Dominum et vivificantem
   Rozdzial, Numer
 1   2,         |              końca. Nie tylko ludzkie sumienie, wewnętrzna tajemnica człowieka —
 2   2,         |              godności osoby ludzkiej. Sumienie w szczególny sposób stanowi
 3   2,         |              winien być posłuszny”27. Sumienie nie jest więc autonomicznym
 4   2,         |            tym właśnie znaczeniu jest sumienie owym „wewnętrznym sanktuarium”,
 5   2,         |             właśnie w tym odniesieniu sumienie zawsze znajduje swa podstawę
 6   2,         |             na drodze sumienia. Jeśli sumienie jest prawe, wówczas służy
 7   2,         |          nieraz kosztuje. Wiadomo, że sumienie nie tylko nakazuje i zakazuje,
 8   3,         |               jego wnętrzu jako myśl, sumienie, serce; jest to rzeczywistość


Evangelium vitae
   Rozdzial, Paragraf, Numer
 9 Wprow,  2,   |           jest fakt, że nawet ludzkie sumienie zostaje jak gdyby zaćmione
10   I,  2,     |      swoistemu „przyćmieniu”, chociaż sumienie nieustannie przypomina o
11   I,  4,     |          Chodzi tu przede wszystkim o sumienie każdego człowieka, który
12   I,  4,     |               sensie chodzi tu też o „sumienie” społeczeństwa: jest ono
13   I,  4,     |           wymierzonych przeciw życiu. Sumienie, zarówno indywidualne, jak
14   I,  4,     |               czynią” (1, 32). Jeżeli sumienie, które jest okiem dającym
15  II,  6,     |               serce człowieka, w jego sumienie. Pytanie: „Cóżeś uczynił?” (
16 III,  5,     |           bezbronnej ludzkiej istoty? Sumienie powszechne słusznie wzdryga


Fides et ratio
   Rozdzial, Paragraf, Numer
17  VI,  1,     |           pojęcia, jak prawo moralne, sumienie, wolność, odpowiedzialność
18 VII,  2,     |              politycznych i naukowych sumienie człowieka traci orientację.


Sollicitudo rei socialis
   Rozdzial, Numer
19 III,         |               w tym celu, aby obudzić sumienie wszystkich i znaleźć rozwiązanie
20  IV,         | uprzemysłowienia — stawiających nasze sumienie wobec wymiaru moralnego,


Ut unum sint
   Rozdzial, Paragraf, Numer
21   I,  7,     |               dobra stawia przed nimi sumienie chrześcijańskie i gromadzą


Veritatis splendor
   Rozdzial, Paragraf, Numer
22  II,  1,     |             prawie? Jaką rolę odgrywa sumienie w kształtowaniu moralnego
23  II,  2,     |               głosił z naciskiem, że „sumienie ma swoje prawa ponieważ
24  II,  3,     |        dokładnie — przez indywidualne sumienie. ~Ponieważ jednak zapomniano
25  II,  7,     |       refleksji teologicznej100. ~II.~Sumienie a prawda~ ~
26  II,  9,     |         sercach, gdy jednocześnie ich sumienie staje jako świadek, a mianowicie
27  II,  9,     |                 Według słów św. Pawła sumienie w pewnym sensie stawia człowieka
28  II,  9,     |               niegodziwości moralnej. Sumienie jest świadkiem jedynym:
29  II,  9,     |             zewnętrznego obserwatora. Sumienie składa swoje świadectwo
30  II,  9,     |         ostatecznym Celem człowieka. „Sumienie — pisze św. Bonawentura —
31  II,  9,     |       rozporządzenia. Dlatego właśnie sumienie ma moc wiążącą” 103, ~Można
32  II,  9,     |            Można zatem powiedzieć, że sumienie jest świadectwem o prawości
33  II,  9,     |           suaviter do posłuszeństwa: „Sumienie nie zamyka człowieka w niedostępnej
34  II,  9,     |               się do stwierdzenia, że sumienie jest „świadkiem”, ale ukazuje
35  II,  9,     |         dotyczące dobra moralnego, to sumienie jest zastosowaniem prawa
36  II,  9,     |          dobra w konkretnej sytuacji. Sumienie formułuje zatem obowiązek
37  II,  9,     |        zostaje potępiony przez własne sumienie, stanowiące bezpośrednią
38  II,  9,     |         moralnym dobru i złu, w którą sumienie ma się wsłuchiwać i ją wyrażać.
39  II,  9,     |       przyjmuje on jego przykazania: „Sumienie nie jest więc autonomicznym
40  II,  9,     |               prawdą. Właśnie dlatego sumienie wyraża się poprzez akty „
41  II, 10,     |                                   62. Sumienie, jako osąd czynu, nie jest
42  II, 10,     |         zdarza się — pisze Sobór — że sumienie błądzi na skutek niepokonalnej
43  II, 10,     |        poszukiwanie prawdy i dobra, a sumienie z nawyku do grzechu powoli
44  II, 10,     |       wątpliwości, że aby mieć „dobre sumienie” (1 Tm 1, 5), człowiek musi
45  II, 10,     |            Jak powiada apostoł Paweł, sumienie powinno być oświecone przez
46  II, 10,     |              niebezpieczeństwo błędu. Sumienie nie jest sędzią nieomylnym:
47  II, 10,     |         niewiedza nie jest zawiniona, sumienie — jak przypomina Sobór —
48  II, 10,     |           światła (por. J 9, 39-41). ~Sumienie jako ostateczna instancja
49  II, 10,     |        poszukiwanie prawdy i dobra, a sumienie z nawyku do grzechu powoli
50  II, 10,     |           tylko objawia prawdy, które sumienie powinno już znać i rozwijać
51  II, 13,     |         ukrytą we wnętrzu osoby, jest sumienie, ujawnia się i urzeczywistnia
52 III,  8,     |             tylko pośrednio — gdy ich sumienie nie potrafi uznać słuszności