(...) Veritatis splendor
     Rozdzial, Paragraf, Numer
1001  II,  6,        |      rozpatrywać i traktować wyłącznie jako materiał biologiczny czy
1002  II,  6,        |              Twierdzą oni, że człowiek jako istota rozumna nie tylko
1003  II,  6,        |            traktowania ciała człowieka jako surowca, pozbawionego znaczeń
1004  II,  6,        |               ludzka i ciało jawią się jako wstępne dane czy przesłanki
1005  II,  6,        |               z tym poglądem traktować jako przejaw fizycyzmu lub biologizmu.
1006  II,  6,        |               dzięki czemu istnieje on jako całość — „corpore et anima
1007  II,  6,        |            corpore et anima unus” 87 — jako osoba. Powyższe definicje
1008  II,  6,        |               miłować i szanować osobę jako cel, a nigdy jako zwykły
1009  II,  6,        |                osobę jako cel, a nigdy jako zwykły środek działania,
1010  II,  6,   (88) |             ciała zostają napiętnowane jako grzechy śmiertelne: por.
1011  II,  6,        |                  którą jest sama osoba jako jedność duszy i ciała, jako
1012  II,  6,        |            jako jedność duszy i ciała, jako jedność wszystkich jej skłonności
1013  II,  6,        |                ono pojmowane po prostu jako zbiór norm biologicznych,
1014  II,  6,        |               lecz winno być określane jako rozumny porządek, według
1015  II,  6,        |                 czym jest ludzka osoba jako „integralna jedność”, to
1016  II,  6,        |         integralna jedność”, to znaczy jako „dusza, która się wyraża
1017  II,  7,        |       powszechności prawa naturalnego. Jako wpisane w rozumną naturę
1018  II,  9,        |        jednocześnie ich sumienie staje jako świadek, a mianowicie ich
1019  II,  9,        |         rzeczywisty charakter sumienia jako instancji moralnego osądu
1020  II,  9,        |           poprzez akt sumienia poznaje jako dobro powierzone mu tu i
1021  II,  9,        |               osąd sumienia trwa w nim jako świadek uniwersalnej prawdy
1022  II,  9,        |            pozostaje w człowieku także jako rękojmia nadziei i miłosierdzia:
1023  II,  9,        |           ostatecznie samego człowieka jako ich podmiotu — nie jest
1024  II, 10,        |                          62. Sumienie, jako osąd czynu, nie jest wolne
1025  II, 10,        |             ukazaną rozumowi człowieka jako droga do jego celu, ani
1026  II, 10,        |                 J 9, 39-41). ~Sumienie jako ostateczna instancja osądzająca
1027  II, 11         |              nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału” (
1028  II, 11,        |      ukierunkowania wolności człowieka jako osoby pojętej jako całość,
1029  II, 11,        |           człowieka jako osoby pojętej jako całość, chociaż tylko przez
1030  II, 11,        |                sfer ludzkiej wolności, jako że twierdzą oni wyraźnie,
1031  II, 11,        |               świata rzeczy, określają jako „słuszne” lub „niesłuszne”.
1032  II, 11,        |              czynów, które oceniane są jako moralnie słuszne lub niesłuszne
1033  II, 11,        |                decyzji, rozpatruje się jako proces czysto fizyczny,
1034  II, 11,        |              nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału” (
1035  II, 11,        |          przypadku aktu wiary pojętego jako opcja fundamentalna, który —
1036  II, 11,        |               fundamentalna, rozumiana jako intencja, która nie ma ściśle
1037  II, 11,        |      oznaczonych przez prawo naturalne jako dobro, którego należy poszukiwać
1038  II, 11,        |              pewnych czynów i zachowań jako z natury złych, nie dopuszczają
1039  II, 12,        |               ogarniający osobę pojętą jako całość, a więc akt opcji
1040  II, 13,        |           czyny człowiek doskonali się jako człowiek powołany do tego,
1041  II, 13,        |      zewnętrznych wobec człowieka, ale jako następstwo świadomych decyzji
