Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 Wprow, | definitywnych, bowiem ze swej natury wykracza poza ścisły
2 II, | mu znacznie zrozumienie swej godności jako osoby i zamyka
3 II, | zmuszone do opuszczenia swej ziemi i są przymusowo deportowane.~
4 III, | oraz to, że ludzka praca ze swej natury powinna narody jednoczyć,
5 IV, | ale jako prawo ludzkie ze swej natury jest ograniczone.~
6 IV, | człowiek, korzystając ze swej inteligencji i wolności,
7 IV, | kompetentnych i świadomych swej odpowiedzialności74.~Podejmowane
8 IV, | istnienia dóbr, które ze swej natury nie mogą być zwykłymi
9 IV, | pracować na swoim” 85, używając swej inteligencji i wolności.~
10 V, | właśnie dlatego z samej swej natury podmiotem praw, których
11 VI, | Kościoła jest człowiek w swej konkretnej rzeczywistości
12 VI, | świadectwu działania, niż dzięki swej wewnętrznej spójności i
13 VI, | zagubił i nie zapominał o swej godności i powołaniu.~Ważną
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
14 I, | zagrożony w samym rdzeniu swej egzystencji i ludzkiej godności.
15 I, | zarazem niezrównanego w swej prostocie i głębi języka
16 III, | miłosierdzia, ale którzy ponadto ze swej wielowiekowej historii,
17 V, | wszystkich synów ludzkich, ze swej natury był niewinny i bezwzględnie
18 V, | Kościoła rozbrzmiewają pełnią swej profetycznej treści słowa
19 V, | bezwzględnej wierności Boga dla swej miłości, dla Przymierza,
20 V, | zbawienia wiecznego. Dzięki swej macierzyńskiej miłości opiekuje
21 VII, | z całą wewnętrzną prawdą swej egzystencji szczególnie
22 VII, | przyjmując, świadczy dobro, ze swej strony służy wielkiej sprawie
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
23 1, | kolei wewnętrzny fundament swej kontynuacji wśród następujących
24 1, | słowach Izajasza, u początku swej działalności mesjańskiej.
