1-500 | 501-1000 | 1001-1500 | 1501-2000 | 2001-2500 | 2501-3000 | 3001-3500 | 3501-3851
(...) Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
3501 I, 4, | i osobowym, które wzywa do naśladowania Go, daje poprzez
3502 I, 5, | konsekwentnie i z poświęceniem dążył do osiągnięcia ideału doskonałości,
3503 I, 5, | czegoś mu brakuje. Właśnie do świadomości tego braku odwołuje
3504 I, 5, | jedne i drugie odwołują się do dobra, do życia wiecznego.
3505 I, 5, | drugie odwołują się do dobra, do życia wiecznego. Kazanie
3506 I, 5, | dlatego stanowią zaproszenie do naśladowania Go i do komunii
3507 I, 5, | zaproszenie do naśladowania Go i do komunii życia z Nim26. ~
3508 I, 5, | wzrostu człowieka powołanego do doskonałości: młodzieniec,
3509 I, 5, | dojrzałości w darze z siebie, do której powołana jest ludzka
3510 I, 5, | przeciwnie - wzajemnie się do siebie odwołują. Uczeń Chrystusa
3511 I, 5, | powołanie jest powołaniem do wolności. „Wy zatem, bracia,
3512 I, 5, | bracia, powołani zostaliście do wolności” (Ga 5, 13), woła
3513 I, 5, | tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału, wręcz
3514 I, 5, | by nie ograniczać się do wypełniania minimum wymaganego
3515 I, 5, | synami w Synu”. ~To powołanie do doskonałej miłości nie jest
3516 I, 5, | zaproszenie Jezusa skierowane do bogatego młodzieńca, służą
3517 I, 5, | która spontanicznie dąży do doskonałości, a której miarą
3518 I, 6, | Duch Święty doprowadzi ich do całej prawdy (por. J 16,
3519 I, 6, | skierowana jest przede wszystkim do tych, którym powierza On
3520 I, 6, | prowadził go przez pustynię do Ziemi Obiecanej (por. Wj
3521 I, 6, | radykalnego: przylgnięcie do osoby samego Jezusa, uczestnictwo
3522 I, 6, | jest Tym, który prowadzi do Ojca, tak że zobaczyć Jego,
3523 I, 6, | objawieniem Jego miłości do Ojca i do ludzi. Jezus żąda,
3524 I, 6, | objawieniem Jego miłości do Ojca i do ludzi. Jezus żąda, by tę
3525 I, 6, | jako o świadectwie miłości „do końca” (J 13, 1): „Nikt
3526 I, 6, | Tego, który umiłował „do końca”. Jezus żąda tego
3527 I, 6, | Jezusa znaczy upodobnić się do Niego, który stał się sługą
3528 I, 6, | który stał się sługą aż do ofiarowania siebie na krzyżu (
3529 I, 6, | czemu uczeń upodabnia się do swego Pana i przyjmuje Jego
3530 I, 6, | upodabnia człowieka wierzącego do Chrystusa w paschalnej tajemnicy
3531 I, 6, | dzięki - woła św. Augustyn do ochrzczonych - staliśmy
3532 I, 6, | przejawem upodobnienia się do Chrystusa, źródłem „życia
3533 I, 7, | przelękli się wezwania Jezusa do naśladowania Go, bowiem
3534 I, 7, | żony; odwołuje się przy tym do „początku” - zasady bardziej
3535 I, 7, | miarodajnej niż Prawo Mojżeszowe: do pierwszego zamysłu Boga
3536 I, 7, | Mt 19, 8). Odwołanie się do „początku” wprowadza w zakłopotanie
3537 I, 7, | nawiązując bezpośrednio do charyzmatu bezżenności „
3538 I, 7, | Chrystusa. Staje się zdolny do takiej miłości jedynie mocą
3539 I, 7, | bezsilność i wyzbyć się pretensji do samowystarczalności, a tym
3540 I, 7, | także Ewangelia, usposabiają do przyjęcia tej łaski lub
3541 I, 7, | nie ogranicza się bowiem do określenia tego, co należy
3542 I, 8 | przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,
3543 I, 8, | Bożych przykazań, wzywa do pójścia za sobą i udziela
