1-500 | 501-1000 | 1001-1500 | 1501-2000 | 2001-2500 | 2501-3000 | 3001-3500 | 3501-4000 | 4001-4500 | 4501-5000 | 5001-5186
(...) Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
501 IV, | bardzo widzi to dobro, które się dokonało na skutek ukrytego
502 IV, | którego przedtem dopuścił się syn. ~Przypowieść o synu
503 IV, | kształcie miłosierdzie objawia się jako dowartościowywanie,
504 IV, | przestała ona nigdy objawiać się w ich sercach i czynach
505 IV, | miłości, która „nie daje się zwyciężyć złu, ale zło dobrem
506 IV, | odsłaniane. Naszym czasom wydaje się ono — pomimo wszelkich uprzedzeń —
507 V, | działalność wśród ludzi kończy się krzyżem i zmartwychwstaniem.
508 V, | szczególnie blisko zetknąć się z tym wszystkim, co stało
509 V, | tym wszystkim, co stało się treścią Encykliki Redemptor
510 V, | miłości, która nie cofa się przed wstrząsającą ofiarą
511 V, | zmianę w cały tok objawienia się miłości i miłosierdzia w
512 V, | Mt 9, 35), sam oto zdaje się najbardziej zasługiwać na
513 V, | mesjańskiego posłannictwa spełniają się na Chrystusie słowa proroków,
514 V, | cierpi, Chrystus zwraca się w Ogrójcu i na Kalwarii
515 V, | definitywnym objawieniem się świętości Boga, który jest
516 V, | Boga, całkowicie rodzi się z miłości: z miłości Ojca
517 V, | na miarę Boga”, że rodzi się z miłości i w miłości dopełnia
518 V, | miłości i w miłości dopełnia się, rodząc owoce zbawienia.
519 V, | Odkupienia nie urzeczywistnia się w samym wymierzeniu sprawiedliwości
520 V, | dialog z Ojcem, wyłania się z samej głębi tej miłości,
521 V, | przedziwnego udzielania się Boga człowiekowi, w którym
522 V, | którym równocześnie zawiera się skierowane do tegoż człowieka
523 V, | Bożym życiu, aby starał się jako Jego syn przybrany
524 V, | sposobem jej objawiania się i realizacji wobec rzeczywistości
525 V, | człowieka, które wdziera się również do jego serca i
526 V, | człowieka sprzymierzyła się z grzechem. Sprawiedliwość
527 V, | stanowi najgłębsze pochylenie się Bóstwa nad człowiekiem,
528 V, | śmierci; w ten sposób staje się on znakiem eschatologicznym.
529 V, | eschatologicznego spełnienia zawiera się już w krzyżu Chrystusa,
530 V, | spełnieniu miłosierdzie objawi się jako miłość, podczas gdy
531 V, | grzechu i śmierci, miłość musi się objawiać nade wszystko jako
532 V, | miłosierdzie i wypełniać się również jako miłosierdzie.
533 V, | program miłosierdzia, staje się programem Jego ludu, programem
534 V, | jego wolności, ale starając się z tej ludzkiej wolności
535 V, | Właśnie wtedy wypełniają się do końca owe wypowiedziane
536 V, | nadzieja nasza koncentruje się na Zmartwychwstałym. Wiara
537 V, | nadzieja nasza koncentruje się na tym Chrystusie, który
538 V, | zbawienia w Kościele ma się potwierdzać stale jako potężniejsza
539 V, | swój udział w objawieniu się miłosierdzia Bożego ofiarą
540 V, | udział w tym objawieniu się miłosierdzia, czyli bezwzględnej
541 V, | które ostatecznie dokonało się przez krzyż. Nikt tak jak
542 V, | Odkupienia, która dokonała się na Kalwarii poprzez śmierć
543 V, | pokolenie (por. Łk 1, 50) staje się ich udziałem wedle odwiecznego
544 V, | najkonkretniej potwierdza się w stosunku do tych, co cierpią,
545 V, | miłość, która potwierdza się nade wszystko w zetknięciu
546 V, | moralnym i fizycznym, stała się w sposób szczególny i wyjątkowy
547 V, | w Niej i przez Nią nadal się objawiać w dziejach Kościoła
548 V, | owocne, albowiem opiera się w Bogarodzicy o szczególną
549 V, | wiekuistego dopełnienia się zbawienia wszystkich wybranych.
550 V, | macierzyńskiej miłości opiekuje się braćmi Syna swego, pielgrzymującymi
551 VI, | udziałem tych, co kierują się bojaźnią Bożą. Słowa Maryjnego
552 VI, | głęboko przełom, jaki dokonuje się w dziejach. ~Pokolenie współczesne
553 VI, | Pokolenie współczesne uważa się za uprzywilejowane, gdyż
554 VI, | oczach runęły lub zmniejszyły się przeszkody i odległości
555 VI, | ludy i narody, a dokonało się to poprzez wzrost poczucia
556 VI, | również trudności, które, jak się okazuje, ciągle wzrastają.
557 VI, | niepokoje i bezwład domagają się zasadniczej odpowiedzi i
558 VI, | czytamy tam — w istocie wiążą się z bardziej podstawowym zachwianiem
559 VI, | wiele elementów zwalcza się nawzajem. Będąc bowiem stworzeniem,
560 VI, | z drugiej strony czuje się nieograniczony w swoim pragnieniach
561 VI, | pomiędzy nimi i wyrzekać się niektórych. Co więcej, będąc
562 VI, | wielkich rozdźwięków rodzi się w społeczeństwie” 10. ~Przy
563 VI, | dniem coraz liczniejsi staja się ci, którzy bądź stawiają
