1-500 | 501-1000 | 1001-1342
(...) Slavorum apostoli
Rozdzial, Numer
1001 III, | Już wcześniej Konstantyn i jego współpracownicy zadali sobie
1002 IV, | w stolicy, jak w czasie jego podróży – dobrze były znane
1003 IV, | działalności oraz przedkładać jego osądowi i aprobacie wyznawanej
1004 IV, | sposób Kościół w poczuciu jego uniwersalności, jako jeden,
1005 IV, | zwłaszcza Metodego ze względu na jego odpowiedzialność biskupią,
1006 IV, | najstarszych Soborów opierała się jego struktura i organizacja.
1007 IV, | tymi, którzy przeciwni byli jego ideom czy duszpasterskim
1008 V, | samoświadomości Kościoła i poprzez jego wewnętrzną odnowę danie
1009 V, | że Bóg sprawia, iż słońce Jego wschodzi i deszcz spada
1010 V, | ich między sobą i z Nim w Jego Prawdzie i Miłości. ~Każdy
1011 VII, | szerszego oddziaływania jego samego, a zwłaszcza przygotowanych
1012 VIII, | słowiańskich, św. Metodego oraz jego brata, św. Cyryla, wspominając
1013 VIII, | śmiercią, gdy – według słów jego Żywota napisanego w języku
1014 VIII, | sposób dla naszych czasów. ~Jego błogosławione „przejście”
1015 VIII, | Kościołem Wschodu i Zachodu. ~W jego katedrze, wypełnionej wiernymi
1016 VIII, | upływa jedenaście stuleci od jego śmierci, ~— pragnę przynajmniej
1017 VIII, | Chrystusa skierowany do Jego Apostołów, idąc ich śladami
1018 VIII, | człowieka, obejmuje całe jego życie i dziele wszystkich
Sollicitudo rei socialis
Rozdzial, Numer
1019 I, | są bowiem znamienne dla jego nauczania w dziedzinie społecznej.
1020 I, | zawarte w niej orędzie oraz jego możliwe zastosowania z obecnym
1021 II, | rozwinięcie licznych tematów jego społecznego nauczania. ~
1022 II, | za formułę podsumowującą jego treść: „rozwój jest nowym
1023 II, | osób i narodów stale się jego główną motywacją. Jakże
1024 III, | że negowanie tego prawa, jego ograniczanie w imię rzekomej „
1025 III, | zjawisko, ze względu na jego powszechność i szybkie narastanie,
1026 III, | odmiennych wizji człowieka, jego wolności i roli społecznej,
1027 III, | odpowiedzialności płynącej z jego przewagi pośród innych narodów.
1028 III, | mimo wszelkich pokus do jego niszczenia, od przerywania
1029 IV, | bez uświadomienia sobie jego ewentualnej trwałej wartości
1030 IV, | dojrzewania i wzbogacenia jego „być”, czyli do urzeczywistnienia
1031 IV, | nimi „byciu” człowieka i jego prawdziwemu powołaniu. ~
1032 IV, | całościowo, czyli według jego „parametru” wewnętrznego
1033 IV, | stworzonemu przez Boga na Jego obraz i podobieństwo (por.
1034 IV, | tchnienie życia, które tchnął w jego nozdrza (por. Rdz 2, 7). ~
1035 IV, | oddanymi przez Boga pod jego władanie (por. tamże, 1,
1036 IV, | podobieństwu człowieka do Boga oraz jego powołaniu do nieśmiertelności.
1037 IV, | nieruchomy i statyczny. Pierwszy jego opis biblijny przedstawia
1038 IV, | panowania, przyznano mu dla jego udoskonalenia (por. Rdz
1039 IV, | Bogu i odmawia poddania się Jego panowaniu, wówczas natura
1040 IV, | Nim mamy odkupienie przez Jego krew — odpuszczenie występków” (
1041 IV, | swego powołania jest on sam, jego szafarze i każdy z jego
1042 IV, | jego szafarze i każdy z jego członków, zobowiązany do
1043 IV, (60) | świata i wiedział, że brat jego cierpi niedostatek, a zamykał