3544 I, 8, | przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,
3545 I, 8, | postępowaniem doprowadzali do podziałów38. ~
3546 I, 8, | moralnych również w odniesieniu do porządku społecznego oraz
3547 I, 8, | Tradycji Kościoła, poczuwa się do szczególnego obowiązku,
3548 I, 8, | człowiekowi w jego dążeniu do prawdy i wolności. ~
3549 II, 1, | słowach Jezusa skierowanych do bogatego młodzieńca: Pismo
3550 II, 1, | rozwój doktryny analogiczny do tego, jaki dokonuje się
3551 II, 1, | Świętego, który prowadzi go do całej prawdy (por. J 16,
3552 II, 1, | wezwanie Soboru, skierowane do wszystkich wiernych, ale
3553 II, 1, | ale w szczególny sposób do teologów: „Niech więc wierni
3554 II, 1, | prawdami wiary, podanymi do wierzenia i stosowania w
3555 II, 1, | wysiłki i zachęcają teologów do dalszej pracy, ożywianej
3556 II, 1, | 30. Kierując tę Encyklikę do Was, Współbracia w Biskupstwie,
3557 II, 1, | jak niegdyś, tak i teraz do głębi poruszają ludzkie
3558 II, 1, (50) | Dekl. o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich
3559 II, 2, | choć na różne sposoby — do zasadniczej kwestii: do
3560 II, 2, | do zasadniczej kwestii: do kwestii wolności człowieka. ~
3561 II, 2, (52) | humanae, 1, z nawiązaniem do: JAN XXIII, Enc. Pacem in
3562 II, 2, (52) | 279; tamże, 165, oraz do: Plus XII, Orędzie radiowe (
3563 II, 2, | obowiązku” 53. Zwłaszcza prawo do wolności religijnej oraz
3564 II, 2, (54) | 295-300; Przemówienie do uczestników V Międzynarodowego
3565 II, 2, | nurtach myśli współczesnej do tego stopnia podkreśla się
3566 II, 2, | co jest dobre, a co złe. Do tezy o obowiązku kierowania
3567 II, 2, | samym sobą”, co doprowadziło do skrajnie subiektywistycznej
3568 II, 2, | sposób doprowadził także do zmiany koncepcji sumienia:
3569 II, 2, | prawdy innych. Posunięty do skrajnych konsekwencji,
3570 II, 2, | indywidualizm prowadzi do zaprzeczenia samej idei
3571 II, 2, | dochodzi się, jeśli nie zawsze do negacji istnienia uniwersalnych
3572 II, 2, | wartości, to przynajmniej do relatywistycznej koncepcji
3573 II, 2, | Człowiek (…) może zwracać się do dobra tylko w sposób wolny” 56.
3574 II, 2, | Wypowiedź Soboru skierowana do ludzi współczesnych, którzy „
3575 II, 2, | trzymając, dobrowolnie dochodził do pełnej i błogosławionej
3576 II, 2, | Jeśli istnieje prawo do poszukiwania prawdy na własnej
3577 II, 2, | bardziej podstawowy w stosunku do niego jest ciążący na każdym
3578 II, 3, | o dobru i złu nie należy do człowieka, ale wyłącznie
3579 II, 3, | człowieka, ale wyłącznie do Boga. Człowiek oczywiście
3580 II, 3, | wolnością a prawem. Należą do nich doktryny, które przyznają
3581 II, 3, | pierwszeństwem przed prawdą do tego stopnia, że sama prawda
3582 II, 3, | zatem rościłaby sobie prawo do takiej autonomii moralnej,
3583 II, 3, | jednak została pobudzona do głębokiego przemyślenia
3584 II, 3, | samemu sobie, ku innym i do świata rzeczy. ~Trzeba przyznać,
3585 II, 3, | należących zresztą w dużej mierze do najlepszej tradycji myśli
3586 II, 3, | moralnych, które należą do dziedziny naturalnego prawa
3587 II, 3, | także tych, które należą do porządku naturalnego62,
3588 II, 3, | porządku naturalnego62, doszło do powstania teorii całkowitej
