1-500 | 501-1000 | 1001-1037
Centesimus annus
Rozdzial, Numer
1 Wprow, | soki, obficie płynące z tego korzenia, nie wyczerpały
2 Wprow, | Kościoła.~O wielkim znaczeniu tego nauczania mówią dwie encykliki,
3 Wprow, | należy do zadań pasterzy. Tego rodzaju analiza nie ma jednak
4 I, | W kulminacyjnym momencie tego konfliktu, gdy już z całą
5 I, | robotnicza”. Właśnie na temat tego sporu widzianego w całej
6 I, | potwierdzające prawo do posiadania tego, co konieczne do rozwoju
7 I, | rodziny — niezależnie od tego, jaką konkretną formę to
8 I, | wymagają głębszej analizy tego problemu, której zostanie
9 I, | poświęcona osobna część tego Dokumentu.~
10 I, | związkami zawodowymi; nie czyni tego bynajmniej ze względów ideologicznych
11 I, | do nadania mocy prawnej tego rodzaju „stosunkom pracy”,
12 I, | nich wyraźnie warunków. Tego rodzaju koncepcja stosunków
13 I, | obowiązek zachowania życia. „Z tego to obowiązku wywodzi się —
14 I, | pracowników, gdyż nieczynienie tego stanowi pogwałcenie sprawiedliwości,
15 I, | cześć Bożemu Majestatowi28. Tego prawa, zakorzenionego w
16 I, | zapewniają dzisiaj korzystanie z tego podstawowego prawa do odpoczynku
17 I, | zaś Paweł VI, włączając do tego pojęcia wielorakie współczesne
18 I, | omówione w dalszym ciągu tego Dokumentu przy rozpatrywaniu
19 II, | przewidywania okazały się w świetle tego, co nastąpiło później, zaskakująco
20 II, | szkód, jakie miał wyrządzić tego rodzaju socjalizm, stając
21 II, | refleksję oraz nawiązując do tego, co zostało powiedziane
22 II, | wkład. Punktem oparcia dla tego procesu stała się Organizacja
23 II, | Konstatując z zadowoleniem postępy tego procesu, nie można jednak
24 III, | nawet decydującym czynnikiem tego procesu była działalność
25 III, | uwzględniających godność osoby.~Z tego procesu historycznego wyłoniły
26 III, | podkreślenie fakt, że do upadku tego „bloku”, czy imperium doprowadza
27 III, | nierzadko doprowadzał do tego, iż w nieustannym poszukiwaniu
28 III, | dowiodła, że nie da się tego dokonać, nie zadając gwałtu
29 III, | którzy należą do Złego, i że tego rodzaju sąd będzie miał
30 III, | sobie prawo do formułowania tego sądu już teraz, człowiek
31 III, | działania w służbie dobra. Do tego dzieła przepajania duchem
32 III, | człowieka58. Rozważane z tego punktu widzenia wydarzenia
33 III, | pretensje do użytkowania tego, co wytworzyli inni. Ubodzy
34 III, | prawo ludzi słuchających tego przepowiadania do przyjęcia
35 IV, | ma charakter naturalny65. Tego prawa, podstawowego dla
36 IV, | niebezpieczeństwa i problemy związane z tego rodzaju procesem. Istotnie,
37 IV, | prawdy nie wolno dopuścić do tego, aby podstawowe ludzkie
38 IV, | zaspokojone i do wyniszczenia z tego powodu ludzkich istnień.
39 IV, | przedsiębiorczość i uczestnictwo. Tego rodzaju społeczeństwo nie
40 IV, | uczestnictwa w nim. Osiągnięcie tego celu wymaga planowych i
41 IV, | muszą umieć wykorzystywać tego rodzaju okazje, także za
42 IV, | ludzkich potrzeb. Dochodzi do tego, że twórcze możliwości wolnej
43 IV, | wyżej stawia dążenie do tego, by mieć, aniżeli być, i
44 IV, | obowiązku wspomagania z tego, co „zbywa”, a czasem nawet
45 IV, | zbywa”, a czasem nawet z tego, co „potrzebne”, by dać
46 IV, | ujawniają się ludzkie przymioty tego, kto decyduje.~
47 IV, | człowiek. To zaś zależy od tego, czy wzrasta jego udział
48 IV, | utrudnia zarówno realizację tego daru, jak i budowanie tej
49 IV, | swoją wolność, i dokonując tego, traktuje jako przedmiot
