Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 Wprow, | spojrzenia w przyszłość”, w której już dostrzegamy trzecie
2 I, | dziedzinie gospodarki, w której wykorzystywano odkrycia
3 I, | forma pracy — praca najemna, której cechą znamienną było to,
4 I, | własności i życia gospodarczego, której założeniem było wprowadzenie
5 I, | niebezpieczeństwo rewolucji, której sprzyjały koncepcje zwane
6 I, | i na życie doczesne, dla której wiara miała pozostawać czymś
7 I, | Nowa ewangelizacja”, której współczesny świat pilnie
8 I, | świat pilnie potrzebuje i której konieczność wielokrotnie
9 I, | osoby, która jej używa i na której pożytek natura ją przeznaczyła” 13.
10 I, | głębszej analizy tego problemu, której zostanie poświęcona osobna
11 I, | łatwo dostrzec rację, dla której Kościół broni i aprobuje
12 I, | prawo do „słusznej płacy”, o której nie może decydować „wolna
13 I, | bezkarnie godności ludzkiej, do której się sam Bóg z wielkim szacunkiem
14 I, | poświęca część pierwszą, w której zostaje potwierdzone prawo
15 I, | politycznej, to znaczy takiej, w której jednostki, im bardziej są
16 I, | nazywamy zasadą solidarności, i której aktualność zarówno w porządku
17 II, | marksistowską, przeciwko której występowała encyklika Rerum
18 II, | oraz samą koncepcję, według której walka zmierzająca do zniszczenia
19 III, | niesprawność systemu gospodarczego, której nie należy rozpatrywać jedynie
20 IV, | działalności gospodarczej, z której żyją. Nie wytrzymując konkurencji
21 IV, | bezlitosnego” kapitalizmu i w której występują najbardziej ponure
22 IV, | uwarunkowany strukturą społeczną, w której żyje, otrzymanym wychowaniem
23 IV, | ludzkiej” jest rodzina, w której człowiek otrzymuje pierwsze
24 IV, | wyznaczające jedyną przestrzeń, w której człowiek może w uprawniony
25 IV, | wspólnoty z innymi ludźmi, dla której został stworzony przez Boga.
26 IV, | rodziny i wspólnoty, do której należy, Narodu i w końcu
27 V, | transcendentna, przez posłuszeństwo której człowiek zdobywa swą pełną
28 V, | zauważyć, że w sytuacji, w której nie istnieje żadna ostateczna
29 V, | posiada szczególną wartość, której Państwo i rynek mają służyć.
30 VI, | jest pierwszą drogą, po której winien kroczyć Kościół w
31 VI, | zwłaszcza poczynając od daty, której rocznicę obchodzimy, to
32 VI, | jednak dobrze, że „nowość”, której pełni oczekujemy w chwili
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
33 III, | jest także oblubieńcem tej, której Prorok oznajmia nowe imię:
34 IV, | marnotrawnym (Łk 15, 11-32), w której słowo „miłosierdzie” nie
35 IV, | głód w owej krainie”, do której udał się, opuszczając dom
36 IV, | miłości, tej miłości, o której później napisze św. Paweł,
37 V, | mocy w człowieku, dzięki której ma on znów przystęp od owej
38 V, | Syna i Ducha Świętego, w której miłość ogarniając sprawiedliwość
39 VII, | niewyczerpalnej miłości, mocą której pragnie On stale łączyć
40 VII, | Stwórcy i Ojca — miłości, której „Bóg i Ojciec Pana naszego
41 VII, | sprawiedliwości, w imię której każdy będzie dochodził swych
42 VII, | powtarzamy słowa tej modlitwy, której On sam nas nauczył, prosimy „
43 VII, | braterskiej solidarności, której św. Paweł dał wyraz w zwięzłym
44 VII, | nie może być zagubiona, której potwierdzenie czy odnalezienie
45 VIII, | zarazem tę ufną miłość, z której rodzi się najgorętsza potrzeba
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
46 Wstep, | pochodzi od Boga samego, a której św. Paweł dał szczególny
47 1, | tej trynitarnej formuły, w której wyraża się życiodajna moc
48 1, | uważać, że liczba mnoga, której tutaj używa Stwórca, mówiąc
49 1, | jest właśnie tą Osobą, na której „spocznie” Duch Pański.