3589 II, 3, | kierunki myślowe doprowadziły do negacji prawdy — zawartej
3590 II, 3, | i odnosić się wyłącznie do świata, a porządkiem zbawienia,
3591 II, 3, | bliźniego. W konsekwencji doszli do stwierdzenia, że Boże Objawienie
3592 II, 3, | obiektywne”, tzn. dostosowane do określonej sytuacji historycznej.
3593 II, 3, | koncepcja autonomii prowadzi też do odrzucenia szczególnej kompetencji
3594 II, 3, | Magisterium w odniesieniu do norm moralnych dotyczących
3595 II, 4, | trzymając, dobrowolnie dochodził do pełnej błogosławionej doskonałości” 64.
3596 II, 4, | uczestnictwa w Bożym panowaniu, do którego został powołany
3597 II, 4, | stworzeniami, przez podobieństwo do Władcy wszechświata została
3598 II, 4, | zobowiązuje jego wolność do posłuszeństwa wobec Stwórcy: „
3599 II, 4, | ludzka społeczność mają prawo do słusznej autonomii, której
3600 II, 4, | i dobrowolnie dochodził do doskonałości. Dochodzić —
3601 II, 4, | umacnia w sobie podobieństwo do Boga. ~Sobór przestrzega
3602 II, 4, | używać bez odnoszenia ich do Boga” 67. Koncepcja ta jest
3603 II, 4, | gdy zostaje odniesiona do człowieka, nabierając ostatecznie
3604 II, 4, | ta autonomia prowadziła do negacji uczestnictwa rozumu
3605 II, 4, (72) | Por. Przemówienie do grupy Biskupów ze Stanów
3606 II, 5, | niewoli namiętności, dąży do swego celu drogą wolnego
3607 II, 5, | dobro od zła — co należy do dziedziny prawa naturalnego —
3608 II, 5, | nim nie przez odniesienie do natury istot nierozumnych,
3609 II, 5, | to prawo ogłasza, należy do ludzkiej natury77. ~
3610 II, 5, | prawdę” 78. ~Sobór odsyła do klasycznej nauki o odwiecznym
3611 II, 5, | sposób Bóg powołuje człowieka do uczestnictwa w swojej opatrzności,
3612 II, 5, | naturalne: „W porównaniu do innych stworzeń — pisze
3613 II, 5, | czemu ma naturalną skłonność do słusznego działania i celu;
3614 II, 5, | naturalnego, włączając ją do swego nauczania moralnego.
3615 II, 5, | czynić, ale również nakłania do słusznego działania. (…)
3616 II, 5, | rozróżnienia odnoszą się zawsze do prawa, którego twórcą jest
3617 II, 6, | nacisk na jego odniesienie do prawa naturalnego, a zwłaszcza
3618 II, 6, | naturalnego, a zwłaszcza do natury. W rzeczywistości
3619 II, 6, | współczesną: upodobanie do obserwacji empirycznej,
3620 II, 6, | liberalizmu doprowadziły do przeciwstawienia sobie tych
3621 II, 6, | można je było sprowadzać do zbioru danych statystycznie
3622 II, 6, | statystycznie sprawdzalnych, czy do zachowań dostępnych obserwacji
3623 II, 6, | świadomi potrzeby wychowania do wartości, nie przestają
3624 II, 6, | Prowadzi to ostatecznie do definiowania wolności przez
3625 II, 6, | wolności przez nią samą i do uznania jej za instancję
3626 II, 6, | poszanowanie dla jego prawa do wolnego decydowania o sobie
3627 II, 6, | się za absolutną, prowadzi do traktowania ciała człowieka
3628 II, 6, | być sprowadzana jedynie do samoprojektującej się wolności,
3629 II, 6, | brak tego szacunku prowadzi do relatywizmu i do samowoli. ~
3630 II, 6, | prowadzi do relatywizmu i do samowoli. ~
3631 II, 6, (88) | pewne czyny odnoszące się do ciała zostają napiętnowane
3632 II, 6, | naturalnego: odnosi się ono do pierwotnej natury właściwej
3633 II, 6, | natury właściwej człowiekowi, do „natury osoby ludzkiej” 89,