1044 IV, | człowieka raz jeszcze ujawnia jego charakter moralny: prawdziwego
1045 IV, | tożsamości każdego ludu, z jego cechami historycznymi i
1046 IV, | charakter rozwoju i działanie na jego korzyść uwidacznia się w
1047 IV, | zaangażowania w sprawę rozwoju i jego realizację bez zachowania
1048 IV, | się; oczywiste, że rozwój, jego planowanie, użycie zasobów
1049 V, | i przeszkody stojące na jego drodze. Jeżeli w ciągu lat,
1050 V, | procesu rozwoju i utrudniają jego pełne osiągnięcie. ~Podobnie,
1051 V, | na wierze w Boga oraz na Jego prawie, nakazującym czynić
1052 V, | trzykroć świętego Boga, Jego plan wobec ludzi, Jego sprawiedliwość
1053 V, | Jego plan wobec ludzi, Jego sprawiedliwość i Jego miłosierdzie.
1054 V, | ludzi, Jego sprawiedliwość i Jego miłosierdzie. Bóg bogaty
1055 V, | zachowań, drogi wiodącej do jego przezwyciężenia. ~
1056 V, | świecie współczesnym, w jego komponentach: gospodarczej,
1057 V, | posiada wartość wtedy, gdy jego członkowie uznają się wzajemnie
1058 V, | świat jakby nowego kryterium jego wyjaśniania. Poza więzami
1059 V, | przypomnieć św. Piotra Klawera i jego posługę niewolnikom z Kartageny
1060 V, | Maksymiliana Marię Kolbego i jego ofiarę z życia na rzecz
1061 VI, | osiągnięcia tego celu, jest jego nauka społeczna. W obecnej
1062 VI, | wytycznych działania” podanych w jego nauczaniu72.~W ten sposób
1063 VI, | Ewangelii o człowieku i jego powołaniu doczesnym, a zarazem
1064 VI, | Łazarza leżącego u bramy jego pałacu (por. Łk 16, 19-31) 77. ~
1065 VII, | w owo dążenie, ufając w jego pomyślny wynik. ~Dlatego,
1066 VII, | jakiego stopnia pokój i jego konieczny warunek, rozwój „
1067 VII, | ziemi w duchu Pana i wedle Jego zlecenia godność ludzką,
1068 VII, | antycypuje królestwo Boże i głosi jego ostateczne przyjście. ~W
1069 VII, | przygotowując przyjście Jego królestwa i antycypując
1070 VII, | będzie daremne, lecz. jak Jego ofiara — z pewnością przyniesie
Ut unum sint
Rozdzial, Paragraf, Numer
1071 Wprow, 0, | przyjęcia i wprowadzenia w czyn jego zalecenia. Ci nasi bracia
1072 Wprow, 0, | antychrześcijański pragnie umniejszyć jego wartość i pozbawić go znaczenia,
1073 Wprow, 0, | latach i które nadal są jego udziałem, pozwalają mu jeszcze
1074 Wprow, 0, | Zbawiciela i przeszkodą w jego realizacji. Czuje się zawsze
1075 Wprow, 0, | braci, ukazał mu zarazem jego ludzką słabość i szczególną
1076 Wprow, 0, | 32). Nawrócenie Piotra i jego następców opiera się na
1077 Wprow, 0, | którą jest Jezus Chrystus, jego Pan.~ ~
1078 I, 1, | odpowiedzialność wobec Boga i wobec Jego zamysłu, spoczywająca na
1079 I, 2, | których każdy mówi, że to jego własny i Boży Kościół. Prawie
1080 I, 2, | stanowi centralny element Jego dzieła. Nie jest też drugorzędnym
1081 I, 2, | drugorzędnym przymiotem wspólnoty Jego uczniów, lecz należy do
1082 I, 2, | jedności wyraża się cała głębia Jego agape.~Istotnie, ta jedność
1083 I, 2, | komunii Syna, w Nim zaś — w Jego komunii z Ojcem: „mieć z
1084 I, 2, | znaczy: mieć je z Ojcem i z Jego Synem Jezusem Chrystusem” (
1085 I, 2, | skierowaną do Ojca, aby Jego zamysł w pełni się urzeczywistnił,
1086 I, 2, | uznaje zarazem, iż „poza jego organizmem znajdują się
