Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 I, | opieki społecznej stawiało go przed widmem śmierci głodowej.~
2 I, | kapitałem a pracą, albo — jak go nazywa encyklika — „kwestia
3 I, | się do urzeczywistniania go, respektując słuszną autonomię
4 I, | niego samego” 38. Uczynił go na swój obraz i podobieństwo (
5 II, | Dokumentu skłania do rozważenia go pod tym kątem, jako że zawarty
6 II, | kolektywny podmiot nie może go zastąpić. Negacja Boga pozbawia
7 II, | niezdolnością do osiągnięcia go, przede wszystkim zaś zostaje
8 III, | tej trudnej próby i proszę Go, aby ten przykład był naśladowany
9 III, | gospodarczą, tak jak nie można go określić tylko na podstawie
10 III, | wyczerpujące, gdy widzi się go w kontekście kultury, poprzez
11 III, | pierworodnego, który stale pociąga go ku złu i sprawia, że potrzebuje
12 III, | zniesiony, zastępuje się go ciężkim systemem biurokratycznej
13 III, | energie łaski przenikają go i ożywiają. W ten sposób
14 III, | szukania Boga, poznawania Go i życia zgodnie z tym poznaniem62.
15 III, | przepowiadania do przyjęcia go i nawrócenia się do Chrystusa.
16 IV, | człowiekowi, aby utrzymać go przy życiu. Ziemia zaś nie
17 IV, | także po to, by inni mogli go używać po zapłaceniu słusznej
18 IV, | takiego wysiłku, rozplanowanie go w czasie, zatroszczenie
19 V, | przynajmniej podporządkować go sobie i uczynić z niego
20 V, | wsparcie, nie upokarzając go przy tym i nie sprowadzając
21 V, | ręce ludzi, aby czynili go urodzajnym i doskonalili
22 VI, | społeczeństwie, i uzdalniają go do lepszego rozumienia samego
23 VI, | różnymi argumentami próbują go przekonać o jego niezależności
24 VI, | prawa i od Boga, zamykając go w egoizmie, który szkodzi
25 VI, | wysiłków w celu doskonalenia go. Natomiast kraje Trzeciego
26 VI, | drogą człowieka i prowadzi go nawet wówczas, gdy ten nie
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
27 I, | Chrystus jako Ojca. Objawił nam Go zaś i ukazał w sobie — Jego
28 I, | sam wzbudził, a które mogą go zmiażdżyć lub też służyć
29 I, | pozwala nam „widzieć” Go szczególnie bliskim człowiekowi
30 III, | jego udrękę i postanowił go uwolnić (por. Wj 3, 7 nn.).
31 III, | i każdy człowiek, który go stanowi, znajdzie zawsze
32 III, | Job 2, 13) i aby prosić Go o przebaczenie. ~Tak więc
33 III, (4) | nadal ufać i spodziewać się go, gdyż Bóg Przymierza jest
34 IV, | wspominał” stale Ten, który go wybrał5. ~Z kolei zaś przy
35 IV, | własnym poczuciu pozbawiło go godności syna, nie mogło
36 IV, | obojętne dla ojca. Musiało go boleć. Musiało go w jakiś
37 IV, | Musiało go boleć. Musiało go w jakiś sposób także obciążać.
38 IV, | miłości, którą obdarzał go jako syna. Ta wierność wyraża
39 IV, | natychmiastową gotowością przyjęcia go do domu, gdy wraca roztrwoniwszy
