1-500 | 501-1000 | 1001-1500 | 1501-2000 | 2001-2200
(...) Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
2001 II, 3, | zachowań „wewnątrz światowych”, to znaczy tych, poprzez które
2002 II, 3, | moralności wyłącznie „ludzkiej”, to znaczy wyrażać prawo, które
2003 II, 4, | królewskość i wielkość (...) przez to, że jest niezależna i wolna,
2004 II, 4, | wolą. Komuż innemu jest to dane, jeśli nie królowi? (...)
2005 II, 4, | czynić, a czego unikać. To światło, czyli to prawo
2006 II, 4, | unikać. To światło, czyli to prawo Bóg podarował nam
2007 II, 4, | ludzkich społeczeństw i kultur, to taka rzekoma autonomia sprzeciwiałaby
2008 II, 5, | świadomego i wolnego wyboru, to znaczy osobowo, od wewnątrz
2009 II, 5, | dobro, a unikać zła. Aby to jednak było możliwe, musi
2010 II, 5, | odblaskiem Bożego oblicza. To ma na myśli św. Tomasz,
2011 II, 5, | zapytany o wyjaśnienie, co to są dzieła sprawiedliwości,
2012 II, 5, | światła Bożego” 76. Pozwala to też zrozumieć, z jakiego
2013 II, 5, | z jakiego powodu prawo to jest nazywane naturalnym:
2014 II, 5, | dlatego, że rozum, który to prawo ogłasza, należy do
2015 II, 5, | wspólnoty ludzkiej. Tego to prawa uczestnikiem czyni
2016 II, 5, | celowi” 80. A mądrość Boża to opatrzność, to troskliwa
2017 II, 5, | mądrość Boża to opatrzność, to troskliwa miłość. To sam
2018 II, 5, | opatrzność, to troskliwa miłość. To sam Bóg zatem miłuje całe
2019 II, 5, | pośrednictwem jego samego, to znaczy poprzez jego rozumne
2020 II, 5, | każdego człowieka, nie jest to bowiem nic innego, jak sam
2021 II, 5, | określonego postępowania: „Otóż to wszystko nie byłoby dla
2022 II, 5, | człowieka możliwe, gdyby to on sam, jako najwyższy prawodawca,
2023 II, 5, | tak sprawiedliwe, jak całe to Prawo, które ja wam dziś
2024 II, 5, | Chrystusie i w Jego Duchu: jest to prawo „wewnętrzne” (por.
2025 II, 5, | pisze św. Tomasz: „Prawo to może oznaczać — po pierwsze —
2026 II, 5, | przeciwnie, przyjęcie go to jedyna droga potwierdzenia
2027 II, 6, | uwarunkowania społeczne to jedyne czynniki, które mają
2028 II, 6, | miałaby oznaczać wszystko to, co w człowieku i w świecie
2029 II, 6, | fizycznej miałoby być wszystko to, co „wytworzone”, a więc „
2030 II, 6, | swobodnie dysponować. Prowadzi to ostatecznie do definiowania
2031 II, 6, | sens swoim zachowaniom. To „nadawanie sensu” musi oczywiście
2032 II, 6, | definicje oznaczają nie tylko to, że również ciało, któremu
2033 II, 6, | strukturę duchową i cielesną, to pierwotny nakaz moralny,
2034 II, 6, | ich świetle ludzka osoba to wyłącznie wolność „duchowa”,
2035 II, 6, | Sobór Trydencki potwierdza to potępienie88, uznając za „
2036 II, 6, | pozostaje zawsze niedozwolone, to oddanie własnego życia (
2037 II, 6, | jako „integralna jedność”, to znaczy jako „dusza, która
2038 II, 7, | które zwie się prawdą? To stąd wywodzi się wszelkie
2039 II, 7, (94) | wymagania człowieczeństwa, to tym samym dowodzą jednoznacznie
2040 II, 7, | przykazania pozytywne. Ma to następujące uzasadnienie:
2041 II, 7, | łamie przykazanie. Ponadto, to co należy czynić w danej
2042 II, 7, | za działanie właściwe — to znaczy zgodne z ludzką godnością.
2043 II, 7, | co wykracza poza kulturę. To „coś” to właśnie ludzka
2044 II, 7, | wykracza poza kulturę. To „coś” to właśnie ludzka natura: to
2045 II, 7, | to właśnie ludzka natura: to ona jest miarą kultury i
2046 II, 7, | ona jest miarą kultury i to dzięki niej człowiek nie
2047 II, 7, | odwołuje się do „początku”, i to właśnie w dyspucie o pewnych
2048 II, 7, | wczoraj, dziś i na wieki” 97. To On jest „Początkiem”, który
2049 II, 7, (100)| jest sam depozyt wiary, to znaczy prawdy zawarte w
2050 II, 8, | rozbrzmiewa w sercu nakazem: czyń to, tamtego unikaj. Człowiek