564 VI, | istnieją nadal, choć dokonał się tak wielki postęp? Na cóż
565 VI, | właściwych dla naszej epoki stał się mniej niepokojący? Wydaje
566 VI, | mniej niepokojący? Wydaje się, że nie. Wręcz przeciwnie,
567 VI, | dokumencie soborowym zdawały się niejako tylko zarysowywać,
568 VI, | przestrzeni tych lat odsłoniły się pełniej na różne sposoby
569 VI, | egzystencjalny lęk, który łączy się — jak już wspomniano w Encyklice
570 VI, | Człowiek współczesny słusznie się lęka, że przy pomocy środków,
571 VI, | przeszłości. ~Człowiek słusznie się lęka, że może paść ofiarą
572 VI, | środkami i są gotowi posługiwać się nimi bez skrupułów. Trzeba
573 VI, | systematycznie posługują się władzą jako narzędziem panowania
574 VI, | A to wszystko rozgrywa się na rozległym tle tego gigantycznego
575 VI, | ludźmi i ludami nie tylko się utrzymuje, ale powiększa.
576 VI, | ów niepokój moralny musi się jeszcze pogłębiać. Najwidoczniej
577 VI, | rodzinie ludzkiej oderwać się niejako od sytuacji tak
578 VI, | ów niepokój, który staje się udziałem współczesnego człowieka.
579 VI, | i takich, którzy starają się nie widzieć przyczyn tego
580 VI, | rozstrzygnięć, które zdają się stać przed rodzajem ludzkim. ~ ~
581 VI, | świeckich, które w tym duchu się rozwijają. ~Trudno wszakże
582 VI, | sama ideę sprawiedliwości się powołują, doświadczenie
583 VI, | ograniczenia jego wolności, staje się istotnym motywem działania:
584 VI, | sprawiedliwości może stać się działanie ludzkie, nawet
585 VI, | postawę, która wykazała się w słowach: „oko za oko i
586 VI, | Formy współczesne kształtują się na jej przedłużeniu. Wiadomo
587 VI, | niejednokrotnie niszczy się drugich, zabija, pozbawia
588 VI, | samej jeśli nie dopuści się do kształtowanie życia ludzkiego
589 VI, | która często przeradza się w „dehumanizację”. Człowiek
590 VII | Wcielenia Syna Bożego odezwały się w Maryjnym Magnificat: słowa
591 VII | wiary, z kolei starając się wprowadzać je i wcielać
592 VII | prawo i obowiązek odwoływać się do miłosierdzia Bożego,
593 VII, | niniejszego tekstu starałem się zarysować przynajmniej zręby
594 VII, | szczególnie często spotyka się z żywym Bogiem. Stosownie
595 VII, | swoim nauczaniu — wpatrując się wciąż w Chrystusa, koncentrując
596 VII, | Chrystusa, koncentrując się na Nim, na Jego życiu i
597 VII, | tajemnicy. Wszystko, co składa się na „widzenie” Chrystusa
598 VII, | sposób szczególny zdaje się Kościół wyznawać miłosierdzie
599 VII, | oddawać mu cześć, zwracając się do Chrystusowego Serca;
600 VII, | Serca pozwala nam zatrzymać się w tym niejako centralnym
601 VII, | pragnie On stale łączyć się z nami i jednoczyć, wychodząc
602 VII, | 16), nie może objawiać się inaczej niż jako miłosierdzie.
603 VII, | mogą żyć inaczej, jak stale się do Niego nawracając. Żyją
604 VII, | którą sam Chrystus modlił się do Ojca i o którą nie przestaje
605 VII | Kościół stara się czynić miłosierdzie ~
606 VII, | wezwanie do czynu i stara się „czynić miłosierdzie”. Jeśli
607 VII, | tyle, o ile sam przemienia się wewnętrznie w duchu podobnej
608 VII, | których wszystko zdawałoby się wskazywać na to, że jedna
609 VII, | miłosierdzia. Wówczas nie dokonało się jeszcze w pełni to nawrócenie,
610 VII, | sprawiedliwość zatrzymuje się w kręgu dóbr przedmiotowych
611 VII, | sprawiają, iż ludzie spotykają się ze sobą w samym tym dobru,
612 VII, | gdy równocześnie czuje się obdarowany przez tego, kto
613 VII, | więc miłosierdzie stale się nieodzownym czynnikiem kształtującym
614 VII, | Jednakże zasięg jej tutaj się nie kończy. Jeśli Paweł
615 VII, | ludzkiego współżycia będziemy się zatrzymywać przy zasadzie „
616 VII, | 5, 38), a nie postaramy się jej zasadniczo przetworzyć
617 VII, | ludzki świat nie może stawać się bardziej ludzkim, jeśli
618 VII, | ludzki świat może stawać się „bardziej ludzkim” tylko
619 VII, | 2). Jakaż w tym zawiera się lekcja pokory wobec człowieka
620 VII, | najprościej i najpełniej uwydatnia się w przebaczeniu. Ono bowiem
621 VII, | przebaczenia, spotykają się z sobą w jednym zasadniczym
622 VII, | doświadczenie apostolstwa, znajduje się nie co innego, jak tylko
623 VII, | dziełom” swojego Pana, objawił się tym bardziej Bóg „bogaty
624 VIII | Kościół odwołuje się do Miłosierdzia Bożego ~
625 VIII, | różne sposoby. Kościół stara się również czynić miłosierdzie
626 VIII, | im bardziej, oddalając się od Boga, oddala się od tajemnicy
627 VIII, | oddalając się od Boga, oddala się od tajemnicy miłosierdzia —
628 VIII, | prawo i obowiązek odwoływać się do Boga miłosierdzia „wołaniem