50 IV, | przedmiot i narzędzie rzeczy tego świata i sobie je przywłaszcza.
51 IV, | pracy innych pracowników tego samego przedsiębiorstwa,
52 IV, | zakłada równocześnie prawo do tego. Społeczeństwo, które byłoby
53 IV, | Społeczeństwo, które byłoby tego prawa systematycznie pozbawiane,
54 V, | naród lub państwo. Nie może tego czynić nawet większość danego
55 V, | nie przestaje potwierdzać tego, co poznał dzięki wierze
56 V, | stojących za nimi grup. Tego rodzaju odstępstwa od zasad
57 V, | jest więc zagwarantowanie tego bezpieczeństwa, tak by człowiek,
58 V, | skutecznie i uczciwie. Brak tego poczucia bezpieczeństwa,
59 V, | znacznego poszerzenia zakresu tego rodzaju interwencji, co
60 V, | we własnym życiu i przez tego rodzaju egzystencjalną weryfikację
61 V, | gospodarczy. Jednak, aby tego dokonać, ubogi — jednostka
62 V, | wystarczającej mierze. Do tego dodać należy dowartościowanie
63 VI, | społecznej i nie czynił tego bynajmniej po to, by odzyskać
64 VI, | przez samego Chrystusa; tego człowieka, którego, jak
65 VI, | wiele innych Dokumentów tego rodzaju. Wynika stąd, że
66 VI, | Encyklika Rerum novarum jest tego wymownym świadectwem.~
67 VI, | zachęta do niego. Pod wpływem tego orędzia niektórzy z pierwszych
68 VI, | chodzi bowiem jedynie o danie tego, co zbywa, ale o pomoc do
69 VI, | skalę światową. Zjawiska tego nie należy uważać za negatywne,
70 VI, | najpotężniejsze, nie jest już w stanie tego dokonać. Dążenie do tego
71 VI, | tego dokonać. Dążenie do tego celu wymaga coraz bardziej
72 VI, | ciągu stu lat, które od tego czasu upłynęły. Istotnie,
73 VI, | sobie coraz lepiej sprawę z tego, że zbyt wielu ludzi żyje
74 VI, | gdy ten nie zdaje sobie z tego sprawy.~Niech Maryja, Matka
Dives in misericordia
Rozdzial, Numer
75 I, | powołanie,” dokonuje zaś tego „już w samym objawieniu
76 I, | współczesnego. Domagają się tego wołania tylu ludzkich serc,
77 I, | wprowadzenie w życie nauki tego wielkiego Soboru, trzeba
78 I, | kto je w Nim znajduje, dla tego w sposób szczególny „widzialnym”
79 I, | miłosierdzia, a także dąży do tego, ażeby samą ideę miłosierdzia
80 I, | odwoływać się z pożytkiem do tego obrazu „sytuacji człowieka
81 I, | człowiek staje się świadomy tego, że jego zadaniem jest pokierować
82 I, | świata. Przynagla ich do tego zapewne sam Chrystus, działający
83 I, | oderwaniu, ale byśmy do tego miłosierdzia odwoływali
84 II, | swoich ziomków, mieszkańców tego samego Nazaretu, Chrystus
85 III, | 1 Mch 4, 24). ~U źródeł tego wielorakiego przekonania
86 III, | już od zarania istnienia tego ludu, który sobie wybrał,
87 III, | Miłosierdzie, jak z tego widać, nie tylko należy
88 III, | każe odwoływać się do tego miłosierdzia, pozwala na
89 III, | miłosierdzie. Było to do tego stopnia oczywiste dla Psalmistów
90 III, | nienawidzić i pragnąć zła tego, kogo raz sobą obdarzyła:
91 III, | oraz najgłębszych racji tego stosunku musimy szukać u „
92 III, | jednakże za pośrednictwem tego ludu, który, idzie poprzez
93 III, | Testamentu. U kresu zaś tego objawienia mówi do Apostoła
94 III, (4) | taką wierność. Nie zmienia tego okoliczność, iż samo zobowiązanie,
95 III, (4) | miłosierdzia „składają się” obok tego, co zawiera w sobie wyrażenie
96 IV, | wszystkich czasów, począwszy od tego, który po raz pierwszy utracił
97 IV, | owej krainy”. Ale nawet tego nikt mu nie chciał podać. ~
98 IV, | się nie uświadamiać sobie tego nawet i teraz, kiedy mówi
99 IV, | podjęta z całym poczuciem tego, na co zasłużył i do czego
100 IV, | przez niego roztrwonione. Tego domagałby się porządek sprawiedliwości.
