Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 Wprow, | pisma, które przypominały ją, a jednocześnie aktualizowały2.~
2 Wprow, | niesprawiedliwości i próbowali ją ograniczyć.~Celem tej encykliki
3 I, | na której pożytek natura ją przeznaczyła” 13. Tak rozumiana
4 I, | wielokrotnie Leon XIII, nazywając ją — podobnie jak filozofia
5 II, | prywatną własność, a zastąpić ją wspólnym posiadaniem dóbr
6 II, | silniejsza od drugiej, by ją praktycznie zniewolić43.~
7 III, | przemoc czy kłamstwo, by ją urzeczywistnić. Polityka
8 IV, | aby swoją pracą czynił ją sobie poddaną i cieszył
9 IV, | sobie część ziemi, nabywając ją właśnie poprzez pracę. Tu
10 IV, | pozostaje ziemia, a ci co ją uprawiają, nie są jej właścicielami
11 IV, | ziemią, podporządkowując ją bezwzględnie własnej woli,
12 IV, | ludzkiej. Jeżeli jednak się ją absolutyzuje i produkcja
13 IV, | i ostatecznie wyobcowuje ją i przytłacza80.~
14 IV, | koncepcji alienacji, wywodząc ją jedynie ze sfery stosunków
15 IV, | likwiduje alienacji, lecz raczej ją powiększa poprzez brak rzeczy
16 IV, | prawnego, wprzęgającego ją w służbę integralnej wolności
17 V, | zakresy kompetencji, które by ją utrzymywały we właściwych
18 V, | przeciwko mniejszości, spychając ją na margines, uciskając,
19 V, | wyzyskując czy usiłując ją unicestwić91.~
20 V, | niższego rzędu, pozbawiając ją kompetencji, lecz raczej
21 V, | lecz raczej winna wspierać ją w razie konieczności i pomóc
22 V, | usiłuje nią żyć i pogłębiać ją w dialogu, który obejmuje
23 V, | kulturę Narodów, wspierając ją w dążeniu ku prawdzie i
24 V, | to niebezpieczeństwo104. Ja sam w związku z niedawną
25 V, | rozwiązanie problemów, które ją wywołały! Jeżeli w poszczególnych
26 VI, | Jeśli Kościół wypracował ją stopniowo i nadawał jej
27 VI, | zwłaszcza, by upowszechniano ją i realizowano w krajach,
28 VI, | wysiłki ludzi, którzy pragną ją urzeczywistnić, konieczny
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
29 I, | człowiekiem tak, jak otworzył ją Chrystus, objawiając w sobie
30 I, | przypowieści, ale nade wszystko sam ją wciela i uosabia. Poniekąd
31 III, (4) | nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie!” (Iz
32 IV, | pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę”! Mierzy
33 V, | W tym znaczeniu nazywamy Ją również Matką miłosierdzia —
34 VI, | jest świadom, że powinien ją znaleźć. Obraz świata współczesnego
35 VII, | nie ogranicza. Ograniczyć ją może tylko od strony człowieka
36 VIII, | zmartwychwstałym Chrystusie i wyznaje ją na różne sposoby. Kościół
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
37 1, | otoczony chwałą w Synu (...). Ja zaś będę prosił Ojca, a
38 1, | przypomni wam wszystko, co ja wam powiedziałem” (J 14,
39 1, | przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch
40 1, | pokuty. Mówił przy tym: „Ja was chrzczę wodą; lecz idzie
41 1, | Kształtuje ona od podstaw Jego „Ja”, pobudza i ożywia od wewnątrz
42 1, | zarazem siebie, swoje Boskie „Ja”: jest On Synem „współistotnym”
43 1, | Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach
44 2, | na sposób osobowy, jako „ja i ty”. Oznacza również zdolność
45 2, | Równocześnie zaś złożył ją „przez Ducha wiecznego” —
46 2, | Syna do Ojca, wprowadzając ją w Boski wymiar trynitarnej
47 2, | grzechów, aby przekazywali ją swym następcom w Kościele.