3634 II, 6, | niezbędne, by mogła dążyć do swego celu. „Naturalne prawo
3635 II, 6, | jest powołany przez Stwórcę do kierowania i regulowania
3636 II, 6, | działaniem, a w szczególności do używania i dysponowania
3637 II, 6, | jedynie naturalna skłonność do zachowania własnego życia
3638 II, 6, | dopiero przez odniesienie do dobra osoby, którą zawsze
3639 II, 6, | jedynie przez odniesienie do tego, czym jest ludzka osoba
3640 II, 6, | tyle, o ile odnoszą się do ludzkiej osoby i do jej
3641 II, 6, | się do ludzkiej osoby i do jej prawdziwego urzeczywistnienia,
3642 II, 7, | przenosi się nieskażone do serca człowieka postępującego
3643 II, 7, | epokach historycznych. Dążąc do doskonałości we właściwym
3644 II, 7, | rozumu i zostają zastosowane do konkretnych czynów poprzez
3645 II, 7, | działającej, z jej powołaniem do życia z Bogiem i do komunii
3646 II, 7, | powołaniem do życia z Bogiem i do komunii z bliźnim. Nikogo
3647 II, 7, | bezwzględnie obowiązują wszystkich do nieobrażania w drugim człowieku,
3648 II, 7, | człowiekowi w doprowadzeniu do końca określonych dobrych
3649 II, 7, | kultury, skłania niektórych do kwestionowania niezmienności
3650 II, 7, | fakt, że Jezus odwołuje się do „początku”, i to właśnie
3651 II, 7, | konstytutywne i jej dynamikę miłości do Boga i bliźniego98~. ~Oczywiście,
3652 II, 7, (100) | Kościoła przebiega podobnie do rozwoju doktryny wiary:
3653 II, 7, (100) | kan. 4: DS, 3024. Także do nauczania moralnego odnoszą
3654 II, 8, | zawsze tam, gdzie potrzeba, do miłowania i czynienia dobra,
3655 II, 8, | kultem wolność, prowadzą do „kreatywnej” interpretacji
3656 II, 8, | zakresie przeszłości, jedynie do stosowania ogólnych norm
3657 II, 8, | skłania człowieka nie tyle do skrupulatnego przestrzegania
3658 II, 8, | uniwersalnych norm, ile do twórczego i odpowiedzialnego
3659 II, 8, | sumienia w jego relacji do wolności człowieka i prawa
3660 II, 9, | Ten sam fragment Listu do Rzymian, który pozwolił
3661 II, 9, | przenikają wnętrze człowieka aż do tajników jego duszy, przywołując
3662 II, 9, | go fortiter et suaviter do posłuszeństwa: „Sumienie
3663 II, 9, | w której Bóg przemawia do człowieka” 104. ~
3664 II, 9, | Paweł nie ogranicza się do stwierdzenia, że sumienie
3665 II, 9, | rozumu praktycznego należy do prawa naturalnego, stanowiąc
3666 II, 9, | jest zastosowaniem prawa do konkretnego przypadku, dzięki
3667 II, 9, | wewnętrzną regułą, wezwaniem do czynienia dobra w konkretnej
3668 II, 9, | zastosowania prawa obiektywnego do konkretnego przypadku” 105. ~
3669 II, 9, | praktycznego rozumu w odniesieniu do najwyższego dobra, które
3670 II, 9, | osąd sumienia, co prowadzi do przyjęcia odpowiedzialności
3671 II, 9, | obiektywnej prawdy, prowadzące do rzekomej autonomii jego
3672 II, 10, | dobra, a sumienie z nawyku do grzechu powoli ulega niemal
3673 II, 10, | napomnieniem Paweł pobudza nas do czujności i przestrzega,
3674 II, 10, | przypadku sumienia prawego mamy do czynienia z przyjętą przez
3675 II, 10, | rozumowi człowieka jako droga do jego celu, ani też twierdzić,
3676 II, 10, | nieporządkiem w stosunku do prawdy o dobru. Co więcej,
3677 II, 10, | rozpoznane nie przyczynia się do wzrostu moralnego osoby,
