Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 I, | miał nawet pewności, czy mu się uda sprzedać swój „towar”;
2 I, | Chrystusa, który polecił mu „paść baranki i owce” (por.
3 I, | doktrynalny, który pozwala mu analizować zjawiska społeczne,
4 I, | miejsca, którą encyklika mu poświęca. Papież jest w
5 I, | względu na ilość poświęconego mu miejsca, jak i wagę, jaką
6 I, | jak i wagę, jaką Papież mu przypisuje, „naturalne prawo
7 I, | nakazuje oddać każdemu to, co mu się należy. „Chroniąc zaś
8 II, | nią kontrolę, co utrudnia mu znacznie zrozumienie swej
9 II, | ludzkiej, w imię których należy mu się przeciwstawiać.~Inną
10 IV, | dobra, dla którego została mu ona dana, ale również człowiek
11 IV, | posiadanie rzeczy pomagało mu wzrastać. Przeszkodę dla
12 V, | wykorzystania dostępnych mu środków, do narzucenia własnej
13 V, | bezpieczeństwa, towarzysząca mu korupcja władz publicznych
14 V, | przedmiotu opieki, lecz pomagając mu wyjść z trudnej sytuacji
15 V, | zjawisko wolontariatu. Kościół mu sprzyja, rozwija je i wszystkich
16 VI, | człowieka, powierzonego mu przez samego Chrystusa;
17 VI, | pragnie mianowicie dać mu udział w zbawieniu wiecznym.
18 VI, | Tylko wiara jednak objawia mu w pełni jego prawdziwą tożsamość
19 VI, | Boże zbawienie, ofiarowując mu i przekazując Boże życie
20 VI, | jego stałej tradycji, każe mu zwracać się ku światu, w
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
21 I, | samemu człowiekowi i okazuje mu najwyższe jego powołanie,”
22 I, | zmiażdżyć lub też służyć mu” 3. ~Sytuacja świata współczesnego
23 II, | wysłannicy, aby postawić Mu pytanie: „Czy Ty jesteś
24 III, | 6-8) i dlatego przebaczy mu winy, przebaczy nawet zdrady
25 III, | do Boga, aby przypomnieć Mu to, co On sam objawił o
26 IV, | otrzymuje od ojca przypadającą mu część majątku i z tą częścią
27 IV, | krainy”. Ale nawet tego nikt mu nie chciał podać. ~Analogia
28 IV, | utrata owych dóbr, musiała mu uświadomić tę właśnie utraconą
29 IV, | pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw
30 IV, | świadomość ta jednak każe mu tym wyraźniej widzieć utraconą
31 IV, | oceniać miejsce, jakie może mu jeszcze przysługiwać w domu
32 IV, | naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował
33 IV, | dowartościowany”. Ojciec ukazuje mu nade wszystko radość z tego,
34 V, | postępowaniem. Ale nie zostaje Mu oszczędzone — właśnie Jemu —
35 VI, | uprzywilejowane, gdyż postęp otwiera mu wielkie możliwości, których
36 VI, | możliwości człowieka i daje mu dostęp do bogactw intelektualnych
37 VI, | przeciwnika, narzucenia mu całkowitej zależności, ograniczenia
38 VII, | miłosierdzie Boga i oddawać mu cześć, zwracając się do
39 VII, | jest człowiek z właściwą mu godnością. Równocześnie „
40 VIII, | na różne sposoby, że jest mu „niepotrzebny”. Jest to
41 VIII, | iż w tym dziele nie wolno mu pod żadnym warunkiem zatrzymać
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
42 Wstep, | Samarytance; potrzeba oddawania Mu czci „w Duchu i prawdzie” (
43 1, | Chrystusowego Orędzia, że zapewni mu ciągłość i tożsamość wśród
44 1, | świadectwo Apostołów zapewnia mu ludzki wyraz w Kościele
45 1, | Raduje się tym, że dane Mu jest objawić to ojcostwo.
