Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 Wprow, | do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy
2 Wprow, | czerpać z niej natchnienie dla swego zaangażowania w świecie.
3 I, | powinien zabrać głos na mocy swego „urzędu apostolskiego” 9,
4 II, | całkowicie poza zasięgiem swego zainteresowania i oddziaływania.
5 III, | Świata, poszukujących drogi swego rozwoju.~
6 IV, | przygotować się do podjęcia swego jedynego i niepowtarzalnego
7 IV, | technik tak rozciąga zasięg swego oddziaływania, że podobnie
8 V, | uczynić z niego narzędzie swego aparatu ideologicznego92.~
9 V, | zgodnie z misyjną naturą swego powołania, ofiarowując innym
10 V, | jest odpowiedzialny za los swego brata (por. Rdz 4, 9; Łk
11 VI, | się być zawsze od początku swego istnienia, towarzysząc człowiekowi
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
12 I, | Chrystus, działający przez swego Ducha w ukryciu ludzkich
13 III, | Boga zbuntowany Job świadom swego straszliwego nieszczęścia (
14 III, | śmiertelnego zagrożenia swego ludu (Est 4, 17k nn.). Jeszcze
15 III, | W miłosierdziu Boga dla swego ludu ujawniają się wszystkie
16 III, (4) | które można by uważać za swego rodzaju „hendiadys” (por.
17 III, (4) | niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona
18 IV, | całą duszą „chwałę Pana swego” za „Jego miłosierdzie”,
19 IV, | łaskawa jest (...) nie szuka swego, nie unosi się gniewem,
20 IV, | przestał być rzeczywistym synem swego ojca; wskazuje także na
21 V, | straszne cierpienie: „własnego swego Syna Bóg nie oszczędził”,
22 V, | poniekąd już poza kresem — swego mesjańskiego posłannictwa
23 V, | opiekuje się braćmi Syna swego, pielgrzymującymi jeszcze
24 VII, | posłannictwie objawił nam swego Ojca przez słowo i krzyż,
25 VII, | Bóg tak umiłował, „że Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3,
26 VII, | zmartwychwstałym nie tylko słowem swego nauczania, ale nade wszystko
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
27 1, | Kościół. O tej kontynuacji swego dzieła przez Ducha Świętego
28 1, | zgromadzonych w Wieczerniku, do swego odejścia przez mękę i śmierć
29 1, | Apostołowie usłyszeli od swego Mistrza. ~
30 1, | serc naszych Ducha Syna swego, który woła: „Abba, Ojcze!” —
31 1, | oni Mistrzowi o owocach swego posłannictwa. „W tej właśnie
32 1, | umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3,
33 2, | Ducha Świętego „za cenę” swego odejścia i obiecuje: „jeżeli
34 2, | Mu Ojciec, otaczając Syna swego chwałą zmartwychwstania
35 2, | jako „obraz i podobieństwo” swego Stwórcy zostaje wezwany,
36 2, | ukazać Boga jako przeciwnika swego stworzenia, a przede wszystkim
37 2, | Wieczerniku Jezus Chrystus w dniu swego Zmartwychwstania „przyniesie”
38 2, | Hebrajczyków, na drodze swego „odejścia” poprzez Ogrójec
39 3, | umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby
40 3, | pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty (...),
41 3, | serc naszych Ducha Syna swego” (por. Ga 4, 6; Rz 5, 5;
42 3, | stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha i odnawiasz oblicze