3678 II, 10, | my nie chcieliśmy dotrzeć do światła (por. J 9, 39-41). ~
3679 II, 10, | dobra, a sumienie z nawyku do grzechu powoli ulega niemal
3680 II, 10, | znajdujemy także wezwanie do formacji sumienia, tak by
3681 II, 10, | wymagania prawdy, zbliża się do światła” (J 3, 21). ~W kształtowaniu
3682 II, 10, | Magisterium nie wprowadza do chrześcijańskiego sumienia
3683 II, 10, | mogło pewną drogą dojść do prawdy i w niej trwać. ~
3684 II, 11 | tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału” (Ga 5,
3685 II, 11, | humanistycznych i teologicznych do podjęcia bardziej wnikliwej
3686 II, 11, | Dobro absolutne (w stosunku do którego miałaby zajmować
3687 II, 11, | części autorów prowadzi do całkowitego rozdziału tych
3688 II, 11, | samemu sobie, ku innym i do świata rzeczy, określają
3689 II, 11, | moralnego i skłania wolność do przyjęcia radykalnych zobowiązań
3690 II, 11, | fundamentalne wezwanie Jezusa do „pójścia” za Nim, czego
3691 II, 11, | są Jego słowa skierowane do młodzieńca: „Jeśli chcesz
3692 II, 11, | bracia, powołani zostaliście do wolności” (Ga 5, 13). Ale
3693 II, 11, | tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału” (Ga 5,
3694 II, 11, | Apostoł Paweł wzywa nas do czujności: wolności zawsze
3695 II, 11, | pomocą łaski Bożej dążyć do swego celu, idąc za Bożym
3696 II, 11, | możliwości — która byłaby do przyjęcia z moralnego punktu
3697 II, 11, | niewierności, która prowadzi aż do utraty wiary, ale także
3698 II, 12, | skłoniły niektórych teologów do poddania głębokiej rewizji
3699 II, 12, | powszednie. Podkreślają oni, że do sprzeciwu wobec prawa Bożego,
3700 II, 12, | z Bogiem i nawrócić się do Niego przez szczerą pokutę.
3701 II, 12, | szczerą pokutę. Prowadzi to do wniosku, że mierząc ciężkość
3702 II, 12, | sprowadzania grzechu śmiertelnego do aktu «opcji fundamentalnej» —
3703 II, 12, | odrzucenie miłości. „Mamy bowiem do czynienia z grzechem śmiertelnym
3704 II, 12, | odrzucenie miłości Boga do ludzkości i całego stworzenia:
3705 II, 12, | psychologii nie można przejść do budowania kategorii teologicznej,
3706 II, 12, | miłości, gdyż woli zwrócić się do siebie samego, do jakiejś
3707 II, 12, | zwrócić się do siebie samego, do jakiejś rzeczywistości stworzonej
3708 II, 12, | stworzonej i skończonej, do czegoś przeciwnego woli
3709 II, 13, | się jako człowiek powołany do tego, żeby z własnej woli
3710 II, 13, | dochodził w sposób wolny i pełny do błogosławionej doskonałości119. ~
3711 II, 13, | zły120. Nie tylko prowadzą do zmiany stanu rzeczy zewnętrznych
3712 II, 13, | przechodzą wciąż z jednego stanu do innego, poddane nieustannej
3713 II, 13, | każdej istocie zmierzać do jej celu. To odwieczne prawo
3714 II, 13, | wiecznej szczęśliwości i drogę do niej: „jeśli chcesz osiągnąć
3715 II, 13, | Odpowiedź Jezusa i odwołanie się do przykazań oznacza też, że
3716 II, 13, | przykazań oznacza też, że drogą do celu jest przestrzeganie
3717 II, 13, | dobrem może być drogą wiodącą do życia. ~Racjonalne skierowanie
3718 II, 13, | oraz dobrowolne dążenie do tego dobra, poznanego przez
3719 II, 13, | podstawie, że prowadzi ono do osiągnięcia takiego czy
3720 II, 13, | podobieństwo lub niepodobieństwo do obrazu Syna — pierworodnego
