Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 Wprow, | definitywnych, bowiem ze swej natury wykracza poza ścisły zakres
2 I, | po to, by niszczyć prawo natury, ale by je chronić; dlatego
3 II, | Kościoła, wyrazem społecznej natury człowieka nie jest jedynie
4 II, | jako przejaw tejże ludzkiej natury posiadają — zawsze w ramach
5 II, | się ta błędna koncepcja natury osoby i „podmiotowości”
6 II, | ograniczonego żadnymi względami natury etycznej czy prawnej, który
7 III, | zniszczyć. Lekceważenie natury człowieka, stworzonego dla
8 III, | że ludzka praca ze swej natury powinna narody jednoczyć,
9 IV, | jako prawo ludzkie ze swej natury jest ograniczone.~Głosząc
10 IV, | Własność prywatna ma z natury swojej charakter społeczny,
11 IV, | struktury jego cielesnej natury, działalność zaś gospodarcza
12 IV, | jego wolnej i świadomej natury osobowej może prowadzić
13 IV, | i w końcu prowokuje bunt natury, raczej przez niego tyranizowanej,
14 IV, | istnienia dóbr, które ze swej natury nie mogą być zwykłymi towarami.~
15 V, | realistyczną wizję społecznej natury człowieka, która wymaga
16 V, | właśnie dlatego z samej swej natury podmiotem praw, których
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
17 II, | przykazanie czy wymaganie natury etycznej, chodzi równocześnie
18 III, | ze swoim stworzeniem. Do natury zaś miłości należy, to,
19 V, | synów ludzkich, ze swej natury był niewinny i bezwzględnie
20 VII, | pomimo wszystkich trudności natury psychologicznej czy społecznej,
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
21 1, | zależność, można powiedzieć, natury przyczynowej, pomiędzy jednym
22 2, | konstytutywną właściwość natury ludzkiej. Oznacza to zarazem,
23 2, | dziedziczną grzeszność ludzkiej natury. Ale tenże sam Duch Święty-Pocieszyciel „
24 2, | nieodpuszczalny z samej swojej natury, gdyż wyklucza to, czym
25 3, | hipostatycznej” — czyli zjednoczenia natury Boskiej i ludzkiej: Bóstwa
26 3, | Bogiem nie tylko ludzkiej natury, ale — w tej naturze — poniekąd
27 3, | stają się uczestnikami bożej natury” (por. 2 P 1, 4). W ten
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
28 III, 30 | dwuznaczności dotyczącej natury Eucharystii i w konsekwencji
29 IV, 36 | niewidzialna, która ze swej natury ciągle wzrasta, zakłada
30 IV, 36 | się « uczestnikami Boskiej natury » (2 P 1, 4), oraz praktykowanie
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
31 I, 2, | zagrożenia pochodzą z samej natury, ale narastają z winy człowieka,
32 I, 2, | która przecież ze swej natury powinna być „sanktuarium
33 I, 2, | zabijaj”. ~Mimo tej odmiennej natury i ciężaru moralnego pozostają
34 I, 2, | podejmują takie decyzje, ze swej natury zbrodnicze. Niemniej problem
35 I, 4, | ciasnym kręgu swojej fizycznej natury, staje się w pewien sposób „
36 II, 7, | odniesieniu do widzialnej natury jesteśmy poddani nie tylko
37 II, 8, | ona usłyszała w porządku natury, on rozradował się ze względu
38 III, 3, | ukrycia jego prawdziwej natury i złagodzenia jego ciężaru
39 III, 3, | chociaż zmierzają do celów z natury swojej godziwych, prowadzą
40 III, 4, | zaniedbanie, które ze swej natury lub w intencji działającego
41 III, 5, | należących do samej istoty i natury człowieka, które wynikają
42 III, 5, | podstawowych praw, które należą do natury osoby i które musi uznać
43 III, 5, | pewnych działań, ze swej natury obojętnych albo wręcz pozytywnych,
44 III, 5, | czyn — już to z samej swej natury, już to ze względu na określony
45 III, 5, | zmuszony popełniać czyny z natury swojej uwłaczające jego
46 III, 11, | odpowiedzialność ta wypływa z samej natury rodziny — jako wspólnoty
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