101 IV, | także dotknął i obraził tego ojca całym swoim postępowaniem.
102 IV, | w końcu o własnego syna. Tego zaś stosunku żaden rodzaj
103 IV, | zniszczyć. Syn marnotrawny jest tego świadom; świadomość ta jednak
104 IV, | jest Ojcem. Postępowanie tego ojca z przypowieści, cały
105 IV, | się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły,
106 IV, | mu nade wszystko radość z tego, że „się odnalazł”, z tego,
107 IV, | tego, że „się odnalazł”, z tego, że „ożył”. A ta radość
108 IV, | do prawdy o sobie samym. ~Tego, co się dokonało pomiędzy
109 IV, | się na wspólnym przeżyciu tego dobra, jakim jest człowiek,
110 IV, | dla ojca zaś właśnie z tego powodu staje się on dobrem
111 V, | na Kalwarii do Ojca — do tego Ojca, którego miłość głosił
112 V, | dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu” (
113 V, | stanowi szczytowy punkt tego właśnie objawienia i urzeczywistnienia
114 V, | Kalwarii wyrasta na drodze tego admirable commercium, tego
115 V, | tego admirable commercium, tego przedziwnego udzielania
116 V, | również świadectwem mocy tego zła wobec samego Syna Człowieczego:
117 V, | Syna Człowieczego: wobec Tego, który jeden ze wszystkich
118 V, | do śmierci” (Flp 2, 8). Tego, który był bez grzechu,
119 V, | wymierzona za cenę śmierci Tego, który był bez grzechu,
120 V, | wychodzącej na spotkanie tego, co stanowi sam korzeń zła
121 V, | tajemnicy paschalnej granica tego wielorakiego zła, jakie
122 V, | do najgłębszych korzeni tego zła, jakie tkwią w grzechu
123 V, | Kościoła. W samym centrum tego programu pozostaje zawsze
124 V, | eschatologiczną. Przechodzą więc od tego czasu nowe pokolenia ludzi
125 V, | całej Jej osobowości do tego, aby widzieć poprzez zawiłe
126 V, | sposób została powołana do tego, ażeby przybliżać ludziom
127 V, | do nieba, nie zaprzestała tego zbawczego zadania, lecz
128 VI, | polityczna. ~Jednakże obok tego — czy tez raczej w tym wszystkim —
129 VI, | zagrożenie dotyczy nie tylko tego, co mogą ludzie uczynić
130 VI, | rozgrywa się na rozległym tle tego gigantycznego wyrzutu, którym
131 VI, | się nie widzieć przyczyn tego niepokoju lub też przeciwdziałają
132 VII | szczególną i pogłębioną potrzebę tego, aby w całym swoim posłannictwie
133 VII, | głosić je w całej prawdzie tego, co mówi nam o nim Objawienie.
134 VII, | pewnością swoistego pokrycia dla tego twierdzenia. Nie chodzi
135 VII, | sprawowany na pamiątkę Tego, który w swym mesjańskim
136 VII, | ludzkich serc. Drogę zaś do tego spotkania i zjednoczenia
137 VII, | jeszcze osobno powrócić do tego podstawowego tematu. ~Właśnie
138 VII, | zawsze owocem „odnalezienia” tego Ojca, który bogaty jest
139 VII, | współczesny ma głęboką świadomość tego, że tylko w oparciu o miłosierdzie
140 VII, | ale także jest powołany do tego, ażeby sam „czynił” miłosierdzie
141 VII, | odnaleźć siebie w pozycji tego, który otrzymuje, który
142 VII, | jest o wiele bogatsza od tego, co nieraz w obiegowych
143 VII, | miłosierdziu nie dostrzegają tego podstawowego związku pomiędzy
144 VII, | czuje się obdarowany przez tego, kto przyjmuje jego dar;
145 VII, | powiedzieć, że osiągnięcie tego celu nigdy nie będzie możliwe,
146 VII, | upatruje właśnie w realizacji tego zadania. Ów ludzki świat
147 VII, | każdym wypadku naprawienie tego zła, naprawienie zgorszenia,
148 VII, | nie inaczej, jak strzegąc tego źródła — czyli tajemnicy
149 VII, | inaczej jak tylko w duchu tego ubóstwa do jakiego wezwał
150 VIII, | odważa się już wypowiedzieć tego słowa „miłosierdzie” albo
