Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 I, | niszczyć prawo natury, ale by je chronić; dlatego Państwo,
2 I, | na jego znaczenie pragnę je tu przypomnieć. Chodzi o
3 I, | bynajmniej zaś nie po to, by je tłumić37.~Trudno nie zauważyć
4 II, | moralnych, który podejmując je, tworzy porządek społeczny.
5 II, | całe Narody i popychają je do działania tylko wówczas,
6 II, | się z rozwojem goszczącego je kraju; nawet polityka znajduje
7 III, | sprzeczności społeczne, można je rozwiązać poprzez gwałtowne
8 III, | a przemocą, która chce je zwalczać, a w rzeczywistości
9 III, | zwalczać, a w rzeczywistości je pomnaża.~Nie można jednak
10 III, | konsekwencji znamionuje je niedoskonałość i przemijalność.
11 III, | których marksizm, traktując je instrumentalnie, czerpał
12 IV, | osobistej i rodzinnej, i należy je uważać za poszerzenie niejako
13 IV, | niewidzialnego Boga, który je stworzył. Współczesna ludzkość
14 IV, | mającym podporządkować je tej nowej formie przemocy” 78.
15 IV, | rzeczy tego świata i sobie je przywłaszcza. W działaniu
16 V, | Kościół mu sprzyja, rozwija je i wszystkich zachęca do
17 V, | niekoniecznie znaczy, że niszczy je czy z góry odrzuca, lecz
18 V, | odrzuca, lecz raczej poddaje je próbie we własnym życiu
19 V, | wszyscy ludzie na ziemi będą je mieć w wystarczającej mierze.
20 VI, | światło wiary oświetliło je i uczyniło bardziej ludzkimi.
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
21 I, | tylko mówi o nim i tłumaczy je poprzez porównania i przypowieści,
22 I, | jest miłosierdziem. Kto je widzi w Nim, kto je w Nim
23 I, | Kto je widzi w Nim, kto je w Nim znajduje, dla tego
24 I, | Kościół musi rozważać je równocześnie w świetle prawdy,
25 III, | objawił Chrystus. Objawiając je zarówno czynami jak nauczaniem,
26 III, | różne sposoby przybliżyć je człowiekowi, Stary Testament
27 III, | na nie liczyć, przywodzi je na pamięć w czasach upadku
28 III, | dziękuje za nie i sławi je wówczas, gdy objawiło się
29 IV, | Miłosierdzie — tak jak przedstawił je Chrystus w przypowieści
30 IV, | nierówności pomiędzy tym, kto je okazuje, a tym, który go
31 V, | zmartwychwstał”, oznajmią je innym i będą świadkami Zmartwychwstałego.
32 VII | natchnionych słów, przykładając je do własnych doświadczeń
33 VII | przede wszystkim wyznając je jako zbawczą prawdę wiary
34 VII | starając się wprowadzać je i wcielać w życie zarówno
35 VII | miłosierdzie Boga i głosi je ~
36 VII, | Kościół wyznawać i głosić je w całej prawdzie tego, co
37 VII, | wiedząc, że on przyjmuje je jako okazane sobie samemu (
38 VII, | miłosiernej, gdy świadcząc je, żywimy głębokie poczucie,
39 VII, | doznajemy ze strony tych, którzy je od nas przyjmują. Jeśli
40 VII, | dystans pomiędzy czyniącym je a doznającym go, pomiędzy
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
41 Wstep, | rozważać te słowa, głosić je wiernym i wszystkim ludziom
42 1, | prorockie domagają się, aby je odczytywać w świetle Ewangelii —
43 1, | roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze,
44 1, | zwłaszcza gdy odczytamy je w odniesieniu do słów wypowiedzianych
45 1, | Soboru. W tym celu trzeba je dokładnie „odróżniać” od
46 1, | zbawienia, aby przedstawiać je wszystkim. Z tego powodu
47 2, | Świętego. Właśnie Duch Święty je „przenika” i z nich wyprowadza
48 2, | człowieczeństwo, przekształcić je w doskonałą ofiarę poprzez
49 2, | hańbiące człowieka, ukazując je jako zło moralne, które
50 2, | Chrystus wypowiedział. Można by je nazwać słowami o „nieprzebaczeniu”.
