Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 Wprow, | dziękczynieniem Bogu, od którego zstępuje „każde dobro, jakie
2 Wprow, | Chrystusa, fundamentu, „którego nikt nie może zastąpić”
3 I, | i sprzedawać na rynku i którego cenę określało prawo popytu
4 I, | jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego” 38.
5 II, | szczególności Naród żydowski, którego straszliwy los stał się
6 II, | dekolonizacji”, w wyniku którego liczne kraje uzyskują lub
7 IV, | drugiego człowieka, dla którego praca jest wykonywana.~
8 IV, | zamierzonego dobra, dla którego została mu ona dana, ale
9 IV, | zrzeszeniem osób”, w skład którego wchodzą w różny sposób i
10 IV, | lub uzyskiwaniu dochodu, którego źródłem jest nie globalny
11 V, | wymienić prawo do życia, którego integralną częścią jest
12 VI, | Chrystusa; tego człowieka, którego, jak mówi Sobór Watykański
13 VI, | dla niego samego, i wobec którego ma swój plan: pragnie mianowicie
14 VI, | jedyne źródło inspiracji, z którego czerpie nauka społeczna
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
15 I, | por. Ef 2, 4) jest Tym, którego objawił nam Jezus Chrystus
16 I, | Kościoła o miłosierdzie, którego tak bardzo potrzebuje człowiek
17 II, | na to samo świadectwo, od którego zaczął swoje nauczanie w
18 III, | prorockie owo miłosierdzie, do którego odwołują się ze względu
19 III, | członków w miłosierdzie Boże, którego można wzywać we wszystkich
20 III, | szczególny dzieje ludu, którego duchowym ojcem stał się
21 IV, | gdyby zapomina o całym złu, którego przedtem dopuścił się syn. ~
22 V, | wypowiedziane o Słudze Jahwe, w którego „ranach jest nasze zdrowie” (
23 V, | do Ojca — do tego Ojca, którego miłość głosił ludziom, o
24 V, | miłość głosił ludziom, o którego miłosierdziu świadczył całym
25 V, | Bożym zamierzeniu. Bóg, którego objawił Chrystus, pozostaje
26 V, | On Ojcem: z człowiekiem, którego powołał do bytu w świecie
27 V, | bezwzględnie wolny od grzechu, którego przyjście na świat pozostaje
28 V, | 14, 9). Chrystus bowiem, którego Ojciec „nie oszczędził” (
29 V, | związana z krzyżem Jej Syna, u którego stóp wypadło Jej stanąć
30 VI, | wieloraki nurt, u podstaw którego świadomość współczesnych
31 VI, | oczyma obraz pokolenia, do którego należymy, Kościół podziela
32 VI, | Człowiek i społeczeństwo, dla którego nic już nie jest „święte” —
33 VII, | jeszcze w pełni to nawrócenie, którego drogę ukazał nam Chrystus
34 VII, | miłości” 12 jako na cel, do którego winny zmierzać wszelkie
35 VII, | pomiędzy ludźmi. Świat, z którego wyeliminujemy przebaczenie,
36 VIII, | do Boga o miłosierdzie, którego pewność głosi on i wyznaje
37 VIII, | równocześnie miłość do Boga, którego człowiek współczesny nieraz
38 VIII, | to więc miłość do Boga, którego obrazę-odepchnięcie przez
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
39 Wstep, | A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący
40 Wstep, | jako Ożywiciela, poprzez którego niezgłębiony Trójjedyny
41 1, | Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu,
42 1, | przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch
43 1, | Darem (nie stworzonym), z którego jakby ze źródła (fons vivus)
44 1, | sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym
45 1, | Duch Boży: ~„Oto mój Sługa, którego podtrzymuję, ~Wybrany mój,
46 1, | zaś On właśnie jest tym, którego posłannictwo przyniesie
47 1, | tajemnicę Jezusa z Nazaretu, którego cała działalność odbywa
48 1, | Chrystusa z Duchem Świętym, którego jest On w pełni świadom,
49 1, | Chrystusowi-Mesjaszowi, którego człowieczeństwo przynależy
50 1, | Triduum Sacrum Jezusa, którego Ojciec namaścił i posłał
51 1, | zaś dopełniło się dzieło, którego wykonanie Ojciec powierzył
52 1, | pragnieniom serca ludzkiego, którego pokarmy ziemskie nigdy w
53 2, | wpływem Ducha Świętego, którego Apostołowie otrzymali podczas
54 2, | Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwa Bóg potwierdził
55 2, | pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił
56 2, | też: jest to grzech, wobec którego odkupieńcza moc mysterium
57 2, | które „było Bogiem”, i bez którego „nic się nie stało, co się
58 2, | Chrystusa Odkupiciela, w którego człowieczeństwie dokonuje
59 2, | zaś tenże sam Duch Święty, którego zgodnie z obietnicą daną
60 2, | przebywa on sam z Bogiem, którego głos w jego wnętrzu rozbrzmiewa (...)