1087 I, 2, | braku wierności niektórych jego sług oraz mimo błędów, z
1088 I, 2, | stykają się każdego dnia jego członkowie. Kościół katolicki
1089 I, 2, | nawet zdrady niektórych jego synów nie mogą zniszczyć
1090 I, 2, | jednak, że z winy wielu jego członków zamysł Boży staje
1091 I, 2, | Bóg już objawił Kościół w jego rzeczywistości eschatologicznej,
1092 I, 3, | także zasadnicza gwarancja jego przyszłości. Wierni Kościoła
1093 I, 3, | Papież Paweł VI potwierdził jego charakter ekumeniczny, nawiązując
1094 I, 4, | sprawach dotyczących Boga i Jego Kościoła” 33, oraz wierne
1095 I, 4, | wzywa was, byście przyjęli Jego słowa i Jego wartości, pozostając
1096 I, 4, | byście przyjęli Jego słowa i Jego wartości, pozostając we
1097 I, 4, | człowiekowi ewangeliczne orędzie w jego niezmiennym sensie38.~„Ta
1098 I, 4, | sposób organiczny do całości jego życia i działania i w konsekwencji
1099 I, 5, | Kościołowi, kiedy go ustanowił w jego pierwotnej jedności, jeszcze
1100 I, 5, | aby dawała ona świadectwo Jego posłannictwu i aby świat
1101 I, 5, | chrześcijańskiemu posłannictwu i jego wiarygodności. Dlatego też
1102 I, 5, | życiu Kościoła oraz w całej jego działalności na rzecz zjednoczenia
1103 I, 5, | jedności w Chrystusie i Jego Kościele. Ze szczególnym
1104 I, 5, | nicejsko-konstantynopolitańskiego w jego oryginalnej wersji greckiej.
1105 I, 8, | postaci coraz dojrzalszej — jego owocem.~
1106 I, 8, | Go kłamcą i nie ma w nas Jego nauki” (1, 10). Takie radykalne
1107 I, 8, | przyczyniać do podziału i do jego utrwalenia.~
1108 II, 3, | stałą częścią programów, a jego potrzeba jest na nowo odkrywana.~
1109 II, 6, | znacznie do wypełnienia jego misji.~Sobór Watykański
1110 II, 6, | prawosławnym. Równie bogate były jego owoce w sferze relacji ze
1111 II, 7, | Patriarchę Atenagorasa i jego następców. Historycznym
1112 II, 7, | uroczyście, w sposób należny jego godności. W ten kontekst
1113 II, 7, | czyn woli Chrystusa wobec jego Kościoła.~Na drodze otwartej
1114 II, 7, | Bizancjum — Rzym; od Chrztu Rusi jego znaczenie się rozszerza:
1115 II, 8, | jest dla nas i jak aktualne jego apostolskie zalecenie! Tradycyjne
1116 II, 9, | z mym czcigodnym Bratem, Jego Świątobliwością Dymitriosem
1117 II, 10, | deklarację na ten temat z Jego Świątobliwością Shenoudą
1118 II, 10, | syryjsko-prawosławnym Patriarchą Antiochii, Jego Świątobliwością Jacoubem
1119 II, 10, (103)| Deklaracja Papieża Pawła VI i Jego Świątobliwości Shenouda
1120 II, 10, (104)| Deklaracja Papieża Pawła VI i Jego Świątobliwości Mar Ignazio
1121 II, 10, (106)| Papieża Jana Pawła II i Jego Świątobliwości Moran Mar
1122 II, 10, | asyryjskim Patriarchą Wschodu, Jego Świątobliwością Mar Dinkhą
1123 II, 10, (107)| Przemówienie skierowane do Jego Świątobliwości Abuna Paulosa,
1124 II, 11, | ludzi, zwłaszcza tajemnice Jego śmierci i zmartwychwstania (...);
1125 II, 11, | z Chrystusem i oczekują Jego chwalebnego przyjścia” 121,~
1126 III, 2, | Świętego. Jest konieczne, aby jego rezultaty były w należyty
1127 III, 3, | zastanowienia się, czy były wierne Jego zamysłowi wobec Kościoła.~
1128 III, 3, | Duch sprawia często, że Jego łaska rozlewa się innymi
1129 III, 3, | jednocześnie uwielbieniem Jego chwały i służbą Jego zamysłowi