51 3, | jest w Bogu, niż czyniąc je życiem człowieka, którym
52 3, | Wszystkim, którzy je przyjęli, dało moc, aby
53 3, | wszystkich stworzeń: „stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha i
54 3, | niewidzialnej — Ten sam odnawia je z kolei poprzez tajemnice
55 3, | następstwem i równocześnie je potwierdza. Stanowi część
56 3, | determinizmów, prowadząc je prawem „Ducha, który daje
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
57 Wpr, 1 | rytm jego dni, wypełniając je ufną nadzieją.~Słusznie
58 Wpr, 5 | paschalne i Eucharystia, która je uobecnia przez wieki, mają
59 Wpr, 5 | Temu, który wypowiedział je w Wieczernikui który chce,
60 Wpr, 8 | całe stworzenie Temu, który je uczynił z niczego. I w ten
61 I, 17 | to jest moje Ciało, i kto je spożywa, będzie żył na wieki ».27
62 I, 18 | otrzymać życie wieczne: posiada je już na ziemi, jako przedsmak
63 I, 20 | doczesną ziemię, 33 raczej je rozbudza. Pragnę z całą
64 I, 20(34) | jedwabiu, aby lekceważyć je potem na zewnątrz, gdzie
65 IV, 43 | oblubienicy czyni swoim i łączy je z błaganiem swej odkupieńczej
66 IV, 46 | katolickim, ale gorąco pragną je przyjąć, dobrowolnie o nie
67 VI, 56 | świątyni w Jerozolimie, « aby [Je] przedstawić Panu » (Łk
68 VI, 58 | ogłaszając cud, który je wszystkie przewyższy – zbawcze
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
69 Wprow, 0, | owce] miały życie i miały je w obfitości” (J 10, 10).
70 Wprow, 2, | życiu, ale wręcz uznaje je za całkowicie legalne, jest
71 I, 2, | podstaw tych zamachów i je pomnażają; aby z najgłębszą
72 I, 2, | cierpienia, a przeciwnie, uważa je za zło samo w sobie, które
73 I, 3, | 19. Możemy je odkryć poprzez całościową
74 I, 4, | chrześcijańskich i wystawiają je na próbę. Kto poddaje się
75 I, 4, | zasługujących na śmierć i „nie tylko je popełniają, ale nadto chwalą
76 I, 4, | nadto chwalą tych, którzy je czynią” (1, 32). Jeżeli
77 I, 5, | poświęca życie Bogu, oddaje je z miłości bliźnim najsłabszym
78 I, 5, | ukryciu” (Mt 6, 4), nie tylko je wynagrodzi w przyszłości,
79 I, 5, | owce] miały życie i miały je w obfitości” (J 10, 10):
80 II, 1 | Życie objawiło się. Myśmy je widzieli” (1J 1, 2): wpatrzeni
81 II, 1, | owce] miały życie i miały je w obfitości” (J 10, 10). ~
82 II, 1, | życie objawiło się. Myśmy je widzieli, o czym świadczymy
83 II, 3, | poszukuje Dziecięcia, „aby Je zgładzić” (Mt 2, 13) albo
84 II, 3, | skoro Syn Boży przyjął je i uczynił miejscem, w którym
85 II, 5, | Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby
86 II, 6, | moce życia i przeciwstawia je siłom zła zrodzonym z grzechu: „
87 II, 6, | nienaruszalności życia. Można je odnaleźć już w Starym Testamencie,
88 II, 7, | Bronić życia i umacniać je, czcić je i kochać — oto
89 II, 7, | życia i umacniać je, czcić je i kochać — oto zadanie,
90 II, 9, | może on zostać wezwany, aby je porzucić dla wyższego dobra;
91 II, 9, | zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie
92 II, 9, | Mnie i Ewangelii, zachowa je” (Mk 8, 35). Liczne są w
93 II, 10, | życiu niczym przytłaczający je ciężar, ale to ono właśnie
94 II, 10, | trzymają, żyć będą. Którzy je zaniedbują, pomrą” (Ba 4,
95 II, 11, | ale będziemy też umieli je czcić, miłować i umacniać. ~
96 III, 1, | Dlatego człowiek powinien je wypełniać z mądrością i