61 2, | człowiek odkrywa prawo, którego sam sobie nie nakłada, lecz
62 2, | serca, trud sumienia, pośród którego dokonuje się owa „metanoia”,
63 2, | siły jest Duch Święty: On, którego Kościół nazywa „Światłością
64 2, | przyjęcia tego odpuszczenia, którego wewnętrznym szafarzem jest
65 3, | stał się człowiekiem Ten, którego Kościół słowami tego samego
66 3, | drugiego tysiąclecia, do którego przygotowuje się Kościół,
67 3, | stworzenie. Mówi o tym św. Paweł, którego kosmiczno-teologiczna wizja
68 3, | społeczno-historycznym, w ramach którego ta cywilizacja powstała,
69 3, | nieśmiertelności” (por. Mdr 15, 3), z którego wyrasta nowe życie: życie
70 3, | jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego”
71 3, | za sprawą Ducha Świętego, którego On sam nam dał. ~Na tej
72 3, | osobowym i wspólnotowym, co do którego sam Pan Jezus, kiedy „modli
73 3, | każdego stworzenia, „przez którego wszystko się stało i dzięki
74 3, | jakby w dwoistym „rytmie”, którego źródło znajduje się w Ojcu
75 3, | Zmartwychwstanie, w mocy którego przychodzi Duch Święty.