40 IV, | się na szyję i ucałował go” (Łk 15, 20). Ów ojciec
41 IV, | je okazuje, a tym, który go doznaje. I z kolei gotowi
42 IV, | miłosierdzie uwłacza temu, kto go doznaje, że uwłacza godności
43 V, | miłosierdzie — i nie doznaje go od ludzi, którym dobrze
44 V, | nawet najbliżsi nie potrafią Go osłonić i wyrwać z rąk prześladowców.
45 V, | oszczędził, ale uczynił Go grzechem za nas (por. tamże),
46 V, | świecie widzialnym, łączy Go głębsza jeszcze więź niż
47 V, | również do jego serca i może go „zatracić w piekle” (Mt
48 VI, | ofiarą nacisku, który pozbawi go wewnętrznej wolności, możliwości
49 VII | miłosierdzia Bożego, wzywając go wobec wszystkich przejawów
50 VII, | poznają Boga, w taki sposób Go „widzą”, nie mogą żyć inaczej,
51 VII, | poczucie, iż równocześnie go doznajemy ze strony tych,
52 VII, | czyniącym je a doznającym go, pomiędzy dobroczyńcą a
53 VIII, | miłosierdzi odwoływać się, wzywać go na naszym trudnym i przełomowym
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
54 Wstep, | nieskończonego, tak jak Go Jezus przedstawia Samarytance;
55 Wstep, | Duch Święty (...) przynagla go do współdziałania, aby spełnił
56 1, | natchnieniem i zabezpiecza go, podczas gdy świadectwo
57 1, | A jeżeli odejdę, poślę Go do was. On zaś, gdy przyjdzie,
58 1, | mówi: „jeżeli odejdę, poślę Go do was” (J 16, 7). A więc
59 1, | również przez Syna: „poślę Go do was”. ~Należy tutaj zwrócić
60 1, | jeżeli odejdę, poślę Go do was”. Duch Święty przyjdzie,
61 1, | A jeżeli odejdę, poślę Go do was”. Określając swoje „
62 1, | A jeżeli odejdę, poślę go do was” (J 16, 7). „Odejście”
63 1, | niesie” Ducha. Który ma Go przynieść i „dać” Apostołom
64 1, | Duchu Świętym i przynosi go jako dar dla swej własnej
65 1, | własnej Osoby, aby udzielać Go poprzez swoje człowieczeństwo: „
66 1, | słowach: „jeżeli odejdę, poślę Go do was” (J 16, 7). Jest
67 1, | nowemu stworzeniu. Przynosi Go za cenę swojego „odejścia”;
68 1, | Apostołom Ducha Świętego. Dał im Go, mówiąc: „Weźmijcie Ducha
69 1, | communione) i w posłudze, uposaża go w rozmaite dary hierarchiczne
70 1, | kieruje oraz owocami swoimi go przyozdabia (por. Ef 4,
71 1, | ciągłej młodości, ustawicznie go odnawia i do doskonałego
72 2, | obiecuje: „jeżeli odejdę, poślę Go do was”, wówczas — w tym
73 2, | potępić: przyszedł, ażeby go zbawić (por. J 3, 17; 12,
74 2, | Syna Człowieczego, skazując go na śmierć krzyżową. Trudno
75 2, | zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci,
76 2, | przyszedł na świat, aby go osądzić i potępić, lecz —
77 2, | osądzić i potępić, lecz — by go zbawić (por. J 3, 17; 12,
78 2, | ranach ukrzyżowania i „da” im Go „dla odpuszczenia grzechów”: „
79 2, | Ducha Świętego. Otrzymuje Go w taki sposób, że może On —
80 2, | razem z Bogiem Ojcem — „dać” Go Apostołom, Kościołowi, ludzkości.