629 VIII, | napięć, które spiętrzyły się w świecie i zaległy pomiędzy
630 VIII, | jeśli nieraz nie odważa się już wypowiedzieć tego słowa „
631 VIII, | miłosierdzia, zamieniło się i zamieniało się stale w
632 VIII, | zamieniło się i zamieniało się stale w żarliwą modlitwę:
633 VIII, | pokoleń Ludu Bożego. Odwołujmy się w nim tak jak prorocy do
634 VIII, | który nie może „brzydzić się tym, co stworzył” (por.
635 VIII, | tak jak prorocy, odwołujmy się do tej miłości, która ma
636 VIII, | pokolenie Noego. Odwołujmy się więc do takiej ojcowskiej
637 VIII, | zmartwychwstaniu! Odwołujmy się do Boga przez Chrystusa,
638 VIII, | podobieństwo Maryi stara się być również matką ludzi
639 VIII, | ufną miłość, z której rodzi się najgorętsza potrzeba modlitwy. ~
640 VIII, | Wołamy przecież kierując się tą wiarą, nadzieją i miłością,
641 VIII, | tego miłosierdzi odwoływać się, wzywać go na naszym trudnym
642 VIII, | i świata, kiedy zbliżamy się do końca drugiego Tysiąclecia. ~
643 VIII, | etapie dziejów objawiła się owa Miłość, która jest w
644 VIII, | i Duch Świętego okazała się obecną w naszym współczesnym
645 VIII, | wszystkich, na których wypełniły się już do końca słowa z kazania
646 VIII, | Kościół stale musi kierować się pełną świadomością, iż w
647 VIII, | żadnym warunkiem zatrzymać się na sobie samym. Racją jego
648 VIII, | wiekami — w czasie stała się udziałem człowieka w Jezusie
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
649 Wstep, | podobieństwo wody, wyraziło się również w rozmowie z Samarytanką,
650 Wstep, | potrzebę nowego „narodzenia się z wody i Ducha”, aby „wejść
651 Wstep, | niezgłębiony Trójjedyny Bóg udziela się ludziom, zaszczepiając w
652 Wstep, | ostatnim stuleciu dokonało się to kilkakrotnie: od Leona
653 Wstep, | Corporis (1943 r.) odwołał się do Ducha Świętego jako do
654 Wstep, | wiarą Kościoła, aby zbliżyć się do Ducha Świętego-Ożywiciela.
655 Wstep, | wydarzeń ostatnich lat stała się 1600. rocznica I Soboru
656 Wstep, | zbawienia, jakie dokonuje się w Synu posłanym na świat
657 Wstep, | 11). Obecnie zaś rodzi się z tego wezwania niniejsza
658 Wstep, | Osobą Boską, która znajduje się w centrum wiary chrześcijańskiej
659 Wstep, | daje życie. ~Kościół czuje się wezwany do takiego posłannictwa
660 Wstep, | Świętego, gdy przybliża się wraz z rodziną ludzką do
661 Wstep, | szczególnie wymowne stają się słowa, „które nie przeminą” (
662 Wstep, | Świętym ani też opowiadać się za konkretnymi rozwiązaniami
663 Wstep, | mają natomiast przyczynić się do wzrostu świadomości Kościoła,
664 Wstep, | współdziałania, aby spełnił się skutecznie zamysł Boga,
665 1, | Chrystusa z tego świata już się przybliżył, zapowiedział
666 1, | do których tutaj będziemy się odwoływać, znajdują się
667 1, | się odwoływać, znajdują się w zapisie Ewangelii Janowej.
668 1, | tożsamość wśród zmieniających się warunków i okoliczności.
669 1, | świadectwo o Chrystusie łączy się ze świadectwem samego Ducha
670 1, | znieść nie mogą”, wydaje się przede wszystkim nieodzowne
671 1, | do całej prawdy” wydaje się nieodzowne nie tylko w związku
672 1, | mysterium Christi domaga się wiary, ona bowiem właściwie
673 1, | do całej prawdy” dokonuje się więc w wierze i poprzez
674 1, | ducha ludzkiego. Odnosi się to do Apostołów, którzy
675 1, | świadkami, a z kolei mieli się stać wobec innych świadkami
676 1, | dalszej perspektywie odnosi się to do wszystkich pokoleń
677 1, | najpełniejsze samo objawienie się Boga, jakie dokonało się
678 1, | się Boga, jakie dokonało się w Chrystusie i zostało poświadczone
679 1, | Apostołów, będzie dokonywało się nadal poprzez misję niewidzialnego
680 1, | ściśle zaś ta ostatnia będzie się łączyła z misją Chrystusa,
681 1, | weźmie” mogą tłumaczyć się inne jeszcze słowa o Duchu
682 1, | pożegnalnego znajdujemy się poniekąd u szczytu objawienia
683 1, | trynitarnego. Znajdujemy się równocześnie u progu definitywnych
684 1, | formuły, w której wyraża się życiodajna moc Sakramentu,
685 1, | Trójjedynego Boga staje się całkowitym darem, wymianą
686 1, | wyrazem tego obdarowywania się, tego bycia Miłością7. Jest
687 1 | 3. Zbawcze udzielanie się Boga w Duchu Świętym ~
688 1, | tym „daniem” i „oddaniem się” Ducha Świętego. Oto odsłania
689 1, | Ducha Świętego. Oto odsłania się w zapisie Janowej Ewangelii
690 1, | początek zbawczego udzielania się Boga w Duchu Świętym. ~
691 1, | początku zbawczego udzielania się Boga, który łączy się z
692 1, | udzielania się Boga, który łączy się z samą tajemnicą stworzenia.