47 Wprow, 0, | nieodłączny element ludzkiej natury. Wrodzoną cechą umysłu ludzkiego
48 Wprow, 0, | z nich poprawne wnioski natury logicznej i deontologicznej,
49 I, 1, | się uczestnikami Boskiej natury»5. Bóg wystąpił z tą całkowicie
50 I, 1, | rozumowi, który ze swej natury zdolny jest dotrzeć nawet
51 II, 1, | właśnie wspaniała «księga natury»: odczytując ją przy pomocy
52 III, 1, | uniwersalnej i absolutnej. Ze swej natury każda prawda, choćby cząstkowa,
53 III, 2, | płaszczyźnie usytuowane są prawdy natury filozoficznej, do których
54 III, 2, | aspektach. Człowiek ze swej natury szuka prawdy. Celem tego
55 III, 2, (28) | stanowią one najwyższy wyraz natury człowieka, a co za tym idzie,
56 III, 2, (28) | jest szczytem jego rozumnej natury. Wypływa ona z głębokiego
57 IV, 1, | nieświadomie dążył mocą własnej natury, i zdołał odnaleźć najwyższe
58 IV, 2, | poznaje dzięki wspólnocie natury, opiera się na wierze i
59 V, 1, | tym, że rozum jest ze swej natury zwrócony ku prawdzie, a
60 VI, 1, | ziemi, człowiek zaś jest z natury filozofem. Teologia, ze
61 VI, 1, | uformowanej filozoficznej wizji natury ludzkiej i społeczeństwa,
62 VI, 1, | jego implikacje zarówno natury filozoficznej, jak i teologicznej.
63 VI, 2, | zasada, że łaska nie niszczy natury, ale ją doskonali: przyzwolenie
64 VII, 1, | przystosować się do własnej natury. Idąc tą drogą, filozofia
65 VII, 1, | w odniesieniu do zjawisk natury estetycznej, społecznej
Laborem exercens
Rozdzial, Numer
66 II, | czy to żywych zasobów natury, czy produktów rolnych,
67 II, | razu bardzo ważny wniosek natury etycznej: o ile prawdą jest,
68 III, | cząstki różnych bogactw natury: w głębi ziemi, w morzu,
69 III, | człowieka do zasobów i bogactw natury. Cały wysiłek poznawczy,
70 III, | wchodzi. Oprócz zasobów natury stojących do dyspozycji
71 III, | człowiek przyswaja sobie zasoby natury, przetwarzając je na miarę
72 III, | wszystkim ludziom w zasobach natury, oraz tego, co inni przed
73 IV, | jednej strony, znaczne zasoby natury pozostają niewykorzystane,
74 IV, | używania: są to zarówno dobra natury, jak też dobra będące owocem
75 IV, | tu w grę liczne problemy natury praktycznej, prawnej, a
76 IV, | pozbawiony trudności wielorakiej natury, przede wszystkim jednak
Redemptor hominis
Rozdzial, Paragraf
77 III, 5 | z punktu widzenia prawa natury — a więc ze stanowiska „
Redemptoris Mater
Rozdzial, Paragraf, Numer
78 I, 1, | czyli uczestnictwa Bożej natury, Maryja otrzymuje życie
79 III, 2, | analogię tego, co „w porządku natury” charakteryzuje związek
80 Zak, 0, | swojego,~ku zdumieniu całej natury”! ~„Ku zdumieniu całej natury”!
81 Zak, 0, | natury”! ~„Ku zdumieniu całej natury”! Te słowa antyfony wyrażają
82 Zak, 0, | swojego, ku zdumieniu całej natury”! ~
Redemptoris missio
Rozdzial, Paragraf, Numer
83 Wprow, 0, | należy zatem do wewnętrznej natury życia chrześcijańskiego
84 I, 1, | Kościół „jest misyjny ze swej natury”. Nie może on nie głosić
85 II, 5, | ponieważ jest ono ze swej natury darem i dziełem Bożym, jak
86 IV, 3, | Gdzie indziej trudności są natury kulturowej: przekazywanie
87 V, 3, | stanie pojąć prawdziwej natury Kościoła, tajemnicy wiary
88 V, 4, | nawróconych, jest misyjny ze swej natury, jest ewangelizowany i ewangelizujący;
89 VI, 0, | Kościół jest misyjny ze swej natury, gdyż nakaz Chrystusa nie
90 VIII, 4, | Powołanie misyjne ze swej natury wypływa z powołania do świętości
Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
91 VII, | licznych i złożonych problemów natury religijnej i kulturowej,
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
92 II, | życia, przeznaczonych z natury dla wszystkich ludzi, a
93 III, | szczególnie znamienne dla natury prawdziwego rozwoju: albo