81 2, | Kościołowi, ludzkości. On sam Go „posyła” od Ojca (por. J
82 2, | pośrednio do wszystkich: „Wy Go znacie, ponieważ w was przebywa
83 3, | niego „immanentny”, przenika go i ożywia od wewnątrz. Odnosi
84 3, | jednoznaczny ani też sprowadzać go do filozofii materialistycznej —
85 3, | spośród tych, którzy zdolni są Go przyjąć, tak jakby był tylko
86 3, | ludzkiego, ostateczne odrywają go od całej prawdy jego bytu
87 3, | Święty, a podporządkowują go „władcy tego świata”. ~Wielki
88 3, | A jeżeli odejdę, poślę Go do was” (J 16, 7). Widzieliśmy,
89 3, | Ducha Świętego tym, którzy Go proszą!” (Łk 11, 13). ~Duch
90 3, | człowieka podźwignąć, wyzwolić go od siebie samego i z jego
91 3, | można powiedzieć, że nigdy go nie opuścił. W sensie duchowym
92 3, | obecny w Wieczerniku i nosi go w sercu. Trwa na modlitwie,
93 Zakon, | cichej nadziei otrzymania go w perspektywie przełomu
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
94 Wpr, 2 | swoje ręce chleb, połamał go i rozdał uczniom mówiąc: «
95 Wpr, 6 | tysiąclecia, zachęcając go, by z entuzjazmem nowej
96 Wpr, 6 | umiejętność rozpoznawania Go, gdziekolwiek się objawia,
97 Wpr, 6 | Otworzyły się im oczy i poznali Go » (Łk 24, 31).~
98 I, 17 | żyjącym Ciałem, napełnił go sobą samym i swoim Duchem. (...)
99 I, 17 | swoim Duchem. (...) A kto go z wiarą spożywa, spożywa
100 I, 18 | ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym » (
101 I, 20(34) | Chrystusa? Nie lekceważ go, gdy jest nagie. Nie oddawaj
102 I, 20(34) | z głodu? Zacznij karmić Go głodnego, a potem ztego,
103 II, 23 | Kim stają się ci, którzy go przyjmują? Ciałem Chrystusa;
104 II, 23 | początków Kościoła, powoływało go do życia i stanowiło o jego
105 VI, 55 | co narodzonego i tuląca Go w ramionach, nie jest dla
106 VI, 58 | przez » Jezusa, lecz wielbi Go także « w » Jezusie i «
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
107 I, 1 | swego brata Abla i zabił go” (Rdz 4, 8): u korzeni przemocy
108 I, 1, | stworzył człowieka — uczynił go obrazem swej własnej wieczności.
109 I, 1, | swego brata Abla i zabił go” (Rdz 4, 8).~To pierwsze
110 I, 1, | swego brata Abla i zabił go. ~Wtedy Bóg zapytał Kaina: «
111 I, 1, | Pan znamię Kainowi, aby go nie zabił, ktokolwiek go
112 I, 1, | go nie zabił, ktokolwiek go spotka. Po czym Kain odszedł
113 I, 1, | dialogu z Kainem. Karci go, przypominając mu o jego
114 I, 1, | na swego brata i zabija go. Jak czytamy w Katechizmie
115 I, 1, | znamię Kainowi, aby go nie zabił, ktokolwiek go
116 I, 1, | go nie zabił, ktokolwiek go spotka” (Rdz 4, 15): daje
117 I, 1, | rozpoznawczy, który nie ma go skazać na potępienie przez
118 I, 1, | przed tymi, którzy chcieliby go zabić, choćby po to, by
119 I, 1, | oblicza, a gdy wyrzekli się go także rodzice, nakazał mu
120 I, 2, | problemów cierpienia, eliminując go u podstaw przez przedwczesne
121 I, 2, | rozwoju albo uzależniają go od absurdalnych zakazów
122 I, 4, | zamkniętym kole, które wciąga go niczym straszliwy wir: tracąc
123 I, 4, | odpowiedzialności, aby on strzegł go z miłością i „czcił” jako
124 I, 4, | swego „bycia”. Interesuje go tylko „działanie” i dlatego
125 I, 4, | okolicznościach. Gdy nie można go przezwyciężyć i gdy znika
126 I, 5, | nieszkodliwym, ale nie pozbawiają go ostatecznie możliwości odmiany
127 II, 1, | i służenia mu, bronienia go i wspomagania. ~W Chrystusie
128 II, 3, | którzy za Nim chodzą i Go szukają (por. Mt 4, 23-25),
129 II, 3, | krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i
130 II, 4, | wewnętrznej więzi łączącej go ze Stwórcą: jaśnieje w nim
131 II, 4, | zatem człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby uprawiał
132 II, 4, | ogrodzie Eden, aby uprawiał go i doglądał” (Rdz 2, 15).