50 1, | otwiera się poniekąd droga, na której już się przygotowuje to
51 1, | narodził się z Dziewicy, której na imię było Maryja. ~ ~
52 1, | pełen mocy”. Ta zaś moc, której źródła biją w niezgłębionej
53 1, | świadomości pierwszej wspólnoty, której wiarę wyraża św. Łukasz,
54 1, | Łaska Ducha Świętego bowiem, której Apostołowie udzielili przez
55 2, | do spełnienia ekonomii, której Chrystus ukrzyżowany i uwielbiony
56 2, | zaś owej zapowiedzi, wedle której Duch Święty ma „przekonywać
57 2, | szczególności owa zapowiedź, do której obecnie się odwołujemy: „
58 2, | Ich wzajemnej miłości, z której bierze początek stworzenie,
59 2, | wezwanie do przyjaźni, w której nadprzyrodzone „głębokości
60 2, | w ekonomii zbawienia, w której wypełnia się posłannictwo
61 2, | utrata poczucia grzechu, której szereg swych kart poświęca
62 2, | w stronę tej miłości, w której objawia się Duch, który
63 3, | oparta na Ewangelii, w której człowiek, odkrywając w sobie
64 3, | Bożej kondescendencji, w której zawiera się równocześnie
65 3, | prawdy jego bytu i życia, której strzeże Duch Święty, a podporządkowują
66 3, | tworzy poprzez Eucharystię, w której człowiek — uczestnicząc
67 3, | eklezjologia Vaticanum II, według której „Kościół jest w Chrystusie
68 3, | Bożego — trwała w nadziei, w której „już jesteśmy zbawieni” (
69 Zakon, | urzeczywistnienie: o radość, której „nikt (...) nie zdoła odebrać” (
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
70 Wpr, 1 | Najświętszej Eucharystii, w której następuje przeistoczenie
71 Wpr, 5 | niejako całą historię, ku której skierowana jest łaska Odkupienia.
72 I, 11 | 11. « Pan Jezus tej nocy, której został wydany » (1 Kor 11,
73 I, 12 | nierozdzielnie pamiątką ofiarną, w której przedłuża się ofiara Krzyża,
74 I, 14 | tajemnicę zmartwychwstania, w której ofiara znajduje swoje wypełnienie.
75 I, 15 | specyficzną obecność, o której – cytując słowa Pawła VI – «
76 I, 16 | Eucharystia to prawdziwa uczta, na której Chrystus ofiaruje siebie
77 I, 20 | relację o « umywaniu nóg », w której Chrystus czyni siebie nauczycielem
78 II, 21 | ołtarzu ofiara krzyża, w której “Chrystus został złożony
79 II, 21 | tajemniczy sposób w Ofiarę, w której wkrótce na Kalwarii miał
80 IV, 34 | wszystkim Eucharystię, dzięki której Kościół « ustawicznie żywi
81 IV, 34 | żywi się i wzrasta »,68 i w której jednocześnie sam siebie
82 IV, 46 | Komunii św. we wspólnocie, w której brak ważnego sakramentu
83 V, 50 | Trójcy Świętej Rublowa, na której dzielenie się tajemnicą
84 V, 51 | niewypowiedzianej tajemnicy, wobec której staje każde pokolenie. «
85 V, 52 | celebransa, ani wspólnoty, w której jest sprawowana tajemnica.
86 Zak, 62 | Najświętszej Dziewicy Maryi, w której tajemnica Eucharystii jawi
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
87 Wprow, 0, | polegające na komunii z Ojcem, do której każdy człowiek zostaje bez
88 Wprow, 2, | nowa sytuacja kulturowa, w której przestępstwa przeciw życiu
89 I, 1, | woła do Niego z ziemi, na której została przelana i domaga
90 I, 1, | sprawiedliwości Boga, o której pisze św. Ambroży: „Skoro
91 I, 2, | koncepcję społeczeństwa, w której najważniejszym kryterium
92 I, 2, | specyficznej mentalności, co do której ustala się błędny pogląd,
93 I, 2, | do epoki barbarzyństwa, z której — jak się wydawało — wyszliśmy