2051 II, 8, | bardziej konkretnego. Ujęcie to, uwzględniające okoliczności
2052 II, 9, | idąc za naturą, czynią to, co Prawo nakazuje, chociaż
2053 II, 9, | lub niewierności prawu, to znaczy jego istotnej prawości
2054 II, 9, | jest świadkiem jedynym: to, co dokonuje się we wnętrzu
2055 II, 9, | rzeczywistości jednak jest to dialog człowieka z Bogiem,
2056 II, 9, | człowieka i jego czynów: jest to osąd uniewinniający albo
2057 II, 9, | cytowanym tekście: „[Okaże się to] w dniu, w którym Bóg sądzić
2058 II, 9, | jest osądem praktycznym, to znaczy sądem, który wskazuje
2059 II, 9, | dotyczące dobra moralnego, to sumienie jest zastosowaniem
2060 II, 9, | prawa naturalnego: jest to obowiązek czynienia tego,
2061 II, 10, | niewiedzy, ale nie traci przez to swojej godności. Nie można
2062 II, 10, | niewiedzy niepokonalnej, to znaczy takiej, której sam
2063 II, 10, | dostrzegamy, ale które mimo to nie przestają nimi być,
2064 II, 10, | przestają nimi być, ponieważ to my nie chcieliśmy dotrzeć
2065 II, 10, | błędne z winy człowieka, to znaczy „gdy człowiek niewiele
2066 II, 10, | niemal zaślepieniu” 109. Na to właśnie niebezpieczeństwo
2067 II, 10, | ciemnością, jakże wielka to ciemność!” (Mt 6, 22-23). ~
2068 II, 10, | 12, 2). W rzeczywistości to właśnie „serce” nawrócone
2069 II, 11, | działaniach „wewnątrz światowych”, to znaczy takich, poprzez które
2070 II, 11, | zobowiązań wobec Boga. Jest to wybór wiary, posłuszeństwa
2071 II, 11, | za Mną!” (Mt 19, 21); na to wezwanie uczeń odpowiada
2072 II, 11, | którego opcja fundamentalna to prawdziwy i autentyczny
2073 II, 11, | przykazania moralne negatywne, to znaczy zakazujące pewnych
2074 II, 11, | przez uniwersalną zasadę, to jedynie aktem moralnie dobrym
2075 II, 12, | łatwo i tak często, jak na to zdaje się wskazywać sama „
2076 II, 12, | szczerą pokutę. Prowadzi to do wniosku, że mierząc ciężkość
2077 II, 12, | Adhortacja, „nie tylko powtórzył to, co stwierdził i ogłosił
2078 II, 12, | Bogu”, rozumiejąc przez to wyraźne i formalne wzgardzenie
2079 II, 12, | od Boga i traci miłość. To nastawienie podstawowe może
2080 II, 12, | creaturam). Może stać się to w sposób bezpośredni i formalny,
2081 II, 13, | są aktami moralnymi, bo to one wyrażają i stanowią,
2082 II, 13, | działania zewnętrznego, jak to jest w przypadku istot cielesnych (...).
2083 II, 13, | tak że w pewien sposób to my sami jesteśmy własnymi
2084 II, 13, | prawdziwym dobrem. Dobro to ustanowione jest, jako odwieczne
2085 II, 13, | istocie zmierzać do jej celu. To odwieczne prawo jest poznawane
2086 II, 13, | jej ostatecznemu celowi, to znaczy samemu Bogu: najwyższemu
2087 II, 13, | swojej odpowiedzi potwierdza to przeświadczenie rozmówcy:
2088 II, 13, | prawdziwym dobrem osoby, to wybór takiego działania
2089 II, 13, | stajemy się moralnie źli, to znaczy, że sprzeciwiamy
2090 II, 13, (123)| jednoznacznie: „Dotyczy to nie tylko wiernych chrześcijan,
2091 II, 13, (123)| jedno, mianowicie Boskie, to musimy uznać, że Duch Święty
2092 II, 13, | otrzymać życie wieczne?”. Ale to przyporządkowanie czynów
2093 II, 13, | czynów ostatecznemu celowi to nie wymiar subiektywny,
2094 II, 13, | 17). ~Rzecz jasna, musi to być przyporządkowanie rozumne
2095 II, 13, | uzasadnienia norm życia moralnego. To poszukiwanie jest uprawnione
2096 II, 13, | ludzkiego rozumu. Poszukiwanie to odpowiada też potrzebom
2097 II, 13, | których sama dokonuje: to od nich zależy odtąd jej
2098 II, 13, | przez rozum i Objawienie, to jednak nie uważają, że istnieją
2099 II, 13, | do porządku moralnego (a to ze względu na swe odniesienie
2100 II, 13, | fizycznym czy ontycznym (a to ze względu na odniesienie