94 III, | poszanowania integralności i rytmów natury oraz uwzględniania ich przy
95 IV, | jakby automatycznym i z natury swojej nieograniczonym,
96 IV, | 27), jest więc ze swej natury istotą społeczną. ~
97 IV, | ograniczenia użycia widzialnej natury. Panowanie, przekazane przez
98 IV, | odniesieniu do widzialnej natury jesteśmy poddani prawom
99 IV, | dotyczących użycia elementów natury, odnawiania się zasobów
100 V, | przyczyny tego nie są tylko natury ekonomicznej. Jak już uprzednio
101 V, | i konkretnymi decyzjami natury politycznej powinny wreszcie
102 V, | dochodzi do głosu kryterium natury etyczno-moralnej. Z kondycji
103 VI, | w przyszłości, na temat natury, warunków, wymogów i celów
104 VI, | wszystkim zagadnieniami natury moralnej, i że ani analiza
105 VII, | to znaczy wszystkie dobra natury oraz owoce naszej zapobiegliwości,
106 VII, | zjednoczenia w porządku natury; a zjednoczonych rozsyła
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
107 I, 4, | depozyt wiary jest ze swej natury przeznaczony dla całej ludzkości,
108 II, 5, | Kościoła Chrystusowego ze swej natury przynaglają one do przywrócenia
109 II, 8, | usunęło bolesną przeszkodę natury kanonicznej i psychologicznej
110 II, 11, | kontekście dwóch refleksji natury ogólnej: jednej o charakterze
Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
111 Wprow, 2, | wątpliwości i zastrzeżenia natury humanitarnej i psychologicznej,
112 I, 4, | fundamentalne prawa, wynikające z natury ludzkiej osoby” 22. ~Celem
113 II, 2, | zaprzeczenia samej idei natury ludzkiej. ~Te różnorodne
114 II, 2, | zwróciły uwagę na uwarunkowania natury psychologicznej i społecznej,
115 II, 3, | w obecnym stanie upadłej natury — Bożego Objawienia w poznaniu
116 II, 5, | nie przez odniesienie do natury istot nierozumnych, ale
117 II, 5, | ogłasza, należy do ludzkiej natury77. ~
118 II, 5, | zewnątrz”, poprzez prawa natury fizycznej, ale „od wewnątrz”,
119 II, 5, | światem: nie tylko światem natury, ale i światem osób ludzkich.
120 II, 6, | naturalnego, a zwłaszcza do natury. W rzeczywistości dysputy
121 II, 6, | człowiek nie miałby własnej natury, lecz kształtowałby siebie
122 II, 6, | działania. Dynamizmy ludzkiej natury nie mogą jakoby mieć moralnie
123 II, 6, | zwykły środek działania, z natury zakłada także potrzebę szacunku
124 II, 6, | odnosi się ono do pierwotnej natury właściwej człowiekowi, do „
125 II, 6, | właściwej człowiekowi, do „natury osoby ludzkiej” 89, którą
126 II, 6, | wyłącznie w ramach ludzkiej natury. Kościół, uznając za niedopuszczalne
127 II, 7, (94) | konstytutywne elementy ludzkiej natury i występują w tej samej
128 II, 7, (98) | Tomasza przyjęcie ludzkiej natury przez Słowo stanowi podstawę,
129 II, 8, | krytyka tradycyjnej koncepcji natury ludzkiej i jej znaczenia
130 II, 10, | moralnego, wynikające z samej natury ludzkiej” 111. Tak więc
131 II, 11, | bardziej wnikliwej analizy ich natury i ich dynamizmów. Słusznie
132 II, 11, | tych dóbr, z samej swej natury cząstkowych, nie jest w
133 II, 11, | czynów i zachowań jako z natury złych, nie dopuszczają żadnych
134 II, 12, | uporządkowanych ze swej natury lub ze względu na okoliczności —
135 II, 13, | tak że rysy Jego Boskiej natury jaśnieją w nas poprzez świętość
136 II, 14, | istotnych elementów ludzkiej natury. Ludzki czyn, dobry ze względu
137 II, 15, (131)| dawniej Kościół uznał jako z natury złe. Któż bowiem nie dostrzega,
138 III, 5, | właśnie dlatego z samej swej natury podmiotem praw, których
139 III, 6, | w pełni świadome swojej natury i swoich niedostatków —
140 III, 8, | Kościoła. Wiara ze swej natury dąży do zrozumienia, ona
141 III, 8, | które działania ze swej natury są zgodne z wymogami wiary
|