94 I, 2, | sprzeczność: właśnie w epoce, w której uroczyście proklamuje się
95 I, 3, | prawa jako wspólnota, w której „racja siły” zostaje zastąpiona
96 I, 3, | każdego człowieka wolnością, w której istotne znaczenie ma wymiar
97 I, 5, | cywilizacji miłości i życia”, bez której egzystencja osób i społeczeństwa
98 II, 2, | początek nowej historii, w której odkrywanie Boga idzie w
99 II, 4, | kości (por. Rdz 2, 23), i w której także żyje duch Boga Stwórcy,
100 II, 5, | jego ziemskiej kondycji, w której już zakiełkowało i wzrasta
101 II, 9, | uczniów, powierza im misję, w której głoszenie Ewangelii łączy
102 II, 10, | ponieważ objawia ową prawdę, w której życie odnajduje pełne znaczenie. ~
103 III, 2, | wskazuje na istotną granicę, której nigdy nie można przekroczyć.
104 III, 2, | radykalną gotowość do ofiary, której najwyższym wzorem jest Chrystus
105 III, 3, | pełni osobową istotą, ku której zwraca się miłościwa i ojcowska
106 III, 3, | dotyczące konkretnej chwili, w której następuje zjednoczenie z
107 III, 4, | nastawioną na wydajność, według której obecność coraz liczniejszych
108 III, 4, | nad życiem i śmiercią, o której tak mówi w modlitwie starożytny
109 III, 4, | a nie do zabicia osoby, której cierpienia nie potrafi się
110 III, 4, | niesprawiedliwości jest sytuacja, w której niektórzy — na przykład
111 III, 5, | największej przestrzeni wolności, której jedynym ograniczeniem zewnętrznym
112 III, 5, | prowadzi do zabójstwa osoby, której społeczeństwo ma służyć,
113 III, 5, | odpowiedzialność moralna, od której nikt nie może się uchylić
114 III, 5, | nie może się uchylić i z której będzie sądzony przez samego
115 III, 5, | ten sposób jego wolność, której autentyczny sens i cel polega
116 III, 6, | nieprzekraczalną granicę, poniżej której człowiek wolny nie może
117 III, 6, | tego, by w naszej epoce, w której mnożą się zbyt liczne oznaki
118 III, 7, | odpowiedzialności osoby, do której skierowany jest nakaz Chrystusa,
119 III, 8, | członkiem rodziny tej Istoty, której wspaniałości i wielkości
120 III, 8, | się i odzyskuje miłość, z której rodzi się pełna prawda o
121 III, 9, | uczestnictwem w tajemnicy Krzyża, w której Jezus objawia, jak wielką
122 III, 10, | przez stulecia i dzięki której pojawiły się w życiu Kościoła
123 III, 10, | przysięga Hipokratesa, według której każdy lekarz jest zobowiązany
124 III, 11, | służbę Ewangelii życia, której wyrazem jest solidarność,
125 III, 11, | została zarzucona — na mocy której rodzice w podeszłym wieku,
126 III, 12, | racjonalnej i stwarza sytuację, w której w społeczeństwie może zapanować
127 III, 12, | Papieską Akademię „Pro Vita”, której zadaniem jest „studiowanie
128 Zak, 0, | Bożego po ziemi — wędrówka, której uwieńczeniem będzie dar
129 Zak, 0, | najgłębszą perspektywę, w której można zrozumieć doświadczenie
130 Zak, 1, | niewiastą pełną chwały, w której zamysł Boży mógł się wypełnić
131 Zak, 1, | prawdziwie Matką Boga, Theotókos, której macierzyństwo nadaje najwyższą
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
132 Wprow, 0, | niesprecyzowaną, dzięki której każdy człowiek ma poczucie,
133 I, 1, | swojej (por. Ef 1, 9), dzięki której przez Chrystusa, Słowo Wcielone,
134 I, 1, | przedmiotem, bo oprócz prawdy, do której może dojść rozum naturalny,