48 2, | Jezusie Chrystusie — gdyż ma ją od Ojca (por. J 16, 15)
49 3, | Ducha Świętego”. „Sprawił” ją Duch Święty, który — jako
50 3, | historycznym, aby wyeliminować ją ze społeczeństwa i z serca
51 3, | jeszcze dobitniej: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie
52 3, | od Boga i tylko Bóg może ją wypełnić właśnie Duchem
53 3, | za nami: poniekąd on sam ja wypowiada wspólnie z Kościołem
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
54 Wpr, 1 | urzeczywistnia się obietnica: « A oto Ja jestem z wami przez wszystkie
55 Wpr, 8 | w których dane mi było ją sprawować. Pamiętam kościół
56 Wpr, 8 | na całym świecie. Dane mi ją było również sprawować w
57 Wpr, 8 | brzegach morskich; sprawowałem ją na ołtarzach zbudowanych
58 Wpr, 9 | jej różnorakie aspekty.~Ja sam, w pierwszych latach
59 Wpr, 9 | wpływu na życie tych, którzy ją sprawują. Dzisiaj podejmuję
60 I, 11 | ludzkiego, że Jezus złożył ją i wrócił do Ojca, dopiero
61 I, 12 | każdej wspólnocie, która ją sprawuje przez ręce konsekrowanego
62 I, 16 | posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten,
63 I, 18 | Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym » (
64 II, 22 | ucznia: « Trwajcie we Mnie, a Ja w was [będę trwać] » (por.
65 II, 22 | Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam » (J 20, 21).
66 III, 28 | eucharystyczną i składa ją Bogu w imieniu całego ludu ».56
67 IV, 35 | jako już istniejącą, aby ją umacniać i prowadzić ku
68 IV, 36 | nawoływał wiernych: « Również ja podnoszę głos, proszę, błagam
69 IV, 39 | eucharystyczna, chociaż celebruje się ją zawsze we wspólnocie lokalnej,
70 IV, 39 | Kościołem lub też przywołuje ją obiektywnie, jak dzieje
71 Zak, 62 | w miłości. Kontemplując Ją wziętą do Nieba z duszą
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
72 Wprow, 0, | Kościół każdego dnia przyjmuje ją z miłością, aby wiernie
73 Wprow, 0, | wiernie i odważnie głosić ją jako dobrą nowinę ludziom
74 Wprow, 0, | odkupieńczej misji, mówi: „Ja przyszedłem po to, aby [
75 Wprow, 1, | odpowiedzialności i doskonalili ją przez miłość i dar z siebie
76 Wprow, 2, | uwłacza godności tych, którzy ją uprawiają. W takim kontekście
77 I, 1, | jest kara moja, abym mógł ją znieść. Skoro mnie teraz
78 I, 2, | prawa. Usprawiedliwia się ją nie tylko rzekomym współczuciem
79 I, 2, | gospodarczą, uzależniają ją wbrew sprawiedliwości od
80 I, 2, | różnorakie przyczyny, które ją kształtują. Zadane przez
81 I, 3, | konstytutywną więź, jaka łączy ją z prawdą. Ilekroć wolność,
82 I, 3, | Jeżeli promocja własnego „ja” jest pojmowana w kategoriach
83 I, 4, | jest kara moja, abym mógł ją znieść. Skoro mnie teraz
84 I, 4, | narzędziem afirmacji własnego „ja” oraz samolubnego zaspokajania
85 I, 5, | konsekwentnie prawa Bożego: „Ja dziś nakazuję ci miłować
86 II, 1, | Jezus tak mówi o sobie: „Ja jestem drogą i prawdą, i
87 II, 1, | Martą, siostrą Łazarza: „Ja jestem zmartwychwstaniem
88 II, 1, | im udział w tym darze: „Ja przyszedłem po to, aby [
89 II, 2, | niepokoi wiarę i wystawia ją na próbę. Czyż medytacja
90 II, 4, | zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną: abyście panowali (...)
91 II, 4, | Bóg, który powiedział: «Ja patrzę na tego, który jest
92 II, 5, | mu pełnię życia i wnoszą ją w jego egzystencję; są to „
93 II, 5, | doczesnej egzystencji, ale ją ogarnia i prowadzi ku jej
94 II, 5, | ostatecznemu przeznaczeniu: „Ja jestem zmartwychwstaniem