97 III, 3, | Sobór Watykański II określa je wraz z dzieciobójstwem jako „
98 III, 3, | szczególne okoliczności, które je określają. Tym, kto zostaje
99 III, 3, | tej istoty, a nawet sama je powoduje. ~To prawda, że
100 III, 4, | Tradycja Kościoła niezmiennie je odrzucała jako czyn zdecydowanie
101 III, 5, | wyrachowania należałoby je porównać z innymi dobrami
102 III, 5, | prawem moralnym, tak jak je przedstawia Kościół, a które
103 III, 5, | uznają praw człowieka, albo je gwałcą, to nie tylko sprzeniewierzają
104 III, 5, | wykorzystując fakt, że prawo cywilne je przewiduje i nakazuje: za
105 III, 6, | człowiekiem; wszyscy mogą je poznać dzięki światłu rozumu
106 III, 6, | jego życia i wspomagając je zawsze, a zwłaszcza wówczas,
107 III, 8, | wolno zabijać, ale trzeba je chronić, otaczając je troskliwą
108 III, 8, | trzeba je chronić, otaczając je troskliwą opieką; życie
109 III, 9, | i piękno oraz przyjmuje je jako wezwanie do wolności
110 III, 9, | potem nadchodzi czas, aby je porzucić, wtedy Życie, mocą
111 III, 9, | Każda istota żyjąca winna je kontemplować i wielbić:
112 III, 9, | godnym tego, by opiewać je z radością i uwielbieniem” 110.
113 III, 10, | świat dziecka i wychować je nawet bez udziału ojca.
114 III, 10, | regulacji płodności: należy je rozwijać, ponieważ skutecznie
115 III, 10, | życia i miłości, wspomagając je i towarzysząc w ich misji
116 III, 10, | Ewangelia życia przynagla je, aby postawę zwykłej filantropii
117 III, 11, | przekazują życie i wychowują je zgodnie z Jego ojcowskim
118 III, 11, | innych rodzin, obdarzając je tym wszystkim, co jest im
119 III, 11, | naturalnej śmierci, ale chroniły je i umacniały. ~
120 III, 12, | wszystkie kultury i ożywiać je od wewnątrz124, aby wyrażały
121 III, 12, | szczególny, który łączy je nierozerwalnie: powołanie
122 III, 12, | ponadto błędne, przemilczać je czy też usuwać z pola uwagi.
123 III, 12, | sens i wartość, gdy się je przeżywa w ścisłej więzi
124 III, 12, | doświadczenie i zinterpretować je w prawdzie. Z pokorą i ufnością
125 Zak, 0, | macierzyństwa i sposób, w jaki ma je wyrażać. Zarazem macierzyńskie
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
126 Wprow, 0, | pismach Izraela, znajdujemy je w Wedach, jak również w
127 Wprow, 0, | również w Awestach; spotykamy je w pismach Konfucjusza czy
128 Wprow, 0, | że w pewnej mierze uznają je wszyscy, powinny stanowić
129 I, 2, | wstąpi do nieba i przyniesie je nam, a będziemy słuchać
130 I, 2, | będziemy słuchać i wypełnimy je. I nie jest za morzem, aby
131 I, 2, | się za morze i przyniesie je nam, a będziemy słuchać
132 I, 2, | będziemy słuchać i wypełnimy je. Słowo to bowiem jest bardzo
133 I, 2, | ustach i w twoim sercu, byś je mógł wypełni:» (30, 11-14).
134 II, 1, | ogromna ich ilość! Gdybym je przeliczył, więcej ich niż
135 II, 2, | zmysłowego, potrafi bowiem poddać je krytycznej refleksji, ale
136 II, 2, | korzyść może on odnieść, jeśli je podejmie! Filozofia nawet
137 II, 2, | szaleństwo» Krzyża i przyjąć je jako słuszną krytykę tych,
138 III, 2, | poszukiwania i sprowadzają je na błędne drogi. Różne inne
139 III, 2, (29)| jeżeli tylko prowadzi się je (...) z poszanowaniem norm
140 IV, 1, | Apostoła, gdy odniesiemy je do różnorakich form ezoteryzmu,
141 IV, 1, | dlatego, że wprawdzie można by je udowodnić, ale nie wszyscy