1130 III, 3, | uwielbieniem Jego chwały i służbą Jego zamysłowi zbawienia.~
1131 III, 3, | sytuacji, które uwłaczają Jego zamysłowi, możemy odkryć,
1132 III, 5, | pełni ujawnia się fakt, że jego szczególna posługa w Kościele
1133 III, 5, | troszczy się szczególnie o jego nawrócenie, aby go przygotować
1134 III, 5, | połączone z realistyczną oceną jego słabości: „Szymonie, synu
1135 III, 5, | po powierzeniu Piotrowi jego władzy, Chrystus strofuje
1136 III, 5, | nawiązuje do trzykrotnej zdrady, jego następca wie, że musi być
1137 III, 5, | ich „kolegium”, oni zaś są jego braćmi w posłudze.~To co
1138 III, 5, | wierności Boga zamieszkuje Jego Duch, jest gorącym pragnieniem
1139 III, 5, | Patriarchy ekumenicznego, Jego Świątobliwości Dimitriosa
1140 III, 5, | jedynie wolę Chrystusa wobec Jego Kościoła, przejęci do głębi
1141 III, 5, | Kościoła, przejęci do głębi Jego wołaniem: „aby i oni stanowili
1142 III, 6, | widzialną komunią wszystkich Jego uczniów.~Czyż wielu spośród
1143 III, 7, | zniewagą wobec Niego i wobec Jego zamiaru zgromadzenia wszystkich
1144 Adh, 0, | aby swoją łaską umocnił jego jedność i pozwolił jej wzrastać
1145 Adh, 0, | świadomością, abyśmy dzięki Jego łasce stali się zdolni —
1146 Adh, 0, | Stolicę Rzymską blaskiem jego świadectwa: „dążcie do doskonałości,
Veritatis splendor
Rozdzial, Paragraf, Numer
1147 Wprow, 1, | 25); przytępia to również jego zdolność poznawania prawdy
1148 Wprow, 1, | Jeszcze dobitniej tego dowodzi jego poszukiwanie sensu życia.
1149 Wprow, 1, | Kol 1, 15) i „odblasku Jego chwały” (por. Hbr 1, 3), „
1150 Wprow, 1, | człowieka, zwłaszcza na jego pytania religijne i moralne,
1151 Wprow, 1, | objawieniu tajemnicy Ojca i Jego miłości objawia w pełni
1152 Wprow, 1, | człowiekowi i okazuje mu najwyższe jego powołanie”1. ~Jezus Chrystus, „
1153 Wprow, 1, | prawda Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii. Zawsze żywa pozostaje
1154 Wprow, 1, | którzy nie znają Chrystusa i Jego Ewangelii, a nawet nie znają
1155 Wprow, 1, | jednak szukają Boga i wolę Jego przez nakaz sumienia poznaną
1156 Wprow, 2, | Jezusa Chrystusa i mocą Jego autorytetu ujawniali zło,
1157 Wprow, 2, | przynależności do Kościoła i o jego wewnętrznej jedności, natomiast
1158 Wprow, 2, | życie moralne wierzących, jego fundamenty i jego wieloraką
1159 Wprow, 2, | wierzących, jego fundamenty i jego wieloraką treść, jako życie „
1160 I, 1, | do ponownego wysłuchania Jego nauczania moralnego, ujętego
1161 I, 2, | kondycję człowieka i pełnię jego powołania. Dlatego „człowiek,
1162 I, 3, | jest moralnie dobre, do jego korzeni religijnych, do
1163 I, 3, | każdy czyn odzwierciedlał Jego blask. „Poznaj zatem samą
1164 I, 3, | Posłuchaj, w jaki sposób jesteś Jego chwałą. Prorok mówi: Przedziwna
1165 I, 3, | miłości, ma odzwierciedlać Jego chwałę: „dla tego, kto kocha
1166 I, 3, | tylko Jemu ze względu na Jego nieskończoną świętość (por.
1167 I, 4, | mądrości i miłości nadał jego istnieniu cel, wpisując
1168 I, 4, | istnieniu cel, wpisując w jego serce prawo (por. Rz 2,
1169 I, 4, | 24), powołując go, by był Jego „własnością pośród wszystkich
1170 I, 4, | 5-6), by ukazywał blask Jego świętości wszystkim ludom (
1171 I, 4, | miłości Boga, o czym świadczy Jego rozmowa z uczonym w Prawie,
