Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 Wprow, | świecie dokonać tak wiele dobra i tyle zapalić świateł.
2 II, | posiadają — zawsze w ramach dobra wspólnego — swą własną autonomię.
3 II, | pomiędzy pragnieniem pełni dobra a własną niezdolnością do
4 II, | skłoniła do działania na rzecz dobra bliźnich. Tym niemniej trzeba
5 III, | odpowiedź na pragnienie dobra, prawdy i życia, obecne
6 III, | rzeczywistość. Człowiek dąży do dobra, ale jest również zdolny
7 III, | odważnego działania w służbie dobra. Do tego dzieła przepajania
8 IV, | czynnika wytwarzającego dobra niematerialne i materialne;
9 IV, | wyposażenie w maszyny i dobra służące jako narzędzie,
10 IV, | człowieka i jego prawdziwego dobra. Poprzez decyzje dotyczące
11 IV, | szukanie prawdy, piękna i dobra, oraz wspólnota ludzi dążących
12 IV, | pierwotnie zamierzonego dobra, dla którego została mu
13 IV, | społeczny w dążeniu do prawdy i dobra. Jest on jednak również
14 IV, | się jego logice. Istnieją dobra, których ze względu na ich
15 V, | uznawania obiektywnego kryterium dobra i zła, innego aniżeli wola
16 V, | własnej koncepcji prawdy i dobra. Prawda chrześcijańska do
17 V, | partykularnych w konsekwentny obraz dobra wspólnego, które nie jest
18 V, | innych grup społecznych, dla dobra wspólnego100.~Interweniując
19 V, | solidarności i pracy dla rozwoju dobra wspólnego. Dlatego pierwsza
20 V, | było to z korzyścią dla dobra wspólnego, podobnie niezbędne
21 VI, | transcendentnej misji dla dobra człowieka, chociaż zdaje
22 VI, | chrześcijan rozdawali swe dobra ubogim, dając świadectwo,
23 VI, | sposobność do czynienia dobra dla samego dobra, możliwość
24 VI, | czynienia dobra dla samego dobra, możliwość osiągnięcia bogactwa
25 VI, | z właściwym rozumieniem dobra wspólnego całej rodziny
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
26 II, | Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił
27 IV, | wspólnym przeżyciu tego dobra, jakim jest człowiek, na
28 IV, | w górę, jako wydobywanie dobra spod wszelkich nawarstwień
29 VI, | zatrata poczucia prawdziwego dobra wspólnego i łatwość, z jaką
30 VII, | wśród nich przedmiotowe dobra słuszną miarą, to natomiast
31 VIII, | pragnienie wszelkiego prawdziwego dobra dla każdego z nich i dla
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
32 1, | Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim,~by opatrywać
33 1, | towarzyszą wielorakie dary, dobra zbawienia, szczególnie przeznaczone
34 2, | Rodzaju „drzewo poznania dobra i zła” miało wyrażać i stale
35 2, | owoców z drzewa poznania dobra i zła. Słowa namowy, czyli
36 2, | i złe — nie może: „znać dobra i zła, tak jak Bóg”. W świecie
37 2, | źródło wyzwolenia i pełnię dobra. Potwierdza się to w naszej
38 2, | równocześnie skierowuje do dobra. Dzięki wielości Jego darów,
39 2, | Taka zdolność nakazywania dobra i zakazywania zła, zaszczepiona
40 2, | wszystkim nazywanie po imieniu dobra i zła, jak to czytamy w
41 3, | przez Jego oddziaływanie Dobra Nowina przyobleka się w
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
42 IV, 40 | otrzymuje tajemnicy dla swego dobra, ale dowód przeciw sobie ».85 ~
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
43 Wprow, 0, | odważnie głosić ją jako dobrą nowinę ludziom wszystkich
44 Wprow, 1, | tego swojego podstawowego dobra. Uznanie tego prawa stanowi
45 II, 3, | mogą usłyszeć od Niego dobrą nowinę o tym, że Bóg się