25 1, | cieśli, przy boku Maryi, swej dziewiczej Matki. W dniu,
26 1, | przynosi go jako dar dla swej własnej Osoby, aby udzielać
27 2, | nawoływał słuchaczy u początku swej mesjańskiej działalności (
28 2, | 1 Tm 1, 17) w nadmiarze swej miłości zwraca się do ludzi
29 2, | więc „wysłuchany dzięki swej uległości; chociaż był Synem,
30 2, | doskonałą ofiarę poprzez akt swej śmierci jako żertwy miłości
31 2, | wypowiada Jezus na początku swej działalności, według Ewangelii
32 2, | grzechu, uniemożliwiając ze swej strony nawrócenie — a więc
33 2, | Kościół nie zaprzestaje swej modlitwy i posługi, ażeby
34 3, | posłuszeństwo wiary. Wiara zaś w swej najgłębszej istocie jest
35 3, | nienaruszonym i niezmienionym w swej absolutnej transcendencji. ~
36 3, | grzech” (Rz 8, 3). U szczytu swej tajemnicy paschalnej, tenże
37 3, | Wielki — jest „prosty w swej istocie, w mocy wieloraki (...),
38 3, | Chrystusa — jak to ukazał w swej nauce, zawsze aktualnej,
39 3, | Święty, daje o sobie znać — w swej najprostszej i najpowszechniejszej
40 Zakon, | w Nim rozpoznaje źródło swej tożsamości, w Nim znajduje
41 Zakon, | utrudzony człowiek w głębi swej ludzkiej istoty; i ten pokój
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
42 Wpr, 1 | objawia On w pełni ogrom swej miłości.~
43 IV, 36 | Komunia niewidzialna, która ze swej natury ciągle wzrasta, zakłada
44 IV, 39 | się w ten sposób – mimo swej trwałej widzialnej “lokalności” –
45 IV, 43 | swoim i łączy je z błaganiem swej odkupieńczej ofiary.~
46 VI, 54 | tajemnicy żywą pamiątkę swej Paschy, aby w ten sposób
47 Zak, 61 | powinna być przeżywana w swej integralności, czy to w
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
48 I, 1, | człowieka — uczynił go obrazem swej własnej wieczności. A śmierć
49 I, 1, | biblijną opowieść, która mimo swej archaiczności i niezwykłej
50 I, 1, | składał również pierwociny ze swej trzody i z ich tłuszczu,
51 I, 1, | Nawet zabójca nie traci swej osobowej godności i Bóg
52 I, 2, | rodziny, która przecież ze swej natury powinna być „sanktuarium
53 I, 2, | podejmują takie decyzje, ze swej natury zbrodnicze. Niemniej
54 I, 5, | które nie poprzestając na swej codziennej służbie życiu,
55 II, 1, | grzechu może być poznana w swej istotnej treści również
56 II, 4, | człowieka — uczynił go obrazem swej własnej wieczności” (Mdr
57 II, 5, | zwracając się do Ojca w swej modlitwie arcykapłańskiej: „
58 II, 6, | mojej duszy. Jak niemowlę u swej matki, jak niemowlę — tak
59 II, 6, | zostaje potwierdzone w całej swej mocy przez Pana Jezusa.
60 II, 10, | przedłuży (...). Po udrękach swej duszy, ujrzy światło” (Iz
61 II, 11, | ziemię. Przeżywa chwile swej największej „niemocy”, a
62 III, 3, | zraniona i zbezczeszczona w swej naturze jako wspólnota miłości
63 III, 3, (60) | 1 4-5). Psalmista, ze swej strony, zwraca się do Pana
64 III, 4, | lub zaniedbanie, które ze swej natury lub w intencji działającego
65 III, 4, | społeczeństwa jako całości84. W swej najgłębszej istocie jest
66 III, 4, | zagładą i ostatecznym końcem swej osoby, i myśl o tym odrzuca.
67 III, 4, | cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam
68 III, 5, | wykonywanie pewnych działań, ze swej natury obojętnych albo wręcz
69 III, 5, | dokonany czyn — już to z samej swej natury, już to ze względu
70 III, 11, | sposób bardziej ludzki. Ze swej strony Kościół winien niestrudzenie
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
71 Wprow, 0, | 5. Kościół ze swej strony wysoko ceni to dążenie
72 I, 1, | objawionej: «Spodobało się Bogu w swej dobroci i mądrości objawić
73 I, 1, | ludzkiemu rozumowi, który ze swej natury zdolny jest dotrzeć
74 I, 1, | 1 Tm 1, 17) w nadmiarze swej miłości zwraca się do ludzi
75 II, 1, | Stwórcy. Jeżeli człowiek mimo swej inteligencji nie potrafi
76 III, 1, | wszelkiego życia. W dalszym ciągu swej mowy stwierdza: «On z jednego [