76 3, | zrodziła (...) syna, którego Bóg ustanowił pierworodnym
77 3, | sposób głęboki motyw, dla którego Kościół, w zjednoczeniu
78 Zakon, | słodkim Gościem dusz”, którego Kościół nieustannie wita
79 Zakon, | uczestnictwa w życiu Bożym, do którego Ojciec odwiecznie „przeznaczył”
80 Zakon, | miłości. Ten pokój wewnętrzny, którego szuka utrudzony człowiek
81 Zakon, | ludzkiej istoty; i ten pokój którego żąda ludzkość, rodzina ludzka,
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
82 III, 29 | Watykański II wyrażenie, według którego « kapłan pełniący posługę
83 IV, 43 | kościelnej, znajdujemy argument, którego –dla jego wagi – nie można
84 IV, 43 | modlitwą do Ojca światłości, od którego pochodzi wszelkie dobro
85 V, 47 | grobu, docenia namaszczenie, którego dostąpił jako zapowiedź
86 V, 48 | angelorum, chlebem aniołów, do którego nie można się zbliżać bez
87 VI, 55 | wezwana do wiary, że Ten, którego poczęła « za sprawą Ducha
88 Zak, 59 | świata, zadatek celu, do którego każdy człowiek, nawet nieświadomie,
89 Zak, 60 | wokół samego Chrystusa, którego mamy poznawać, kochać i
90 Zak, 62 | na kontemplację celu, do którego tęskni serce spragnione
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
91 I, 2, | Boga: „Cóżeś uczynił?”, od którego Kain nie może się uchylić,
92 I, 2, | którym należy się bronić albo którego należy wyeliminować. Powstaje
93 I, 2, | staje się zatem wrogiem, którego trzeba bezwzględnie unikać,
94 I, 2, | właśnie w społeczeństwie, dla którego gwarancja ochrony praw człowieka
95 I, 4, | zdominowanym przez sekularyzm, którego wpływy przenikają nawet
96 I, 4, | jest zwalczane jako zło, którego należy unikać zawsze i we
97 I, 4, | traktowana jako „wróg”, którego należy unikać we współżyciu
98 I, 5, | do Boga krew Chrystusa, którego proroczą zapowiedzią jest
99 II, 1, | wieczne jest bowiem celem, do którego zmierza i jest powołany
100 II, 3, | zwiastunem orędzia zbawienia, którego nowość jawi się w całej
101 II, 3, | gdy uzdrawia chromego, którego kładziono każdego dnia przy
102 II, 5, | człowiek mógł osiągnąć cel, dla którego stworzył go Bóg: „powiadam
103 II, 5, | prawdziwego Boga oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa” (
104 II, 6, | już w Starym Testamencie, którego prawodawstwo starało się
105 II, 11 | Będą patrzeć na Tego, którego przebili” (J 19, 37): na
106 II, 11, | wspólnie kontemplować Tego, którego przebili i który wszystkich
107 III, 1, | radosne (por. Ps 119 [118]), którego źródłem i pokarmem jest
108 III, 1, | człowiekowi jako skarb, którego nie wolno mu roztrwonić
109 III, 3, | konkretnym człowiekiem, którego cechy szczególne są w pełni
110 III, 3, | stanie się on w przyszłości i którego dni są już policzone, a
111 III, 4, | jako nieznośny ciężar, od którego trzeba się za wszelką cenę
112 III, 4, | doświadczenie Apostoła, do przeżycia którego wezwany jest także każdy
113 III, 5, | czy utrzymywanie prawa, którego nie można wyegzekwować w
114 III, 5, | rozpowszechnił się pogląd, wedle którego porządek prawny społeczeństwa
115 III, 5, | ciąży, parlamentarzysta, którego osobisty absolutny sprzeciw
116 III, 6, | musi on zachowywać i od którego musi rozpocząć wypowiadanie
117 III, 9, | wysławiać życie wieczne, od którego pochodzi wszelkie inne życie.
118 III, 10, | ekumenizmu działania, do którego zachęcił nas z naciskiem
119 III, 11, | tu o miłości samego Boga, którego współpracownikami i w pewnym
120 III, 12, | przyjęcia nowego stylu życia, którego wyrazem jest opieranie konkretnych
121 III, 12, | możemy ufać w pomoc Boga, dla którego nie ma nic niemożliwego (
122 III, 13, | którym się opierają i z którego wynikają wszystkie inne
123 Zak, 0, | życia, tak jak Kościół, którego Ona jest wzorem. Jest Matką
124 Zak, 0, | Jest Matką tego życia, z którego wszyscy żyją. Rodząc życie,
125 Zak, 1, | stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «
126 Zak, 2, | pełnia czasu” (por. Ga 4, 4), którego Kościół musi nieustannie
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
127 Bless | pragnienie poznania prawdy, którego ostatecznym celem jest poznanie