46 II, 4, | takie jak rozum, rozeznanie dobra i zła, wolna wola: „Napełnił
47 II, 5, | w Boskich wymiarach tego dobra. W podobnej perspektywie
48 II, 8, | tajemnicę miłosierdzia dla dobra samych matek, tak że na
49 II, 9, | posłany przez Ojca, aby głosił dobrą nowinę ubogim i opatrywał
50 II, 9, | je porzucić dla wyższego dobra; jak mówi Jezus, „kto chce
51 II, 10, | pełnię, odrywając się od dobra; dobro zaś należy do samej
52 II, 10, | wyłącznie poprzez czynienie dobra. ~Tak więc Prawo jako całość
53 II, 10, | ostatecznie „ewangelią”, dobrą nowiną o Bożym panowaniu
54 II, 11, | nadludzkiego zmagania między siłami dobra i siłami zła, między życiem
55 III, 1, | jako „ewangelia”, czyli dobra i radosna nowina. Także
56 III, 1, | tylko i wyłącznie dla jego dobra, aby strzec jego godności
57 III, 2, | konkretnymi uwarunkowaniami dobra wspólnego i bardziej odpowiadają
58 III, 4, | zawsze może się stać źródłem dobra. Staje się nim, jeśli jest
59 III, 4, | Jego dziełem odkupienia dla dobra Kościoła i ludzkości87.
60 III, 4, | braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest
61 III, 5, | niezbywalnych praw, a także uznanie „dobra wspólnego” za cel i kryterium
62 III, 5, | należy ochrona wspólnego dobra osób poprzez uznanie i obronę
63 III, 5, | nieodwracalnie możliwości realizacji dobra wspólnego. Wynika stąd,
64 III, 5, | polega na dążeniu do prawdy i dobra, zostałaby radykalnie naruszona.
65 III, 6, | można zatem uzasadnić żadną dobrą intencją ani konsekwencją;
66 III, 6, | stopniowo cały horyzont dobra (por. Mt 5, 48). Przykazania,
67 III, 7, | Ojca, aby „ubogim niósł dobrą nowinę” (Łk 4, 18). Otrzymał
68 III, 10, | znaczenie ma Ewangelia życia dla dobra jednostki i społeczeństwa. ~
69 III, 11, | angażowania się na rzecz dobra wspólnego” 121, musi się
70 III, 12, | życiem a wolnością. Są to dobra nierozdzielne: naruszenie
71 III, 13, | przez budowanie wspólnego dobra. Nie można bowiem budować
72 III, 13, | bowiem budować wspólnego dobra, jeśli się nie uznaje i
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
73 Wprow, 0, | jakie winien pełnić dla dobra ludzkości, jedna nakłada
74 Wprow, 0, | poznania Boga, prawdy i dobra; chodzi tu także o pewne
75 I, 1, | dostrzec działanie Boga dla dobra ludzkości. On przemawia
76 II, 2, | którego rosło «drzewo poznania dobra i zła» (por. 2, 17). Znaczenie
77 III, 1, | prawdy odnoszącej się do dobra, które należy spełnić. Podejmując
78 VI, 1, | kontynuatorów i badaczy dla dobra Kościoła i ludzkości. ~ ~
79 VII, 1, | wymóg typowy dla poznania dobra moralnego, którego ostatecznym
80 VII, 2, | autonomicznego określania kryteriów dobra i zła oraz zgodnego z tym
81 VII, 2, | filozoficzną i metafizykę dobra. Opierając się na tej jednolitej
82 Zak, 0, | również filozofia powinna dla dobra i dla postępu ludzkiej myśli
83 Zak, 0, | poznawać obszary prawdy, dobra i piękna, które otwiera
Laborem exercens
Rozdzial, Numer
84 I, | widzieć naprawdę pod kątem dobra człowieka. Jeśli zaś rozwiązanie —
85 II, | pojmuje także jako pomnożenie dobra wspólnego wypracowywanego
86 III, | podporządkowaniu wymogom wspólnego dobra, i zachowałyby formę oraz
87 IV, | poszczególnych ludzi i dla dobra wspólnego każdego ze społeczeństw
88 IV, | używania: są to zarówno dobra natury, jak też dobra będące
89 IV, | zarówno dobra natury, jak też dobra będące owocem produkcji.