151 VIII, | Chrystusa. I każe też do tego miłosierdzi odwoływać się,
152 VIII, | jest bowiem objawiać Boga, tego Ojca, który pozwala nam „
Dominum et vivificantem
Rozdzial, Numer
153 Wstep, | poznaliśmy Ducha Świętego jako Tego, który wskazuje drogi prowadzące
154 Wstep, | por. 2 Kor 13, 13). ~Z tego wezwania wzięły poniekąd
155 Wstep, | Obecnie zaś rodzi się z tego wezwania niniejsza encyklika
156 Wstep, | w świecie — wzywa nas do tego, abyśmy na nowo wnikali
157 Wstep, | Ga 6, 15): tak, właśnie Tego, który daje życie. ~Kościół
158 1, | odejścia Jezusa Chrystusa z tego świata już się przybliżył,
159 1, | Prawdy” (J 14, 13. 16 n.). ~Tego właśnie Ducha Prawdy nazywa
160 1, | pismach Apostołów6, jest dla tego przekazu natchnieniem i
161 1, | stać wobec innych świadkami tego wszystkiego, co Chrystus „
162 1, | Święty jest osobowym wyrazem tego obdarowywania się, tego
163 1, | tego obdarowywania się, tego bycia Miłością7. Jest Osobą-Miłością,
164 1, | udzielania się Boga na miarę tego „obrazu i podobieństwa”,
165 1, | Duchu Świętym. Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg
166 1, | 19; Rz 8, 11). W posłaniu tego Ducha „do serc naszych”
167 1, | posłannictwo Mesjasza — czyli Tego, który otrzymał pełnię Ducha
168 1, | pośredniczyć w udzielaniu tego Ducha całemu ludowi. Oto
169 1, | Prorok ukazuje Mesjasza jako Tego, który przychodzi w Duchu
170 1, | jako posiadającego pełnię tego Ducha w sobie — i równocześnie
171 1, | i który posiada pełnię tego Ducha; który naznacza «nowy
172 1, | Mesjasza-Chrystusa nie tylko jako Tego, który „przychodzi” w Duchu
173 1, | Duchu Świętym, ale zarazem Tego, który „przynosi” Ducha
174 1, | 1, 1). Zanim na drogach tego nauczania, tych mesjańskich
175 1, | szczególnie ważne momenty tego stopniowego objawienia.
176 1, | szczególnym jakby promieniowaniem tego Bożego ojcostwa na „prostaczków”.
177 1, | pochodzi „a wnętrza”, z głębi tego, kim Jezus był. Jest to
178 1, | rozmowy — objawi siebie jako Tego, który „niesie” Ducha. Który
179 1, | i ubogacone. ~W świetle tego, co Jezus mówi o Duchu Świętym
180 1, | 22). ~Wszystkie szczegóły tego kluczowego zapisu Ewangelii
181 1, | swojego „odejścia”; podaje im tego Ducha jakby w ranach swojego
182 1, | stanowi definitywne ujawnienie tego, co dokonało się w tymże
183 1, | Świętego poczuli się zdolni do tego, aby wypełniać powierzone
184 1, | kapłaństwa czynią uczestnikami tego duchowego daru świętych
185 1, | Równocześnie zaś nauczanie tego soboru jest gruntownie „
186 1, | uobecnieniem”. W świetle tego przekonania lepiej rozumiemy
187 1, | Biskupów, które zmierzają do tego, aby owoce prawdy i miłości —
188 1, | przede wszystkim od „władcy tego świata” (por. J 12, 31;
189 1, | przedstawiać je wszystkim. Z tego powodu czuje się ona naprawdę
190 2, | wreszcie o sądzie — bo władca tego świata został osądzony” (
191 2, | określone znaczenie, różne od tego, jakie może bylibyśmy skłonni
192 2, | odnosi się tylko do „władcy tego świata”, czyli do szatana —
193 2, | czyli do szatana — do tego, który od początku wykorzystuje
194 2, | grzech szatana, „władcy tego świata”, który przez swój
195 2, | posłannictwo dotyczy również tego grzechu, który już został
196 2, | każdej epoce. Potwierdzenie tego — gdy chodzi o nasze stulecie —
197 2, | doskonałości”16. W relacji do tego, bardzo syntetycznego, tekstu
198 2, | odejściu Chrystusa, „za cenę” tego odejścia. Było to naprzód
199 2, | cudami i znakami (...) tego Męża, który z woli, postanowienia