133 II, 4, | światem, ale także wyposażenie go w jemu tylko właściwe władze
134 II, 4, | stworzył człowieka — uczynił go obrazem swej własnej wieczności” (
135 II, 4, | jego wielkość: „Uczyniłeś go niewiele mniejszym od istot
136 II, 4, | od Boga], chwałą i czcią go uwieńczyłeś” (Ps 8, 6).
137 II, 4, | jako istotę rozumną, zdolną Go naśladować, wzorującą się
138 II, 4, | przeciw Stwórcy, co prowadzi go do bałwochwalczej czci stworzenia: „
139 II, 4, | pokusy, aby zniekształcić go także w innych, wprowadzając
140 II, 5, | cel, dla którego stworzył go Bóg: „powiadam ci, jeśli
141 II, 5, | Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest” (1 J
142 II, 5, | z Bogiem przez poznanie Go i umiłowanie. Właśnie w
143 II, 6, | dla tego, kto ma obowiązek go kochać (por. Mt 5, 38-48;
144 II, 7, | każdemu człowiekowi, powołując go — jako swój żywy obraz —
145 II, 7, | przez Stwórcę: „Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk
146 II, 7, | uprawiać ogród ziemi i strzec go (por. Rdz 2, 15), jest zatem
147 II, 7, | podobieństwo Boga stworzył go; stworzył mężczyznę i niewiastę,
148 II, 7, | Chrystus, żądając, byśmy Go kochali w braciach dotkniętych
149 II, 9, | Boga. Choroba nie pogrąża go w rozpaczy i nie każe mu
150 II, 10 | Wszyscy, którzy się go trzymają, żyć będą” (Ba
151 II, 10, | ograniczeń, sposobów złagodzenia go i uchylenia w wyjątkowych
152 II, 10, | szczęścia: „Wszyscy, którzy się go trzymają, żyć będą. Którzy
153 II, 11, | drwią z Niego, wyśmiewają Go i znieważają (por. Mk 15,
154 II, 11, | zaś łotrowi, który prosi Go, by pamiętał o nim w swoim
155 II, 11, | najgłębszej choroby i wyniesieniu go do życia samego Boga. ~Na
156 III, 1, | młodzieńcowi pytającemu Go, jakich przykazań ma przestrzegać: „
157 III, 1, | godności osobowej i prowadzić go do szczęścia. ~Człowiek
158 III, 2, | zwodząc człowieka, prowadzi go do grzechu i śmierci, które
159 III, 2, | prowadzi czasem do pozbawienia go życia. W takim przypadku
160 III, 3, | wszystko przenika i zna, tworzy go i kształtuje swoimi rękoma,
161 III, 3, | kształtuje swoimi rękoma, widzi go, gdy jest jeszcze małym,
162 III, 3, (62) | przerwanie ciąży ani nie zabijaj go po urodzeniu”: V 2: Patres
163 III, 3, | człowiekowi się narodzić, zabija go przed czasem: nie ma znaczenia,
164 III, 3, | a z kolei by doprowadzić go do koniecznego nawrócenia
165 III, 3, | embrionu, nie narażając go na ryzyko nieproporcjonalnie
166 III, 4, | krajach rozwiniętych: skłania go do tego między innymi nieustanny
167 III, 5, | kontekst kształtujących go okoliczności — ma charakter
168 III, 6, | samowolnie dysponował, ale by go mądrze strzegł oraz zarządzał
169 III, 9, | każdego człowieka i cudownie go ukształtował (por. Ps 139 [
170 III, 10, | Czy [sama] wiara zdoła go zbawić? Jeśli na przykład
171 III, 10, | Nie gardź Nim, gdy ujrzysz Go nagim. Nie oddawaj Mu czci
172 III, 11, | który przyjmujemy po to, aby go ponownie ofiarować. Rodząc
173 III, 12, | ludzkiego życia i prowadzić go w ośrodkach twórczości intelektualnej,
174 III, 12, | bardziej człowiekiem, wprowadza go coraz głębiej w prawdę,
175 III, 12, | szacunek dla życia, wychowuje go do prawidłowych relacji
176 III, 12, | człowiekiem oraz z odrzucenia go na akceptację: inni ludzie
177 III, 12, | lub skłaniać do odrzucenia go. Przestrzegając skrupulatnie
178 III, 12, | swoim wnętrzu, szanując go w jego inności. Dzięki temu
179 Zak, 1, | jest powołany, aby dawać Go światu, odradzając ludzi
180 Zak, 1, | ofiarowuje nam Jezusa, daje Go, rodzi Go ostatecznie dla
181 Zak, 1, | nam Jezusa, daje Go, rodzi Go ostatecznie dla nas. Jej „
182 Zak, 2, | Syna przed tymi, którzy się Go boją, gdyż widzą w Nim niebezpieczeństwo
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
183 Bless | samego, aby człowiek poznając Go i miłując mógł dotrzeć także