77 III, 1, | uniwersalnej i absolutnej. Ze swej natury każda prawda, choćby
78 III, 2, | swoich aspektach. Człowiek ze swej natury szuka prawdy. Celem
79 IV, 2, | wskazał kierując się geniuszem swej proroczej intuicji, było
80 IV, 3, | nie stawiają już w centrum swej uwagi osoby ludzkiej i całości
81 V, 1, | w tym, że rozum jest ze swej natury zwrócony ku prawdzie,
82 V, 2, | Encyklice nie straciło nic ze swej aktualności, zarówno z punktu
83 V, 2, | studiów teologicznych. Ze swej strony wielokrotnie podkreślałem
84 VI, 1, | filozofem. Teologia, ze swej strony, rozwija w sposób
85 VI, 1, | przyzwolenie wiary. ~Ze swej strony teologia dogmatyczna
86 VI, 1, | ewangelizacyjna napotkała najpierw na swej drodze filozofię grecką,
87 VI, 2, | autonomii; rozum jednak ze swej strony nie powinien nigdy
88 VII, 1, | filozofii, która dzięki swej rzeczywistej mądrości zdołała
89 Zak, 0, | Ewangelii, nic nie traci ze swej autonomii, gdyż dzięki temu
Laborem exercens
Rozdzial, Numer
90 II, | nie doznawał pomniejszenia swej godności6. Wiadomo przecież,
91 III, | czyniąc z nich warsztat swej pracy. Zawłaszcza przez
92 III, | gdy każdy na podstawie swej pracy będzie mógł uważać
93 V, | osiągał (...). Dzięki (...) swej kompetencji w umiejętnościach
Redemptor hominis
Rozdzial, Paragraf
94 I, 1 | wyraz św. Jan na początku swej Ewangelii: „Słowo stało
95 I, 1 | tylko właściwy, stosowny dla swej odwiecznej Miłości i Miłosierdzia,
96 I, 3 | Ludu Bożego, świadomego swej zbawczej misji. ~Tę to właśnie
97 I, 3 | Paweł VI pierwszym tematem swej podstawowej Encykliki zaczynającej
98 I, 3 | Kościoła — tak jak miłość ze swej strony przyczynia się do
99 I, 4 | ludzka, w różnych zakresach swej wielorako zróżnicowanej
100 I, 4 | bardziej skupionym na swej własnej Tajemnicy — i przez
101 I, 5 | pulsowały pełną świadomością swej tożsamości i zarazem swej
102 I, 5 | swej tożsamości i zarazem swej oryginalności w uniwersalnej
103 I, 5 | Poza tym, świeccy świadomi swej odpowiedzialności za Kościół,
104 II, 1 | stulecia, które wskazał w swej pierwszej Encyklice nieodżałowany
105 II, 1 | kiedy indziej znowu: „Ty ze swej strony utwierdzaj swoich
106 II, 2 | Sobór Watykański II w swej wnikliwej analizie „świata
107 II, 3 | por. 1 Tes 5, 24), wierny swej miłości do człowieka i do
108 II, 5 | pisał Papież Paweł VI w swej pierwszej Encyklice. Świadomość
109 II, 6 | bardziej Kościół w imię swej Bożej misji staje się stróżem
110 III, 1 | poczynając się w łonie swej matki i rodząc się z niej,
111 III, 2 | różnymi potrzebami ciała, swej doczesnej egzystencji, te
112 IV, 1 | zwięźle wypowiedział w Prologu swej Ewangelii św. Jan: Słowo „
113 IV, 2 | stracić z oczu tego znaczenia swej posługi w Kościele, które
114 IV, 2 | To nauczanie, zarówno w swej postaci misjonarskiej, jak
115 IV, 2 | tej pracy znajdują wyraz swej wiary i apostolskiej odpowiedzialności. ~
116 IV, 2 | musi trwać w wierności dla swej własnej istoty, w którą
117 IV, 3 | Eucharystii zostałoby pozbawione swej pełnej skuteczności zbawczej.
118 IV, 3 | sumienia, całym poczuciem swej grzeszności i swego zawierzenia
119 IV, 3 | Tylko w tym duchowym profilu swej żywotności i swej działalności
120 IV, 3 | profilu swej żywotności i swej działalności jest on Kościołem
121 IV, 4 | tylko przez to, że noszą na swej duszy niezniszczalne znamię
122 IV, 4 | dla swego posłannictwa i swej posługi wśród wszystkich
123 IV, 4 | przejęciem, kiedy w całej swej wspólnocie, a równocześnie
124 IV, 5 | rozszerzyć macierzyństwo swej rodzonej Matki — rozszerzyć
125 IV, 5 | ale także jedynym co do swej głębi i co do swego zasięgu
Redemptoris Mater
Rozdzial, Paragraf, Numer
126 Wprow, 0, (2)| że czas niejako dopełnił swej miary; to znaczy okres wyznaczany
127 Wprow, 0, | Konstytucji Lumen gentium, która w swej końcowej treści kreśli jasną