90 IV, | niewłaściwe z punktu widzenia dobra społeczeństwa i rodziny,
91 IV, | uprawnień ludzi pracy w ramach dobra wspólnego całego społeczeństwa,
92 IV, | sprzeczne z wymogami wspólnego dobra społeczeństwa, które odpowiada
93 IV, | przyczynić się do pomnożenia dobra wspólnego własnego kraju.
94 V, | zachęca go do zaniedbywania dobra bliźnich, lecz raczej silniej
95 V, | przyczyniać się do tego, aby dobra stworzone doskonalone były
96 V, | przebłysk nowego życia, nowego dobra, jakby zapowiedź nowego
Redemptor hominis
Rozdzial, Paragraf
97 II, 4 | nazywa się Ewangelią, czyli Dobrą Nowiną. Nazywa się też chrześcijaństwem.
98 III, 2 | ujawniającej dążności do prawdy, dobra, piękna, do sprawiedliwości
99 III, 3 | jest sam w sobie światem dobra i zła moralnego, przewaga
100 III, 4 | stopniu nadmiernym gromadzą dobra, których bogactwo staje
101 III, 5 | podstawową zasadą pracy dla dobra człowieka. ~Kościół nie
102 III, 5 | jako podstawowy wyznacznik dobra wspólnego musi stanowić
103 III, 5 | które rzekomo na rzecz dobra wyższego, jakim jest dobro
104 III, 5 | obowiązku działania dla dobra wspólnego, przez to samo
105 IV, 1 | prawdy, nienasycona potrzeba dobra, głód wolności, tęsknota
Redemptoris Mater
Rozdzial, Paragraf, Numer
106 I, 3, | abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom wolność,
107 II, 3, | posłał Mnie Bóg głosić dobrą nowinę ubogim” (por. Łk
108 Zak, 0, | chrześcijańskiego w nieustannej walce dobra ze złem, aby nie „upaść”,
Redemptoris missio
Rozdzial, Paragraf, Numer
109 I, 5, | serca, który jest zawsze „Dobrą Nowiną”. Kościół nie może
110 I, 5, | łaska: ogłosić poganom jako Dobrą Nowinę niezgłębione bogactwo
111 I, 5, | Nowość życia w Nim jest „Dobrą Nowiną” dla człowieka wszech
112 II, 1, | jeszcze: sam Jezus jest „Dobrą Nowiną”, jak stwierdza już
113 II, 1, | 21). Skoro Chrystus jest „Dobrą Nowiną”, zachodzi w Nim
114 II, 1, | Niego orędziem: głosi On „Dobrą Nowinę” nie tylko przez
115 II, 2, | pierwszeństwo, gdy głosił Dobrą Nowinę. Na początku swej
116 II, 2, | posłany, aby ubogim głosić Dobra Nowinę (por. Łk 4, 18).
117 II, 4, | ponieważ są związane z Dobrą Nowiną. Jednakże popieranie
118 III, 0, | Przez Jego oddziaływanie Dobra Nowina przyobleka się w
119 III, 3, | przewodnictwem Piotra ogłasza Dobrą Nowinę. Jest dalej cała
120 V, 2, | wieczne. To właśnie jest ta Dobra Nowina, która przemienia
121 V, 3, | powołanie, ma prawo usłyszeć Dobrą Nowinę Boga, który objawia
122 V, 4, | posiadamy, począwszy od dobra najcenniejszego, jakim jest
123 V, 4, | drogę do wiary”81. Fakt, że Dobra Nowina pojednania jest głoszona
124 V, 7, | którego jest stróżem dla dobra wszystkich. ~Stąd wypływa
125 VI, 2, | charyzmatów dla wspólnego dobra, wzbudza tu, sercach jednostek
126 VII, 3, | Boga — tak życie, jak i dobra materialne — nie jest nasze,
127 VII, 4, | te stanowią niewątpliwie dobrą okazję, by żyć wiarą i dawać
Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
128 III, | światła, do ukazywania im dobra i jednoczesnego udzielania
129 III, | trudnego zadania pomagała im dobra znajomość języka greckiego
130 V, | Całe zresztą dziedzictwo dobra, które każde pokolenie –
131 V, | współdziałaniu wszystkich na rzecz dobra wspólnego. Kościół urzeczywistnia
132 VIII, | słowiańskie światło Ewangelii, Dobrą Nowinę o zbawieniu, i dali
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
133 III, | jednostki, ale także dla dobra wspólnego Doświadczenie