43 3, | Duchem. Bóg „zesłał Syna swego w ciele podobnym do ciała
44 3, | mocy mieszkającego w was swego Ducha” (Rz 8, 11). W imię
45 3, | sprawił w was przez Ducha swego wzmocnienie siły wewnętrznego
46 3, | odkrywają ten Boski wymiar swego istnienia i życia, zdolni
47 3, | się odnajdywać Boski sens swego ludzkiego życia, o jakim
48 3, | dlatego, że — z ustanowienia swego Pana — poprzez Sakramenty
49 3, | znajdą wszyscy pokarm dla swego życia wewnętrznego i, pod
50 3, | a „naśladując Matkę Pana swego, mocą Ducha Świętego zachowuje
51 3, | nieustannie jako Oblubienica od swego boskiego Oblubieńca, o czym
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
52 I, 13 | odwzajemniając bezgraniczne oddanie swego Syna, kiedy Ten stał się
53 I, 17 | przekazuje On nam także swego Ducha. Św. Efrem pisze: «
54 III, 28 | wierni (...) na mocy swego królewskiego kapłaństwa
55 IV, 40 | otrzymuje tajemnicy dla swego dobra, ale dowód przeciw
56 V, 47 | przyjął za konkretne znaki swego ofiarowanego Ciała iswej
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
57 Wprow, 1, | umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3,
58 Wprow, 2, | medycyna, która z tytułu swego powołania ma służyć obronie
59 Wprow, 3, | użyczenia z tą samą odwagą swego głosu tym, którzy głosu
60 I, 1 | Kain rzucił się na swego brata Abla i zabił go” (
61 I, 1, | Abla, który ginie z ręki swego brata Kaina: „gdy byli na
62 I, 1, | polu, Kain rzucił się na swego brata Abla i zabił go” (
63 I, 1, | Rzekł Kain do Abla, brata swego: «Chodźmy na pole». A gdy
64 I, 1, | polu, Kain rzucił się na swego brata Abla i zabił go. ~
65 I, 1, | upomnieniem. Kain rzuca się na swego brata i zabija go. Jak czytamy
66 I, 1, | stał się nieprzyjacielem swego bliźniego” 10. ~Brat zabija
67 I, 1, | pochodził od Złego i zabił swego brata” (1 J 3, 21-12). Tak
68 I, 3, | każdy człowiek jest „stróżem swego brata”, ponieważ Bóg powierza
69 I, 4, | najbardziej autentyczny sens swego istnienia, przyjmując w
70 I, 4, | wolny te przełomowe momenty swego „bycia”. Interesuje go tylko „
71 I, 5, | Paschalnej), skoro «Bóg Syna swego Jednorodzonego dał», ażeby
72 I, 5, | potomstwo, miłując Pana, Boga swego, słuchając Jego głosu, lgnąc
73 I, 5, | uświadomić sobie, że otrzymał od swego Pana łaskę i zadanie głoszenia,
74 II, 1, | który tak pisze na początku swego Pierwszego Listu: „[To wam
75 II, 4, | istoty stworzonej na obraz swego Stwórcy, Boga prawdziwego
76 II, 4, | do poznania i miłowania swego Stwórcy” 24. Życie, którym
77 II, 4, | wsłuchany w głębokie pragnienia swego serca, musi uznać, że i
78 II, 6, | zadał Kainowi, gdy ten zabił swego brata Abla, wyraża doświadczenie
79 II, 6, | Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi” (
80 II, 6, | nakazie: Miłuj bliźniego swego jak siebie samego. Miłość
81 II, 8, | procesie kształtowania się swego ciała w łonie matki, i to
82 III, 2, | odniesieniu do Stwórcy, jedynego swego celu. Sam Bóg jest Panem
83 III, 2, | nakazie: Miłuj bliźniego swego jak siebie samego” (Rz 13,
84 III, 2, | Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą, a wiecie,
85 III, 2, | siebie: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” (
86 III, 3, | prokreacji od pierwszego momentu swego istnienia ma prawo do bezwarunkowego
87 III, 3, | traktowana jako osoba od momentu swego poczęcia i dlatego od tego