135 I, 1, | staje się zatem dziedziną, w której możemy dostrzec działanie
136 I, 1, | naszego codziennego życia, bez której nie umielibyśmy się porozumieć.
137 I, 1, | owej ostatecznej syntezy, której umysł ludzki o własnych
138 I, 2, | którą otrzymuje w darze i której sam nie może się domagać,
139 I, 2, | bowiem ukryta prawda, ku której umysł ma się zwrócić i której
140 I, 2, | której umysł ma się zwrócić i której nie może ignorować, nie
141 I, 2, | nieustannie do tajemnicy Boga, której umysł nie jest w stanie
142 I, 2, | życia» (Ps 16 [15], 11), której kresem jak poucza nas wiara
143 II, 1, | się poprzez abstrakcję, w której celowali filozofowie jońscy
144 II, 1, | ma własną przestrzeń, w której się realizuje. W tym kierunku
145 II, 1, | nas znów Księga Przysłów, której autor woła: «Chwałą Bożą
146 II, 1, | tezę filozofii greckiej, do której zdaje się nawiązywać w tym
147 II, 2, | dotrzeć do przyczyny, z której bierze początek wszelka
148 II, 2, | sens tajemnica miłości, której symbolem jest Krzyż, natomiast
149 II, 2, | rozumowi ostateczną odpowiedź, której ten poszukuje. Nie mądrość
150 III, 1, | ukazuje tutaj prawdę, do której Kościół przywiązywał zawsze
151 III, 2, | prawdy oraz poszukuje osoby, której mógłby zawierzyć. Wiara
152 IV, 1, | związana z kulturą grecką, z której się wywodziła. W filozofii
153 IV, 1, | filozoficznej i teologicznej, w której zbiegały się różne nurty
154 IV, 1, | określa samą siebie ta, o której człowiek nie może wiedzieć
155 V, 1, | posługę pokorną, ale wytrwałą, której wartość powinien docenić
156 V, 1, | dogmatycznej Dei Filius, w której po raz pierwszy zgromadzenie
157 V, 1, (72) | cnotą nadprzyrodzoną, dzięki której pod natchnieniem Bożym i
158 V, 1, | dla filozofii klasycznej, której pojęcia dopomogły w rozumowym
159 V, 2, | filozoficznej i teologicznej, której w Kościele nigdy nie powinno
160 VI, 1, | poznać historię zbawienia, której ukoronowaniem jest osoba
161 VI, 1, | fundamentalna jako dyscyplina, której zadaniem jest uzasadnienie
162 VI, 1, | objawionej tajemnicy, w której znajdują one swój ostateczny
163 VI, 1, | dzieckiem i ojcem kultury, w której żyje. We wszystkie przejawy
164 VI, 2, | zadufania typowej pokusy, której łatwo ulegają filozofowie.
165 VII, 1, | centralną tajemnicą, do której należy się odwoływać, aby
166 VII, 1, | adaequatio rei et intellectus, o której mówią Doktorzy Scholastyki99.
167 VII, 1, | koncepcji demokracji, w której nie ma miejsca na jakiekolwiek
168 VII, 1, | jednowymiarową wizję człowieka, w której nie mieszczą się ani wielkie
169 VII, 2, | pewna i niezmienna doktryna, której należy okazywać wierność
170 VII, 2, (113)| odrzucić opinię, według której (...) formuły dogmatyczne (
171 VII, 2, | indywidualistyczną, według której każdy człowiek staje wobec
172 VII, 2, | jedność nauczania i życia, której nie sposób osiągnąć inaczej.
173 Zak, 0, | XIII Aeterni Patris, do której wielokrotnie odwoływałem
174 Zak, 0, | sposób»126. Filozofia, w której jaśnieje choćby tylko część
175 Zak, 0, | zarazem powszechnej etyki, której potrzebuje dzisiaj ludzkość. ~
176 Zak, 0, | nie wystarczy mu lektura, której nie towarzyszy skrucha,
177 Zak, 0, | pozbawiona pokory, nauka, której nie wspomaga łaska Boża,