184 Bless | także do pełowiek — poznając Go i miłując — mógł dotrzeć
185 Wprow, 0, | drogę, która prowadziła go stopniowo do spotkania z
186 Wprow, 0, | siebie, z którymi łączy go wspólne przeznaczenie. W
187 I, 2, | przywiązany, zarazem przynaglają go, by sięgnął poza rzeczywistość
188 I, 2, | nie zatrzymywał; przynagla go wręcz, by poszerzał nieustannie
189 I, 2, | Niego wierzą lub poszukują Go szczerym sercem. Ostateczny
190 II, 1, | wizerunek mędrca, opisuje go jako człowieka, który miłuje
191 II, 1, | będzie przebywał. Ona zasłoni go przed żarem i odpoczywać
192 II, 1, | dowartościować rozum, nie trzeba go jednak przeceniać. Wiedza
193 II, 1, | przedmiotu poznania i wpisać go w ów najwyższy porządek
194 II, 2, | przeświadczenia, że Bóg stworzył go jako «badacza» (por. Koh
195 II, 2, | stosunku do Tego, który go stworzył, utracił tę zdolność
196 II, 2, | opowiadając, że Bóg umieścił go w ogrodzie Eden, pośrodku
197 III, 1, | szukali Boga, czy nie znajdą Go niejako po omacku. Bo w
198 III, 1, | niepokoju, który skłania go do nieustannych poszukiwań.
199 III, 1, | poznać prawdę o tym, co go czeka. Chce wiedzieć, czy
200 III, 2, | uzyskania odpowiedzi może go nakłonić do postawienia
201 III, 2, | człowieka, że gdyby musiał się go wyrzec, prowadziłoby to
202 III, 2, | zadana przemocą nie skłonią go do odstąpienia od prawdy,
203 III, 2, | zawierzenia i wprowadza go w porządek łaski, gdzie
204 III, 2, (29) | badaniach obecność Boga, który go pobudzał, uprzedzał i wspomagał
205 IV, 1, | człowiekiem, tak aby nakłonić go do nawrócenia serca i do
206 IV, 1, | do jakiego nie zdołali go nakłonić filozofowie spotkani
207 IV, 2, | opiera się na rozumie i go doskonali. Rozum oświecony
208 IV, 2, | Słusznie zatem można go nazywać «apostołem prawdy»52.
209 VI, 1, | istnieje droga przygotowująca go do wiary, którą może dojść
210 VI, 1, (90) | pragnie mu nadać i o to, co go czeka po śmierci, stanowi
211 VI, 1, | życia wnosi coś, co odróżnia go od reszty stworzenia: nieustanne
212 VI, 1, | do lepszego zrozumienia go przyczynia się z pewnością
213 VI, 1, | unikać dróg, które wywiodłyby go poza obszar Prawdy objawionej,
214 VI, 2, | uzasadnione, nie należy go jednak błędnie rozumieć:
215 VI, 2, | św. Tomasza i ukazywało go jako przewodnika i wzór
216 VII, 1, | formę myślenia, wiodącą go do jeszcze większego zamknięcia
217 VII, 1, | wolę mocy albo pogrążyć go w rozpaczy osamotnienia.
218 VII, 1, | wszelkie próby wyzwolenia go stają się całkowicie nierealne,
219 VII, 2, | ustanowił Kościół i napełniał go życiem. Pierwszoplanowym
220 VII, 2, (112)| sprawą Kościoła oświecała go niczym gwiazda. Nic zatem
221 Zak, 0, | Kościołowi i prześladują go w różny sposób»126. Filozofia,
Laborem exercens
Rozdzial, Numer
222 Bless | do pracy. Praca wyróżnia go wśród reszty stworzeń, których
223 I, | bardziej jeszcze pragnę go poświęcić człowiekowi w
224 II, | przeciwko człowiekowi, że można go karać obozowym systemem
225 III, | wypadnie jeszcze rozwinąć go w innej części niniejszej
226 III, | kapitału” przeciwstawić go „pracy”, a tym bardziej
227 IV, | środkiem ostatecznym. Nie można go nadużywać. Nie można zwłaszcza
228 IV, | można zwłaszcza nadużywać go dla rozgrywek „politycznych”.
229 V, | budowania świata i nie zachęca go do zaniedbywania dobra bliźnich,
230 V, | lecz raczej silniej wiąże go obowiązkiem wypełniania
Redemptor hominis
Rozdzial, Paragraf
231 I, 2 | tylko 33 dni, wypada mi go nie tylko kontynuować, ale
232 I, 2 | nas, a gdy odejdę, poślę Go do was” (J 16, 7). „Gdy
233 II, 3 | stworzenia, w uczynieniu go „niewiele mniejszym od istot
234 II, 3 | każdego człowieka, obdarzając go tym trzykroć świętym „Duchem
235 II, 3 | swojemu nie przepuścił, ale Go „dla nas grzechem uczynił” (