88 III, 3, | nienaruszalne w każdej chwili swego istnienia, także w fazie
89 III, 4, | jednakże człowiek „instynktem swego serca słusznie osądza sprawę,
90 III, 5, | postąpiłby słusznie, udzielając swego poparcia propozycjom, których
91 III, 6 | Będziesz miłował (...) swego bliźniego jak siebie samego” (
92 III, 6, | prawo wzajemności. Przez dar swego Ducha Chrystus nadaje nową
93 III, 11, | jakie zdobył w ciągu lat swego życia, aby przekazywać mądrość,
94 III, 12, | tę przyrodzoną zależność swego bytu, człowiek może realizować
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
95 Wprow, 0, | wiedzy, który można uznać za swego rodzaju duchowe dziedzictwo
96 Wprow, 0, | musi stanowczo powrócić do swego pierwotnego powołania. Właśnie
97 I, 1, | sposób ostateczny przez swego Syna Jezusa Chrystusa (por.
98 I, 1, | 1-2). Zesłał bowiem Syna swego, czyli Słowo odwieczne,
99 I, 2, (15)| Boga jako Stwórcy i Pana swego, a rozum stworzony zupełnie
100 II, 1, | mądrości i który się radzi swego rozumu, który rozważa drogi
101 II, 2, | filozofów, Paweł osiąga szczyt swego nauczania oraz paradoksu,
102 III, 2, | nie może przecież oprzeć swego życia na czymś nieokreślonym,
103 III, 2, (28)| odpowiedzi, rozum ludzki dosięga swego szczytu i otwiera się przed
104 IV, 1, | że utożsamiali oni treść swego nauczania z systemami, do
105 VI, 1, | żyje. We wszystkie przejawy swego życia wnosi coś, co odróżnia
106 VII, 1, | przejawia się zwykle w postaci swego rodzaju «modernizmu». Pod
107 VII, 1, | animal rationale od początku swego życia na ziemi nieustannie
108 VII, 1, | Nihilizm ten znajduje swego rodzaju potwierdzenie w
109 Zak, 0, | Bonawentury, który we wstępie do swego Itinerarium mentis in Deum
110 Zak, 0, | nie straciła bynajmniej swego prawdziwego człowieczeństwa
Laborem exercens
Rozdzial, Numer
111 II, | przetwarza, przystosowując je do swego użytku. W ten sposób rolnictwo
112 II, | 5-8), większą część lat swego życia na ziemi poświęcił
113 II, | przeszły już przez proces swego rodzaju rewolucji przemysłowej,
114 IV, | prawo do opuszczenia kraju swego pochodzenia z różnych motywów,
115 IV, | ma też prawo powrotu do swego kraju. Fakt taki z pewnością
116 V, | wieków poprawić warunki swego bytowania, wzięty sam w
117 V, | pracę uczestniczy w dziele swego Stwórcy — i na miarę swoich
118 V, | uczestniczy w dziele samego Boga, swego Stwórcy, została w sposób
Redemptor hominis
Rozdzial, Paragraf
119 I, 1 | umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby
120 I, 4 | słuszną, ażeby Kościół na wzór swego Mistrza, który był „pokorny
121 II, 2 | umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3,
122 II, 4 | wielkość, godność i wartość swego człowieczeństwa. Człowiek
123 II, 4 | Wielkanocnej), skoro Bóg „Syna swego Jednorodzonego dał”, ażeby
124 III, 1 | Kościół, który z racji swego zadania i kompetencji w
125 III, 2 | z wewnętrzną otwartością swego ducha, a zarazem z tylu
126 III, 2 | Człowiek w całej prawdzie swego istnienia i bycia osobowego
127 III, 2 | człowiekowi przez Ducha swego udzielić światła i sił,
128 III, 3 | dostrzegać innych znaczeń swego naturalnego środowiska,
129 III, 3 | bardziej świadomy godności swego człowieczeństwa, bardziej
130 III, 3 | postępu — za istotny dla swego posłannictwa, za nierozerwalnie