142 IV, 1, | jak i tego co odróżniało je od Objawienia. Świadomość
143 IV, 3, | zostają odebrane temu, kto je wytworzył, ile przynajmniej
144 IV, 3, | zalążki myśli, a pogłębiając je i rozwijając prawym umysłem
145 IV, 3, | jedność, która uzdalnia je do działania zgodnego z
146 V, 1, | odrzucić, ale raczej poddać je krytycznej ocenie: «Katoliccy
147 V, 1, | drogi. Przeciwnie, powinni je dobrze poznać, zarówno dlatego
148 V, 1, (72)| ściśle zobowiązani traktować je raczej jako błędy, które
149 V, 1, | Nauczycielskim Kościoła, łącząc je tak silną więzią wzajemności,
150 V, 1, | koncepcjach filozoficznych, należy je zatem wnikliwie ocenić przed
151 V, 2, | a rozumem, zarazem łączy je ze sobą więzami wzajemnej
152 V, 2, | potrzeby wykorzystywali je poprawnie w swoich poszukiwaniach,
153 V, 2, | curriculum) przewiduje, że ma je poprzedzać pewien okres
154 VI, 1, | im pełny sens, kierując je ku bogactwu objawionej tajemnicy,
155 VI, 1, | szczegółowe. Aby stosować je w konkretnych okolicznościach
156 VI, 1, | bo zburzył rozdzielający je mur» (2, 13-14). ~W świetle
157 VI, 1, | ale przeciwnie pobudza je do otwarcia się na nowość
158 VI, 2, | funkcjonalną. Rozumiano je raczej w takim sensie, w
159 VII, 1, | miłości, która jednoczy je ze sobą, oraz jedyna w swoim
160 VII, 1, | wymieszania natur ujmuje je we wzajemnym odniesieniu97. ~
161 VII, 1, | nawet jeśli zawsze można je nadal doskonalić. Wszystko,
162 VII, 1, | rozpowszechnionych. Uważam, że warto je omówić choćby pokrótce,
163 VII, 1, | eklektyzmu i pozwala poprawnie je wykorzystać lenia — zarówno ~
164 VII, 2, | prawdziwe sformułowania, które je wyrażają113. Gdyby tak nie
165 Zak, 0, | prawdach Objawienia lub je odrzuca. Kościół bowiem
Laborem exercens
Rozdzial, Numer
166 II, | przetwarza, przystosowując je do swego użytku. W ten sposób
167 III, | przestrzeni. Zawłaszcza je, czyniąc z nich warsztat
168 III, | samych nie tworzy. Zastaje je poniekąd gotowe, przygotowane
169 III, | zasoby natury, przetwarzając je na miarę swoich potrzeb (
170 III, | i w ten sposób poniekąd je „uczłowieczając”), to już
171 III, | zasady. Zawsze rozumiała je natomiast w najszerszym
172 V, | możliwości poniekąd dalej je rozwija i dopełnia, postępując
173 V, | pracować, niech też nie je” (2 Tes 3, 10). Gdzie indziej
Redemptor hominis
Rozdzial, Paragraf
174 I, 2 | właśnie imion. Przyjmując je w ślad za moim umiłowanym
175 II, 1 | słuchać Jego słów, odczytuje je wciąż na nowo, każdy szczegół
176 II, 5 | ludzie gwałtowni zdobywają je” (Mt 11, 12). Mówił też,
177 III, 1 | każdym względem, aby czynić je „coraz bardziej ludzkim” 20.
178 III, 3 | zostają odebrane temu, kto je wytworzył, ile — przynajmniej
179 III, 3 | pod wielu względami czyni je takim. Pytanie jednak, które
180 III, 5 | całe społeczeństwo, które je tworzy — w danym wypadku
181 IV, 1 | Wszystkim tym (...) którzy Je przyjęli, dało moc, aby
182 IV, 5 | dzięki temu, że czerpie je od Chrystusa, który zawsze
Redemptoris Mater
Rozdzial, Paragraf, Numer
183 I, 2, | Dziecię do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu” (por.
184 I, 2, | szukał Dziecięcia, aby Je zgładzić” (Mt 2, 13). I
185 I, 2, | roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom” (Mt 11, 25).
186 I, 3, | słowa Bożego i zachowują je” (Łk 11, 28). Jezus chce