178 Zak, 0, | zbudować autentyczną etykę, której ludzkość tak pilnie potrzebuje,
Laborem exercens
Rozdzial, Numer
179 I, | kwestii społecznej”, ku której na przestrzeni ostatnich
180 II, | Oczywiście, że przez „ziemię”, o której mówi tekst biblijny, należy
181 II, | jednostronnie materialnej, w której przywiązuje się wagę przede
182 II, | tylko narzędziem produkcji, której podstawą, czynnikiem sprawczym
183 II, | społeczeństwa lub też gdy praca, do której wymagane jest wykształcenie (
184 II, | faktu, że jest ona drogą, na której człowiek realizuje właściwe
185 III, | problemu ludzkiej pracy, której nade wszystko poświęcone
186 III, | współczesnej rzeczywistości, w której strukturę wpisało się głęboko
187 III, | spowodowanych przez człowieka, i w której środki techniczne — owoc
188 III, | wszystkim przypomnieć zasadę, której Kościół stale nauczał. Jest
189 III, | produkcji, w stosunku do której praca jest zawsze przyczyną
190 III, | kapitału —antynomia, w ramach której praca została oddzielona
191 III, | rozwijającej industrializacji, w której dostrzeżono przede wszystkim
192 III, | etycznie reakcję społeczną, o której była już mowa poprzednio.
193 III, | biurokratycznej centralizacji, w której człowiek pracujący czuje
194 IV, | na całą rodzinę ludzką, której jest członkiem, będąc dziedzicem
195 IV, | celową koordynację, w ramach której być winna zagwarantowana
196 IV, | ze szkodą dla rodziny, w której jako matka posiada rolę
197 IV, | zwłaszcza pracy na roli, w której człowiek, w sposób tak bardzo
198 IV, | prowadziło do takiej sytuacji, w której osoba upośledzona nie czułaby
199 IV, | wyzyskiwana sytuacja przymusowa, w której znajduje się emigrant. Wszystkie
200 V, | przestrzeń wewnętrzną, w której człowiek, stając się coraz
201 V, | nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty (...)” (
202 V, | 9, 23) działalności, do której został powołany. ~Chrystus, „
203 V, | aby uprawiać tę ziemię, na której wzrasta owo ciało nowej
Redemptor hominis
Rozdzial, Paragraf
204 I, 1 | doniosłej godzinie dziejów, w której znajduje się Kościół i cała
205 I, 1 | kluczowej prawdy wiary, której dał wyraz św. Jan na początku
206 I, 3 | tej świadomości Kościoła, której w mierze przedtem nieznanej
207 I, 3 | słów Ecclesiam suam, do której niech mi będzie wolno przede
208 I, 4 | własnej prawdy — tej, o której powiedział Chrystus: „nie
209 I, 4 | i wdzięczność za łaskę, której właśnie w Kościele i przez
210 I, 5 | poświęconej katechezie, której owoce czekają jeszcze na
211 II, 1 | kierunki działalności, w której Kościół wyraża siebie, odnajduje
212 II, 3 | wstrząsająca tajemnica miłości, w której niejako na nowo „powtarza
213 II, 6 | W tej jedności Misji, o której stanowi przede wszystkim
214 III, 1 | człowieka, na tej drodze, na której Chrystus „jednoczy się z
215 III, 1 | rzeczywistości człowieczej, w której trwa niczym nienaruszony „
216 III, 2 | jest pierwszą drogą, po której winien kroczyć Kościół w
217 III, 3 | od początku władza, mocą której miał czynić ziemię sobie
218 III, 3 | eksploatacja ziemi, planety, na której żyjemy, domaga się jakiegoś
219 III, 5 | istotne w naszej epoce, w której ogromnie wzrosła świadomość
220 III, 5 | tej właśnie dziedziny, w której mielibyśmy do tego szczególne
221 IV, 1 | Tajemnicy Odkupienia, w której sprawa człowieka wypisana