693 1, | Boży (ruah Elohim) unosił się nad wodami” (Rdz 1, 1 n.).
694 1, | początek zbawczego udzielania się Boga temu, co stworzył.
695 1, | temu, co stworzył. Odnosi się to przede wszystkim do człowieka,
696 1, | początek zdawczego udzielania się Boga na miarę tego „obrazu
697 1, | 13. Zdaje się więc, że słowa Chrystusa,
698 1, | początek zbawczego udzielania się: Boga w Duchu Świętym z
699 1, | przeciwieństwem zbawczego udzielania się Boga człowiekowi. Napisze
700 1, | upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych” (Rz 8, 19-
701 1, | nowy początek udzielania się Boga człowiekowi w Duchu
702 1, | do serc naszych” zaczyna się wypełniać to, czego „z upragnieniem
703 1, | kolei „smutek ten w radość się obróci” (por. J 16, 20),
704 1, | ten sposób urzeczywistnia się definitywnie ów nowy początek
705 1, | nowy początek udzielania się Trójjedynego Boga w Duchu
706 1, | 15. Urzeczywistnia się również do końca posłannictwo
707 1, | Korneliusza: „Wiecie, co się działo w całej Judei (...)
708 1, | przyszłego Mesjasza otwiera się poniekąd droga, na której
709 1, | poniekąd droga, na której już się przygotowuje to pełne objawienie
710 1, | symbolem udzielania Ducha stało się w Starym Przymierzu namaszczenie.
711 1, | Prawo” (Iz 42, 1);~i stanie się „przymierzem dla ludzi,
712 1, | teksty prorockie domagają się, aby je odczytywać w świetle
713 1, | 18. Jezus Chrystus odwoła się do tej zapowiedzi, zawartej
714 1, | działalności mesjańskiej. Stanie się to w tym samym Nazarecie,
715 1, | zebranych: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście
716 1, | nowy początek» udzielania się Boga ludzkości w Duchu Świętym.” ~ ~
717 1, | Proroka słowa te odnosiły się do przyszłości, podczas
718 1, | co głosi, urzeczywistnia się na oczach wszystkich. Jezus
719 1, | dając świadectwo spełnienia się Izajaszowego proroctwa.
720 1, | przyjęciu chrztu modlił się, „otworzyło się niebo i
721 1, | chrztu modlił się, „otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił
722 1, | wyniesienie nie ogranicza się tylko do mesjańskiego posłannictwa
723 1, | cała działalność odbywa się w aktywnej obecności Ducha
724 1, | czytamy — Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «
725 1, | 11, 25 n.). Jezus raduje się ojcostwem Bożym. Raduje
726 1, | ojcostwem Bożym. Raduje się tym, że dane Mu jest objawić
727 1, | objawić to ojcostwo. Raduje się wreszcie szczególnym jakby
728 1, | określa jako „rozradowanie się w Duchu Świętym”. ~Owo rozradowanie
729 1, | Świętym”. ~Owo rozradowanie się niejako przynagla Jezusa,
730 1, | Stąd owo „rozradowanie się w Duchu Świętym”. Zjednoczenie
731 1, | w pełni świadom, wyrażę się w tym „rozradowaniu” i w
732 1, | jego ukryte Źródło staje się poniekąd „odczuwalne”. Jest
733 1, | naszego zbawienia” stał się człowiekiem za sprawą Ducha
734 1, | Ducha Świętego — i narodził się z Dziewicy, której na imię
735 1, | do wszystkiego, co stanie się treścią pożegnalnej mowy
736 1, | zapowiedź Izajaszowa przyoblekła się w konkretny kształt: Jezus
737 1, | prawdy” (J 16, 13). Dokona się to na mocy szczególnej komunii
738 1, | dar dla Syna, który stał się człowiekiem, aby wypełnić
739 1, | 23. Znajdujemy się na progu wydarzeń paschalnych.
740 1, | która jest Darem, dokonuje się w tym właśnie momencie.