1042  II, 13,        |             Dobro to ustanowione jest, jako odwieczne prawo, przez Mądrość
1043  II, 13,        |                ono w stanie wytworzyć, jako swój skutek, stan rzeczy
1044  II, 13,        |                uprawnione i konieczne, jako że porządek moralny, ustanowiony
1045  II, 13,        |         konsekwencje. „Teologizm” ten, jako metoda odkrywania norm etycznych,
1046  II, 13,        |                czyny można by określić jako „słuszne” albo „niesłuszne”,
1047  II, 13,        |          ostatnie należałoby traktować jako zawsze relatywne i dopuszczające
1048  II, 15,        |                której nie można uznać, jako moralnie złego ze względu
1049  II, 15,        |               że „istnieją akty, które jako takie, same w sobie, niezależnie
1050  II, 15,   (131)|            które dawniej Kościół uznał jako z natury złe. Któż bowiem
1051  II, 15,        |           Doktryna o przedmiocie czynu jako źródle moralności stanowi
1052  II, 15,        |            powtórzmy — należy odrzucić jako błędną opinię, która uważa
1053  II, 15,        |        zachowań lub określonych czynów jako moralnie złych ze względu
1054  II, 15,        |              je postrzegać i przeżywać jako dynamikę prawdziwej osobowej
1055 III,  1,        |               się w Jezusie Chrystusie jako najgłębsze źródło wolności. ~
1056 III,  2,        |              właściwą jej oryginalność jako nowa zasada myślenia i działania
1057 III,  2,        |          pilnie, jak postępujecie: nie jako niemądrzy, ale jako mądrzy.
1058 III,  2,        |                nie jako niemądrzy, ale jako mądrzy. Wyzyskujcie chwilę
1059 III,  2,        |                więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane i postępujcie
1060 III,  3,        |                     92. W męczeństwie, jako potwierdzeniu nienaruszalności
1061 III,  3,        |               36). ~Męczeństwo odrzuca jako złudne i fałszywe wszelkie „
1062 III,  4,        |                jest nierzadko oceniana jako przejaw nieprzejednania,
1063 III,  4,        |               musi ją zawsze wypełniać jako wierna Oblubienica Chrystusa,
1064 III,  4,        |         Chrystusa, który jest Prawdą: „Jako Nauczyciel [Kościół] nieustannie
1065 III,  4,        |         potwierdzenie swojej jedyności jako osoba oraz możliwość prawdziwego
1066 III,  4,        |          wspólnocie i ku społeczeństwu jako takiemu. Normy, o których
1067 III,  5,        |     niewolnika-chrześcijanina «już nie jako niewolnika, lecz (...) jako
1068 III,  5,        |            jako niewolnika, lecz (...) jako brata (...) w Panu» (Flm
1069 III,  7,        |             przedstawiane są nie tylko jako postawy pragmatyczne czy
1070 III,  7,        |             czy elementy obyczaju, ale jako postawy teoretycznie ugruntowane,
1071 III,  8,        |                w co uwierzył. Teologia jako nauka, która odpowiadając
1072 III,  8,        |                przynależność” do niego jako do „wspólnoty wiary”, podobnie
1073 III,  8,        |          teologii moralnej, rozumianej jako odrębna dziedzina naukowej
1074 III,  8,        |                refleksji nad Ewangelią jako darem i przykazaniem nowego
1075 III,  8,        |                zajmują się moralnością jako zjawiskiem historycznym
1076 III,  8,        |            radości przebaczenia, które jako jedyne może dać im moc,
1077 III,  8,        |                 Nasza odpowiedzialność jako pasterzy ~
1078 III,  8,        |         wszystkim naszą wspólną łaską, jako Pasterzy i Biskupów Kościoła,
1079 III,  8,        |                                   116. Jako Biskupi mamy obowiązek dbać
1080 III,  8,        |        przejętej od Apostołów. Na nas, jako Biskupach ciąży poważny
1081 Zak,  1,        |              został posłany przez Ojca jako objawienie Bożego Miłosierdzia (
1082 Zak,  1,        |               wraz z Piotrem wyznawali jako „Syna Boga żywego” (por.