128 Wprow, 0, | myślenia filozoficznego, z którego bierze początek i któremu
129 I, 1, | 36; 17, 4). Dlatego Ten, którego gdy ktoś widzi, widzi też
130 I, 2, | pewien punkt odniesienia, którego człowiek nie może ignorować,
131 I, 2, | w dziejach ludzkości, do którego słusznie odwołuje się zarówno
132 I, 2, | pierwotnego zamysłu miłości, którego początkiem było stworzenie.
133 II, 2, | ogrodzie Eden, pośrodku którego rosło «drzewo poznania dobra
134 III, 2, | prawdy, jest więc także tym, którego życie opiera się na wierze. ~
135 III, 2, | poznanie oparte na wierze, którego podstawą jest zaufanie między
136 III, 2, | naśladowania. Powód, dla którego ufamy ich słowu, jest zaś
137 III, 2, | na drodze poszukiwania, którego ludzkimi siłami nie można
138 V, 1, | ostatecznego sensu życia, którego tradycyjnie poszukiwała
139 VI, 1, | wszystkim jako dziedzictwo, z którego każdy może swobodnie czerpać.
140 VI, 1, | dokonuje się wydarzenie, którego świadkami byli pielgrzymi
141 VI, 1, | uniwersalizmu ludzkiego ducha, którego podstawowe dążenia można
142 VII, 1, | poznania dobra moralnego, którego ostatecznym fundamentem
143 VII, 1, | jedynie zbiorem zabytków, z którego może czerpać przykłady dawnych
144 VII, 2, | obecnego stulecia, wedle którego prawdy wiary nie są niczym
145 Zak, 0, | dostrzec wnętrze człowieka, którego Chrystus zbawił przez tajemnicę
Laborem exercens
Rozdzial, Numer
146 I, | wymiarem ludzkiego bytowania, z którego życie człowieka jest zbudowane
147 I, | zbudowane na co dzień, z którego czerpie właściwą sobie godność —
148 II, | widzialnego wszechświata, którego człowiek jest mieszkańcem,
149 II, | związaną ze słowem Biblii, mocą którego człowiek ma czynić sobie
150 II, | w stosunku do człowieka, którego uczynił na swój obraz i
151 II, | wielkiego społeczeństwa, do którego człowiek przynależy na podstawie
152 II, | nad światem przyrody, do którego człowiek wezwany jest od
153 III, | etapie, to znaczy w okresie, którego datą poniekąd symboliczną
154 IV, | własne człowieczeństwo, którego utrzymanie i rozwój domaga
155 IV, | względu na społeczeństwo, do którego należy, na naród, którego
156 IV, | którego należy, na naród, którego jest synem czy córką, ze
157 IV, | ogół stratę dla kraju, z którego się emigruje. Odchodzi człowiek,
158 IV, | zarówno gdy chodzi o kraj, do którego przybywa, jak też o ojczyznę,
159 V, | Chrystusa — tego Jezusa, o którego wielu z Jego pierwszych
160 V, | wzroście Królestwa Bożego, do którego wszyscy jesteśmy wezwani
Redemptor hominis
Rozdzial, Paragraf
161 I, 2 | Paweł VI stanowią etap, do którego bezpośrednio pragnę nawiązywać —
162 I, 2 | pragnę nawiązywać — próg, od którego wspólnie poniekąd z Janem
163 I, 2 | posłuszeństwem wobec Ducha, którego Chrystus Pan obiecał i zesłał
164 I, 2 | przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch
165 I, 3 | realizowany przez Pawła VI, na którego działalność mogłem patrzeć
166 I, 5 | impuls ewangelizacyjny, którego wyrazem stała się Adhortacja
167 II, 1 | 1, 18), do Tego, „przez którego wszystko się stało i dzięki
168 II, 1 | życiem” (J 11, 25); do Tego, którego widząc, widzimy także i
169 II, 1 | por. J 14, 9), do Tego, którego odejście przez Krzyż, a
170 II, 1 | całego rodzaju ludzkiego” 6, którego źródłem jest On! On Sam!
171 III, 1 | jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego” 22.
172 III, 2 | może odstąpić człowieka, którego „los” — to znaczy wybranie
173 III, 3 | niewyobrażalnego samozniszczenia, wobec którego wszystkie znane nam z dziejów
174 III, 3 | podstawowej sprawy: czy ów postęp, którego autorem i sprawcą jest człowiek,
175 III, 4 | porównanie i przeciwstawienie, do którego odwoływali się w swych wypowiedziach
176 III, 4 | wielkiego dramatu, wobec którego nikt nie może pozostać obojętny.
177 III, 5 | zastraszenia, zniewolenia, terroru, którego dowodów dostarczyły totalitaryzmy
178 III, 5 | takie stanowisko, wedle którego tylko ateizm ma prawo obywatelstwa
179 IV, 1 | stróżem wielkiego skarbu, którego nie wolno mu rozproszyć,