1172 I, 4, | słowem i życiem: zwieńczeniem Jego misji jest Krzyż odkupienia (
1173 I, 4, | por. J 3, 14-15), znak Jego niepodzielnej miłości do
1174 I, 4, | tu usunięcia Prawa, ale jego pełnię: realizuje się to
1175 I, 4, | miłości bliźniego, nadając jego wymaganiom charakter wewnętrzny
1176 I, 4, | ciało, z szacunkiem dla jego sensu oblubieńczego: „Słyszeliście,
1177 I, 4, | Świętego łaskę udziału w Jego własnym życiu i miłości
1178 I, 5, | Uczeń Chrystusa wie, iż jego powołanie jest powołaniem
1179 I, 5, | przez prawo, ale by żyć jego „pełnią”. Dopóki pozostajemy
1180 I, 6, | samego Jezusa, uczestnictwo w Jego życiu i przeznaczeniu, udział
1181 I, 6, | przeznaczeniu, udział w Jego dobrowolnym i pełnym miłości
1182 I, 6, | do Ojca, tak że zobaczyć Jego, Syna, znaczy zobaczyć Ojca (
1183 I, 6, | się naśladowania Jezusa, Jego miłości, której znakiem
1184 I, 6, | Postępowanie Jezusa i Jego słowa, Jego czyny i Jego
1185 I, 6, | Postępowanie Jezusa i Jego słowa, Jego czyny i Jego nakazy stanowią
1186 I, 6, | Jego słowa, Jego czyny i Jego nakazy stanowią moralną
1187 I, 6, | Czyny te bowiem, a zwłaszcza Jego męka i śmierć na krzyżu,
1188 I, 6, | krzyżu, są żywym objawieniem Jego miłości do Ojca i do ludzi.
1189 I, 6, | winni się wzajemnie miłować Jego uczniowie. Po słowach: „
1190 I, 6, | wypełnił przykazanie miłości, „Jego” przykazanie: by włączył
1191 I, 6, | przykazanie: by włączył się w Jego doświadczenie całkowitego
1192 I, 6, | do swego Pana i przyjmuje Jego postać. Jest to owocem łaski,
1193 I, 6, | chrześcijanin staje się członkiem jego Ciała, którym jest Kościół (
1194 I, 6, | Chrystusa w paschalnej tajemnicy Jego śmierci i zmartwychwstania, „
1195 I, 6, | Ducha i by przynosić w życiu Jego owoce (por. Ga 5, 16-25).
1196 I, 7, | 9). Darem Chrystusa jest Jego Duch, którego pierwszy „
1197 I, 7, | jedynie łaska, dar Boga, Jego miłość. Z drugiej strony,
1198 I, 7, | miłości: „Przykazanie zaś jego jest takie: abyśmy wierzyli
1199 I, 7, | abyśmy wierzyli w imię Jego Syna, Jezusa Chrystusa,
1200 I, 7, | przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości” (J 15, 10).~Ujmując
1201 I, 8, | epoki urzeczywistnia się w jego ciele, którym jest Kościół.
1202 I, 8, | przypomnieć” i wyjaśnić Jego przykazania (por. J 14,
1203 I, 8, | zarazem komunią wiary i życia; jego normą jest „wiara, która
1204 I, 8, | Słowie, wprowadza w czyn Jego nakazy i Jego miłość w życiu
1205 I, 8, | wprowadza w czyn Jego nakazy i Jego miłość w życiu świętych
1206 I, 8, | ofierze męczenników, świętuje Jego nadzieję w liturgii: poprzez
1207 I, 8, | Objawienia i idzie śladem jego interpretacji zawartej w
1208 I, 8, | oraz dopomóc człowiekowi w jego dążeniu do prawdy i wolności. ~
1209 II, 1, | człowieka, jaki jest sens i cel jego życia, co jest dobrem, a
1210 II, 1, | żywych i umarłych, i na Jego pojawienie się, i na Jego
1211 II, 1, | Jego pojawienie się, i na Jego królestwo: głoś naukę, nastawaj
1212 II, 2, | człowieku jako stworzeniu Boga i Jego obrazie i dlatego muszą
1213 II, 2, | człowieka pozostawić w ręku rady jego (por. Syr 15, 14), żeby
1214 II, 2, | szukał z własnej ochoty i Jego się trzymając, dobrowolnie