131 III, 4 | szczególnie piękne rozdziały swego magisterium „królewskości”
132 III, 4 | człowiek gubi istotne wątki swego wśród nich panowania, na
133 IV, 2 | Wiary i Moralności jako swego właściwego celu. Dlatego
134 IV, 3 | odwzajemniając bezgraniczne oddanie swego Syna, kiedy Ten stał się
135 IV, 3 | człowiek sam całą głębią swego sumienia, całym poczuciem
136 IV, 3 | poczuciem swej grzeszności i swego zawierzenia Bogu, stojąc
137 IV, 4 | natchnienie, wezwanie i impuls dla swego posłannictwa i swej posługi
138 IV, 5 | wskazując Jej z wysokości krzyża swego umiłowanego Ucznia jako
139 IV, 5 | co do swej głębi i co do swego zasięgu uczestnictwem w
140 IV, 5 | rozpoznaje zarazem drogę swego życia codziennego, którą
141 IV, 5 | VI w pierwszej Encyklice swego Pontyfikatu — uświadamiając
Redemptoris Mater
Rozdzial, Paragraf, Numer
142 Wprow, 0, | pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty,
143 Wprow, 0, | serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze!” (
144 Wprow, 0, | którym Ojciec posłał Syna swego, „aby każdy, kto w Niego
145 Wprow, 0, | Emanuela stał się bliski swego wypełnienia, Ta, która została
146 Wprow, 0, | wschód słońca, tak Maryja, od swego Niepokalanego Poczęcia,
147 I, 1, | kiedy Bóg ześle „Syna swego, zrodzonego z niewiasty, (...)
148 I, 1, | wybrał” na Rodzicielkę swego Syna we Wcieleniu — a wraz
149 I, 1, | nazywać Ją „Rodzicielką swego Stworzyciela” 26 i pozdrawiać
150 I, 2, | przemawiał do Niej słowami swego zwiastuna, poprzez „pełną
151 I, 2, | Pańską, osobie i dziełu swego Syna” 34. Syna tego zaś —
152 I, 2, | Maryja, w ciągu całej drogi swego uległego, macierzyńskiego
153 I, 2, | miejsca w gospodzie”, urodziła swego Syna w stajni i „położyła
154 I, 2, | Równocześnie jednak, już u początku swego życia, Syn Maryi — a wraz
155 I, 2, | Maryja Matka z tą prawdą swego Syna obcuje tylko w wierze
156 I, 2, | wiele lat obcuje z tajemnicą swego Syna i idzie naprzód w swojej
157 I, 2, | błogosławieństwo osiąga pełnię swego znaczenia wówczas, kiedy
158 I, 2, | Maryja stale pod Krzyżem swego Syna (por. J 19, 25). Sobór
159 I, 2, | obecna w wymiarach całego swego ziemskiego itinerarium: „
160 I, 3, | dlatego, że stała się dla swego Syna Matką wedle ciała („
161 I, 3, | Jej Syn objawił w czasie swego mesjańskiego posłannictwa.
162 I, 3, | pierwszą poniekąd „uczennicą” swego Syna, pierwszą, do której
163 I, 3, | aby przez tajemnicę ciała swego uwolnić człowieka od grzechu” 49. ~
164 II, 1, | stopniowo od chwili rozpoczęcia swego posłannictwa w Izraelu.
165 II, 1, | przygotowywali się do podjęcia swego posłannictwa wraz z przyjściem
166 II, 1, | przywołuje wiernych do swego Syna i do Jego ofiary oraz
167 II, 2, | modlitwie W trudnych chwilach swego ciężkiego życia chrześcijańskiego „
168 II, 2, | chwały: Ta, która od zarania swego życia ziemskiego, mając
169 II, 3, | pozostał godną oblubienicą swego Pana i pod działaniem Ducha
170 II, 3, | On przejawia moc ramienia swego,~rozprasza [ludzi] pyszniących
171 II, 3, | modlitwie Psalmów oczekiwali swego zbawienia od Boga, pokładając
172 II, 3, | zwrócona ku Niemu, u boku swego Syna, jest najdoskonalszą
173 III, 1, | życiu Jezusa Chrystusa, swego Syna, wypełniała aż do końca
174 III, 1, | nazaretańskiej, oddając Jej swego Syna w tajemnicy Wcielenia.
175 III, 1, | opiekuje się braćmi Syna swego, pielgrzymującymi jeszcze