180 IV, 1 | por. Ga 4, 5), poprzez którego mówimy do Boga „Abba, Ojcze” (
181 IV, 1 | Chrystusa, z tym Świętym Duchem, którego Odkupiciel przyobiecał,
182 IV, 1 | Odkupiciel przyobiecał, którego stale udziela, którego zesłanie —
183 IV, 1 | którego stale udziela, którego zesłanie — objawione w dniu
184 IV, 2 | nauczaniu (magisterium), którego obowiązek spoczywa w Kościele
185 IV, 3 | ludzkości Duchem Świętym, przez którego Boże życie, jakie ma Ojciec
186 IV, 3 | człowieka i świata samemu Ojcu, którego On, „przedwieczny Syn” (
187 IV, 3 | 18 n.; Kol. 1, 20 nn.), którego On sam dokonał i stale wśród
188 IV, 3 | pełnią tego Sakramentu, którego zdumiewająca treść i znaczenie
189 IV, 5 | życie Synowi Bożemu, od którego bierze łaskę i godność wybrania
190 IV, 5 | wybrania cały Lud Boży, a „dla którego wszystko i przez którego
191 IV, 5 | którego wszystko i przez którego wszystko” (Hbr 2, 10). Jej
192 IV, 5 | dziejach ludzkości przez Syna, którego Ojciec dał, „aby każdy,
Redemptoris Mater
Rozdzial, Paragraf, Numer
193 Wprow, 0, | Efezie (r. 431), podczas którego, ku wielkiej radości chrześcijan,
194 Wprow, 0, | dlatego, że „zrodziła Syna, którego Bóg ustanowił pierworodnym
195 I, 1, | która pocznie i zrodzi Syna, którego imię będzie Emmanuel (...)” —
196 I, 1, | owym pierwszym grzechu, którego skutki obciążają całe dzieje
197 I, 2, | świadectwie uczestniczy też syn, którego Elżbieta nosi w swoim łonie: „
198 I, 2, | bywa do wiary Abrahama, którego Apostoł nazywa „ojcem naszej
199 I, 2, | także punktem wyjścia, od którego zaczyna się całe „itinerarium
200 I, 2, | zwiastowaniu usłyszała o Synu, którego ma stać się Rodzicielką,
201 I, 2, | więc Maryja wie, że Syn, którego wydała na świat w sposób
202 I, 2, | objawiony Jej został Syn, którego całkowicie zna tylko Ojciec —
203 I, 2, | rozumu i woli” 39 wobec Tego, którego „drogi są niezbadane” (por.
204 I, 3, | stała się Rodzicielką Syna, którego dał Jej Ojciec w mocy Duch
205 I, 3, | stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «
206 II, 1, | Zwycięzca śmierci, jako Ten, którego panowaniu „nie będzie końca”,
207 II, 2, | owo „posłuszeństwo wiary”, którego Maryja jest pierwszym i
208 II, 3, | zadziwiający. Bóg Przymierza, którego w uniesieniu serca wyznaje
209 II, 3, | wszechświata. To ku Niej Kościół, którego jest Matką i wzorem, winien
210 III, 2, | zawsze jako Matka tego Syna, „którego Bóg ustanowił pierworodnym
211 III, 2, | Chrystusową ofiarą: tego Ducha, którego Maryja również otrzymała
212 III, 3, | z mariologii Soboru, od którego zakończenia dzieli nas już
213 III, 3, (143)| Alfonsa Marii de Liguori, którego dwusetna rocznica śmierci
214 Zak, 0, | perspektywie końca świata, co do którego Jezus nam nie wyjawił „dnia
Redemptoris missio
Rozdzial, Paragraf, Numer
215 I, 1, | Chrystusa Nazarejczyka, którego wy ukrzyżowaliście, a którego
216 I, 1, | którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych (...),
217 I, 1, | tylko jeden Bóg, Ojciec, od którego wszystko pochodzi i dla
218 I, 1, | wszystko pochodzi i dla którego my istniejemy, oraz jeden
219 I, 1, | Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko się stało i dzięki
220 I, 1, | podstawowym motywem, dla którego Kościół „jest misyjny ze
221 II, 0, | miłosierdziu swoim Bóg jest Tym, którego objawił nam Jezus Chrystus
222 II, 1, | objawia, kto jest tym Bogiem, którego nazywa poufale „Abba”, Ojcem (
223 II, 4, | z Objawienia: Królestwo, którego nie można odłączać ani od
224 II, 4, | przyporządkowany Królestwu Bożemu, którego jest zalążkiem, znakiem
225 III, 1, | prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa” (
226 III, 2, | drzwi i staje się domem, do którego wszyscy mogą wejść i czuć
227 III, 2, | Dz 17, 18. 26-28). Bóg, którego pragnie objawić, jest już
228 III, 2, | i otworzyć się na tego, którego Bóg posłał, by wyprowadzić
229 IV, 5, | być wierny Chrystusowi, którego jest ciałem i którego misję
230 IV, 5, | Chrystusowi, którego jest ciałem i którego misję nadal rozwija. Konieczne
231 V, 1, | niezastąpioną formą misji. Chrystus, którego misję przedłużamy w czasie,