95 II, 6, | Tylko Bóg może powiedzieć: „Ja zabijam i Ja sam ożywiam” (
96 II, 6, | powiedzieć: „Ja zabijam i Ja sam ożywiam” (Pwt 32, 39). ~
97 II, 6, | zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto
98 II, 6, | przewidującą miłością Boga: „A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych
99 II, 7 | zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną” (Rdz 2, 28):
100 II, 7, | zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali
101 II, 8, | znaleźliście się w moim łonie, nie ja wam dałam tchnienie i życie,
102 II, 8, | członki każdego z was nie ja ułożyłam. Stwórca świata
103 II, 9, | do wydłużonego cienia, a ja usycham jak trawa” (Ps 102 [
104 II, 10, | śmierć i nieszczęście. Ja dziś nakazuję ci miłować
105 II, 10, | to Jerozolimę, nazywając ją „krwawym miastem” (por.
106 III, 1, | i domaga się od niej, by ją przyjęła, chroniła i ceniła
107 III, 3, | i opiece tej, która nosi ją w łonie. Ale czasem to właśnie
108 III, 3, | takiej decyzji, pozostawiając ją samą w obliczu problemów
109 III, 3, | bezpośrednio lub pośrednio zmusili ją do przerwania ciąży. Odpowiedzialni
110 III, 4 | Ja zabijam i ja sam ożywiam” (
111 III, 4 | Ja zabijam i ja sam ożywiam” (Pwt 32, 39):
112 III, 4, | moralną eutanazji, trzeba ją przede wszystkim jasno zdefiniować.
113 III, 4, | fałszywej litości, a nawet uznać ją za niepokojące „wynaturzenie”:
114 III, 4, | decydowania o śmierci i życiu: „Ja zabijam i Ja sam ożywiam” (
115 III, 4, | śmierci i życiu: „Ja zabijam i Ja sam ożywiam” (Pwt 32, 39;
116 III, 4, | 8), godząc się przyjąć ją w „godzinie” określonej
117 III, 7, | radości i zbawienia. Otrzymał ją w darze od Jezusa, posłanego
118 III, 7, | nowinę” (Łk 4, 18). Otrzymał ją za pośrednictwem Apostołów,
119 III, 7, | przekonaniem, że otrzymaliśmy ją w darze i zostaliśmy posłani,
120 III, 7, | i zostaliśmy posłani, by ją głosić całej ludzkości, „
121 III, 8, | każdego człowieka i wprowadzić ją do samego wnętrza ludzkiego
122 III, 9, | rzeczywistości, ale przyjmuje ją jako dar, odkrywając w każdej
123 III, 9, | Ewangelii życia, ponieważ głoszą ją poprzez całkowity dar z
124 III, 12, | wieczność, a dla przeżywających ją w Chrystusie uczestnictwem
125 III, 12, | Soboru Watykańskiego II i ja zwracam się do kobiet z
126 III, 13, | Ewangelii innym, ale zachowali ją tylko dla siebie. ~Ewangelia
127 Zak, 1, | historii, ma świadomość, że ją przekracza, jako że stanowi
128 Zak, 3, | jest blisko Niej i wspomaga Ją swą troskliwą dobrocią.
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
129 Wprow, 0, | drugiej zaś zobowiązuje ją, by głosiła innym zdobytą
130 Wprow, 0, | przedsięwzięć moich Poprzedników, ja również pragnę przyjrzeć
131 Wprow, 0, | wejść na drogę zbliżającą ją coraz bardziej do ludzkiej
132 Wprow, 0, | drogę, która pozwoli mu ją osiągnąć, znaleźć w niej
133 I, 1, | dotrzeć do ludzkości i zbawić ją. Bóg jest źródłem miłości
134 I, 1, | człowieka, który pragnie ją przyjąć jako ostateczne
135 I, 2, | wnętrza tajemnicy i pomaga ją poprawnie zrozumieć. ~Sobór
136 I, 2, | tajemnicy, a jedynie bardziej ją uwypukla i ukazuje jako
137 I, 2, | Czegóż się jednak podjąłem, ja nieszczęsny, biedny syn
138 I, 2, | Polecenie to bowiem, które ja ci dzisiaj daję, nie przekracza
139 I, 2, | i domaga się, by przyjąć ją jako wyraz miłości. Ta objawiona
140 II, 1, | rozeznać swoją drogę, ale może ją przemierzyć szybko, uniknąć