46 2, | sprawiedliwość, jaką okaże Mu Ojciec, otaczając Syna swego
47 2, | pełnej skali zła, jaka jest mu właściwa, zostaje zidentyfikowany
48 2, | skali tego zła, jakie jest mu właściwe. Przekonując świat
49 2, | trwać w dobrym i nie będzie mu dane bez wielkiej pracy
50 2, | Synowi Człowieczemu, będzie mu odpuszczone, lecz jeśli
51 2, | Duchowi Świętemu, nie będzie mu odpuszczone ani w tym wieku,
52 3, | czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie” (
53 3, | posłannictwa, które pozwala mu uczestniczyć w mesjańskiej
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
54 Wpr, 4 | Pragnie, ażeby uczniowie Mu towarzyszyli, a jednak doświadcza
55 Wpr, 5 | dzięki władzy udzielonej mu w sakramencie Święceń, dokonuje
56 I, 20(34) | jest nagie. Nie oddawaj mu czci tu, w świątyni, suknem
57 III, 29 | nowego kapłana, udzielając mu władzy konsekracji Eucharystii.
58 IV, 36 | Ten obowiązek przypomina mu sam Apostoł, napominając: «
59 IV, 46 | zgodnie zprawem można było mu ich udzielić. Podobnie wierny
60 VI, 54 | zaproszenia Maryi do okazywania Mu posłuszeństwa bez wahania: «
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
61 Wprow, 1, | Ewangelia życia, przekazana mu przez Chrystusa1, wzbudza
62 Wprow, 3, | sytuacji i do zagrażających mu dziś niebezpieczeństw. ~
63 Wprow, 3, | tym bardziej nie wolno mu milczeć dzisiaj, gdy obok
64 I, 1, | mógł mnie zabić!» Ale Pan mu powiedział: «O, nie! Ktokolwiek
65 I, 1, | Karci go, przypominając mu o jego wolności wobec zła:
66 I, 1, | przez ziemię, która odmówi mu swoich plonów (por. Rdz
67 I, 1, | spotka” (Rdz 4, 15): daje mu więc znak rozpoznawczy,
68 I, 1, | go także rodzice, nakazał mu żyć jakby na wygnaniu, w
69 I, 2, | motywacjach, które dały mu początek, i w konsekwencjach,
70 I, 4, | sobie prawo do położenia mu kresu. ~W tym samym kontekście
71 II, 1, | ludzkiego życia i służenia mu, bronienia go i wspomagania. ~
72 II, 2, | 15-22), Bóg objawia się mu jako wybawca, zdolny zapewnić
73 II, 2, | jest zagrożone, wystarczy mu uciec się do Boga z odnowioną
74 II, 2, | niebezpieczeństw, jakie mu zagrażają. Sprzeczności
75 II, 3, | siebie: życie wymyka się mu i rychło zostanie mu odebrane,
76 II, 3, | się mu i rychło zostanie mu odebrane, on zaś nigdy nie
77 II, 3, | przez świat, który jest Mu wrogi i poszukuje Dziecięcia, „
78 II, 3, | wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię” (
79 II, 5, | jedyne słowa, które objawiają mu pełnię życia i wnoszą ją
80 II, 6, | jego sumienia przypomina mu zawsze o nienaruszalności
81 II, 6, | Łk 6, 27-35) i „czynić mu dobro” (por. Łk 6, 27. 33.
82 II, 7, | chwały i godności nadanej mu przez Stwórcę: „Obdarzyłeś
83 II, 7, | odpowiedzialności, jaka została mu powierzona w odniesieniu
84 II, 7, | Mt 19, 14), chcąc dać mu pewne specjalne uczestnictwo
85 II, 7, | trzydzieści lat, urodził mu się syn, podobny do niego
86 II, 7, | niego jako jego obraz, i dał mu na imię Set” (Rdz 5, 1-3).
87 II, 7, | opieki nad życiem i służenie mu spoczywa na wszystkich,
88 II, 8, | łonie matki, i to pozwala mu zachować ufność oraz wyrazić
89 II, 9, | go w rozpaczy i nie każe mu szukać śmierci, ale raczej
90 II, 9, | zaś — kiedy mają odebrać mu doczesne życie, gdyż świadczył
91 II, 11, | żołnierzy „włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła
92 II, 11, | który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć
93 III, 1, | sensie życia, które zostało mu dane i które może przekazywać
94 III, 1, | skarb, którego nie wolno mu roztrwonić i jako talent
95 III, 2, | publiczną, zanim udzielono mu przebaczenia i ponownie
96 III, 4, | społeczeństwa, by zapewniło mu możliwość i sposoby decydowania
97 III, 4, | zapewnienie pacjentowi potrzebnego mu ludzkiego wsparcia. W tym