200 2, | Równocześnie zaś, w samej treści tego pierwszego świadectwa, Duch
201 2, | niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali,
202 2, | poniekąd za pośrednictwem tego właśnie grzechu — największego,
203 2, | w sobie zawiera i kryje. Tego wymiaru grzechu człowiek
204 2, | Reconciliatio et paenitentia19. Tego wymiaru grzechu człowiek
205 2, | tylko przez Ducha Świętego: Tego, który „przenika głębokości
206 2, | Rdz 1-3). Stajemy wobec tego grzechu, który wedle objawionego
207 2, | Rdz 1, 2), wskazuje na tego „Ducha, który przenika głębokości
208 2, | działaniem „ojca kłamstwa” — tego, który już „został osądzony” (
209 2, | staje się jawne, że korzenie tego nieposłuszeństwa sięgają
210 2, | nakłaniają do złamania tego zakazu — czyli do przekroczenia
211 2, | granicy”: „Gdy spożyjecie owoc tego drzewa, otworzą się wam
212 2, | człowieka oznacza odepchnięcie tego źródła, aby samemu stawać
213 2, | kłamstwa”, oderwał się od tego uczestnictwa. W jakiej mierze?
214 2, | tchnieniem zła” ze strony tego, który „grzeszy (trwa w
215 2, | poznania i woli — wobec tego, który jest „ojcem kłamstwa”.
216 2, | że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam
217 2, | się tutaj w samym centrum tego, co można nazwać „anty-Słowem”,
218 2, | człowieka bakcyl sprzeciwu wobec Tego, który „od początku” ma
219 2, | świat o grzechu”. Jest do tego definitywnie wezwany Krzyżem
220 2, | I równocześnie z głębi tego cierpieniu, a pośrednio —
221 2, | Krzyżowa ofiara jest w pełnym tego słowa znaczeniu własnym
222 2, | Parakleta-Pocieszyciela jako Tego, „który przekonuje świat
223 2, | Mk 1, 15). Potwierdzeniem tego właśnie wezwania jest „przekonywanie
224 2, | Ducha Świętego, jako do Tego, który świadczy, że w dziejach
225 2, | zidentyfikowany w całej skali tego zła, jakie jest mu właściwe.
226 2, | jest jakby dalekim echem tego „żalu” z powodu stworzenia
227 2, | święta przypisuje Bogu? Tego „wyrzutu”, który wpisując
228 2, | zarazem odzwierciedleniem tego procesu, w którym wyrzut
229 2, | potwierdza się prawdziwość tego, co św. Augustyn pisze o
230 2, | natomiast na odmowie przyjęcia tego zbawienia, jakie Bóg ofiaruje
231 2, | radykalnej odmowie przyjęcia tego odpuszczenia, którego wewnętrznym
232 2, | stwierdził, iż „grzechem tego wieku jest utrata poczucia
233 2, | wyprowadzeni z orbity „sądu” — tego „sądu”, jakim „władca tego
234 2, | tego „sądu”, jakim „władca tego świata został osądzony” (
235 3, | stulecia i tysiąclecia wedle tego, jak przebiegają one przed
236 3, | obecnością wiecznego „Teraz”. Tego, „Który jest, Który był,
237 3, | był, i Który przychodzi”. Tego, który jest „Alfy i Omegą,
238 3, | którego Kościół słowami tego samego Symbolu wyznaje Synem
239 3, | Jubileusz odnosi się do tego dzieła i odnosi się także —
240 3, | jego głębię — do Sprawcy tego dzieła: do Osoby Ducha Świętego. ~„
241 3, | doskonale posłuszne wobec tego samo udzielania się Boga,
242 3, | można było bardziej dać tego życia, jakie jest w Bogu,
243 3, | się w nowy sposób źródło tego bożego życia w dziejach
244 3, | Wcieleniem i przeniknione od tego momentu mocami Odkupienia,
245 3, | tylko w wymiar historyczny tego Jubileuszu — nie tylko zatrzymać
246 3, | poprzez chrystologiczną treść tego faktu sięgnąć w wymiar pneumatologiczny,
247 3, | szczególną sposobnością do tego, ażeby rozważyć tajemnice
248 3, | nie tylko przybliża się do tego świata, ale jest w nim obecny,
249 3, | niedoskonałości w stosunku do Tego, który jest Bytem najdoskonalszym.