141 II, 1, | księga natury»: odczytując ją przy pomocy narzędzi właściwych
142 II, 2, | posiedli prawdę, choć uwięzili ją na płyciznach swojego systemu.
143 III, 1, | napisem: Nieznanemu Bogu. Ja wam głoszę to, co czcicie,
144 III, 1, | że jest fałszywa, odrzuca ją; jeśli natomiast może się
145 III, 1, | trwania przy niej, gdy się ją odnajdzie»25. ~Jest zatem
146 III, 2, | prawdą, gdy tylko dostrzeże ją z oddali, gdyż lęka się
147 IV, 1, | przynajmniej częściowo oczyszczono ją w drodze analizy racjonalnej.
148 IV, 1, | wszystko co możliwe, aby ją osiągnąć. U nas nazywamy
149 IV, 1, | prawdzie, słusznie nazwano ją szańcem i murem obronnym
150 IV, 1, | manichejską. Uważałem, że cechuje ją i większa skromność, i większa
151 IV, 1, | przeniknąć umysłem, aby móc ją opisać także słowami, niewzruszony
152 IV, 2, | przeciwnie, umiał poddać ją głębokiej analizie i dokładnie
153 IV, 3, | wiary, bądź też aby pozbawić ją wszelkich racjonalnych odniesień. ~
154 IV, 3, | Objawienia, sprowadzając ją nawet na pozycje jawnie
155 VI, 1, | się wiary od tych, którzy ją przyjmują, ale nie przeszkadza
156 VI, 1, | które pośrednio prowadzą ją do pełnego wyrażenia się
157 VI, 2, | nie niszczy natury, ale ją doskonali: przyzwolenie
158 VI, 2, | filozofowie. Piętnowali ją już św. Paweł i Ojcowie
159 VII, 1, | powstałą w przeszłości, trzeba ją osadzić we właściwym kontekście
160 VII, 1, | trudno zresztą byłoby ująć ją w ramy jakiejś jednolitej
161 VII, 2, | Chrystus, domaga się, by ją przyjąć jako uniwersalny
162 VII, 2, | prawdy z faktem, że ujmujące ją formuły są w sposób nieunikniony
163 Zak, 0, | rodząc Prawdę i zachowując ją w swoim sercu, na zawsze
Laborem exercens
Rozdzial, Numer
164 Bless | zdolny i tylko człowiek ją wykonuje, wypełniając równocześnie
165 I, | społecznej, jeżeli staramy się ją widzieć naprawdę pod kątem
166 II, | zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną” (Rdz 1, 28) —
167 II, | maszyna, a człowiek tylko ją obsługuje, umożliwiając
168 II, | Ułatwia mu pracę, usprawnia ją, przyspiesza i zwielokrotnia.
169 II, | związana z faktem, iż ten, kto ją spełnia, jest osobą, jest
170 II, | czynności, ale fakt, że ten, kto ją wykonuje, jest osobą. Źródeł
171 II, | osoby: człowieka, który ją spełnia. Z kolei, bez względu
172 II, | tę godność i pomnażającym ją. Chcąc bliżej określić znaczenie
173 II, | przekształca przyrodę, dostosowując ją do swoich potrzeb, ale także
174 V, | ewangelia pracy, gdyż Ten, kto ją głosił, sam był człowiekiem
175 V, | Chrystusowego Krzyża i przyjmuje ją w tym samym duchu odkupienia,
Redemptor hominis
Rozdzial, Paragraf
176 I, 2 | przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch
177 I, 6 | jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie” (J 17, 21; por.
178 II, 6 | prawdziwą wolność i ukazali ją, choćby nawet w warunkach
179 II, 6 | czyż nie odpowiedział: „Ja się na to narodziłem i na
180 III, 2 | kobiecie, mówiąc: czyńcie ją sobie poddaną (por. Rdz
181 III, 3 | w Nim też stale pragnie ją rozwijać, odczytując sytuację
182 III, 4 | oddawał mu ziemię, by czynił ją sobie „poddaną” 26. To pierwotne
183 III, 4 | dziedzinie ekonomicznej potrafi ją zabezpieczyć. Sam postęp
184 IV, 1 | się nam poza tym progiem: „Ja jestem zmartwychwstaniem
185 IV, 2 | łonie Ojca” (J 1, 18) — gdy ją przekazuje jako Prorok i
186 IV, 2 | Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam (...) weźmijcie