187 I, 3, | słowa Bożego i wypełniają je” (por. Łk 8, 20-21). Powiedział
188 I, 3, | słowa Bożego i wypełniają je”? Czyż nie do Niej odnosi
189 III, 1, | macierzyński charakter, który je wyróżnia od pośrednictwa
Redemptoris missio
Rozdzial, Paragraf, Numer
190 I, 2, | człowieka wymaga się, by je przyjął i pozwolił mu w
191 I, 4, | nie oznacza, że otrzymują je tylko ci, którzy w wyraźny
192 I, 5, | dobroci, by przekazywać je wszystkim ludziom. ~Oto
193 II, 2, | podejmuje całe Prawo, ogniskując je na przykazaniu miłości (
194 II, 4, | Poza tym Królestwo, tak jak je rozumieją, prowadzi do zepchnięcia
195 II, 5, | Wszystkim tym, którzy je przyjęli, dało moc, aby
196 II, 5, | Kościoły lokalne, prowadząc je nie tylko do dojrzewania
197 II, 5, | działalności misyjnej, ale raczej je umacniają i poszerzają.
198 II, 5, | prosić o nie, przyjmować je, pozwalać mu wzrastać w
199 III, 4, | i w kulturach, i otwiera je ku dojrzałości w Chrystusie42. ~
200 IV, 2, | ma wpływ na inne, pobudza je i wspomaga. Misyjny dynamizm
201 V, 3, | nauczali narody i chrzcili je (por. Mt 28, 19), a także
202 V, 3, | zewnętrznym znakiem ukazującym je i potwierdzającym, ale jest
203 V, 6, | nich dobre i odnawiając je od wewnątrz87. Ze swej strony
204 V, 6, (92)| zasadniczej jego prawdy, przełożyć je na język zrozumiały dla
205 V, 6, (92)| miejscowych ludzi, a potem je w tym języku głosić (...). »
206 VI, 1, | wzajemności, która uzdalnia je do dawania i do brania,
207 VI, 5, | zatem gorąco, by szerzyć je i korzystać z nich dla przywrócenia
208 VII, 4, | kościelnych, pobudzającym je do odpowiedniego ich przyjęcia,
Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
209 II, | Odzyskawszy jego relikwie6 zabrali je ze sobą i odtąd towarzyszyły
210 II, | chwili, gdy mogli złożyć je uroczyście w Rzymie w ręce
211 V, | a przyjmując oczyszcza je, umacnia i podnosi (...)
212 VIII, | narodów słowiańskich, zachowaj je i błogosław temu dziełu
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
213 III, | wplątane — co nieraz prowadzi je do ruiny — w konflikty ideologiczne,
214 V, | wynaturzone mechanizmy i zastąpić je nowymi, sprawiedliwszymi
215 V, | konkretnymi czynami osób, które je wprowadzają, umacniają i
216 VI, | pracy czy zbyt słabych, by je wprowadzać w życie, są sprzedawane
217 VII, | zapobiegliwości, to odnajdziemy je potem na nowo, ale oczyszczone
218 VII, | przez swego Ducha, przyjmuje je do siebie, ażeby ofiarować
219 VII, | królestwa i antycypując je, choć jeszcze w cieniu obecnego
220 VII, | indywidualne, aby ukazując je Synowi, uzyskała od Niego
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
221 Wprow, 0, | wezwanie, raz jeszcze ogłosić je z mocą, przypominając, co
222 Wprow, 0, | wierzących, którzy muszą je przyjąć. Czyż mogliby bowiem
223 Wprow, 0, | apostoła Piotra. Wypełniam je z głębokim przekonaniem,
224 I, 1, | świadczyć o nim, aktualizować je i szerzyć: by gromadzić
225 I, 1, | On „zburzył rozdzielający je mur (...), przez Krzyż,
226 I, 2, | współuczestnictwo znaczy: mieć je z Ojcem i z Jego Synem Jezusem
227 I, 3, | Tradycji apostolskiej. Skłania je to do zastanowienia się,
228 I, 3, | Chrześcijan, zastosowało je na polu duszpasterstwa27.~
229 I, 5, | ekumenicznego, a słusznie można je zwać ekumenizmem duchowym” 42.~
230 I, 5, | Ewangelii św. Jana i ofiarowała je w intencji jedności chrześcijan.