134 III, | wszystkich dla wspólnego dobra ludzkości, szkodzi przede
135 IV, (51) | Wyłączna troska o dobra gospodarcze stają się odtąd
136 IV, | płynące z porządku prawdy i dobra, właściwego istocie ludzkiej. ~
137 V, | prawdziwe poczucie powszechnego dobra wspólnego i potrzeba popierania
138 V, (65) | nie może być sama w sobie dobra lub zła”: AAS 77 (1985),
139 V, | angażowania się na rzecz dobra wspólnego, czyli dobra wszystkich
140 V, | rzecz dobra wspólnego, czyli dobra wszystkich i każdego, wszyscy
141 V, | przeciwną: zaangażowaniem dla dobra bliźniego wraz z gotowością
142 V, | nie tracąc z pola widzenia dobra poszczególnych grup w ramach
143 V, | poszczególnych grup w ramach dobra wspólnego. ~To samo kryterium
144 V, | solidarność opartą o zasadę, że dobra stworzone są przeznaczone
145 V, | także wnoszenie do wspólnego dobra wkładu własnych wartości
146 VI, | chrześcijańskiej nauki społecznej: dobra tego świata zostały pierwotnie
147 VI, | ponoszenia ofiar koniecznych dla dobra światowej wspólnoty. ~
148 VII, | nazaretańskiej, aby „ubogim nieść dobrą nowinę, więźniom głosić
149 VII, | wolność, to znaczy wszystkie dobra natury oraz owoce naszej
150 VII, | stało się wśród nas obecne. ~Dobra tego świata i praca naszych
151 VII, | postępu swoich braci; niech dobra, których hojnie udzielasz
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
152 Wprow, 0, | ponownie wzbudzić w każdym dobrą wolę, właśnie w perspektywie
153 I, 7, | zadaniach, które dla wspólnego dobra stawia przed nimi sumienie
154 II, 4, | radością uznać i ocenić dobra naprawdę chrześcijańskie
155 II, 4, | Watykański II podkreślił, że dobra obecne wśród innych chrześcijan
156 II, 5, | ma charakter bierny. Jako dobra Kościoła Chrystusowego ze
157 III, 4, | przeżywane pewne wspólne dobra chrześcijańskie. Trzeba
158 III, 5, | uczestnikami tego podstawowego dobra. Zgodnie z pięknym określeniem
159 III, 5, | wynikających ze wspólnego dobra Kościoła, gdyby ktoś doznawał
Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
160 Wprow, 1, | bowiem znajduje się w nich z dobra i prawdy, Kościół traktuje
161 I, 1, | odwołuje się ostatecznie do Dobra absolutnego, które nas pociąga
162 I, 2, | uchylić: ono bowiem dotyczy dobra moralnego, które należy
163 I, 3, | zwrócić się ku Bogu - pełni dobra. Jezus ukazuje, że pytanie
164 I, 3, | uznania Boga - jedynego dobra, pełni życia, ostatecznego
165 I, 4, | młodemu rozmówcy, jest ochrona dobra osoby, obrazu Bożego, poprzez
166 I, 5, | i drugie odwołują się do dobra, do życia wiecznego. Kazanie
167 II, 1, | dotyczy „moralności”, czyli dobra i zła ludzkich czynów oraz
168 II, 2, | autonomicznego określania kryteriów dobra i zła oraz zgodnego z tym
169 II, 2, | może zwracać się do dobra tylko w sposób wolny” 56.
170 II, 3 | Z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść” (
171 II, 3, | upodobania; ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść,
172 II, 3, | przed „drzewem poznania dobra i zła”, została bowiem powołana,
173 II, 3, | moralnych dotyczących tzw. „dobra człowieka”, które jakoby
174 II, 4, | ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść,
175 II, 4, | jedzenia z drzewa poznania dobra i zła”, Bóg stwierdza, że
176 II, 5, | zło dzięki temu rozeznaniu dobra i zła, którego sam dokonuje
177 II, 6, | tych skłonności są jedynie dobra „fizyczne”, zwane przez