250 3, | zgody, tak że nie czynicie tego, co chcecie” (Ga 5, 16 n.).
251 3, | żyją według ciała, dążą do tego, czego chce ciało; ci zaś,
252 3, | którzy żyją według Ducha — do tego, czego chce Duch”. Żyjemy
253 3, | wiary w Ducha Prawdy jako Tego, który daje życie. Ciało
254 3, | ludzkich zachowań. Najwyższym tego wyrazem jest materializm,
255 3, | powiedzieć, że często używa się tego słowa niejednoznacznie —
256 3, | epifenomenach) materii, która wedle tego systemu jest jedyną i wyłączną
257 3, | systematycznym rozbudowaniem tego oporu i sprzeciwu, na które
258 3, | Apostoł w drugiej części tego samego zdania: „duch do
259 3, | Jest on wiecznym świadkiem tego zwycięstwa nad śmiercią,
260 3, | śmierci głosi równocześnie Tego, który daje to życie. Który
261 3, | współpracuje z Nim w dawaniu tego życia. Jeżeli bowiem „ciało
262 3, | nikt inny — jest świadom tego, co w człowieku wewnętrzne,
263 3, | według Ducha” i „dąży do tego, czego chce Duch”. ~
264 3, | być odkrywana także racja tego odnajdywania siebie przez
265 3, | Boga, a utajonym szafarzem tego życia i tej chwały jest
266 3, | podporządkowują go „władcy tego świata”. ~Wielki Jubileusz
267 3, | realizacji i dowartościowaniu tego wszystkiego, co we współczesnym
268 3, | Bosko-ludzkiej konstytucji, oraz tego posłannictwa, które pozwala
269 3, | podobieństwo”. Pod działaniem zaś tego samego Ducha człowiek, a
270 3, | ostatecznych przeznaczeń w Bogu. Tego właśnie przybliżania się
271 3, | dostrzegać w Duchu Świętym — Tego, który budzi w sercu głębokie
272 3, | ludzkość jest zagrożona. Wobec tego zagrożenia — więcej, w doświadczeniu