2101 II, 13, | spełnia, jest już przez to samo moralnie „dobra” lub „
2102 II, 14, | zdolność usprawiedliwienia — to znaczy uznania za moralnie
2103 II, 14, | możliwości zaistnienia dobra, to jednak należy podkreślić,
2104 II, 14, | podkreślić, że dotyczyło to tylko wypadków, w których
2105 II, 14, | poświadczyć nawet męczeństwem, jak to uczynili święci i święte
2106 II, 14, | którzy zasłużyli sobie na to miano, ponieważ woleli oddać
2107 II, 14, | zewnętrznych, a nie zważali na to, co dzieje się w sercu człowieka (
2108 II, 14, | podobnie jak intencji, to za mało, by orzec o moralnej
2109 II, 14, | prowadzi do nieporządku woli, to znaczy do zła moralnego” 127. „
2110 II, 14, | zależy od swego przedmiotu, to znaczy od tego, czy może
2111 II, 14, | odpowiada dobru osoby przez to, że uwzględnia dobra, które
2112 II, 14, | teleologii” działania, to znaczy jego ukierunkowania
2113 II, 15, | celowi, którym jest Bóg. To przyporządkowanie rozum
2114 II, 15, | zawsze także wymiar duchowy: to właśnie one stanowią treść
2115 II, 15, | zawsze i same z siebie, to znaczy ze względu na swój
2116 II, 15, (131)| dostrzega, że prowadziłoby to do godnego ubolewania relatywizmu
2117 II, 15, | osiągnięcia większego dobra, to jednak nigdy nie wolno,
2118 II, 15, | w wypadku, jeśli zostaje to dokonane w zamiarze zachowania
2119 II, 15, | ale nie mogą go usunąć: są to czyny „nieodwracalnie” złe,
2120 II, 15, | bluźnierstwo lab tym podobne, to któż ośmieliłby się twierdzić,
2121 II, 15, | obowiązują semper et pro semper, to znaczy nie dopuszczają żadnych
2122 II, 15, | obowiązywałaby bez wyjątków; to zaś przynosiłoby szkodę
2123 II, 15, | miłości Boga i bliźniego. To właśnie sprawia dar Ducha
2124 III, 1, | dla zbawienia świata. «Cóż to jest prawda?» — to pytanie
2125 III, 1, | Cóż to jest prawda?» — to pytanie Piłata także dziś
2126 III, 1, | rzeczy nie zważa się już na to, że prawo Boże zawsze pozostaje
2127 III, 1, | tak wielu ludzi pytanie o to, czy posłuszeństwo wobec
2128 III, 1, | abym głosił Ewangelię, i to nie w mądrości słowa, by
2129 III, 1, | wolność człowieka. Jest to wolność prawdziwa, ale ograniczona:
2130 III, 1, | ograniczenie i szansę. Jest to wolność istoty stworzonej,
2131 III, 1, | wyzwolicielem jest Chrystus: to On „wyswobodził nas ku wolności” (
2132 III, 1, | wyzwoli” (J 8, 32) 139. To prawda pozwala zachować
2133 III, 1, | przyjąć męczeństwo. Potwierdza to Jezus przed Piłatem: „Ja
2134 III, 1, | przed Piłatem: „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem
2135 III, 1, | się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby
2136 III, 1, | Jezus objawia ponadto — i to samym swoim życiem, a nie
2137 III, 1, | urzeczywistnia się przez miłość, to znaczy przez dar z siebie.
2138 III, 1, | kontemplacja Jezusa ukrzyżowanego to główna droga, którą Kościół
2139 III, 1, | Jego ukrzyżowane ciało to pełne objawienie nierozerwalnej
2140 III, 1, | Jego powstanie z martwych to najwyższe świadectwo płodności
2141 III, 2, | urzeczywistnia w praktyce. Wiara to decyzja, która angażuje
2142 III, 2, | On żył (por. Ga 2, 20), to znaczy miłując ponad wszystko
2143 III, 2, | Mt 5, 14-16). Uczynki te to przede wszystkim uczynki
2144 III, 3, | straży godności osobowej, to znaczy nienaruszalności
2145 III, 3, | stron położeniu. Jeżeli to uczynię, zasługuję na śmierć;
2146 III, 3, | sobie, by sama światłość, to jest Chrystus, nazwała go
2147 III, 3, | Wyniósł ich do chwały ołtarzy, to znaczy kanonizował ich świadectwo
2148 III, 3, | człowieczeństwa” człowieka, i to bardziej nawet w tym, kto
2149 III, 3, | 93. Męczeństwo to wreszcie wspaniały znak
2150 III, 3, | społeczeństwa. Świadectwo to ma niezwykłą wartość, ponieważ
2151 III, 3, | ponieważ pomaga uniknąć — i to nie tylko w społeczności