128 Wprow, 0, | prawdziwie przyjmuje w jedności swej osoby naturę ludzką nie
129 Wprow, 0, | który widzi wypełnienie swej zbawczej misji, łącząc w
130 I, 1, | Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu
131 I, 1, | woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas
132 I, 1, | właściwe imię. Nie nazywa swej rozmówczyni imieniem własnym „
133 I, 2, | Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już
134 I, 2, | w duchu miłości do domu swej krewnej. Przy wejściu, w
135 I, 3, | to, co Jezus odpowiedział swej Matce, zdaje się wskazywać
136 II, 2, | umiłowanego ucznia i on ze swej strony przyjmuje Ją za matkę. ~
137 II, 3, | Na współczesnym etapie swej wędrówki Kościół stara się
138 II, 3, | pomimo grzechu człowieka, w swej zbawczej woli obdarowywania,
139 II, 3, | by zrozumieć w pełni sens swej misji” 93. ~
140 III, 1, | na tę wewnętrzną gotowość swej Matki, Jezus Chrystus przygotowywał
141 III, 1, | Czytamy, że Maryja „dzięki swej macierzyńskiej miłości opiekuje
142 III, 2, | sekret godnego przeżywania swej kobiecości i prawdziwego
143 III, 3, | także, aby przygotował ze swej strony drogi na przyszłość
144 Zak, 0, | okupić” ten odwieczny zamysł swej miłości „uczłowieczeniem”
145 Zak, 0, (147)| niewidzialny w nadmiarze swej miłości zwraca się do ludzi
146 Zak, 0, | tysiącleci, podejmuje ze swej strony z całą wspólnotą
Redemptoris missio
Rozdzial, Paragraf, Numer
147 I, 1, | Kościół „jest misyjny ze swej natury”. Nie może on nie
148 I, 4, | pozwala ona, by każdy przy swej dobrowolnej współpracy osiągnął
149 II, 2, | Dobrą Nowinę. Na początku swej posługi obwieszcza On, że
150 II, 3, | prorokiem Królestwa, a po swej męce, zmartwychwstaniu i
151 II, 5, | wstawiennictwo, ponieważ jest ono ze swej natury darem i dziełem Bożym,
152 III, 1, | daje im Ducha. Łukasz ze swej strony łączy ściśle świadectwo,
153 III, 1, | Łukasz tak dobrze ukazuje w swej Ewangelii, mianowicie otwarcia
154 IV, 2, | podstawowego znaczenia i swej wzorczej realizacji. ~Trzeba
155 IV, 3, | odnajdywali głęboki sens swej ważnej pracy na słusznej
156 IV, 4, | winien ich wciągnąć w krąg swej troski apostolskiej. ~Wreszcie
157 IV, 5, | godności nie myśleli bardziej o swej ojczyźnie ziemskiej aniżeli
158 V, 2, | jest wezwany do okazywania swej wiary w środowisku wrogim
159 V, 4, | Kościołem powszechnym i ze swej strony stawał się misyjny.
160 V, 4, | nawróconych, jest misyjny ze swej natury, jest ewangelizowany
161 V, 6, | narody z ich kulturami do swej własnej wspólnoty86; przekazuje
162 V, 6, | odnawiając je od wewnątrz87. Ze swej strony przez inkulturację
163 V, 7, | pełnię swego Objawienia i swej miłości; czyni wszystko,
164 VI, 0, | Kościół jest misyjny ze swej natury, gdyż nakaz Chrystusa
165 VI, 4, | możliwości i gotowość poświęcenia swej działalności krzewieniu
166 VI, 4, | Chrystusowi, czerpiąc ze swej konsekracji siłę i radość
167 VI, 5, | Pius XII, przedstawiając w swej pierwszej Encyklice misyjnej
168 VI, 6, | apostolskiego ducha, są dzięki swej wybitnej pracy szczególny.
169 VII, 0, | wierzący rozszerza granice swej miłości, okazując troskę
170 VII, 4, | odwagą dawali świadectwo swej wierze i zakładali tam pierwsze
171 VII, 6, | zakonników i zakonnic, którzy ze swej strony winni troszczyć się
172 VII, 6, | temu celowi. ~W prowadzeniu swej działalności Dzieła Misyjne
173 VIII, 1 | publicznego życia mistrza, mimo swej miłości ku Niemu i wielkodusznej
174 VIII, 4, | 90. Powołanie misyjne ze swej natury wypływa z powołania
175 VIII, 4, | starszych Kościołów. ~Ze swej strony misjonarze winni
Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
176 VII, | korzeni Europy, które dzięki swej trwałości i żywotności stanowią
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
177 II, | opinii publicznej dzięki swej nowości. Można było dostrzec,