273 3, | tajemnicy swojego Syna. Wyraz tego znajdujemy w nauce Soboru: „
274 3, | nawiązuje. Kościół pragnie do tego wielkiego Jubileuszu przygotować
275 Zakon, | co człowieka „szpeci”, „z tego, co jest trudne.”; On leczy
276 Zakon, | i Miłością, i który bez tego źródła Prawdy i Miłości
277 Zakon, | miłości, Kościół patrzy na Tego, który jest Miłością Ojca
Ecclesia de Eucharistia
Rozdzial, Paragraf
278 Wpr, 2 | Wieczerzy, byli świadomi tego, co oznaczały słowa wypowiedziane
279 Wpr, 3 | Może były nawet świadkami tego, co dokonało się w ich cieniu
280 Wpr, 4 | krzyża i uwielbienia. Do tego miejsca i do tej godziny
281 Wpr, 7 | odnowionego przeżywania tego doświadczenia? ~
282 Wpr, 10 | adoracji eucharystycznej. Do tego dochodzą też tu iówdzie,
283 Wpr, 10 | katolickiego odnośnie do tego przedziwnego Sakramentu.
284 I, 11 | jest tylko przywołaniem tego wydarzenia, lecz jego sakramentalnym
285 I, 11 | Odkupienia ».11 Ofiara ta ma do tego stopnia decydujące znaczenie
286 I, 12 | Chryzostom: « Ofiarujemy wciąż tego samego Baranka, nie jednego
287 I, 12 | innego jutro, ale zawsze tego samego. Z tej racji i ofiara
288 I, 15 | przestały istnieć tak, że od tego momentu stały się czcigodnym
289 I, 16 | przez Komunię: otrzymujemy Tego, który ofiarował się za
290 I, 17 | Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy, spożywajcie z tym
291 I, 20 | 20. Znaczącą konsekwencją tego wpisanego wEucharystię ukierunkowania
292 II, 23 | Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba » (1 Kor 10,
293 II, 23 | stanowiło o jego trwaniu. Jest tego świadomy Autor Liturgii
294 II, 25 | oblicze Chrystusa w duchu tego, co proponowałem wListach
295 II, 25 | może zaniedbać pogłębiania tego aspektu kultu eucharystycznego,
296 III, 27 | wskazuje na potrójne znaczenie tego wyrażenia. Z jednej strony, «
297 III, 29 | kapłana zmocą święceń, jak tego wyraźnie nauczał Sobór Laterański
298 IV, 34 | między wiernymi. W dążeniu do tego celu ma do dyspozycji Słowo
299 IV, 34 | szczególnym określeniem tego wyjątkowego sakramentu.~
300 IV, 36 | spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha » (1 Kor 11, 28).
301 IV, 36 | aby nie zbliżać się do tego świętego Stołu z nieczystym
302 IV, 38 | komunii w Kościele, domaga się tego, by była sprawowana w kontekście
303 IV, 39 | iapostolskiego Kościoła ».79 Wynika z tego, że wspólnota prawdziwie
304 IV, 39 | sprawowana przez biskupa, albo tego, któremu powierzył on to
305 IV, 40 | Skutecznie nawiązywał do tego św. Augustyn, który, przypominając
306 IV, 40 | waszą tajemnicą ».84 A z tego stwierdzenia wyprowadzał
307 IV, 44 | przywrócona w pełni ta więź. Tego rodzaju koncelebracja nie
308 IV, 45 | duchownego katolickiego isą do tego odpowiednio przygotowani. 95
309 IV, 46 | sint wyraziłem uznanie dla tego przepisu, który przy odpowiednim
310 V, 49 | 49. W kontekście tego wzniosłego poczucia sensu
311 V, 52 | 52. Z tego, co zostało wyżej powiedziane,
312 V, 52 | Kościoła. Dla wzmocnienia tego głębokiego poczucia wartości
313 VI, 56 | serca, ponownym przeżywaniem tego, czego osobiście doświadczyła
314 VI, 57 | zatem nie brakuje również tego, co Chrystus uczynił dla
315 VI, 57 | nieustanne przyjmowanie tego daru. Oznacza to, że –na
316 Zak, 60 | Jeruzalem ».103 Wypełnianie tego programu odnowionej gorliwości
317 Zak, 61 | chrzest. Aby nie utracić tego skarbu, potrzeba jednak
318 Zak, 61 | rzeczywiście świadomi wielkości tego daru. Zaprasza nas do tego
319 Zak, 61 | tego daru. Zaprasza nas do tego nieprzerwana tradycja, która
Evangelium vitae
Rozdzial, Paragraf, Numer
320 Wprow, 1, | samego Boga. ~Wzniosłość tego nadprzyrodzonego powołania
321 Wprow, 1, | absolutnego poszanowania tego swojego podstawowego dobra.
322 Wprow, 1, | podstawowego dobra. Uznanie tego prawa stanowi fundament
323 Wprow, 1, | Obrońcami i rzecznikami tego prawa powinni być w sposób
324 Wprow, 2, | konstytucji, nie tylko nie karze tego rodzaju praktyk wymierzonych
325 Wprow, 3, | krzykiem w obronie ubogich tego świata, tych, którzy są
326 I, 1, | logiki” Złego, to znaczy tego, który „od początku był
327 I, 1, | jest smutnym świadectwem tego, z jak przerażającą szybkością