187 IV, 3 | Zjednoczenia. Sprawując ją i zarazem w niej uczestnicząc,
188 IV, 3 | jedność. Zawsze zaś buduje ją i zawsze odracza na zbawczym
189 IV, 3 | wypowiedzieć wszystkiego, co ją stanowi, co w niej się wyraża
190 IV, 4 | w jakiś sposób stanowią ją z samym Chrystusem, choćby
191 IV, 4 | proporcji. I Papież musi ją stosować do siebie, i każdy
192 IV, 4 | chrześcijanina przenosi ją w życie ludzkie i przyobleka
Redemptoris Mater
Rozdzial, Paragraf, Numer
193 Wprow, 0, | początku starał się odczytywać ją Kościół: tajemnica Wcielenia
194 Wprow, 0, | ale przecież nieustannie ją tworzy, również w znaczeniu
195 I, 1, | wyjątkowej. Elżbieta pozdrawia Ją jako „błogosławioną między
196 I, 1, | a wraz z Ojcem wybrał Ją Syn i odwiecznie zawierzył
197 I, 1, | Liturgia nie waha się nazywać Ją „Rodzicielką swego Stworzyciela” 26
198 I, 1, | Stworzyciela” 26 i pozdrawiać Ją słowami, które Dante Alighieri
199 I, 1, | zwiastowaniu anioł nazywa Ją „łaski pełną”. ~
200 I, 2, | swoim ludzkim, niewieścim „ja”. Zawierało się w tej odpowiedzi
201 I, 2, | słów zwiastuna. Mówi: „Oto Ja służebnica Pańska, niech
202 I, 2, | przecież odpowiedziała: „Oto Ja, służebnica Pańska, niech
203 I, 2, | Najwyższego, która osłoniła Ją (por. Łk 1, 35), podobnie
204 I, 3, | kobiety niejako wywołały Ją z tego ukrycia. ~Poprzez
205 I, 3, | więź ciała, aby skierować ją w stronę tych tajemniczych
206 I, 3, | Czy pragnie pozostawić Ją w cieniu ukrycia, które
207 I, 3, | wszystkie pokolenia zwać Ją będą błogosławioną” (por.
208 I, 3, | powiedziała na początku: „Oto Ja, służebnica Pańska, niech
209 I, 3, | tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19, 25-27). ~
210 I, 3, | wysokości Krzyża nazywa Ją „niewiastą” i mówi do Niej: „
211 I, 3, | podczas zwiastowania już Ją był zacienił” 51. ~Tak więc
212 II, 1, | odpowiedzieć aniołowi: „Oto Ja, służebnica Pańska, niech
213 II, 1, | Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (J 20, 21) —
214 II, 1, | wszystkie narody (...) oto Ja jestem z wami przez wszystkie
215 II, 1, | drogą serca. Zdobywa się ją lub odzyskuje nieustannie
216 II, 1, | samą wiarę, która uczyniła Ją błogosławioną, zwłaszcza
217 II, 2, | jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili
218 II, 2, | do Dziewicy Maryi. Uznają Ją one bowiem za Matkę Pana
219 II, 2, | ze swej strony przyjmuje Ją za matkę. ~Dlaczego więc
220 II, 2, | oddawali Jej cześć i wzywali Ją w nieustannej modlitwie
221 II, 2, | Aleksandryjskiego i z kolei czciły Ją rozkwitłą bujnie poezją81.
222 III, 1, | Chrystusem, przeciwnie, umacnia ją” 95. Ten zbawczy wpływ jest
223 III, 1, | jej doświadcza i zaleca ją sercu wiernych, aby inni
224 III, 1, | się Jego mocy, mówi: „Oto Ja, służebnica Pańska, niech
225 III, 1, | dziewictwie. Słowa: „Oto Ja służebnica Pańska” dają
226 III, 1, | posłannictwo. Słowa: „oto Ja, służebnica Pańska” świadczą
227 III, 1, | Jezus Chrystus przygotowywał Ją coraz bardziej do tego,
228 III, 2, | a równocześnie daje mu Ją jako Matkę. To macierzyństwo
229 III, 2, | tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19, 27) —
230 III, 2, | Matkę Chrystusa i wprowadza Ją w to wszystko, co stanowi
231 III, 2, | Ludzkie i chrześcijańskie „ja”: „wziął Ją do siebie”.
232 III, 2, | chrześcijańskie „ja”: „wziął Ją do siebie”. Stara się on
233 III, 2, (130)| 3: CCL, 36, 659: „Wziął Ją ze sobą, nie do swych posiadłości,
234 III, 2, | teraźniejszość i przyszłość, i czci Ją jako Matkę duchową ludzkości