98 III, 4, | to z ryzykiem skrócenia mu życia. Jeśli bowiem można
99 III, 4, | śmiercią błagał, by pomóc mu w uwolnieniu duszy, która
100 III, 4, | grzech” (Rz 6, 23), i dał mu Ducha jako zadatek zmartwychwstania
101 III, 4, | niezwykłą mocą, która pozwala mu zaufać zamysłowi Bożemu. ~
102 III, 5, | prawu, ani też okazywać mu poparcia w głosowaniu” 98. ~
103 III, 7, | każdego wedle właściwego mu charakteru i posługi. ~Dotyczy
104 III, 9, | paschalnej ten dar, jakiście Mu złożyły. On bowiem ma moc
105 III, 9, | życie, które przyniosłyście Mu w ofierze” 112. ~ ~
106 III, 10, | ujrzysz Go nagim. Nie oddawaj Mu czci w świątyni, odzianemu
107 III, 10, | ludzkiego życia i służyć mu. W dzisiejszym kontekście
108 III, 10, | człowiekowi i choć pozornie mu pomagają, w rzeczywistości
109 III, 10, | lub decyzyjne, które każą mu odpowiedzieć przed Bogiem,
110 III, 11, | chwali w niej Boga i dziękuje Mu za dar życia, prosi o światło
111 III, 12, | innego człowieka, pozwala mu wzrastać i czyni mu miejsce
112 III, 12, | pozwala mu wzrastać i czyni mu miejsce w swoim wnętrzu,
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
113 Wprow, 0, | wiedzy, które pozwalają mu lepiej rozumieć samego siebie
114 Wprow, 0, | właściwą drogę, która pozwoli mu ją osiągnąć, znaleźć w niej
115 I, 1, | przeświadczenie, że zostało mu powierzone orędzie, które
116 I, 1, | człowiekowi, objawiając mu samego siebie i swoje życie,
117 I, 1, | które Ojciec powierzył Mu do wykonania (por. J 5,
118 I, 2, | prawdę wszystko, co zostało mu objawione, ponieważ sam
119 I, 2, | samego znaku, jaki został mu ukazany. ~Zostajemy tu niejako
120 I, 2, | dziw!» 16. Pascal wtóruje mu jako filozof: «Jak Chrystus
121 I, 2, | samemu człowiekowi i okazuje mu najwyższe jego powołanie»18,
122 II, 1, | otwiera umysł, pozwalając mu dostrzec w strumieniu wydarzeń
123 II, 1, | sprawach istotnych. Nie pozwala mu to zaprowadzić ładu we własnym
124 II, 1, | jego wiedza i jak daleko mu jeszcze do pełnej prawdy
125 II, 1, | rozum, ponieważ pozwala mu dotrzeć w sposób zgodny
126 II, 2, | się na tajemnicę, ukazaną mu przez Objawienie, stało
127 III, 1, | wykracza poza śmierć; czy wolno mu zachować nadzieję na życie
128 III, 1, | jego poszukiwanie i nadać mu sens: szuka czegoś najgłębszego,
129 III, 1, | ostateczną, która dałaby mu pewność nie podlegającą
130 III, 2, | uznaje raczej, że nie udało mu się dotąd znaleźć właściwego
131 III, 2, | prawdzie, którą ukazuje mu druga osoba. ~Ileż przykładów
132 III, 2, | pewności nikt ani nic nie zdoła mu odebrać. Ani cierpienie,
133 III, 2, | głębszej prawdzie, która może mu ukazać sens życia; poszukiwanie
134 III, 2, | chrześcijańska wychodzi mu naprzeciw i ukazuje konkretną
135 III, 2, | tego poszukiwania. Pomaga mu bowiem przekroczyć stadium
136 IV, 1, | konieczne jest to, co ukazuje mu wiara. ~ ~
137 IV, 3, | dojrzałą wiarą, brakuje mu bodźca, który kazałby skupić
138 V, 2, | samemu człowiekowi i okazuje mu najwyższe jego powołanie»82. ~
139 VI, 1, | a zarazem odpowiadający mu akt wiary, teologia fundamentalna
140 VI, 1, (90)| życia, o cel, jaki pragnie mu nadać i o to, co go czeka
141 VI, 1, | człowiekowi, jako że ukazują mu wartości, dzięki którym
142 VI, 2, | ludzkiego rozumu narzuca mu poważne ograniczenia. Refleksja
143 VI, 2, | problemów, które trudno byłoby mu rozstrzygnąć, gdyby nie
144 VII, 2, | nieskażoną prawdę pragną mu przekazać teksty, niezależnie
145 Zak, 0, | sobie, że «nie wystarczy mu lektura, której nie towarzyszy
146 Zak, 0, | systemy filozoficzne wpoiły mu złudne przekonanie, że jest
Laborem exercens
Rozdzial, Numer
147 II, | sprzymierzeńcem człowieka. Ułatwia mu pracę, usprawnia ją, przyspiesza