741 1, | nowego początku” udzielania się Trójjedynego Boga ludzkości
742 1, | Syna, w darze z Syna wyraża się najgłębsza istota Boga,
743 1, | W darze z Syna dopełnia się objawienie i obdarowanie
744 1, | Równocześnie też objawia się On jako Syn Boży „pełen
745 1, | komunii trynitarnej, objawia się przede wszystkim w tym,
746 1, | im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy
747 1, | zebranych: „smutek ich w radość się obraca” (por. J 16, 20)
748 1, | A nade wszystko wypełnia się główna zapowiedź mowy pożegnalnej:
749 1, | Posłannictwo Syna „wyczerpuje się” niejako w Odkupieniu. Posłannictwo
750 1, | 25. „Kiedy zaś dopełniło się dzieło, którego wykonanie
751 1, | ujawnienie tego, co dokonało się w tymże samym Wieczerniku
752 1, | Drzwi Wieczernika otwierają się i Apostołowie wychodzą do
753 1, | Świętego. W ten sposób wypełnia się zapowiedź: „On będzie świadczył
754 1, | Kościół zaś publicznie ujawnił się wobec tłumów i zaczęło się
755 1, | się wobec tłumów i zaczęło się rozszerzanie Ewangelii wśród
756 1, | Czas Kościoła rozpoczął się wraz z „przyjściem”, czyli
757 1, | Czas Kościoła rozpoczął się z chwilą, gdy owe obietnice
758 1, | które tak wyraźnie odnosiły się do Pocieszyciela, do Ducha
759 1, | oczywistością wypełniać się na Apostołach, przesądzając
760 1, | przesądzając o narodzeniu się Kościoła. Mówią o tym w
761 1, | przyjściem Ducha Świętego poczuli się zdolni do tego, aby wypełniać
762 1, | im posłannictwo. Poczuli się mężni. To właśnie sprawił
763 1, | świętych szafarzy i troszczą się o to, by przez sakrament
764 1, | mówią o tym, jak rozpoczął się — wraz z przyjściem Ducha
765 1, | kiedy ludzkość przybliżyła się do kresu drugiego tysiąclecia
766 1, | ów czas Kościoła wyraził się w osób szczególny właśnie
767 1, | wraz z Nim świadectwo, stał się Sobór szczególnym potwierdzeniem
768 1, | Świętego — Pocieszyciela. Stał się w naszej trudnej epoce nowym
769 1, | owoce Duch Świętego — stały się trwałym dobrem Ludu Bożego
770 1, | owoców ducha, które stały się udziałem Soboru. W tym celu
771 1, | który tak szeroko otworzył się wobec świata współczesnego,
772 1, | uczniów Chrystusowych) składa się z ludzi, którzy zespoleni
773 1, | wszystkim. Z tego powodu czuje się ona naprawdę ściśle złączona
774 2, | sądzie”. ~Znamienny wydaje się także kontekst. Chrystus
775 2, | niewiarę, z jaką Jezus spotkał się wśród „swoich”, poczynając
776 2, | sprawiedliwości”, Jezus zdaje się mieć na myśli tę ostateczną
777 2, | ludzi. Właśnie to zdaje się uwydatniać stwierdzenie,
778 2, | stwierdzenie, że „sąd” odnosi się tylko do „władcy tego świata”,
779 2, | dalszym ciągu skoncentrujemy się przede wszystkim na tym
780 2, | który przez swój grzech stał się „rządcą świata tych ciemności” (
781 2, | odniesienie do „sądu”, otwierają się przed zrozumieniem „grzechu”,
782 2, | przededniu męki wpisują się w czas Kościoła: przede
783 2, | i Duchu Prawdy. Wpisują się one w czas Kościoła wciąż
784 2, | na to, że Sobór, poddając się światłu Duch Prawdy, wypowiada
785 2, | światłu Duch Prawdy, wypowiada się jako autentyczny depozytariusz
786 2, | fragmentów, które stają się ukazywać z całym realizmem
787 2, | grzechu”, wypowiedź ta zdaje się mieć z jednej strony możliwie
788 2, | Niego”, zasięg ów wydaje się zawężać do tych, którzy
789 2, | grzechu — rozprzestrzenia się do zasięgu uniwersalnego,
790 2, | Odkupienia, jakie dokonało się poprzez Krzyż. Objawienie
791 2, | zapowiedź, do której obecnie się odwołujemy: „Pocieszyciel (...)
792 2, | podstawowego wypełnienia się obietnicy Parakleta. Przychodzi
793 2, | zaś zapowiedź ta spełniła się z całą dokładnością. Oto,
794 2, | pewnością nie odważyłby się powiedzieć uprzednio: „Mężowie
795 2, | analogicznej treści powtórzą się, wedle zapisu Dziejów Apostolskich,
796 2, | 17; 12, 47). Uwydatnia się to już w pierwszym przemówieniu,
797 2, | słyszą odpowiedź: „Nawróćcie się (...) i niech każdy z was
798 2, | niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa
799 2, | przekonywanie o grzechu” staje się równocześnie przekonywaniem
800 2, | przemówieniu nawołuje do nawrócenia się, podobnie jak Jezus nawoływał
801 2, | 15). Nawrócenie domaga się przekonania o grzechu, zawiera
802 2, | człowieka, równocześnie staje się nowym początkiem obdarowania
803 2, | apostolskiego rodzącego się Kościoła, zostaje odniesione —
804 2, | W ten sposób wypełniają się słowa wypowiedziane o Duchu
805 2, | zwycięstwo, które dokonało się poniekąd za pośrednictwem
806 2, | największego, jakiego człowiek mógł się dopuścić: zabójstwa Jezusa,
807 2, | podstawie Kościół nie waha się w liturgii rzymskiej w czasie
808 2, | grzech. Ty odpowiedzią zamyka się proces „przekonywania o
809 2, | mysterium pietatis staje się szczególnie przejrzysta
810 2, | pierworodnym wymiarze kształtuje się w woli — oraz w sumieniu —
811 2, | Bogiem”, i bez którego „nic się nie stało, co się stało”:
812 2, | którego „nic się nie stało, co się stało”: albowiem „świat
813 2, | stało”: albowiem „świat stał się przez Nie” (por. J 1, 1.