236 II, 6 | niego pytany, o co oskarżali Go przedstawiciele Sanhedrynu —
237 III, 2 | kręgi społeczne, jakie łączą go z innymi ludźmi — i to począwszy
238 III, 3 | środowiska człowieka, alienuje go w stosunku do przyrody,
239 IV, 1 | poza tym, jakim obdarza go Jego Pan i Oblubieniec.
240 IV, 1 | człowiekowi, do jakiej wzywa go sam Chrystus Pan, gdy mówi,
Redemptoris Mater
Rozdzial, Paragraf, Numer
241 I, 1, | Niego zbawienia i dostępują go” 22. ~
242 I, 2, | Syna w stajni i „położyła Go w żłobie” (por. Łk 2, 7). ~
243 I, 2, | Maryja wie, że poczęła Go i wydała na świat, „nie
244 I, 2, | Syna”? Z pewnością nie zna Go tak jak Ojciec — a przecież
245 I, 2, | tylko Ojciec — Ten, który Go rodzi w odwiecznym „dzisiaj” (
246 I, 2, | wzgardzony tak, iż miano Go za nic (...) zdruzgotany” (
247 I, 3, | Jezusa w swym łonie, która Go rodzi i jako Dziecię karmi
248 I, 3, | słowa Bożego i zachowywanie go. ~Jeszcze wyraźniej to przeniesienie
249 I, 3, | i Józefowi, gdy znaleźli Go po trzech dniach w świątyni
250 II, 1, | jako że Chrystus nabył go za cenę krwi swojej (por.
251 II, 1, | Dz 20, 28), Duchem swoim go napełnił i w stosowne środki
252 II, 2, | niosący Pana i podający Go ludziom (Theotókos) lub
253 II, 2, | wiedzie do Chrystusa i ukazuje Go (Odigitria), lub jako modląca
254 II, 2, | wsławia Matkę. Czasem obejmuje Go z czułością (Glykofilousa),
255 II, 3, | tym codzienne odmawianie go w czasie liturgii Nieszporów
256 II, 3, | zachowuje] dla tych, co się Go boją.~On przejawia moc ramienia
257 II, 3, | Stwarzając człowieka, obdarowuje go szczególną wśród stworzeń
258 II, 3, | zachowuje dla tych, co się Go boją”. Maryja jest głęboko
259 Zak, 0, | Matka Odkupiciela, pierwsza go doświadczyła: „Tyś zrodziła
Redemptoris missio
Rozdzial, Paragraf, Numer
260 I, 2, | misyjny, a także pragnie go zintensyfikować w obecnej
261 I, 3, | Kościół. Chrystus nabył go swą krwią (por. Dz 20, 28)
262 I, 3, | por. Dz 20, 28) i uczynił go swym współpracownikiem w
263 I, 3, | ustanowił Kościół i włączył go w plan zbawienia: „Ów lud
264 I, 5, | wartości tego daru i przyjęcia go. Kościół, a w nim każdy
265 II, 0, | Chrystus jako Ojca. Objawił nam Go zaś i ukazał w sobie — Jego
266 II, 1, | udziela łask, o jakie się Go prosi. ~Święty Jan mówi
267 II, 4, | Święty mieszka w nim, ożywia go swymi darami i charyzmatami,
268 II, 4, | i charyzmatami, uświęca go, prowadzi i stale odnawia24.
269 III, 4, | życie Kościołowi i pobudza go do głoszenia Chrystusa,
270 III, 4, | Chrystus dał swego Ducha, by go prowadził do całej prawdy (
271 IV, 4, | sytuacją takiego, który Go poznał, przyjął, a potem
272 IV, 4, | ateńskiego i dziś można go uznać za symbol nowych miejsc,
273 V, 1, | drodze Kościoła i włącza go w świadectwo, które On sam
274 V, 2, | za nim wspólnoty, która go posłała i wspiera. ~Przepowiadanie
275 V, 3, | uwierzyć w Pana i wyznać Go (por. 1 Kor 12, 3). O tych,
276 V, 3, | przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który
277 V, 3, | Chrystusa od chrztu, uważając go za niekonieczny. Prawdą
278 V, 3, | miejscem”, w którym można Go rzeczywiście spotkać. Zachęcam
279 V, 3, | nie tylko dlatego, że musi go przygotowywać do chrztu
280 V, 6, | należy kierować i pobudzać go, ale nie przyspieszać, by
281 V, 7, | dla Kościoła: pobudzają go bowiem zarówno do odkrywania
282 V, 8, | ewangelizacja, która przysposabia go do urzeczywistniania się
283 V, 8, | jako dziecko Boże, uwalnia go od niesprawiedliwości i
284 V, 8, | rozwoju” i rozpowszechnia go na Południu, gdzie sens
285 VI, 2, | się dla Kościoła i winien go ubogacać przez to, co jest
286 VI, 3, | prezbitera, by przeznaczyć go dla całego Kościoła” 137.
287 VI, 4, | świadectwa wśród ludów, które Go nie znają. ~ ~