235 Zak, 0, | własnej tajemnicy; widzi Ją głęboko zakorzenioną w dziejach.
236 Zak, 0, | odwiecznie z nim związał; widzi Ją po macierzyńsku obecną i
237 Zak, 0, | rodzin i narodów; widzi Ją jako Wspomożycielkę ludu
Redemptoris missio
Rozdzial, Paragraf, Numer
238 Wprow, 0, | misyjność” Kościoła, opierając ją w sposób dynamiczny wprost
239 I, 1, | czasie Ze względu na nie, ja zostałem ustanowiony głosicielem
240 I, 2, | wyborowi człowieka, należy ją jednak stawiać, ponieważ „
241 II, 2, | wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem” (J 13, 34;
242 II, 2, | obecny w Ludzkiej historii i ją przekształca. Budować Królestwo
243 III, 1, | wszystkie narody (...). A oto Ja jestem z wami poprzez wszystkie
244 III, 1, | Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (J 20, 21.).
245 III, 1, | posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posyłam” (J
246 III, 1, | z misją Chrystusa: „Oto Ja jestem z wami przez wszystkie
247 III, 4, | Jest to wezwanie, które ja sam wielokrotnie powtarzałem
248 IV, 0, | miłość Bożą i zaszczepiać ją wszystkim ludziom i narodom”49. ~
249 IV, 2, | własne środowisko i głosić ją innym grupom ludzi. To jest
250 IV, 2, | Kościoła. Charakteryzuje się ją zatem jako dzieło głoszenia
251 V, 2, | człowieka i narodów, które ją otrzymują. Winna ponadto
252 V, 2, | jako więzień, ażebym jawnie ją wypowiedział, tak jak winienem” (
253 V, 5, | grupy parafię i ożywiają ją, pozostając z nią zawsze
254 V, 8, | o człowieku i stosując ją do konkretnej sytuacji”108.
255 V, 9, | prawdy i pragnie wprowadzać ją w życie jak Jezus, który
256 VI, 5, | apostolskiej Christifideles laici ja również zająłem się wprost „
257 VI, 7, | Jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili
258 VII, 2 | Panie, oto ja, jestem gotowy! poślij mnie!” (
259 VII, 2, | za Izajaszem: Panie, oto ja, jestem gotowy! Poślij mnie! (
260 VII, 4, | pozytywnym, jeśli uprawia się ją z nastawieniem pełnym szacunku
261 VII, 5, | marginalnej, ale trzeba stawiać ją w centrum życia chrześcijańskiego.
262 VIII, 2, | Przestań się lękać (...), bo Ja jestem z tobą” (Dz 18, 9-
263 Zak, 0, | i Ducha Świętego, tak i ja, ponawiając ten sam nakaz,
Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
264 II, | bruzdę ciągnąc, a teraz ja padam u zagrody, dnia swego
265 VII, | religią wybitnie i nieustannie ją rozwijali i umacniali. Analogicznie
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
266 I, | Encykliki Rerum novarum, biorąc ją za punkt odniesienia1 —
267 III, | uwydatnił w Encyklice45 i co ja sam omówiłem szerzej w Adhortacji
268 III, | takiej solidarności, która by ją podejmowała i przenosiła
269 IV, (56) | szczęśliwa wina, skoro ją zgładził tak wielki Odkupiciel!” ~
270 IV, | skierowanej ku celowi, który ją przewyższa i określanej
271 IV, | chrześcijan, by wiernie stosowali ją w praktyce. ~
272 IV, | właśnie do porządku, jaki ją wyróżnia, nazywali „kosmosem”.
273 VI, | o człowieku i stosując ją do konkretnej sytuacji71. ~
274 VI, | podstawowemu wykształceniu, które ją pogłębia i uzupełnia, jak
275 VII, | wyraża, jak i racje, które ją ożywiają, będą im bliskie,
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
276 Wprow, 0, | służbę prawdy i miłości.~Ja sam pragnę popierać wszelkie
277 Wprow, 0, | łaskę i modlitwę Pana: „Ja prosiłem za tobą, żeby nie
278 I, 1, | swego rozproszonego ludu: „Ja będę ich Bogiem, oni zaś