814 2, | pierworodnym kształtem wpisuje się ponuro w tajemnice stworzenia.
815 2, | uwierzyli”, jakie powtórzy się w odniesieniu do tajemnicy
816 2, | Ojca. Odrzucenie to wyraża się w czynie jako „nieposłuszeństwo”
817 2, | Ojca, poprzez które: wyraża się miłująca wszechmoc Stwórcy.
818 2, | opisu stworzenia — „unosi się nad wodami” (por. Rdz 1,
819 2, | stworzonym Darem. W Nim zawiera się źródło i początek wszelkiego
820 2, | przymierza, jakie ma ukształtować się wraz ze zbawczym udzielaniem
821 2, | ze zbawczym udzielaniem się Boga człowiekowi Na gruncie „
822 2, | nadmiarze swej miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół (
823 2, | świetle całego kontekstu staje się jawne, że korzenie tego
824 2, | owoc tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg («
825 2, | źródła, aby samemu stawać się autonomicznym i wyłącznym
826 2, | wymiar grzechu, jaki wpisuje się w tajemnice ludzkiego początku.
827 2, | ojca kłamstwa”, oderwał się od tego uczestnictwa. W
828 2, | nieposłuszeństwo oznacza odwrócenie się od Boga, oznacza poniekąd
829 2, | oznacza poniekąd zamknięcie się ludzkiej wolności względem
830 2, | Oznacza również pewne otwarcie się tejże wolności — ludzkiego
831 2, | motywacji, jaka zawiera się w pierwszej namowie do grzechu
832 2, | owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie
833 2, | dobro i zło”. ~Znajdujemy się tutaj w samym centrum tego,
834 2, | geniusz podejrzeń”. Stara się on „zakłamać” samo Dobro,
835 2, | dziele stworzenia objawiło się ono jako niewypowiedzianie
836 2, | został wyzwany, aby stawał się przeciwnikiem Boga! ~Analiza
837 2, | pełnię dobra. Potwierdza się to w naszej nowożytnej epoce,
838 2, | śmierci Boga” łatwo może się w skutkach okazać na płaszczyźnie
839 2, | znaczy: wykazywać zło, jakie się w nim zawiera. To znaczy:
840 2, | wizji Księga święta zda się dostrzegać w „głębokościach
841 2, | grzechu człowieka posuwa się aż do słów: „żal mi, żem
842 2, | ludzi na ziemi, i zasmucił się (...). Pan rzekł: «(...)
843 2, | pietatis — Miłość mogła się okazać potężniejsza od grzechu
844 2, | jedności Ojca i Syna, rodzi się owa zbawcza ekonomia, która
845 2, | w jakiś sposób udzieliło się całemu stworzeniu (Por.
846 2, | człowieczeństwie dokonuje się „cierpienie” Boga, pojawi
847 2, | cierpienie” Boga, pojawi się słowo wyrażające odwieczną
848 2, | Baranka Bożego, który stał się „aż do śmierci” posłusznym
849 2, | Hebrajczyków; odwoławszy się do ofiar Starego Przymierza,
850 2, | Wypada naprzód skupić się na pierwszych słowach, które
851 2, | człowieczeństwie otworzył się bez reszty na to działanie
852 2, | chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to,
853 2, | pierwszego Adama, stało się w Jezusie Chrystusie doskonale
854 2, | Adamowy grzech. Odnalazło się w samym Bożym źródle pierworodnego
855 2, | człowieczeństwie był godny stać się taką ofiarą, ponieważ sam
856 2, | Jezusa Duch Święty staje się obecny w pośrodku tajemnicy
857 2, | tym odniesieniu tłumaczą się słowa, które Jezus łączy
858 2, | Którym upuścicie grzechy, się im odpuszczone, a którym
859 2, | działanie Ducha Świętego. Stając się „Światłością sumień” (por.
860 2, | wpływem Pocieszyciela dokonuje się owo nawrócenie serca ludzkiego,
861 2, | Markowej, to te: „Nawracajcie się i wierzcie w ewangelię!” (
862 2, | postępowania, co ujawniło się, jak już mówiliśmy, na kartach
863 2, | nie może urzeczywistniać się w człowieku na innej drodze,
864 2, | moralnych, które narzucają się tak w życiu jednostek, jak
865 2, | ślepej samowoli i starają się dostosowywać do obiektywnych
866 2, | pracy, w których traktuje się pracowników jak zwykłe narzędzia
867 2, | bardziej hańbą tych, którzy się ich dopuszczają, niż tych,
868 2, | Jezus Chrystus odwołał się do Ducha Świętego, jako
869 2, | świata o grzechu” nie kończy się na tym, że zostanie on nazwany
870 2, | grzechu, Duch Prawdy spotyka się z głosem ludzkich sumień. ~
871 2, | dzisiejszy świat, w istocie wiążą się z bardziej podstawowym zachwianiem
872 2, | wiele elementów zwalcza się nawzajem. Będąc bowiem stworzeniem,
873 2, | z drugiej strony czuje się nieograniczony w swoich
874 2, | pomiędzy nimi i wyrzekać się niektórych. Co więcej, będąc
875 2, | w tę walkę, w zmaganie się z grzechem w oparciu o głos
876 2, | własnego sumienia, „wciąż musi się trudzić, aby trwać w dobrym
877 2, | świat o grzechu”, spotyka się z owym trudem sumienia ldzkiego,
878 2, | wyrzutu”, który wpisując się w „serce” Trójcy Świętej
879 2, | odwiecznej miłości, wyraża się bólem Krzyża, w Chrystusowym
880 2, | cierpienie sumień staje się szczególnie głębokie, ale
881 2, | doskonałego żalu, dokonuje się prawdziwe nawrócenie serca:
882 2, | pośród którego dokonuje się owa „metanoia”, nawrócenie,
883 2, | którym wyrzut przemienia się w zbawczą miłość, która
884 2, | Świętym człowiek otwiera się w stronę przebaczenia, w
885 2, | odpuszczenia, potwierdza się prawdziwość tego, co św.