288 VII, 1, | towarzyszyć wierni i podtrzymywać go własną ofiarą. Dlatego też
289 VII, 1, | zachęcali do ofiarowania go Bogu za misjonarzy. Przez
290 VIII, 2, | w ubóstwie, które czyni go wolnym dla Ewangelii, w
291 VIII, 2, | Dz 18, 9-10) — i oczekuje go w sercu każdego człowieka. ~ ~
Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
292 II, | innego biskupa. Uwolniono go dopiero dzięki osobistemu
293 III, | stanął przed nim i błagał go, by udał się w podróż i
294 III, | Biskup Rzymu, gdy wysyłał go, jako biskupa, z misją do
295 IV, | wszystkie narody, wysławiajcie Go, wszystkie ludy” (Ps 117,
296 IV, | Kościoła w Bizancjum, który go zrodził i wysłał jako misjonarza
297 V, | wszystkie narody, chwalcie Go wszyscy ludzie” 26. ~
298 VIII, | świata! Oby nie zabrakło go we współczesnej Europie
299 VIII, | świecie! Oby nie zabrakło go w świadomości współczesnych
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
300 III, | kierowania nim i rozwijania go. ~Równocześnie, w świecie
301 IV, | umieszczony w ogrodzie, aby go uprawiał i doglądał, ponad
302 IV, | opis biblijny przedstawia go jako stworzenia i obraz,
303 IV, | zadania oraz wymóg spełnienia go, zarówno indywidualnie,
304 IV, | człowiekowi i nie uznaje go za swego „pana”, gdyż zaćmił
305 IV, | indywidualistyczną, jakby osiągnięcie go było możliwe na drodze odizolowanych
306 V, | wspólnego i potrzeba popierania go, zdaje się stwarzać — dla
307 V, | drugiego zamiast wyzyskania go, „służenia mu” zamiast uciskania
308 V, | służenia mu” zamiast uciskania go dla własnej korzyści (por.
309 V, | Rdz 2, 18. 20), czyniąc go na równi z sobą uczestnikiem „
310 V, | samą miłością, jaką miłuje go Bóg; trzeba być gotowym
311 VI, | i to siłą rzeczy pobudza go do rozciągania swego religijnego
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
312 Wprow, 0, | jego wartość i pozbawić go znaczenia, zaprzeczając
313 Wprow, 0, | Ducha Pańskiego, który uczy go uważnie odczytywać „znaki
314 Wprow, 0, | daru świętości, przyciąga go i upodabnia do swojej męki
315 Wprow, 0, | prześladowań. Ale nadzieja, która go podtrzymuje, jest niezłomna,
316 I, 1, | misterium komunii, które go konstytuuje, świadczyć o
317 I, 2, | zniszczyć tego, czym napełnił go Bóg zgodnie ze swym zamysłem
318 I, 2, | Nawet „bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16, 18).
319 I, 2, | ani też komunia łącząca go nadal z innymi Kościołami
320 I, 4, | ludzkości, nakazuje przełożenie go na języki wszystkich kultur.
321 I, 5, | i dał Kościołowi, kiedy go ustanowił w jego pierwotnej
322 I, 5, | świat uwierzył, że Ojciec Go posłał (por. J 17, 21).
323 I, 6, | dialogu i to one czynią go możliwym od samego początku.
324 I, 8, | nie zgrzeszyliśmy, czynimy Go kłamcą i nie ma w nas Jego
325 II, 4, | zawsze podziwu godny i należy Go w nich podziwiać” 79.~
326 II, 7, | mogłem z radością gościć go w Rzymie, gdzie powitałem
327 II, 7, | Rzymie, gdzie powitałem go serdecznie i uroczyście,
328 III, 2, | wiary a formułami, które go wyrażają, zgodnie z tym,
329 III, 5, | Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam
330 III, 5, | szczególnie o jego nawrócenie, aby go przygotować do zadań, które
331 III, 5, | władzy, Chrystus strofuje go z rzadką u Niego surowością: „
332 III, 5, | 42) — ale na prowadzeniu go ku spokojnym pastwiskom.
333 III, 7, | obietnicą, iż nic nie zdoła go zwyciężyć, głosił i nadal
334 Adh, 0, | wzrost Kościoła i buduje go poprzez stulecia. Kierując
Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
335 Wprow, 1, | prawdziwego i skierować go ku bożkom (por. 1 Tes 1,
336 Wprow, 2, | dobro człowieka, umacniając go, wspomagając i pocieszając;
337 I, 1, | zachowaj przykazania». Zapytał Go: «Które?» Jezus odpowiedział: «
338 I, 2, | delikatnością wychowawcy, wiodąc go jakby za rękę, krok za krokiem,