178 II, | powziął decyzję ogłoszenia swej jedynej encykliki społecznej
179 II, | uczynił papież Paweł VI w swej Encyklice. ~Zajęcie tak
180 III, | swoim czasie rozgłos dzięki swej nowości. Kontekst społeczny,
181 III, | dekolonizacji Kościół ze swej strony poczuwał się do obowiązku
182 III, | się przewagi drugiego. ~Ze swej strony stosunki międzynarodowe
183 III, | egoistycznej izolacji, a Wschód ze swej strony wydaje się, dla wątpliwych
184 IV, | Rdz 1, 27), jest więc ze swej natury istotą społeczną. ~
185 IV, | stworzenia i obraz, określony w swej głębokiej rzeczywistości
186 IV, | uczynić człowieka uczestnikiem swej chwały w zmartwychwstałym
187 IV, | duszpasterskiej Gaudium et spes60. Ze swej strony pragnę położyć nacisk
188 IV, | świat zyskał, a na duszy swej szkodę poniósł?” (Mt 16,
189 V, | co posiadają. Słabsi ze swej strony, postępując w tym
190 VI, | takiego, co stwierdził już w swej Encyklice Papież Paweł VI69.
191 VI, | rozwój zostałby pozbawiony swej prawdziwej treści i stałby
192 VII, | ofiarować nas w ponawianiu swej jedynej ofiary, która antycypuje
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
193 I, 2, | 9. Sam Jezus w godzinie swej męki modlił się, „aby wszyscy
194 I, 4, | że depozyt wiary jest ze swej natury przeznaczony dla
195 I, 4, | nas dzieli”. Sobór zaś ze swej strony wzywa: „Niech pamiętają
196 I, 5, | na nowo, dążąc do Źródła swej jedności, którym jest Jezus
197 I, 7, | każdy wyjaśnia głębiej naukę swej Wspólnoty i podaje przejrzyście
198 I, 7, | wreszcie obliczają się ze swej wierności wobec woli Chrystusa
199 II, 5, | Kościoła Chrystusowego ze swej natury przynaglają one do
200 II, 6, | dążenia do jedności.~Sobór ze swej strony spojrzał bezstronnie
201 III, 5, | por. 13, 38). Łukasz ze swej strony, w cytowanych już
Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
202 I, 3, | który pozostaje wierny swej miłości do człowieka i obdarza
203 I, 4, | stworzył człowieka i gdy w swej mądrości i miłości nadał
204 I, 5, | braku odwołuje się Jezus w swej ostatniej odpowiedzi: wyczuwając
205 I, 8, | istnienia Kościoła mocą swej pasterskiej odpowiedzialności
206 I, 8, | Watykański II - „Kościół w swej nauce, w swym życiu i kulcie
207 II, 3, | rozum ludzki korzysta ze swej prawodawczej autonomii na
208 II, 6, | nawet zjawiska moralne, mimo swej odrębności, są często traktowane
209 II, 7, | sprawiedliwie, nie czyni jednak zeń swej nowej siedziby, a jedynie
210 II, 7, | stuleci: wyrażające ją normy w swej istocie pozostają w mocy,
211 II, 10, | przypomina Sobór — nie traci swej godności, ponieważ nawet
212 II, 11, | żadne z tych dóbr, z samej swej natury cząstkowych, nie
213 II, 12, | nie uporządkowanych ze swej natury lub ze względu na
214 II, 13, | przyporządkowane owemu celowi dzięki swej zgodności z autentycznym
215 II, 15, | pozytywnego aktu woli tego, co ze swej istoty narusza ład moralny —
216 II, 15, | nigdy przekształcić czynu ze swej istoty niegodziwego ze względu
217 III, 2, | ponownie odkryli nowość swej wiary oraz jej moc osądzania
218 III, 3, | okolicznościach — akty moralnie złe ze swej istoty; co więcej, ujawnia,
219 III, 4, | które zakazują aktów ze swej istoty złych, jest nierzadko
220 III, 4, | lecz na ukazywaniu, że w swej istocie jest ona promieniowaniem
221 III, 4, | stale potrzebuje człowiek na swej drodze moralnej, często
222 III, 5, | jest odnaleźć przyczyny w swej istocie „kulturowe”, to
223 III, 5, | właśnie dlatego z samej swej natury podmiotem praw, których
224 III, 7, | Kościół, stosując mądre zasady swej pedagogii moralnej, zawsze
225 III, 8, | Tradycję Kościoła. Wiara ze swej natury dąży do zrozumienia,
226 III, 8, | normatywne, które działania ze swej natury są zgodne z wymogami
227 III, 8, | dogmatyczną, mają oni w swej naukowej refleksji podkreślać „
228 Zak, 1, | przed ujawnieniem całej swej zwycięskiej mocy, jeśli
|