1215 II, 3, | doktrynalnej Kościoła i jego Magisterium w odniesieniu
1216 II, 4 | pozostawić człowieka „w ręku rady jego” (por. Syr 15, 14) ~
1217 II, 4, | człowieka pozostawić w ręku rady jego, żeby Stworzyciela swego
1218 II, 4, | szukał z własnej ochoty i Jego się trzymając, dobrowolnie
1219 II, 4, | została ustanowiona jak gdyby Jego żywym obrazem, dostąpiła
1220 II, 4, | odpowiedzialnością, która zobowiązuje jego wolność do posłuszeństwa
1221 II, 4, | pozostawił go „w ręku rady jego” (por. Syr 15, 14), aby
1222 II, 4, | wobec człowieka i przeciwnej jego wolności. W istocie rzeczy,
1223 II, 4, | narzucanie mu norm przeciwnych jego dobru, pozostawałaby w sprzeczności
1224 II, 5, | zostaje zniesiona przez jego posłuszeństwo Bożemu prawu.
1225 II, 5, | pragnąc za pośrednictwem jego samego, to znaczy poprzez
1226 II, 5, | samego, to znaczy poprzez jego rozumne i odpowiedzialne
1227 II, 5, | podporządkowane Mądrości Boga i jego Prawu. Stwierdziwszy, że „
1228 II, 5, | upodobanie w Prawie Pana, nad Jego Prawem rozmyśla dniem i
1229 II, 5, | w Jezusie Chrystusie i w Jego Duchu: jest to prawo „wewnętrzne” (
1230 II, 5, | się stali na wzór obrazu Jego Syna” (Rz 8, 29). Zamysł
1231 II, 6, | kładąc szczególny nacisk na jego odniesienie do prawa naturalnego,
1232 II, 6, | władzy człowieka, czyli jego wolności: natura miałaby
1233 II, 6, | wszystkim ludzkie ciało, jego budowę i jego dynamizmy:
1234 II, 6, | ludzkie ciało, jego budowę i jego dynamizmy: przeciwieństwem
1235 II, 6, | jakie nakłada na człowieka jego kondycja istoty cielesnej
1236 II, 6, | pozostawił go „w ręku rady jego” i oczekuje od niego, że
1237 II, 6, | wyłącznie poszanowanie dla jego prawa do wolnego decydowania
1238 II, 6, | z prawdą o człowieku i o jego wolności. Sprzeciwia się
1239 II, 6, | odrywająca akt moralny od jego wymiarów cielesnych jest
1240 II, 6, (90) | życia ludzkiego i o godności jego przekazywania Donum vitae (
1241 II, 7, | naturalnego, przede wszystkim na jego powszechności i niezmienności. „
1242 II, 7, | fundamentalnych praw i obowiązków, jego nakazy mają znaczenie uniwersalne,
1243 II, 7, | lekceważenie prawa czy choćby tylko jego nieznajomość, zawinioną
1244 II, 7, | człowieka, powiązanych także z jego wymiarem cielesnym, nie
1245 II, 8, | posłuszeństwo stanowi o jego godności i według którego
1246 II, 8, | tradycyjnego stanowiska Kościoła i jego Urzędu Nauczycielskiego. ~
1247 II, 8, | z Bogiem, którego głos w jego wnętrzu rozbrzmiewa” 102.
1248 II, 8, | niektórzy autorzy określają jego akty już nie mianem „sądów”,
1249 II, 8, | samą tożsamość sumienia w jego relacji do wolności człowieka
1250 II, 9, | sens sumienia, zwłaszcza w jego specyficznym związku z prawem: „
1251 II, 9, | stając się „świadkiem” w jego sprawie: świadkiem jego
1252 II, 9, | jego sprawie: świadkiem jego wierności lub niewierności
1253 II, 9, | niewierności prawu, to znaczy jego istotnej prawości lub niegodziwości
1254 II, 9, | człowieka aż do tajników jego duszy, przywołując go fortiter
1255 II, 9, | moralnego osądu człowieka i jego czynów: jest to osąd uniewinniający
1256 II, 9, | prawem Bożym zapisanym w jego sercu. Właśnie o sądzie
1257 II, 9, | naturalnego, stanowiąc wręcz jego fundament, wyraża bowiem