3721 II, 13, (123) | dojścia w sposób Bogu wiadomy do uczestnictwa w tej paschalnej
3722 II, 13, | ludzkich czynów z celami, do których zmierza działający
3723 II, 13, | czynów bez odwoływania się do prawdziwego ostatecznego
3724 II, 13, | autonomiczną”, prowadzą nieraz do fałszywych rozwiązań, wynikających
3725 II, 13, | za realizację wartości, do których zmierza, ale byłby
3726 II, 13, | czynu należałyby mianowicie do porządku moralnego (a to
3727 II, 13, | względu na swe odniesienie do wartości ściśle moralnych,
3728 II, 13, | drugiej zaś strony należałyby do porządku przedmoralnego,
3729 II, 13, | ze względu na odniesienie do korzyści i szkód, jakich
3730 II, 13, | intencja podmiotu odnosząca się do dóbr moralnych, o jego „
3731 II, 13, | działanie, odnosiłaby się do wartości moralnej, uznanej
3732 II, 13, | odnosiłaby się wyłącznie do porządku przedmoralnego.
3733 II, 14, | Teorie te mogą trafiać do przekonania dzięki swemu
3734 II, 14, | myślenia, który słusznie dąży do uporządkowania różnych form
3735 II, 14, | decyzji, które prowadzą do czynów sprzecznych z przykazaniami
3736 II, 14, | wielkie znaczenie zarówno do intencji — czego stanowczo
3737 II, 14, | drobiazgowe przepisy odnośnie do pewnych uczynków zewnętrznych,
3738 II, 14, | 20-21; Mt 15, 19) — jak i do następstw określonego czynu,
3739 II, 14, | określonego czynu, czyli do dobra, które spełnił i zła,
3740 II, 14, | Przewidywalne konsekwencje należą do tych okoliczności czynu,
3741 II, 14, | dowodzi także wnikliwa i do dziś aktualna analiza św.
3742 II, 14, | nas moralnie i uzdalnia do rozpoznania naszego ostatecznego
3743 II, 14, | wydarzenia należącego wyłącznie do porządku fizycznego i godnego
3744 II, 14, | błędem, ponieważ prowadzi do nieporządku woli, to znaczy
3745 II, 14, | nieporządku woli, to znaczy do zła moralnego” 127. „Zdarza
3746 II, 14, | ale uznaje, że dążenie do dobra jest prawdziwe tylko
3747 II, 15, (131) | PAWEŁ VI, Przemówienie do członków Zgromadzenia Najświętszego
3748 II, 15, (131) | dostrzega, że prowadziłoby to do godnego ubolewania relatywizmu
3749 II, 15, | i same w sobie niezdatne do tego, by je przyporządkować
3750 II, 15, | dobre czyny, swoje powołanie do wolności w posłuszeństwie
3751 III, 1, | Podstawowym zagadnieniem, do którego wspomniane wyżej
3752 III, 1, | grunt teologii prowadzi do braku ufności w mądrość
3753 III, 1, (136) | Przemówienie do uczestników Międzynarodowego
3754 III, 1, | decyzje, kierowało się prawdą, do czego wzywa apostoł Paweł: „
3755 III, 1, | czy pasterskie wezwania do czujności, ile nieustanne
3756 III, 1, | powołuje swoich uczniów do udziału w tej samej wolności. ~
3757 III, 1, | Stwórca wzywa człowieka do prawdziwego Dobra, a bardziej
3758 III, 1, | poprzez objawienie Chrystusa — do nawiązania przyjaźni z Nim,
3759 III, 1, | nawiązania przyjaźni z Nim, do udziału w życiu samego Boga.
3760 III, 1, | jest tajemnicza skłonność do sprzeniewierzania się owemu
3761 III, 1, | chrześcijanin jest powołany do udziału w munus regale Chrystusa
3762 III, 2, | J 14, 6). Prowadzi ona do aktu zaufania i zawierzenia
3763 III, 2, | doprowadzić wierzącego aż do najwyższego świadectwa męczeństwa.
3764 III, 2, | krzyżu, św. Paweł pisze do chrześcijan w Efezie: „Bądźcie