2152 III, 3, | stosunkowo nieliczni są wezwani, to istnieje także obowiązek
2153 III, 3, | 94. Składając to świadectwo absolutnemu charakterowi
2154 III, 3, | łacińskiego poety Juwenalia: „Miej to za największą podłość, gdy
2155 III, 3, | moralne, Kościół dostrzega to samo świadectwo o tej prawdzie,
2156 III, 3, | na temat obyczajów, jak to zdarza się czasem poetom
2157 III, 4, | człowieka i społeczeństwa: to nieprzejednanie miałoby
2158 III, 4, | wolności. Z pewnością nie może to polegać na ukrywaniu lub
2159 III, 4, | Przyszedłszy bowiem nie po to, aby świat sądzić, lecz
2160 III, 4, | uznać, że kategoryczna — to znaczy nie dopuszczająca
2161 III, 5, | swej istocie „kulturowe”, to znaczy związane z określonymi
2162 III, 5, | niezastąpiony warunek moralności, to znaczy przykazań, zwłaszcza
2163 III, 5, | zdobywa swą pełną tożsamość, to nie istnieje też żadna pewna
2164 III, 5, | społeczno-politycznej, jak to wynika z nauki społecznej
2165 III, 5, | prawa bliźniego i oddać mu to, co mu się należy; cnotę
2166 III, 5, | władzy za wszelką cenę — to zasady, które znajdują swe
2167 III, 5, | każdej ludzkiej istoty: jest to groźba sprzymierzenia się
2168 III, 6, | czynię tego, co chcę, ale to, czego nienawidzę (...).
2169 III, 6, | którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę” (
2170 III, 6, | i zło” (Rdz 3, 5) — jest to pierwsza pokusa, a jej echem
2171 III, 6, | jednak nie jest niemożliwe. To niezmienne nauczanie Tradycji
2172 III, 6, | wszystko, co możesz, a prosił o to, czego nie możesz, On zaś
2173 III, 6, | Bowiem chodzi właśnie o to: o rzeczywistość odkupienia
2174 III, 6, | Chrystus nas odkupił! Znaczy to, że obdarzył nas możliwością
2175 III, 6, | wciąż grzeszy, nie świadczy to o niedoskonałości Chrystusowego
2176 III, 6, | prosi o przebaczenie winy, to nie sposób zgodzić się z
2177 III, 6, | odkupienia. Faryzeusz natomiast, to przykład sumienia „zadowolonego
2178 III, 6, | ludzkimi możliwościami, to znaczy możliwościami samych
2179 III, 7, | do „nowej ewangelizacji”, to znaczy do głoszenia Ewangelii
2180 III, 7, | dar słowa przeżywanego, to znaczy przez świadectwo
2181 III, 7, | ukrytych przed oczami ludzi, to najprostsza i najbardziej
2182 III, 7, | Oblubienicy Chrystusowej. To On bowiem wzbudza w Kościele
2183 III, 8, | niezgłębiona (por. Ef 3, 19), to jednak dla rozumu, będącego
2184 III, 8, | życiem i misją: „Teologia to nauka eklezjalna, ponieważ
2185 III, 8, | aspekt dynamiczny moralności, to znaczy poświęcić szczególną
2186 III, 8, | humanistyczne i przyrodnicze — to jednak nie może być podporządkowana
2187 III, 8, | statystyczne pojęcie „normalności”, to wiara naucza, że tego rodzaju
2188 III, 8, | odejścia od pierwotnego stanu — to znaczy, że jest skażona
2189 III, 8, | wskaźniki norm moralnych. To Ewangelia odsłania pełną
2190 III, 8, | przed utratą nadziei na to, że zdołają poznać i zachować
2191 III, 8, | demokracji przedstawicielskiej, to nauka moralna z pewnością
2192 III, 8, | z ich apostolską misją, to znaczy domagać się, by zawsze
2193 III, 8, | doskonały (por. Mt 5, 48); to przykazanie jest tak niewzruszone
2194 III, 8, | Apostoł — „głosić Ewangelię, i to nie w mądrości słowa, by
2195 III, 8, | namaszczenie Duchem Świętym to łagodne, ale wymagające
2196 Zak, 1, | tylko jej wezwiemy. Więcej, to grzech właśnie sprawia,
2197 Zak, 1, | odkupieniem. Miłosierdzie to osiąga pełnię w darze Ducha
2198 Zak, 1, | zrealizowania w praktyce. To nieprawda, ponieważ moralność
2199 Zak, 1, | Miłosierdzia także dlatego, że to Jej powierza Jezus swój
2200 Zak, 1, | gdyż wie, że zniweczyłoby to ofiarę Chrystusa, Jej Syna.
1-500 | 501-1000 | 1001-1500 | 1501-2000 | 2001-2200 |