231 I, 8, | wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej
232 I, 9, | przekazywania jej tym, którzy je właściwie rozumieją” 64.
233 II, 3, | katolickim, ale gorąco pragną je przyjąć, dobrowolnie o nie
234 II, 6, | więzi jedności, jakie łączą je z Kościołem katolickim.
235 II, 7, | korzenie, tak jak odnajduje je w św. Benedykcie. Muszą
236 II, 8, | Zachodu i Wschodu pozbawiło je tego bogactwa, jakim są
237 II, 11, | towarzyszyła zawsze i wspierała je modlitwa Kościoła katolickiego
238 III, 1, | odważnej pracy. Podejmując je, nie należy narzucać innych
239 III, 2, | krytycznego, który podda je analizie i wnikliwie oceni
240 III, 3, | mocy Ducha Świętego skłania je wszystkie, bez żadnych wyjątków,
241 III, 5, | disciplina), miarkowała je Stolica Rzymska za obopólną
242 Adh, 0, | Kościoła katolickiego, i ukazać je w świetle uzyskanych w międzyczasie
Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
243 Wprow, 1, | znaki czasów i wyjaśniać je w świetle Ewangelii, tak
244 I, 3, | dobrze zrozumiał, dlaczego je zadał. „Nauczyciel dobry”
245 I, 3, | ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom” (Pwt 6, 4-7).
246 I, 4, | Dekalogu; On sam potwierdza je ostatecznie i nam przedstawia
247 I, 4, | by znieść Prawo, ale by je wypełnić. Podobnie jak istnieje
248 I, 7, | życie w Duchu” i przyjął je. Tylko w tym nowym życiu
249 II, 1, | wszystkie narody, (…) ucząc je zachowywać wszystko, co
250 II, 2, | wolności, przeciwnie — stawia je w samym centrum, ponieważ
251 II, 2, | niebezpieczeństwa i błędy, musimy je zbadać w świetle fundamentalnej
252 II, 5, | Bożym. Św. Augustyn określa je jako „rozum czy wolę Bożą,
253 II, 5, | św. Tomasz utożsamia je z „zasadą Boskiej mądrości,
254 II, 5, | obdarzonych rozumem i skłania je ku właściwemu działaniu
255 II, 5, | jednocześnie zachętę, by je poznawać, rozważać i wypełniać
256 II, 6, | traktowane tak, jakby można je było sprowadzać do zbioru
257 II, 10, | wzrostu moralnego osoby, która je czyni, gdyż jej nie doskonali
258 II, 10, | powinno już znać i rozwijać je, wychodząc od pierwotnego
259 II, 11, | zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie
260 II, 11, | Mnie i Ewangelii, zachowa je” (Mk 8, 35). ~Jezusowe wezwanie: „
261 II, 13, | kwalifikują moralnie osobę, która je podjęła i określają jej
262 II, 14, | znaczenia przykazań, ale raczej je potwierdza, ukazuje bowiem
263 II, 14, | trzeba jeszcze spełniać je dobrze. Aby zaś nasze czyny
264 II, 14, | dobre i doskonałe, musimy je spełniać jedynie z tą myślą,
265 II, 15, | sobie niezdatne do tego, by je przyporządkować Bogu i dobru
266 II, 15, | naszym wnętrzu, tak że możemy je postrzegać i przeżywać jako
267 III, 3, | światło nieskalane. Gdy je osiągnę, będę pełnym człowiekiem.
268 III, 4, | społecznych” 153, pozwala wyrazić je ściślej i bardziej jednoznacznie
269 III, 7, | obdarza Kościół i zsyła je niczym klejnoty Oblubienicy
270 III, 8, | żąda od nich, by uważali je w sumieniu za moralnie obowiązujące.
271 III, 8, | w nie wierzył i w życiu je stosował, i którzy w świetle
272 III, 8, | teologii moralnej. Przedstawiam je dzisiaj w duchu posłuszeństwa
273 III, 8, | zdrowia, Biskupi mają prawo je powoływać, uznawać oraz
274 Zak, 1, | słowa Bożego i zachowują je (por. Łk 11, 28), i zasługuje
|