3765 III, 3, | negatywnych odnoszących się do określonych sposobów postępowania
3766 III, 3, | świętego prawa Bożego, aż do dobrowolnego przyjęcia śmierci.
3767 III, 3, | nie tylko wiary i zaufania do Boga, ale także posłuszeństwa
3768 III, 3, | wyznać swoją wiarę i miłość do Mistrza i aby się Go nie
3769 III, 3, | bronili prawdę moralną aż do męczeństwa, albo woleli
3770 III, 3, | śmiertelny. Wyniósł ich do chwały ołtarzy, to znaczy
3771 III, 3, | Antiocheński w słowach skierowanych do chrześcijan Rzymu, gdzie
3772 III, 3, | porywającemu przykładowi ich życia, do głębi przemienionego blaskiem
3773 III, 3, | świadectwem o prawdzie moralnej, do którego stosunkowo nieliczni
3774 III, 3, | wypraszanej na modlitwie, do heroicznego nieraz zaangażowania,
3775 III, 4, | współczucie muszą oznaczać miłość do osoby, umiłowanie jej prawdziwego
3776 III, 4, | wzrastać w wolności i dążyć do szczęścia150. ~Jednocześnie
3777 III, 4, | godności człowieka, jest drogą do wolności i warunkiem samego
3778 III, 4, | podstawę określonych wymogów, do których muszą się dostosować
3779 III, 4, | ani poszczególnych osób do łamania fundamentalnych
3780 III, 5, | siła władzy i każdy dąży do maksymalnego wykorzystania
3781 III, 5, | wykorzystania dostępnych mu środków, do narzucenia własnej korzyści
3782 III, 5, | Kościoła, która „należy (...) do dziedziny (...) teologii,
3783 III, 5, | ale także w odniesieniu do określonych sposobów postępowania
3784 III, 5, | ograniczać przywiązanie do dóbr tego świata; cnotę
3785 III, 5, | prywatnych celów dóbr należących do społeczeństwa lub przedsiębiorstwa,
3786 III, 5, | czy totalitarną — prowadzą do zniewolenia istot ludzkich,
3787 III, 5, | zniewolenia istot ludzkich, do przesłonięcia ich osobowej
3788 III, 5, | przesłonięcia ich osobowej godności, do kupowania ich, sprzedawania
3789 III, 5, | Sprowadzanie człowieka przemocą do roli przedmiotu użytkowego
3790 III, 5, | 101. W odniesieniu do dziedziny polityki należy
3791 III, 6, | cenę: może prowadzić nawet do męczeństwa. Jak jednak dowodzi
3792 III, 6, | proporcjonalnym, odpowiednim do tak zwanych konkretnych
3793 III, 6, | na pewno proporcjonalne do zdolności człowieka, ale
3794 III, 6, | zdolności człowieka, ale do zdolności człowieka obdarowanego
3795 III, 6, (164) | Przemówienie do uczestników kursu na temat
3796 III, 6, | w celu dostosowania jej do okoliczności. Podczas gdy
3797 III, 6, | siebie bez uciekania się do Boga i Jego miłosierdzia.
3798 III, 6, | rodzaju postawa prowadzi do rozkładu moralności całego
3799 III, 6, | przystosowania normy moralnej do własnych możliwości i interesów
3800 III, 7, | stanowi wielkie wezwanie do „nowej ewangelizacji”, to
3801 III, 7, | ewangelizacji”, to znaczy do głoszenia Ewangelii zawsze
3802 III, 7, | zawsze niosącej nowość; do ewangelizacji, która musi
3803 III, 7, | nieuchronnie prowadzi też do rozkładu i zaniku zmysłu
3804 III, 7, | zaniku zmysłu moralnego: do zatarcia się świadomości
3805 III, 7, (166) | Przemówienie do biskupów CELAM (9 marca
3806 III, 7, | swoją zbawczą miłość, wzywał do wiary i do nawrócenia (por.
3807 III, 7, | miłość, wzywał do wiary i do nawrócenia (por. Mk 1, 15).
3808 III, 7, | wyznaniem wiary i zachętą do przekazywania jej innym,