176 III, 1, | bardziej upodobniła się do Syna swego, Pana panujących (por. Ap
177 III, 1, | względu na zasługi Syna swego” 109, ma też to zadanie,
178 III, 1, | podkreślał służebny charakter swego posłannictwa: Syn człowieczy „
179 III, 1, | 8-9) i wszedł do chwały swego królestwa. Jemu wszystko
180 III, 2, | Kościołowi widzieć tajemnicę swego życia i posłannictwa na
181 III, 2, | Kościół też uczy się od Maryi swego własnego macierzyństwa. „
182 III, 2, | to właśnie na zasadzie swego macierzyństwa: dlatego,
183 III, 2, | upodobnić: „naśladując Matkę swego Pana, mocą Ducha Świętego,
184 III, 2, | pod Krzyżem wraz z Matką swego Mistrza, ale każdego ucznia
185 III, 2, | Odkupiciela „opiekuje się braćmi swego Syna” 131 i „współdziała
186 III, 3, | z Apostołami i uczniami swego Syna, stale „przoduje” w
187 III, 3, | Świętych wstawiała się u Syna swego, dopóki wszystkie rodziny
188 III, 3, | tych, co nie znają jeszcze swego Zbawiciela, nie zespolą
189 Zak, 0, | umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3
Redemptoris missio
Rozdzial, Paragraf, Numer
190 Wprow, 0, | Ojca, który dla nich zesłał swego Syna, oczywista jest nagląca
191 I, 1, | W tym ostatecznym Słowie swego Objawienia Bóg dał się poznać
192 I, 2, | urzeczywistnić siebie samego na miarę swego integralnego powołania na
193 I, 2, | przeszkadzano mu w działaniu według swego sumienia prywatnym i publicznym,
194 III, 2, | pobudza do przekazywania innym swego doświadczenia Jezusa i ożywiającej
195 III, 4, | Chrystusa ani też nie wypełnia swego rodzaju próżni, jaka według
196 III, 4, | Kościoła, któremu Chrystus dał swego Ducha, by go prowadził do
197 IV, 2, | Kościoła byłby pozbawiony swego podstawowego znaczenia i
198 V, 2, | centrum i szczyt całego swego dynamizmu — także to jasne
199 V, 4, | Chrystusie, zostali włączeni w swego rodzaju komunię ze sobą,
200 V, 5, | uczestnikiem, pobudzanym do dawania swego wkładu we wspólne wysiłki.
201 V, 6, | uwarunkowania środowiska swego pochodzenia. Tak więc winni
202 V, 7, | pragnąc im przekazać pełnię swego Objawienia i swej miłości;
203 VI, 2, | zatracić poczucie sensu swego powołania i nie rozumieć,
204 VI, 2, | prześladowania. Niech rozbudzą łaskę swego specyficznego charyzmatu
205 VI, 3, | Ewangelii poza granicami swego kraju. Wymagać to będzie
206 VI, 5, | specyficzny wkład, jaki na mocy swego powołania winni dawać w
207 VI, 6, | poświęcić Kościołowi część swego czasu. ~ ~
208 VII, 1, | Chrystusa, który wzywa członków swego Ciała Mistycznego do współudziału
Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
209 II, | ja padam u zagrody, dnia swego dokonawszy. Ty zaś bardzo
210 II, | siebie dzieła, wyznaczył na swego następcę ucznia Gorazego.
211 III, | Chrystusa, który w mocy swego Krzyża i Zmartwychwstania
212 IV, | zawsze szanowali zobowiązania swego posłannictwa, licząc się
213 IV, | Kościoła, który zgodnie z wolą swego Założyciela Jezusa Chrystusa
214 VIII, | męczennikami. Świadectwem swego słowa i życia, wspartymi
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
215 III, | na prawo do zachowywania swego cennego dziedzictwa, swobodnego
216 IV, | nie są w stanie realizować swego zasadniczego ludzkiego powołania
217 IV, | człowiekowi i nie uznaje go za swego „pana”, gdyż zaćmił on w
218 IV, | przekonanie, że z racji swego powołania jest on sam, jego