222 IV, 1 | sobie jest tajemnicą, w której rodzi się „nowy człowiek”
223 IV, 1 | Tajemnicy Odkupienia, w której Chrystus zjednoczony z Ojcem
224 IV, 2 | jak również filozofii, o której ścisłych związkach z teologią
225 IV, 2 | działalności Kościoła, w której przejawia się jego charyzmat
226 IV, 3 | śmierć krzyżową51, za cenę której nas odkupił. Dlatego też
227 IV, 3 | ofiary” (por. 1 P 2, 5), w której wyraża się, w sposób najbardziej
228 IV, 4 | i niepowtarzalną, dzięki której każdy chrześcijanin we wspólnocie
229 IV, 4 | odpowiedzialność za Kościół, do której Sobór Watykański II chce
230 IV, 4 | owej „królewskiej służbie”, której przykład i wzór najwspanialszy
Redemptoris Mater
Rozdzial, Paragraf, Numer
231 Wprow, 0, | Ducha Świętego, Niewiastę, z której narodził się Odkupiciel
232 Wprow, 0, | błogosławioną chwilę, w której Słowo, które było u Boga, „
233 Wprow, 0, | Pełnia ta naznacza chwilę, w której Duch Święty, który już wylał
234 Wprow, 0, | Chrystusa. Określa chwilę, w której poprzez wkroczenie wieczności
235 Wprow, 0, | owej „pielgrzymki wiary”, w której „Błogosławiona Dziewica
236 Wprow, 0, | rozległa przestrzeń, wewnątrz której Błogosławiona Dziewica Maryja
237 Wprow, 0, | osiąga doskonałość, dzięki której istnieje nieskalany i bez
238 I, 2, | Mt 11, 27), a nawet Ta, której najpełniej została objawiona
239 I, 3, | swego Syna, pierwszą, do której On zdawał się mówić „pójdź
240 II, 1, | czasie i przestrzeni, w której historycznie się dokonuje.
241 II, 1, | ziemi” i na prawdę, według której wszyscy wierni, chociaż „
242 II, 1, | wewnętrzna przestrzeń, w której Przedwieczny Ojciec może „
243 II, 1, | służebnica Pańska”, i w której stale „przoduje” pielgrzymującemu
244 II, 2, | owej „pielgrzymce wiary”, której Maryja jest również wzorem
245 II, 3, | natchnione wyznanie tej wiary, w której odpowiedź na słowo objawienia
246 II, 3, | Maryja jest pierwszą, której udziałem staje się to nowe
247 II, 3, | cała zbawcza ekonomia, w której objawiał się „z pokolenia
248 III, 1, | owej zbawczej „służby”, w której wyraża się macierzyńskie
249 III, 2, | imieniem Bożej Rodzicielki, pod której obronę uciekają się w modlitwach
250 III, 2, | tajemnicy Odkupienia — w której uobecnia się Chrystus, Jego
251 III, 2, | już tę doskonałość, dzięki której istnieje nieskalany i bez
Redemptoris missio
Rozdzial, Paragraf, Numer
252 Wprow, 0, | pilna jest ta działalność, której poświęcam niniejszą Encyklikę. ~
253 Wprow, 0, | negatywnej, do przezwyciężenia której pragnie się przyczynić niniejszy
254 II, 4, | ludzką i zeświecczoną, w której tym, co się liczy, są programy
255 II, 5, | przypowieści i sama modlitwa, której nauczył nas Jezus. Winniśmy
256 IV, 2, | Przede wszystkim ta, ku której kieruje się działalność
257 IV, 4, | względu na anonimowość, w której czują się pogrążone rzesze
258 IV, 5, | siebie aż do śmierci, z której przez zmartwychwstanie swoje
259 V, 0, | oraz w jego historii, w której Bóg przez misje jawnie realizuje
260 V, 2, | tajemnicy Ewangelii, dla której sprawuję poselstwo jako
261 VI, 0, | horyzonty misji powszechnej, w której następnie wyróżnia się Paweł,
262 VII, 8, | wiosnę chrześcijaństwa, której początek można już dostrzec.
263 VII, 8, | nakłania nas do modlitwy, której nauczył nas Jezus Chrystus: „