3809 III, 7, | uzdolniony oraz zobowiązany do okazywania tejże miłości
3810 III, 7, | bardziej wzrasta w wolności, do której jest powołany poprzez
3811 III, 7, | ewangelizacji, zmierzającej do rozbudzenia i umocnienia „
3812 III, 8, | 109. Do ewangelizacji i do dawania
3813 III, 8, | 109. Do ewangelizacji i do dawania życiem świadectwa
3814 III, 8, | Wiara ze swej natury dąży do zrozumienia, ona bowiem
3815 III, 8, | jego przeznaczeniu i drogę do jego osiągnięcia. Nawet
3816 III, 8, | stanowi ona zaproszenie do wejścia w jej światło, które
3817 III, 8, | i przez „przynależność” do niego jako do „wspólnoty
3818 III, 8, | przynależność” do niego jako do „wspólnoty wiary”, podobnie
3819 III, 8, (171) | Przemówienie do profesorów i studentów Papieskiego
3820 III, 8, | powtórzyć w odniesieniu do teologii moralnej, rozumianej
3821 III, 8, | o dobru doprowadzonym aż do doskonałości. Nie tylko
3822 III, 8, | wiary i przyczyniają się do jej ukazania w życiu, które
3823 III, 8, | powiązań oraz ich odniesienia do ostatecznego celu człowieka174.
3824 III, 8, | teologowie winni dążyć do coraz pełniejszego naświetlenia
3825 III, 8, | 111. Posługa, do której powołani są dziś
3826 III, 8, | sprowadzać teologii moralnej do rzędu dyscypliny wiedzy
3827 III, 8, | się w swoim postępowaniu do pouczeń Magisterium lub
3828 III, 8, | zasad moralnych nie należy do kompetencji metod właściwych
3829 III, 8, | ale nie zacieśniając też do nich swojej perspektywy,
3830 III, 8, | ludzkiego serca i jego powołanie do Boskiej miłości. ~Podczas
3831 III, 8, | człowiekowi drogę powrotu „do początku” (por. Mt 19, 8) —
3832 III, 8, | wiernych, by byli zdolni do rozeznania moralnego, dążyli
3833 III, 8, | rozeznania moralnego, dążyli do prawdziwego dobra i z ufnością
3834 III, 8, | szanowane było prawo wiernych do poznania nieskażonej i integralnej
3835 III, 8, | szczególny na Pasterzach i należy do ich misji, jak nam przypomina
3836 III, 8, | prowadzącymi nowych uczniów do Chrystusa i autentycznymi,
3837 III, 8, | 13, 52), przyczyniają się do jej owocowania i od powierzonej
3838 III, 8, | wieczne?”, Jezus odwołał się do Boga, Pana stworzenia i
3839 III, 8, | Pasterzom Kościoła, powołanym do tego, aby uczynić ją przedmiotem
3840 III, 8, | uświęcenia, aby uzdolnić ich do posłuszeństwa wobec świętego
3841 III, 8, | zwrócić się z tym pytaniem do Nauczyciela dobrego, ponieważ
3842 III, 8, | Kościele wierni zwracają się do Biskupów i Pasterzy, w odpowiedzi
3843 III, 8, | Pawła znajdujemy wezwanie do ufności, ponieważ „możność
3844 III, 8, | jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu” (2 Kor 3, 5-
3845 Zak, 1, | niezrozumiała i prawie niemożliwa do zrealizowania w praktyce.
3846 Zak, 1, | rzeczywistością, może jednak prowadzić do zrozumienia głębszej prawdy
3847 Zak, 1, | który zwracając się do dziewic, ale mając na myśli
3848 Zak, 1, | oddając się Bogu i przyjmując do swego wnętrza dar Boży.
3849 Zak, 1, | Wcielonego Syna Bożego aż do dnia narodzin, otacza Go
3850 Zak, 1, | zaprasza każdego człowieka do przyjęcia tej Mądrości.
3851 Zak, 1, | przyjęcia tej Mądrości. Także do nas kieruje polecenie, które
1-500 | 501-1000 | 1001-1500 | 1501-2000 | 2001-2500 | 2501-3000 | 3001-3500 | 3501-3851 |