219 V, | obietnicy, przemienić za sprawą swego Ducha „serca kamienne” w „
220 VI, | pobudza go do rozciągania swego religijnego posłannictwa
221 VII, | królestwa, skoro Pan, przez swego Ducha, przyjmuje je do siebie,
222 VII, | troskliwością wstawia się za nami do swego Syna, naszego Odkupiciela,
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
223 I, 1, | wszystkich stron” członków swego rozproszonego ludu: „Ja
224 I, 1, | ludzkiego. Dlatego zesłał swego Syna, aby umierając za nas
225 I, 5, | jemu zawierzając przyszłość swego zjednoczenia i komunii.
226 I, 6, | każda ze stron zakłada u swego rozmówcy wolę pojednania,
227 I, 8, | skutecznie działać mocą swego Ducha Parakleta.~ ~
228 II, 3, | kościelne podjęły odnowę swego kultu. Niektóre z nich,
229 II, 8, | Bóg nie przestał obdarzać swego Kościoła obfitymi owocami
230 II, 9, | 59. Od chwili swego powstania w 1979 r. Międzynarodowa
231 II, 12, | Papież Jan Paweł I w czasie swego bardzo krótkiego pontyfikatu
232 III, 2, | zgromadzonych wokół Biskupa, swego prawowitego Pasterza.~
Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
233 Wprow, 1, | oblicza jaśnieje pełnią swego piękna w obliczu Jezusa
234 I, 1, | ojca i matkę oraz miłuj swego bliźniego jak siebie samego!»
235 I, 3, | Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej,
236 I, 4, | ojca i matkę oraz miłuj swego bliźniego jak siebie samego!»” (
237 I, 4, | miłości bliźniego: „miłuj swego bliźniego jak siebie samego” (
238 I, 4, | Miłuję Boga», a brata swego nienawidził, jest kłamcą,
239 I, 4, | albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może
240 I, 4, | Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. (…)
241 I, 5, | nakazie: miłuj bliźniego swego jak siebie samego” (Rz 13,
242 I, 6, | czemu uczeń upodabnia się do swego Pana i przyjmuje Jego postać.
243 I, 7, | tak jak przyjmuje miłość swego Ojca, podobnie sam udziela
244 II, 2, | 14), żeby Stworzyciela swego szukał z własnej ochoty
245 II, 4, | jego, żeby Stworzyciela swego szukał z własnej ochoty
246 II, 4, | Syr 15, 14), aby szukał swego Stwórcy i dobrowolnie dochodził
247 II, 5, | niewoli namiętności, dąży do swego celu drogą wolnego wyboru
248 II, 5, | naturalnego, włączając ją do swego nauczania moralnego. I tak,
249 II, 6, | niezbędne, by mogła dążyć do swego celu. „Naturalne prawo moralne
250 II, 8, | niektórzy proponują przyjęcie swego rodzaju podwójnego statusu
251 II, 10, | wystarczająca: niezbędna jest swego rodzaju współmierność (connaturalitas)
252 II, 10, | Chrześcijanie zaś w kształtowaniu swego sumienia powinni pilnie
253 II, 11, | pomocą łaski Bożej dążyć do swego celu, idąc za Bożym powołaniem.
254 II, 13, | własnej woli poszukiwał swego Stwórcy i by trwając przy
255 II, 14, | postępowania jest „według swego rodzaju” lub „sam w sobie”
256 II, 14, | że ludzki czyn zależy od swego przedmiotu, to znaczy od
257 III, 3, | życia potwierdzając prawdę swego orędzia. Iluż innych niezliczonych
258 III, 6, | gdy nie uznaje już Boga za swego Stwórcę i chce sam — w duchu
259 III, 7, | Kościół staje od początku swego istnienia. Rzeczywistym
260 III, 8, | udzielić człowiek w procesie swego wzrastania w miłości, w
261 III, 8, | którą dziś przypomina z mocą swego autorytetu Następca Piotra.
262 Zak, 1, | się Bogu i przyjmując do swego wnętrza dar Boży. Chroni
|