Dominum et vivificantem
   Rozdzial, Numer
 1 Zakon,       |           prosi o prawość ludzkich czynów za Jego sprawą. Prosi także


Evangelium vitae
   Rozdzial, Paragraf, Numer
 2 Wprow,  2,   |          coraz częściej narzędziem czynów wymierzonych przeciw człowiekowi
 3   I,  4,     |            1, 22), dopuszczają się czynów zasługujących na śmierć
 4 III,  5,     |            w imię „prawdy”. Ale do czynów równie zbrodniczych i do
 5 III,  5,     |      przygotowywaniu i dokonywaniu czynów wymierzonych przeciw życiu.
 6 III, 12,     |        braci i sióstr niegodziwość czynów i ustaw wrogich życiu i


Redemptor hominis
   Rozdzial, Paragraf
 7 III,  4      |       trzeba czynić miarą ludzkich czynów, jakby podstawowym kwestionariuszem


Redemptoris missio
   Rozdzial, Paragraf, Numer
 8  II,  2,     |           znamienne są dwa rodzaje czynów: uzdrawianie i odpuszczanie


Slavorum apostoli
   Rozdzial, Numer
 9   V,         |        Metodego, którego świetnych czynów i zdobyczy nie powstydzimy


Sollicitudo rei socialis
   Rozdzial, Numer
10   V,         |      przeprowadzić głębszą analizę czynów i zaniedbań ludzkich bez
11   V,         |   spełnianiu bądź unikaniu pewnych czynów wobec bliźniego. Przychodzi


Ut unum sint
   Rozdzial, Paragraf, Numer
12   I,  6,     |           usunięcia słów, opinii i czynów, które by w świetle sprawiedliwości


Veritatis splendor
   Rozdzial, Paragraf, Numer
13  II,  1,     |           moralnym dobrem ludzkich czynów a życiem wiecznym; naśladowanie
14  II,  1,     |         czyli dobra i zła ludzkich czynów oraz osoby, która ich dokonuje,
15  II,  2,     |            kryteria moralnej oceny czynów. Nurty te, choć różnorodne,
16  II,  4,     |      przyczyną własnych świadomych czynów. Z drugiej strony, rozum
17  II,  4,     |          osobowego podmiotu swoich czynów. Prawo moralne pochodzi
18  II,  6,     |        ocenie konkretnych ludzkich czynów, osadzonych przecież w bardzo
19  II,  6,     |        moralnego znaczenia ciała i czynów z nim związanych (por. 1
20  II,  7,     |         wypełnianie takich właśnie czynów i rozwijanie takich postaw
21  II,  7,     |         zastosowane do konkretnych czynów poprzez osąd sumienia. Podmiot
22  II,  7,     |         nie należy nigdy popełniać czynów zabronionych przez przykazania
23  II,  8,     |   specyfiki wszystkich konkretnych czynów ludzkich; mogą co prawda
24  II,  8,     |    dokonywanie z czystym sumieniem czynów, które prawo moralne uznaje
25  II,  9,     |   moralnego osądu człowieka i jego czynów: jest to osąd uniewinniający
26  II, 11,     |         prawidłowo ocenić ludzkich czynów. Według tychże autorów należałoby
27  II, 11,     |      Bezpośrednim przedmiotem tych czynów — twierdzi się — nie jest
28  II, 11,     |             oraz sferę konkretnych czynów, które oceniane są jako
29  II, 11,     |     oderwany od wyboru określonych czynów. ~
30  II, 11,     |          aktach wyboru określonych czynów, poprzez które człowiek
31  II, 11,     |           od treściowo określonych czynów jest równoznaczne z zaprzeczeniem
32  II, 11,     |        moralnym znaczeniu ludzkich czynów nie decyduje jedynie intencja,
33  II, 11,     |          znaczy zakazujące pewnych czynów i zachowań jako z natury
34  II, 12,     |      wskazywać sama „materia” jego czynów. Równie trudno przyjąć tezę,
35  II, 12,     |            wyborami poszczególnych czynów — nie uporządkowanych ze
36  II, 13,     |             72. O moralnej jakości czynów stanowi relacja między wolnością
37  II, 13,     |       rozmówcy: spełnianie dobrych czynów, nakazanych przez Tego,
38  II, 13,     |        odznacza się moralność jego czynów: mąją one wyrażać jego wierność —
39  II, 13,     |         przyporządkowaniu ludzkich czynów Bogu — najwyższemu dobru
40  II, 13,     |           Ale to przyporządkowanie czynów ostatecznemu celowi to nie
41  II, 13,     |         przyporządkowania ludzkich czynów Bogu? Czy jest nim intencja
42  II, 13,     |            czoło zgodność ludzkich czynów z celami, do których zmierza
43  II, 13,     |    oceniających moralność ludzkich czynów bez odwoływania się do prawdziwego
44  II, 13,     |      decyzje dotyczące konkretnych czynów. Tak więc — według tych
45  II, 13,     | przedmoralnego. O jakości moralnej czynów, czyli o ich dobroci lub
46  II, 14,     |         decyzji, które prowadzą do czynów sprzecznych z przykazaniami
47  II, 14,     |   wszystkich konsekwencji własnych czynów oraz wszystkich ich dobrych
48  II, 14,     |           nią iść prawidłowy wybór czynów, jest fakt, że ludzki czyn
49  II, 15,     |         wyboru pewnych określonych czynów i zachowań nie uwzględniając
50  II, 15,     |            wiele przykładów takich czynów: „Wszystko, co godzi w samo
51  II, 15,     |            Stwórcy” 132. ~Na temat czynów wewnętrznie złych, związanych
52  II, 15,     |          81. Nauczając o istnieniu czynów wewnętrznie złych, Kościół
53  II, 15,     |          norm, które zakazują tych czynów i obowiązują semper et pro
54  II, 15,     |           zachowań lub określonych czynów jako moralnie złych ze względu
55  II, 15,     |          moralnej jakości ludzkich czynów, a zwłaszcza w problemie
56  II, 15,     |    zwłaszcza w problemie istnienia czynów wewnętrznie złych koncentruje
57  II, 15,     |       wewnętrznego zła określonych czynów ludzkich, Kościół dochowuje
58 III,  3,     |            bez wyjątku dokonywania czynów wewnętrznie złych. Powszechność
59 III,  4,     |       które zabraniają popełniania czynów wewnętrznie złych, nie ma
60 III,  5,     |          przypadku, postępowania i czynów sprzecznych z osobową godnością
61 III,  5,     |         postępowania i konkretnych czynów. ~
62 III,  5,     |        Siódme przykazanie zabrania czynów i przedsięwzięć, które kierując
63 III,  6,     |            dotyczących określonych czynów ludzkich, a ostatecznie
64 III,  8,     |          prawdziwym znaczeniem jej czynów, tak aby móc uznać w posłuszeństwie
65 III,  8,     |          wyjątku i zawsze zakazują czynów wewnętrznie złych. ~Uznając