrostu, zostaje „ocenzurowane”,
 4   I,  4,     |      zostaje pozbawiona wymiaru osobowego i jest traktowana instrumentalnie:


Fides et ratio
   Rozdzial, Paragraf, Numer
 5 Wprow,  0,   |     bowiem być inaczej w sferze osobowego samopoznania: im bardziej
 6 Wprow,  0,   |     niezdolny do życia naprawdę osobowego. ~Zdolność do abstrakcyjnej
 7 Wprow,  0,   |       fundament ludzkiego życia osobowego i społecznego. Można powiedzieć,
 8   I,  1,     |        tą perspektywą tajemnica osobowego istnienia pozostaje nierozwiązywalną
 9   I,  2,     | szczerym sercem. Ostateczny cel osobowego istnienia jest zatem przedmiotem
10  VI,  2,     |        jak pojęcie Boga Stwórcy osobowego i wolnego, które odegrało


Laborem exercens
   Rozdzial, Numer
11  II,         |     człowieczeństwa, spełnianiu osobowego powołania, które jest mu


Redemptor hominis
   Rozdzial, Paragraf
12 III,  2      |         swego istnienia i bycia osobowego i zarazem „wspólnotowego”,


Redemptoris missio
   Rozdzial, Paragraf, Numer
13  II,  0,     |          Izrael doświadcza Boga osobowego i Zbawiciela (por. Pwt 4,


Veritatis splendor
   Rozdzial, Paragraf, Numer
14  II,  4,     |        autonomii” 70 człowieka, osobowego podmiotu swoich czynów.