886 2, | sumienia ludzkiego, wypełnia się posłannictwo Syna i Ducha
887 2, | W ten sposób wypełniają się stale słowa z Wieczernika
888 2, | zostało powiedziane, stają się bardziej zrozumiałe jeszcze
889 2, | bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im
890 2, | wyklucza to, czym dokonuje się odpuszczenie grzechów”38. ~
891 2, | przyjście”, jakie dokonało się w tajemnicy paschalnej,
892 2, | radykalną odmową nawrócenia się. Ta zaś oznacza odmowę sięgnięcia
893 2, | zbawienia, w której wypełnia się posłannictwo Ducha Świętego.
894 2, | samozamknięcia i otworzyć się w kierunku Boskich źródeł
895 2, | przekonywania o grzechu”, spotyka się w ten sposób z wewnętrznym
896 2, | która jakby utwierdziła się w wolnym wyborze: Pismo
897 2, | Nie można zatem spodziewać się, że umocni się poczucie
898 2, | spodziewać się, że umocni się poczucie grzechu w odniesieniu
899 2, | przeciwnie, grzech ten cofał się w duszach ludzkich — a pośrednio
900 2, | pietatis, które przeciwstawia się w dziejach człowieka grzechowi,
901 2, | pogardy Boga” — ale wznosiły się w stronę tej miłości, w
902 2, | miłości, w której objawia się Duch, który daje życie. ~
903 2, | życie. ~Ci, którzy pozwalają się Duchowi Świętemu „przekonać
904 2, | przekonać o grzechu”, pozwalają się również „przekonać o sprawiedliwości
905 2, | przekonani o grzechu” nawracają się pod działaniem Pocieszyciela,
906 2, | iniquitatis. Ci zatem, którzy się nawracają, zostają przez
907 2, | świat o grzechu” — objawia się i uobecnia w człowieku jako
908 3 | dwutysiąclecia: Chrystus, „który się począł z Ducha Świętego” ~
909 3, | Do Ducha Świętego zwraca się myśl i serce Kościoła przy
910 3, | wydarzenie. Przyjście to mierzy się skalą czasu jako wydarzenie
911 3, | Ga 4, 4 n.). Dokonało się zaś owo Wcielenie Syna-Słowa
912 3, | z Nazaretu, wypowiadają się w tej sprawie w taki sam
913 3, | Jezusa, Maryja pyta: „Jakże się to stanie, skoro nie znam
914 3, | Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane
915 3, | zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha
916 3, | wyjaśnienie: „(...) nie bój się wziąć do siebie: Maryi,
917 3, | Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęto. Porodzi
918 3, | prawdę wiary, odwołując się do Ducha Świętego. Tak brzmi
919 3, | Symbol Apostolski: „który się począł z Ducha Świętego,
920 3, | Ducha Świętego, narodził się z Maryi Panny”. ~Tak też
921 3, | z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem”. ~„Za sprawą
922 3, | sprawą Ducha Świętego” stał się człowiekiem Ten, którego
923 3, | zrodzony a nie stworzony”. Stał się człowiekiem „przyjmując
924 3, | Dziewicy”. To właśnie dokonało się, gdy „nadeszła pełnia czasów”. ~
925 3, | do którego przygotowuje się Kościół, ma bezpośrednio
926 3, | tajemnica Wcielenia dokonała się „za sprawą Ducha Świętego”. „
927 3, | podmiotem samo udzielania się Boga w porządku łaski. Tajemnica
928 3, | stanowi zenit samoudzielania się Boga w porządku łaski. ~
929 3, | Wielki Jubileusz odnosi się do tego dzieła i odnosi
930 3, | do tego dzieła i odnosi się także — jeśli wnikamy w
931 3, | szczególna pełnia samoudzielania się Trójjedynego Boga w Duchu
932 3, | Ducha Świętego” dokonuje się tajemnica „unii hipostatycznej” —
933 3, | swoje „fiat”: „niech mi się stanie według twego słowa!” (
934 3, | słowa!” (Łk 1, 38), poczyna się w Niej w sposób dziewiczy
935 3, | Słowa-Syna, samo udzielanie się Boga osiąga swoją definitywną
936 3, | Ewangelii Janowej: „Słowo stało się ciałem” (J 1, 14). Wcielenie
937 3, | por. Kol 1, 15), wcielając się w konkretne człowieczeństwo
938 3, | człowieczeństwo Chrystusa, jednoczy się w pewien sposób z całą rzeczywistością
939 3, | 51. To wszystko dokonuje się za sprawą Ducha Świętego
940 3, | Kościół nie może przygotować się do niego w inny sposób,
941 3, | pełni czasów” dokonało się za Jego sprawą, może też
942 3, | tylko za Jego sprawą wyłonić się z pamięci Kościoła. Za Jego
943 3, | Kościoła. Za Jego sprawą może się uobecnić na nowym etapie