148 II, | wypiera” człowieka, odbierając mu wszelkie zadowolenie osobiste
149 II, | osobowego powołania, które jest mu właściwe z racji samegoż
150 III, | kapitału i przeciwstawiona mu jako poniekąd równorzędny
151 IV, | ostatniego od właściwej mu odpowiedzialności, ale tylko
152 IV, | tytułu pracy lub gdy odbiera mu się prawo do wolnego zrzeszania
153 V, | sam zechciał przedstawić mu swoje stwórcze działanie
154 V, | co to za mądrość, która Mu jest dana...? Czy nie jest
Redemptor hominis
Rozdzial, Paragraf
155 II, 2 | samemu człowiekowi i okazuje mu najwyższe jego powołanie”,
156 II, 4 | sensu, jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli nie spotka
157 II, 6 | czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie” (
158 III, 1 | może być obojętny na to, co mu zagraża. Sobór Watykański
159 III, 4 | do człowieka, gdy oddawał mu ziemię, by czynił ją sobie „
160 III, 4 | świecie widzialnym, zadanym mu przez samego Stwórcę, leży
161 III, 4 | zabarwienia ideologicznego, jakie mu się nadaje. Jest rzeczą
162 IV, 1 | który odwiecznie zgotował mu Bóg. Ten „Boży Los” przebija
163 IV, 1 | człowieku, która pozwala mu przekraczać granice doczesności,
164 IV, 1 | skarbu, którego nie wolno mu rozproszyć, który wciąż
165 IV, 1 | Człowieczy „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć” (
166 IV, 4 | kobiety — tak całkowicie Mu oddanych. Oto ideał życia
Redemptoris Mater
Rozdzial, Paragraf, Numer
167 Wprow, 0, | tajemnica Wcielenia pozwalała mu coraz pełniej zgłębiać i
168 I, 2, | również, iż „Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida”
169 I, 2, | upadli na twarz i oddali Mu pokłon”) i po złożeniu przez
170 I, 2, | on wobec ludzi zastępował Mu ojca. Dlatego też Syn Maryi
171 I, 2, | wielki (...) Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida.
172 I, 3, | mesjańską działalność, Maryja Mu w tym nie towarzyszyła.
173 II, 1, | się Kościół mocą obiecanej mu przez Pana łaski Bożej,
174 II, 2, | Wcielenia, a każdy z nich pomaga mu opiewać i wysławiać niezwykłą
175 II, 3, | się Kościół mocą obiecanej mu przez Pana łaski Bożej,
176 III, 1, | człowieczy „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć
177 III, 1, | zjednoczona, gdy już „wszystko Mu jest poddane, póki On sarn
178 III, 2, | uczniowi, a równocześnie daje mu Ją jako Matkę. To macierzyństwo
Redemptoris missio
Rozdzial, Paragraf, Numer
179 Wprow, 0, | służenie człowiekowi, ukazując mu miłość Bożą, która objawiła
180 I, 1, | wyjątkowość Chrystusa nadaje Mu znaczenie absolutne i powszechne,
181 I, 2, | by je przyjął i pozwolił mu w sobie wzrastać, jeśli
182 I, 2, | sumieniu ani nie przeszkadzano mu w działaniu według swego
183 II, 4, | granicami Kościoła, nadaje mu rolę specyficzną i konieczną.
184 II, 5, | przyjmować je, pozwalać mu wzrastać w nas; winniśmy
185 IV, 5, | wolności człowieka, głosząc mu Jezusa Chrystusa Kościół
186 IV, 5, | również prawo do tego, dane mu przez Boga dla urzeczywistnienia
187 VII, 3, | bogatsi członkowie oddają mu wielkodusznie do dyspozycji.
188 VIII, 2, | obecności Chrystusa, który mu towarzyszy w każdej chwili
Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
189 II, | kultury i religii, powierzono mu już w młodym wieku delikatne
190 II, | wielkoduszność, zyskały mu uznanie i zaufanie Papieży,
191 V, | wewnętrzną odnowę danie mu nowego, misjonarskiego impulsu
192 V, | Na przeciwstawianą mu argumentację historyczną
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
193 II, | przekraczanie właściwego mu zakresu kompetencji, a tym
194 III, | podmiotowości, czyli odpowiadającej mu „suwerenności”, w znaczeniu
195 IV, | poddanym woli Boga, który mu zakreśla granice używania