232 V, 4, | w sobie znak pojednania, którego Bóg dokonuje pośród nas. ~
233 V, 6, | wszystkim rozeznanie95, dla którego potrzeba głębokiej równowagi:
234 V, 6, | autentyczny zmysł wiary, którego nigdy nie należy tracić
235 V, 7, | konieczność Kościoła, do którego ludzie dostają się przez
236 V, 7, | integralności Objawienia, którego jest stróżem dla dobra wszystkich. ~
237 V, 8, | objawiając narodom tego Boga, którego szukają, ale nie znają,
238 V, 9, | działania oraz celem, do którego należy dążyć. Cokolwiek
239 VI, 0, | najbardziej ze wszystkich — Piotr, którego osoba ma tak wielkie znaczenie,
240 VI, 1, | na Kolegium Biskupów, na którego czele stoi Następca Piotra119.
241 VI, 2, | wyznaczeni do dzieła, do którego zostali powołani jako słudzy
242 VI, 5, | odpowiedzialnego laikatu”, którego formacja jest „istotnym
243 VII, 6, | uniwersalizmu i posługi misjom, bez którego nie ma autentycznej współpracy. ~ ~
Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
244 I, | Morawach, ale także Cyryla, którego śmierć już w roku 869 odłączyła
245 IV, | który przyjął jako własny i którego – w przekonaniu o słusznym
246 V, | błogosławionego Metodego, którego świetnych czynów i zdobyczy
247 VI, | W dziele ewangelizacji, którego dokonali jako pionierzy
248 VIII, | jak i Konstantynopola, z którego ta słowiańska misja wzięła
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
249 II, | odpowiedzią na soborowy apel, od którego rozpoczyna się Konstytucja
250 II, | pewnego faktu moralnego, którego podstawę stanowi obiektywna
251 II, | podstawowego założenia, według którego sama koncepcja rozwoju,
252 II, | z takim ujęciem, według którego rozwój ogranicza się do
253 III, | Krótko mówiąc, niedorozwój, którego świadkami jesteśmy w naszych
254 III, | od świata dobrobytu, do którego one same należą. ~W każdym
255 III, | pomiędzy tym problemem, którego rosnące znaczenie przewidywała
256 III, | zrozumienie tego, że dobro, do którego wszyscy jesteśmy powołani,
257 III, | powołani, i szczęście, do którego dążymy, nie dadzą się osiągnąć
258 V, | procesie rozwoju ludów, którego opóźnienie lub powolność
259 V, | prawdziwa natura zła, wobec którego stajemy w dziedzinie rozwoju
260 V, | naród — nie jako narzędzie, którego zdolność do pracy czy odporność
261 VII, | antycypacji chwały królestwa, którego oczekujemy na końcu dziejów, „
262 VII, | Bożego i Syna Maryi, przez którego królestwo Ojca stało się
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
263 I, 5, | tym Duchu Pocieszycielu, którego przyobiecał i dał Kościołowi,
264 I, 5, | 9), ten Ojciec, Abba, do którego sam Chrystus przemawia jako
265 I, 6, | na świecie stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego”
266 I, 7, | Wspólnot, (...) w czasie którego to dialogu każdy wyjaśnia
267 II, 1, | nawrócenia się na Ewangelię, którego narzędziem Duch Boży uczynił
268 II, 7, | był eklezjalny akt, mocą którego „zostało usunięte z pamięci
269 II, 8, | powstania posiadają skarb, z którego wiele zapożyczył Kościół
270 II, 8, | występuje niebezpieczeństwo, którego należy uniknąć, lecz przynagla
271 II, 13, | liczniejszych chrześcijan i którego motywacja teologiczna staje
272 III, 5, | w osobie Biskupa Rzymu, którego Bóg ustanowił „trwałym i
273 III, 5, | fundamentem jedności” 146 i którego Duch podtrzymuje, aby Kościół
274 III, 5, | dostrzec w miłosierdziu, którego potrzebuje Piotr, związku
275 III, 5, | posługą tego miłosierdzia, którego sam doświadcza jako pierwszy?
276 III, 5, | jako „jedynego Pasterza, w którego jedności wszyscy są jednym”,
277 III, 5, | oczyszczonym z wszelkiej herezji, którego słuchają owce” 151. Misja
278 III, 5, | Jest to ogromne zadanie, od którego nie możemy się uchylić i
279 III, 5, | nie możemy się uchylić i którego nie mogę wykonać samodzielnie.
280 Adh, 0, | słowami Apostoła Pawła, którego męczeństwo, wraz z męczeństwem
Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
281 I, 1, | człowiek”. W młodzieńcu, którego Ewangelia Mateusza nie podaje,