944 3, | wobec tego samo udzielania się Boga, które przerasta wszelkie
945 3, | Daru: wobec samo udzielania się Boga w Duchu Świętym. Pisze
946 3, | Gdy Trójjedyny Bóg otwiera się wobec człowieka w Duchu
947 3, | wówczas to Jego otwarcie się odsłania i daje zarazem
948 3, | wolności. Owa pełnia wyraziła się tak wzniośle przez wiarę
949 3 | Motyw jubileuszu: objawiła się łaska ~
950 3, | tajemnicą Wcielenia, otwiera się w nowy sposób źródło tego
951 3, | każdego stworzenia” staje się „pierworodnym między wielu
952 3, | 29) i w ten sposób staje się tez głowa Ciała, którym
953 3, | zbawienia. „Słowo stało się ciałem (...) W Nim było
954 3, | przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi” (J
955 3, | To wszystko dokonało się — i stale dokonuje — „za
956 3, | Bożego przybrania rodzi się w ludziach na gruncie tajemnicy
957 3, | kosmiczno-teologiczna wizja zda się podejmować głos Psalmisty:
958 3, | upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych” (Rz 8, 19) —
959 3, | też przeznaczył na to, by się stali na wzór obrazu Jego
960 3, | poprzez który ludzie „stają się uczestnikami bożej natury” (
961 3, | Jubileuszu — nie tylko zatrzymać się na powierzchni faktu. Trzeba
962 3, | można jednakże zatrzymać się w obrębie dwóch tysięcy
963 3, | każdym człowieku, dokonywało się według odwiecznego planu
964 3, | Winien równocześnie stać się dla wszystkich szczególną
965 3, | przedziwny nie tylko przybliża się do tego świata, ale jest
966 3, | jest w nim obecny, staje się poniekąd względem niego „
967 3, | ożywia od wewnątrz. Odnosi się to w szczególności do człowieka:
968 3, | W Nim zaprawdę „ukazała się łaska” (por. Tt 2, 11).
969 3, | nieskończona, źródło życia — stała się jawna w Chrystusie i w Jego
970 3, | człowieczeństwie, stała się „cząstką” wszechświata,
971 3, | historii. Owo „ujawnienie się” łaski w dziejach człowieka
972 3, | Jezusa Chrystusa dokonało się za sprawą Ducha Świętego,
973 3, | Boga w świecie dokonuje się zawsze i wszędzie w Duchu
974 3, | jednak, że owo przybliżanie się i obecność Boga w człowieku
975 3, | znak, któremu sprzeciwiać się będą” (Łk 2, 27. 34). Sprzeciw
976 3, | Duchem niewidzialnym, rodzi się w pewnej mierze już na gruncie
977 3, | najdoskonalszym. Sprzeciw staje się konfliktem, buntem na gruncie
978 3, | świat”. ~Św. Paweł stał się szczególnym wyrazicielem
979 3, | istnieje pewne napięcie, toczy się poniekąd walka pomiędzy
980 3, | wiadomą, jakie uczynki rodzą się z ciała: nierząd, nieczystość,
981 3, | stanowi „uczynki rodzące się z ciała”. ~Tym niewątpliwie
982 3, | podstawie kontekstu staje się jasne, że nie chodzi Apostołowi
983 3, | wypadku) bądź też opierania się (w drugim) zbawczemu działaniu
984 3, | życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy” (Ga 5, 25).
985 3, | Rz 8, 6. 13). ~Zawiera się w tych słowach wezwanie
986 3, | wypowiedziach Pawłowych nakładają się na siebie — i wzajemnie
987 3, | napięcia oraz walki, jaka toczy się w człowieku pomiędzy otwarciem
988 3, | owo nieustanne udzielanie się życia Bożego w Duchu Świętym.
989 3, | powiedzieć, że często używa się tego słowa niejednoznacznie —
990 3, | w interpretacji tej mówi się także o „duchu” i „sprawach
991 3, | jako wezwanie, które odzywa się w nocy współczesnego adwentu,
992 3, | ciału”, wobec przybliżania się Boga, wobec Jego Wcielenia
993 3, | Wcielenia i Jego udzielania się wciąż na nowo w Duchu Świętym,
994 3, | jest to zawsze udzielanie się zbawcze, zbawcze przyjście
995 3, | i sygnały śmierci stały się szczególnie obecne i częste.
996 3, | drugiej strony odsłania się coraz bardziej wobec wszystkich
997 3, | głodu na naszej planecie. Się to problemy nie tylko ekonomiczne,
998 3, | horyzoncie naszej epoki mnoży się „znaki śmierci”: upowszechniła
999 3, | śmierci”: upowszechniła się praktyka — niekiedy przybierająca
1000 3, | wciąż wybuchają i toczą się wojny, pozbawiając życia
1-500 | 501-1000 | 1001-1500 | 1501-2000 | 2001-2500 | 2501-3000 | 3001-3500 | 3501-4000 | 4001-4500 | 4501-5000 | 5001-5186 |