264 VIII, 4, | rozmyślać o potrzebie świętości, której wymaga od nich dar powołania
Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
265 II, | wśród tych ludów misję, której obaj mieli poświęcić resztę
266 III, | znaczeniu. Rozłąka z ojczyzną, której niekiedy Bóg wymaga od wybranych
267 VII, | objęła tereny metropolii, której Metody był pasterzem, to
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
268 I, | rocznicę uroczystość, w której z radością uczestniczyłem,
269 II, | Encykliki dochodzi druga, o której ten sam dokument czyni wzmianki28:
270 III, | niewątpliwie treść moralną, wobec której Kościół, który jest „sakramentem,
271 III, | neokolonializmu: jest łatwa pokusa, której, jak uczy historia, również
272 III, | międzynarodowych47. ~Świadomość, o której mowa, występuje nie tylko
273 III, | ludów po linii Encykliki, której rocznicę obchodzimy; refleksji,
274 IV, | obok nędzy niedorozwoju, której nie można tolerować, stoimy
275 IV, | dwa elementy: ziemia, z której Bóg ukształtował fizyczną
276 IV, | rzeczywistość istoty ludzkiej, w której od początku uczestniczy
277 IV, | która „zamieszkuje w Panu” i której udziela On „swemu Ciału,
278 IV, | Chrystusie (por. Kol 1, 19), a której On udzielił swemu Ciału;
279 IV, | podstawowa równością62, na której opiera się na przykład Karta
280 IV, | cywilizacja miłości”, o której często mówił Papież Paweł
281 IV, (62) | zbudować społeczność ludzką, w której każdy bez wyjątku człowiek,
282 V, | wszystko wartość moralną, w której ludzie wierzący widzą wymaganie
283 V, | jedności rodzaju ludzkiego, z której solidarność winna w ostatecznym
284 V, | chrześcijańskiej solidarności, do której Kościół zachęca i którą
285 VII, | i szerzy84. ~Wolność, ku której wyswobodził nas Chrystus (
286 VII, | godność osoby ludzkiej, której obrona i rozwój zostały
287 VII, | powierzone przez Stwórcę i której dłużnikami w sposób ścisły
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
288 I, 3, | wołanie o nieustanną reformę, której Kościół, rozpatrywany jako
289 I, 5, | czerwca 1984), instytucji, której celem jest prowadzenie należących
290 I, 5, | liturgię eucharystyczną, w której uczestniczyłem w kościele
291 I, 6, | się na płaszczyźnie, na której obie strony traktują siebie
292 I, 8, | wewnętrzną przestrzeń, w której Chrystus jako Źródło jedności
293 II, 12, | Rzymie podczas Mszy św., której przewodniczyłem na Placu
294 II, 13, | w Bośni i Hercegowinie, której przewodniczyłem 23 stycznia
295 III, 1, | wymagającą wizją jedności, której pragnie Bóg. Pragnienie
296 III, 3, | wewnętrzną duchową przestrzeń, w której Chrystus w mocy Ducha Świętego
297 III, 3, | duchowej przestrzeni, w której każda wspólnota słyszy wezwanie
298 III, 3, | rozdrobnienia, będącego chorobą, z której musimy się wyleczyć, powstała
299 III, 4, | braterskiej pomocy, w ramach której wspólnoty udzielają sobie
300 III, 6, | potrzeba, aby pełna komunia, której najwyższym sakramentalnym
301 III, 6, | widzialny w posłudze, w której wszyscy Biskupi czują się
302 III, 7, | w sprzeczności z Prawdą, której głoszenie jest ich misją,
Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
303 Wprow, 1, | przynosi wszystkim odpowiedź, której źródłem jest prawda Jezusa
304 Wprow, 2, | nauczania moralnego Kościoła, której konkretnym celem jest przypomnienie