196 IV, | podobnie jak obiecuje mu nieśmiertelność (por. tamże,
197 IV, | władzy panowania, przyznano mu dla jego udoskonalenia (
198 IV, | Dlatego odbierzcie mu ten talent, a dajcie temu,
199 V, | wyzyskania go, „służenia mu” zamiast uciskania go dla
200 V, | życia na rzecz nieznanego mu więźnia w obozie koncentracyjnym
201 VI, | na temat trudności, które mu się przeciwstawiają. W ten
202 VI, | przepowiadania, dającego mu prawdziwą stałość i moc
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
203 Wprow, 0, | jego udziałem, pozwalają mu jeszcze głębiej zrozumieć
204 Wprow, 0, | Chrystusa, który udzieliwszy mu obficie daru świętości,
205 Wprow, 0, | misję w Kościele i polecił mu umacniać braci, ukazał mu
206 Wprow, 0, | mu umacniać braci, ukazał mu zarazem jego ludzką słabość
207 I, 2, | wsparciu, jakiego udziela mu Duch, słabości, niedoskonałości,
208 II, 6, | przeciwnie — przysparza mu chwały i przyczynia się
209 II, 7, | odwzajemnić mi wizytę, jaką mu złożyłem, tak że w grudniu
210 II, 7, | ewangelizacji świata. Zawdzięczają mu wiarę nie tylko wielkie
211 III, 5, | braci, ale zarazem każe mu uznać swoją ludzką słabość
212 III, 5, | do zadań, które zamierza mu powierzyć w swoim Kościele,
213 III, 5, | stwierdzeniem, które dane mu było usłyszeć z ust Chrystusa: „
214 Adh, 0, | niezgodzie, ale raczej każe mu odejść od ołtarza i pojednać
Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
215 Wprow, 1, | samemu człowiekowi i okazuje mu najwyższe jego powołanie”1. ~
216 I, 1, | życie wieczne?» Odpowiedział mu: «Dlaczego Mnie pytasz o
217 I, 1, | siebie samego!» Odrzekł Mu młodzieniec: «Przestrzegałem
218 I, 1, | jeszcze brakuje?» Jezus mu odpowiedział: «Jeśli chcesz
219 I, 1, | człowieka, i stawiającego Mu pytanie moralne. Młodzieniec
220 I, 3, | uznać Pana jako Boga i oddać Mu czci należnej tylko Jemu (
221 I, 4, | młodzieńca ku Bogu, przypomina mu teraz przykazania Dekalogu
222 I, 5, | odczuwa, że nadal czegoś mu brakuje. Właśnie do świadomości
223 I, 7, | jedynie mocą udzielonego mu daru. Pan Jezus, tak jak
224 II, 3, | dlatego z miłości doń dobro to mu nakazuje w przykazaniach. ~
225 II, 4, | człowieka lub narzucanie mu norm przeciwnych jego dobru,
226 II, 4, | Objawienia, które ukazują mu wymogi i wezwania odwiecznej
227 II, 6, | służy człowiekowi i wskazuje mu drogę prawdziwej miłości,
228 II, 7, | wszystkich — służyć Bogu, oddawać Mu należną cześć i prawdziwie
229 II, 7, | sposób natomiast odebrać mu możliwość powstrzymania
230 II, 9, | poznaje jako dobro powierzone mu tu i teraz. Charakter uniwersalny
231 II, 9, | dobru, a zarazem uświadamia mu zło dokonanego przezeń wyboru.
232 II, 10, | chrześcijańskiego sumienia prawd mu obcych, a tylko objawia
233 II, 10, | służyć sumieniu, pomagać mu, aby nie poruszał nim każdy
234 II, 11, | obraża Boga, który nadał mu prawo i tym samym staje
235 II, 13, | powołania, które zostały mu dane przez łaskę: w Jezusie
236 II, 14, | pożytku, ponieważ zabrakło mu prawej woli; dzieje się
237 II, 15, | szacunek człowiekowi i pomaga mu wzrastać w jego godności
238 III, 1, | radykalnego buntu, który każe mu odrzucić Prawdę i Dobro
239 III, 1, | który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć
240 III, 4, | człowiekowi, która pomaga mu wzrastać w wolności i dążyć
241 III, 5, | wykorzystania dostępnych mu środków, do narzucenia własnej
242 III, 5, | prawa bliźniego i oddać mu to, co mu się należy; cnotę
243 III, 5, | bliźniego i oddać mu to, co mu się należy; cnotę solidarności —
244 III, 5, | odniesienia, odbierając mu, w sposób radykalny, zdolność
245 III, 8, | starać się o przekazywanie mu takiego nauczania, które
246 Zak, 1, | Chrystusa, na zawierzeniu Mu, na przyzwoleniu, by Jego
|