279 I, 1, | zaś pogańskie poznają, że Ja jestem Pan” (por. 37, 16-
280 I, 4, | w taki sposób, aby mogli ją zrozumieć ci, dla których
281 I, 4, | dla których przeznaczył ją sam Bóg. W Encyklice Slavorum
282 I, 4, | jedności chrześcijan, a nawet ją realizują, im bardziej nieskazitelne
283 I, 5, | pogłębić naszą komunię i czynić ją coraz doskonalszą. Miłość
284 I, 9, | pewien sposób może pouczyć ją o tajemnicy Chrystusa. Autentyczny
285 II, 10, | Świątobliwością Jacoubem III104. Ja osobiście miałem możność
286 III, 5, | nadaje władzy Ewangelia: „Ja jestem pośród was jak ten,
287 III, 5, | który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś
288 Adh, 0, | 103. Ja, Jan Paweł II, pokorny servus
Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
289 Wprow, 1, | prawdą i pragnie w pełni ją poznać, czego wymownym dowodem
290 Wprow, 2, | wskazane, by poprzedziło ją ogłoszenie Katechizmu Kościoła
291 I, 3, | Dekalogu stanowią słowa: „Ja jestem Pan, twój Bóg, który
292 I, 3, | wezwaniem: „Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg
293 I, 3, | twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję. Wpoisz
294 I, 4, | człowieka oznaczają słowa: „Ja jestem Pan, twój Bóg”. Trudno
295 I, 4, | bliźniego czy wręcz oddziela ją od miłości Boga, o czym
296 I, 4, | zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto
297 I, 4, | powiedziano: Nie cudzołóż! A Ja wam powiadam: Każdy, kto
298 I, 6, | wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem” (J 15, 12).
299 I, 6, | umycie nóg: „Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem
300 I, 6, | abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem” (J 13, 14-
301 I, 6, | wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście
302 I, 6, | wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem” (J 15, 12),
303 I, 7, | Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie
304 I, 7, | Jezusie Chrystusie i od Niego ją otrzymuje. W ten oto sposób
305 I, 7, | w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca
306 I, 8 | A oto ja jestem z wami przez wszystkie
307 I, 8, | zgodnie z obietnicą: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie
308 II, 1, | jest wolność i co łączy ją z prawdą zawartą w Bożym
309 II, 2, | trwania przy niej, gdy się ją odnajdzie58. To miał na
310 II, 4, | Zaludniajcie ziemię i czyńcie ją sobie poddaną” (por. Rdz
311 II, 5, | prawa naturalnego, włączając ją do swego nauczania moralnego.
312 II, 5, | jak całe to Prawo, które ja wam dziś daję?” (Pwt 4,
313 II, 6, | wolności, ale często pojmują ją w opozycji lub w kontraście
314 II, 7, | ciągu stuleci: wyrażające ją normy w swej istocie pozostają
315 II, 9, | sumienie ma się wsłuchiwać i ją wyrażać. Prawdę tę wskazuje „
316 II, 11, | fundamentalnej formuły: „Ja jestem Pan, twój Bóg” (Wj
317 II, 12, | okoliczności — które niekoniecznie ją podważają, oznacza odrzucenie
318 III, 1, | to Jezus przed Piłatem: „Ja się na to narodziłem i na
319 III, 4, | misji nauczania, gdyż musi ją zawsze wypełniać jako wierna
320 III, 4, | normę moralną i przedkłada ją wszystkim ludziom dobrej
321 III, 5, | przeciw mniejszości, spychając ją na margines, uciskając,
322 III, 7, | w jakiś sposób pozbawia ją znaczenia w życiu, ale nieuchronnie
323 III, 8, | powołanym do tego, aby uczynić ją przedmiotem naszego nauczania
324 Zak, 1, | energii, aby można było ją realizować. Magisterium
|