178 II, 6, | wartość moralną mają określone dobra, ku którym osoba odczuwa
179 II, 6, | dopiero przez odniesienie do dobra osoby, którą zawsze należy
180 II, 7, | powszechności prawdziwego dobra. Podporządkowując się wspólnemu
181 II, 7, | 52. Jest rzeczą słuszną i dobrą — zawsze i dla wszystkich —
182 II, 7, | wokół tego samego wspólnego dobra wszystkich ludzi żyjących
183 II, 7, | donioślejsze od obowiązku czynienia dobra, na który wskazują przykazania
184 II, 8, | do miłowania i czynienia dobra, a unikania zła, rozbrzmiewa
185 II, 9, | pierwotne rozumienie istoty dobra i zła, będące odblaskiem
186 II, 9, | powszechne normy dotyczące dobra moralnego, to sumienie jest
187 II, 9, | wezwaniem do czynienia dobra w konkretnej sytuacji. Sumienie
188 II, 9, | odniesieniu do najwyższego dobra, które pociąga człowieka,
189 II, 10 | Poszukiwanie prawdy i dobra ~
190 II, 10, | o poszukiwanie prawdy i dobra, a sumienie z nawyku do
191 II, 10, | o poszukiwanie prawdy i dobra, a sumienie z nawyku do
192 II, 10, | nawrócone ku Bogu i ku miłości dobra jest źródłem prawdziwych
193 II, 11, | transcendentalnej), ale dobra konkretne (zwane także „
194 II, 11, | moralności: na porządek dobra i zła, zależny od woli,
195 II, 11, | stanowisko wobec różnych postaci dobra i zła, oznaczonych przez
196 II, 13, | dobrowolne dążenie do tego dobra, poznanego przez rozum —
197 II, 13, | że intencja podmiotu jest dobra122. Działanie jest moralnie
198 II, 13, | miarę „maksymalizowania” dobra, a „minimalizowania” zła. ~
199 II, 13, | natomiast, porównując wartości i dobra osiągnięte, koncentruje
200 II, 13, | jednej strony wartości czy dobra wchodzące w skład ludzkiego
201 II, 13, | przez to samo moralnie „dobra” lub „zła”. W ten sposób
202 II, 13, | gdy bezpośrednio narusza dobra uważane za przedmoralne,
203 II, 14, | większe możliwości zaistnienia dobra, to jednak należy podkreślić,
204 II, 14, | określonego czynu, czyli do dobra, które spełnił i zła, którego
205 II, 14, | rozumu, sprawia, że wola jest dobra, doskonali nas moralnie
206 II, 14, | przypadku, chociaż intencja jest dobra, brakuje prawości woli.
207 II, 14, | dla którego nie wystarcza dobra intencja, ale musi za nią
208 II, 14, | przez to, że uwzględnia dobra, które są dla niej istotne
209 II, 14, | ale uznaje, że dążenie do dobra jest prawdziwe tylko pod
210 II, 15, | dla osiągnięcia większego dobra, to jednak nigdy nie wolno,
211 II, 15, | czyny są wewnętrznie złe, dobra intencja lub szczególne
212 II, 15, | 82. Intencja zresztą jest dobra, gdy ma na celu prawdziwe
213 III, 1, | niegodziwie niszczy się dobra niezbędne dla ludzkiego
214 III, 1, | człowieka do prawdziwego Dobra, a bardziej jeszcze — poprzez
215 III, 1, | nader często wybiera raczej dobra skończone, ograniczone i
216 III, 3, | świadectwo prawdzie dotyczącej dobra oraz świadectwo Bogu Izraela;
217 III, 3, | absolutnemu charakterowi dobra moralnego, chrześcijanie
218 III, 4, | umiłowanie jej prawdziwego dobra, jej autentycznej wolności.
219 III, 4, | nie zgadza się nazywać dobra złem, a zła dobrem” 151,
220 III, 6, | Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię
221 III, 6, | ani zafałszowania miary dobra i zła w celu dostosowania
222 III, 8, | moralnego, dążyli do prawdziwego dobra i z ufnością szukali pomocy
223 Zak, 1, | cud doskonałego spełnienia dobra. Ta odnowa, dająca człowiekowi
224 Zak, 1, | człowiek nie zagubił drogi dobra,~nie utracił świadomości
|