1258 II, 9, | człowieka, tak że przyjmuje on jego przykazania: „Sumienie nie
1259 II, 9, | uzasadnia i warunkuje słuszność jego rozstrzygnięć nakazami i
1260 II, 9, | prowadzące do rzekomej autonomii jego decyzji, ale przeciwnie —
1261 II, 10, | człowieka jako droga do jego celu, ani też twierdzić,
1262 II, 10, | chrześcijanom Kościół i jego Magisterium, o czym tak
1263 II, 11, | wypływa z głębi człowieka, z jego „serca” (por. Rz 10, 10)
1264 II, 11, | Nim, czego przykładem są Jego słowa skierowane do młodzieńca: „
1265 II, 11, | Chrystusem wspaniale wyrażają Jego własne słowa: „kto chce
1266 II, 11, | przestrodze słychać echo jego wcześniejszych słów: „Ku
1267 II, 11, | podmiotu moralnego, obejmującej jego ciało i duszę. Koncepcja
1268 II, 11, | człowieka oraz każdej z jego świadomych decyzji. W rzeczywistości
1269 II, 11, | niezależnie od tego, czy niektóre jego akty wyboru i czyny byłyby
1270 II, 12, | jedność z Jezusem Chrystusem i Jego Kościołem, mógłby popełniać
1271 II, 12, | wskazywać sama „materia” jego czynów. Równie trudno przyjąć
1272 II, 12, | ale przypomina też, że jego koniecznym warunkiem jest „
1273 II, 12, | świadomie odrzuca Boga, Jego prawo, ofiarowane człowiekowi
1274 II, 13, | ludzkiego czynu ku dobru w jego prawdzie oraz dobrowolne
1275 II, 13, | człowieka, rozpoznanym w jego prawdzie przez rozum. Jeśli
1276 II, 13, | jaką odznacza się moralność jego czynów: mąją one wyrażać
1277 II, 13, | czynów: mąją one wyrażać jego wierność — lub niewierność —
1278 II, 13, | w Jezusie Chrystusie i w Jego Duchu chrześcijanin jest „
1279 II, 13, | Aleksandryjski — tak że rysy Jego Boskiej natury jaśnieją
1280 II, 13, | zwłaszcza konsekwencje — jego działania, czy też sam przedmiot
1281 II, 13, | w sposób zróżnicowany: o jego „dobroci” moralnej decydowałaby
1282 II, 13, | się do dóbr moralnych, o jego „słuszności” natomiast decydowałaby
1283 II, 13, | proporcjach między czynem a jego skutkami oraz między samymi
1284 II, 14, | czynu, ale nie mogą zmienić jego rodzaju moralnego. ~Każdy
1285 II, 14, | danego czynu, decydujący o jego jakości moralnej, należy
1286 II, 14, | jest zatem dobry, jeśli jego przedmiot odpowiada dobru
1287 II, 14, | teleologii” działania, to znaczy jego ukierunkowania ku prawdziwemu
1288 II, 15, | całej prawdy o nim, czyli w jego naturalnych skłonnościach,
1289 II, 15, | naturalnych skłonnościach, jego dążeniach i celach, mających
1290 II, 15, | dobrem osoby, stworzonej na Jego obraz. Tradycyjna nauka
1291 II, 15, | widziane w perspektywie jego ostatecznego celu. Natomiast
1292 II, 15, | człowiekowi i pomaga mu wzrastać w jego godności i powołaniu. W
1293 III, 1, | Kościoła, stanowiącym „sekret” jego skuteczności formacyjnej,
1294 III, 1, | Człowiek spostrzega, że w jego wolności ukryta jest tajemnicza
1295 III, 1, | posłuszeństwie woli Ojca. Jego ukrzyżowane ciało to pełne
1296 III, 1, | wolnością a prawdą, zaś Jego powstanie z martwych to
1297 III, 2, | doświadczeniu, żywą pamięcią o Jego przykazaniach, prawdą, którą
1298 III, 2, | znamy, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: «
1299 III, 2, | Znam Go», a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą
1300 III, 2, | prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość
1301 III, 3, | bezwarunkowo przestrzegać Jego przykazań nawet w najtrudniejszych
1302 III, 3, | popełnia, niż w tym, kto pada jego ofiarą144. Męczeństwo jest
1303 III, 4, | można nigdy odłączać od jego misji nauczania, gdyż musi
1304 III, 4, | umniejszać człowieka, ale służyć jego prawdziwej wolności: skoro
1305 III, 4, | jedyności i niepowtarzalności jego egzystencji: tylko w posłuszeństwie
1306 III, 5, | jest grzechem przeciwko jego godności i fundamentalnym
1307 III, 5, | ale także społeczeństwu i jego prawdziwemu rozwojowi. ~ ~
1308 III, 6, | ich zachowywania: „Oczy Jego patrzą na bojących się Go —
1309 III, 6, | mógł; albowiem «przykazania Jego nie są ciężkie» (1 J 5,
1310 III, 6, | ciężkie» (1 J 5, 3), a «jarzmo Jego jest słodkie i brzemię lekkie» (
1311 III, 6, | uciekania się do Boga i Jego miłosierdzia. Tego rodzaju
1312 III, 6, | grzechów, które zmniejszałyby jego odpowiedzialność. Jednak
1313 III, 6, | na których patrzy. Przed Jego obliczem płonie ogień, który
1314 III, 7, | także uwielbieniem Boga i Jego nieskończonej świętości.
1315 III, 7, | wody i z Ducha” (J 3, 5). Jego życie moralne ma walor „
1316 III, 8, | Chrystusa Pana, gdy otrzymał dar Jego Ducha. Dzięki nieustannej
1317 III, 8, | objawia człowiekowi prawdę o jego przeznaczeniu i drogę do
1318 III, 8, | przeznaczeniu i drogę do jego osiągnięcia. Nawet jeśli
1319 III, 8, | głębokiej więzi z Kościołem, z jego tajemnicą, jego życiem i
1320 III, 8, | Kościołem, z jego tajemnicą, jego życiem i misją: „Teologia
1321 III, 8, | misję Kościoła, zwłaszcza w jego misję prorocką” 171. Ze
1322 III, 8, | dla tegoż Kościoła i dla jego życia w wierze przeznaczone
1323 III, 8, | rozumowych uzasadnień dla jego nauczania, przekonywanie
1324 III, 8, | przekonywanie o słuszności jego nakazów oraz o ich ważności
1325 III, 8, | wymiar ludzkiego serca i jego powołanie do Boskiej miłości. ~
1326 III, 8, | ślady upadku człowieka, jego odejścia od pierwotnego
1327 III, 8, | pełną prawdę o człowieku i jego życiu moralnym i w ten sposób
1328 III, 8, | Ewangelii. Odpowiadając na jego pytanie: „Co dobrego mam
1329 III, 8, | młodzieńca, by naśladował Jego ubóstwo w pokorze i miłości: „
1330 III, 8, | Bożej (por. Łk 6, 36), a jego celem jest prowadzenie nas,
1331 III, 8, | normy naszego nauczania. Jego autorytet, wsparty pomocą
1332 III, 8, | jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu” (2 Kor 3, 5-6. 17-
1333 Zak, 1, | nie oszczędził Syna181: Jego miłosierdzie jest naszym
1334 Zak, 1, | się Bogu i zgodne jest z Jego wolą, stanowi w pewnym sensie
1335 Zak, 1, | Mu, na przyzwoleniu, by Jego łaska nas przekształcała,
1336 Zak, 1, | przekształcała, by odnowiło nas Jego Miłosierdzie udzielane nam
1337 Zak, 1, | udzielane nam w komunii życia Jego Kościoła. „Kto chce żyć —
1338 Zak, 1, | wymogów moralnych i wszystkich jego konsekwencji. Kto miłuje
1339 Zak, 1, | miłuje Chrystusa, zachowuje Jego przykazania (por. J 14,
1340 Zak, 1, | miłości usprawiedliwialiby jego grzech, gdyż wie, że zniweczyłoby
1341 Zak, 1, | zmartwychwstałego mogą dać pokój jego sumieniu i obdarzyć zbawieniem. ~
1342 Zak, 1, | ten sposób żył~„ku chwale Jego majestatu” (Ef 1, 12). ~
1-500 | 501-1000 | 1001-1342 |