339 I, 3, | pociąga człowieka a zarazem go zobowiązuje, ma swoje źródło
340 I, 3, | jedynie jest godzien, by Go kochać „całym swoim sercem,
341 I, 3, | miłości do człowieka i obdarza go swoim Prawem (por. Wj 19,
342 I, 3, | jeszcze, aby wprowadzić go w swoją miłość: „Będę chodził
343 I, 4, | por. Wj 24), powołując go, by był Jego „własnością
344 I, 4, | należy przestrzegać: „Zapytał Go: «Które?»” (Mt 19, 18).
345 I, 4, | młodzieńca. Jezus odsyła go do dwóch przykazań - miłości
346 I, 4, | które wzywa do naśladowania Go, daje poprzez Ducha Świętego
347 I, 5, | zaproszenie do naśladowania Go i do komunii życia z Nim26. ~
348 I, 5, | uczynić następny krok. Aby go postawić, potrzeba dojrzałej
349 I, 6, | Bogiem, który prowadził go przez pustynię do Ziemi
350 I, 6, | Jezusem, ku któremu pociąga go sam Ojciec (por. J 6, 44). ~
351 I, 6, | 20. Jezus domaga się, by Go naśladować i iść za Nim
352 I, 6, | zmartwychwstania, „przyobleka” go w Chrystusa (por. Ga 3,
353 I, 7, | wezwania Jezusa do naśladowania Go, bowiem wiązało się ono
354 I, 7, | samowystarczalności, a tym samym skłania go, by prosił o „życie w Duchu”
355 I, 8, | Chrystusem i naśladować Go: „Dla mnie (…) żyć - to
356 II, 1, | Świętego, który prowadzi go do całej prawdy (por. J
357 II, 1, | Jezusie Chrystusie, obdarza go szczęściem Boskiego życia. ~
358 II, 4, | odpowiedzialności. Bóg pozostawił go „w ręku rady jego” (por.
359 II, 4, | światem człowiek kształtuje go wedle własnego rozumienia
360 II, 5, | porządek naturalny i zabrania go naruszać” 79; św. Tomasz
361 II, 5, | jak Pan, Bóg nasz, ilekroć Go wzywamy? Któryż naród wielki
362 II, 5, | depozyt Objawienia, strzeże go z miłością i otacza religijną
363 II, 5, | człowieka; przeciwnie, przyjęcie go to jedyna droga potwierdzenia
364 II, 6, | rozumnie wolną, pozostawił go „w ręku rady jego” i oczekuje
365 II, 6, | dopóki ona nie ukształtuje go według własnego zamysłu.
366 II, 8, | i którego głos wzywający go zawsze tam, gdzie potrzeba,
367 II, 9, | jego duszy, przywołując go fortiter et suaviter do
368 II, 9, | samotności, ale otwiera go na wołanie, na głos Boga.
369 II, 10, | obciążać człowieka, który się go dopuścił, ale także w tym
370 II, 11, | określonych konsekwencji, które go wyrażają, nie oddaje prawdy
371 II, 12, | całkowitej zgody osoby, która go dokonuje. Z drugiej strony
372 II, 14, | wola rzeczywiście zwraca go ku Bogu poprzez miłość.
373 II, 15, | decyduje o tym, czy można go przyporządkować ostatecznemu
374 II, 15, | łagodzić ich zło, ale nie mogą go usunąć: są to czyny „nieodwracalnie”
375 III, 1, | autentyczny sens wolności, w pełni go realizuje poprzez całkowity
376 III, 2, | po tym zaś poznajemy, że Go znamy, jeżeli zachowujemy
377 III, 2, | przykazania. Kto mówi: «Znam Go», a nie zachowuje Jego przykazań,
378 III, 3, | to jest Chrystus, nazwała go lampą, co płonie i świeci (...),
379 III, 3, | miłość do Mistrza i aby się Go nie wyprzeć. Naśladują w
380 III, 3, | bardziej nawet w tym, kto go popełnia, niż w tym, kto
381 III, 4, | aby świat sądzić, lecz aby go zbawić (por. J 3, 17), był
382 III, 6, | Jego patrzą na bojących się Go — On sam poznaje każdy czyn
383 III, 6, | wart człowiek, jeśli Ty go nie nawiedzasz. Nie zapominaj
384 III, 7, | każdym razie przeżywają go liczne narody, stanowi wielkie
385 III, 8, | teolog powinien darzyć go szacunkiem i starać się
386 Zak, 1, | nas i że nas wzywa, byśmy Go spotykali i wraz z Piotrem
387 Zak, 1, | Bożego Miłosierdzia, nie może go powstrzymać przed ujawnieniem
388 Zak, 1, | nowe życie i domaga się go. Jakkolwiek liczne i wielkie
389 Zak, 1, | do dnia narodzin, otacza Go opieką i wychowuje, trwa
390 Zak, 1, | grzesznego człowieka i kocha go miłością Matki. Właśnie
|