305 Wprow, 2, | bowiem nowa sytuacja, w której wobec nauczania moralnego
306 I, 4, | drugiej tablicy” Dekalogu, której streszczeniem (por. Rz 13,
307 I, 4, | doskonałości moralnej i duchowej, której istotę stanowi miłość (por.
308 I, 5, | dojrzałości w darze z siebie, do której powołana jest ludzka wolność.
309 I, 5, | dąży do doskonałości, a której miarą jest sam Bóg: „Bądźcie
310 I, 6, | naśladowania Jezusa, Jego miłości, której znakiem jest umycie nóg: „
311 I, 7, | 28): „sprawiedliwość”, której Prawo wymaga, ale której
312 I, 7, | której Prawo wymaga, ale której nie może nikomu udzielić,
313 I, 7, | a także doskonałości, ku której ono zmierza: chodzi o możliwość,
314 I, 7, | ku Bogu i ku braciom, o której z naciskiem przypomina apostoł
315 II, 1, | tajemnicy Słowa Wcielonego”, w której „wyjaśnia się naprawdę tajemnica
316 II, 1, | udoskonaleniu teologii moralnej, której naukowy wykład, karmiony
317 II, 1, | ogarniająca nasz byt, z której bierzemy początek i ku której
318 II, 1, | której bierzemy początek i ku której dążymy” 50. ~Te i inne pytania —
319 II, 2, | niesłusznie dodano tezę, wedle której osąd moralny jest prawdziwy
320 II, 2, | indywidualistyczną, według której każdy człowiek staje wobec
321 II, 4, | prawo do słusznej autonomii, której szczególną uwagę poświęca
322 II, 4, | się prawdzie o człowieku, której naucza Kościół73. Oznaczałaby
323 II, 6, | jedności ludzkiej istoty, której rozumna dusza jest per se
324 II, 7, (98) | Słowo stanowi podstawę, na której opiera się nie tylko charakter
325 II, 8, | twórczą” hermeneutykę, według której poszczególna norma negatywna
326 II, 9, | świętą przestrzenią, w której Bóg przemawia do człowieka” 104. ~
327 II, 10, | niepokonalnej, to znaczy takiej, której sam podmiot nie jest świadom
328 II, 10, | podmiot nie jest świadom i od której nie może się o własnych
329 II, 10, | imieniu owej prawdy o dobru, której człowiek ma szczerze poszukiwać. ~
330 II, 11, | swoistą przestrzeń, wewnątrz której może on na co dzień podejmować
331 II, 11, | fundamentalnej wolności, mocą której osoba decyduje całościowo
332 II, 11, | o drogocennej perle, dla której człowiek sprzedaje wszystko,
333 II, 11, | zobowiązującej treści lub której nie towarzyszy realny wysiłek
334 II, 13, | wolnością a prawem Bożym, której żywą siedzibą, ukrytą we
335 II, 14, | opierają się one na ocenie, której kryteria pozostają niejasne?
336 II, 15, | proporcjonalistycznych, wedle której nie można uznać, jako moralnie
337 III, 2, | Stajemy tu wobec mentalności, której oddziaływanie, często głębokie,
338 III, 3, | przez cnotę męstwa, dzięki której — jak uczy św. Grzegorz
339 III, 4, | prawdy i wierności, dla której (...) nie zgadza się nazywać
340 III, 5, | transcendentna, przez posłuszeństwo której człowiek zdobywa swą pełną
341 III, 6, | wniosek, że norma, której naucza Kościół, sama w sobie
342 III, 6, | ograniczeń i grzechów, i której wyrazem są dziś próby przystosowania
343 III, 7, | najbardziej pociągająca droga, na której można bezpośrednio doświadczyć,
344 III, 7, | bardziej wzrasta w wolności, do której jest powołany poprzez posługę
345 III, 8, | 111. Posługa, do której powołani są dziś teologowie
346 Zak, 1, | chrześcijańskiej wiary, której zawdzięcza ona swój głęboko
|