282 I, 3, | przyglądam się samemu sobie, którego tajemne myśli i ukryte uczucia
283 I, 3, | wystarczy, gdy podoba się Temu, którego miłuje: nie można bowiem
284 I, 3, | istotę, samo serce Prawa, z którego wypływają i ku któremu prowadzą
285 I, 3, | świadectwo daje Pismo Święte, którego każda stronica jest przeniknięta
286 I, 3, | udzielającej w Jezusie, którego bogaty młodzieniec nazywa „
287 I, 4, | jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego” 21.
288 I, 4, | nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować
289 I, 4, | nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1 J 4, 20).
290 I, 4, | progu minimalnych wymagań, którego nie należy przekraczać,
291 I, 6, | 21). Jest to wezwanie, którego cudowną głębię uczniowie
292 I, 6, | całkowitego daru z siebie, którego pamiątkę Jezus - według
293 I, 7, | Chrystusa jest Jego Duch, którego pierwszy „owoc” (por. Ga
294 I, 7, | zaś dar Ducha Świętego, którego otrzymaliśmy, jest już „
295 II, 3, | autonomicznie nadaje samemu sobie i którego wyłącznym źródłem jest ludzki
296 II, 3, | uczestniczy w odwiecznym prawie, którego sam nie ustanawia. ~
297 II, 3, | porządkiem zbawienia, dla którego istotne byłyby jedynie pewne
298 II, 4, | uczestnictwa w Bożym panowaniu, do którego został powołany człowiek:
299 II, 5, | rozeznaniu dobra i zła, którego sam dokonuje z pomocą rozumu,
300 II, 5, | odnoszą się zawsze do prawa, którego twórcą jest ten sam jedyny
301 II, 5, | mądrości i miłości, na mocy którego Bóg przeznacza ludzi, „by
302 II, 6, | rozumny porządek, według którego człowiek jest powołany przez
303 II, 7, | przez Magisterium Kościoła, którego decyzję poprzedza i wspomaga
304 II, 8, | człowiek odkrywa prawo, którego sam sobie nie nakłada, lecz
305 II, 8, | któremu winien być posłuszny i którego głos wzywający go zawsze
306 II, 8, | przez Boga prawo, wobec którego posłuszeństwo stanowi o
307 II, 8, | o jego godności i według którego będzie sądzony (por. Rz
308 II, 8, | przebywa on sam z Bogiem, którego głos w jego wnętrzu rozbrzmiewa” 102.
309 II, 8, | zajmuje Magisterium Kościoła, którego wypowiedzi jakoby wywołują
310 II, 9, | świadectwem samego Boga, którego głos i sąd przenikają wnętrze
311 II, 11, | absolutne (w stosunku do którego miałaby zajmować stanowisko
312 II, 11, | samego Pisma Świętego, według którego opcja fundamentalna to prawdziwy
313 II, 11, | prawo naturalne jako dobro, którego należy poszukiwać lub zło,
314 II, 11, | należy poszukiwać lub zło, którego należy unikać. ~W przypadku
315 II, 12, | takim poziomie wolności, którego nie sposób utożsamiać z
316 II, 12, | Biskupów obradujący w 1983 r., którego owocem była ta Adhortacja, „
317 II, 13, | świadome i rozmyślne, na mocy którego człowiek jest „odpowiedzialny”
318 II, 13, | dobro” lub „mniejsze zło”, którego zaistnienie jest możliwe
319 II, 14, | dobra, które spełnił i zła, którego uniknął. Chodzi tu o wymóg
320 II, 14, | Powodem zaś, dla którego nie wystarcza dobra intencja,
321 II, 15, | subiektywnie” godziwy lub taki, którego wybór można usprawiedliwić. ~
322 III, 1, | Podstawowym zagadnieniem, do którego wspomniane wyżej teorie
323 III, 1, | niewyczerpanym źródłem, z którego Kościół nieustannie czerpie,
324 III, 3, | nienaruszalności człowieka, na którego obliczu jaśnieje blask Boży (
325 III, 3, | o prawdzie moralnej, do którego stosunkowo nieliczni są
326 III, 4, | przejaw nieprzejednania, którego nie sposób zaakceptować,
327 III, 4, | prawdzie, którą jest Chrystus i którego obraz odbija się w naturze
328 III, 5, | kulturowej stanowi zmysł moralny, którego podłożem i wypełnieniem
329 III, 6, | Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię to zło,
330 III, 6, | chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę” (Rz 7, 15. 19). ~
331 III, 6, | potępionego przez Ojców, wedle którego przestrzeganie Bożych przykazań
332 III, 7, | porywającym wyzwaniem, wobec którego Kościół staje od początku
333 III, 8, | wyróżnia się powołanie teologa, którego szczególnym zadaniem jest
334 III, 8, | interwencji Magisterium Kościoła, którego zadaniem „jest rozstrzyganie,
|