328 I, 1, | Iz 26, 21; Ez 24, 7-8). Z tego tekstu Kościół zaczerpnął
329 I, 2, | zyskują status „prawa”, do tego stopnia, że żąda się uznania
330 I, 2, | które mają odwracać uwagę od tego, że w rzeczywistości zagrożone
331 I, 2, | Rozpatrując całą sytuację z tego punktu widzenia, można mówić
332 I, 2, | niestety prowadzą łącznie do tego samego straszliwego rezultatu.
333 I, 2, | nadzieję. Tragicznym przejawem tego wszystkiego jest rozpowszechnianie
334 I, 2, | postępuje i dziś wielu możnych tego świata. Oni także są przerażeni
335 I, 2, | depresji i lęku o przyszłość. Tego rodzaju okoliczności mogą
336 I, 3, | za posiadacza praw tylko tego, kto dysponuje pełną albo
337 I, 3, | jednak dokładne zaprzeczenie tego, do czego dążyło w ciągu
338 I, 3, | nie można zaprzeczyć, że tego rodzaju kultura śmierci
339 I, 3, | I właśnie w perspektywie tego zawierzenia Bóg obdarza
340 I, 4, | jego ciężar. Doświadczył tego Dawid, który „uczyniwszy,
341 I, 4, | transcendentny” charakter tego, że „istnieje jako człowiek”.
342 I, 4, | swobodnie manipulować. ~Do tego zdaje się prowadzić swoisty
343 I, 4, | człowieka, wraz z wszystkimi tego zgubnymi konsekwencjami
344 I, 4, | się, niestety, podobna do tego, które opisuje św. Paweł
345 I, 5, | absolutnej pewności co do tego, że zgodnie z Bożym zamysłem
346 II, 1, | wartości życia ludzkiego; z tego „źródła” czerpie on zwłaszcza
347 II, 1, | i najpierwotniejszy sens tego rozważania orędzia objawionego
348 II, 3, | Kościoła. Głosząc Jezusa jako Tego, który „przeszedł dobrze
349 II, 3, | dokonującej się tajemnicy tego życia, które przychodzi
350 II, 3, | 6-7). Jezus doświadcza tego ubóstwa przez całe swoje
351 II, 4, | zrozumieć głęboką motywację tego intuicyjnego przeświadczenia,
352 II, 4, | stworzenia jest wyrazem tego samego przeświadczenia.
353 II, 4, | 7). ~Boskie pochodzenie tego ducha życia wyjaśnia, dlaczego
354 II, 4, | zakończyło się ukształtowaniem tego arcydzieła, jakim jest człowiek,
355 II, 4, | powiedział: «Ja patrzę na tego, który jest biedny i zgnębiony
356 II, 4, | Tylko w ten sposób, w blasku tego obrazu, człowiek może dostąpić
357 II, 5, | królestwa Bożego” (J 3, 3). Dar tego życia stanowi właściwy przedmiot
358 II, 5, | jedynego prawdziwego Boga oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa
359 II, 5, | pogłębia w Boskich wymiarach tego dobra. W podobnej perspektywie
360 II, 6, | Dlatego Bóg jest jedynym Panem tego życia: człowiek nie może
361 II, 6, | brata (krewnego, członka tego samego narodu czy cudzoziemca
362 II, 6, | człowiek nie jest obcy dla tego, kto powinien być bliźnim
363 II, 6, | przestaje być wrogiem dla tego, kto ma obowiązek go kochać (
364 II, 9, | kulturowym i religijnym, w którym tego rodzaju pokusy nie są znane,
365 II, 9, | sobie głębokie zaufanie do Tego, który „leczy wszystkie (...)
366 II, 11 | Będą patrzeć na Tego, którego przebili” (J 19,
367 II, 11, | aby wspólnie kontemplować Tego, którego przebili i który
368 II, 11, | Ale właśnie w obliczu tego wszystkiego, „widząc, że
369 II, 11, | do najgłębszych korzeni tego, co się wydarzyło. Jezus,
370 II, 11, | egzystencji. ~Jesteśmy do tego zdolni, bo Ty, o Panie,
371 III, 1, | życiu samego Boga. Droga do tego życia prowadzi przez zachowywanie
372 III, 1, | stworzony na podobieństwo Tego, który rządzi wszechświatem.
373 III, 2, | i głębszego zrozumienia tego, czego przykazanie Boże
374 III, 2, | ale poważnym obowiązkiem tego, kto jest odpowiedzialny
375 III, 2, | szczególnie często powracało do tego zagadnienia, było zawsze
376 III, 2, | Żadna władza nie ma prawa do tego zmuszać ani na to przyzwalać” 52. ~
377 III, 3, | ciąży jest — niezależnie od tego, w jaki sposób zostaje dokonane —
378 III, 3, | ona słaba i bezbronna do tego stopnia, że jest pozbawiona
379 III, 3, | zatroszczyć się — a nie uczynili tego — o skuteczną politykę rodzinną
380 III, 3, | jeżeli nie jest nim od tego momentu. Tę oczywistą prawdę,
381 III, 3, | istnieje dokładny program tego, kim będzie ta żywa istota:
382 III, 3, | swego poczęcia i dlatego od tego samego momentu należy jej
383 III, 3, | i określonego potępienia tego czynu, wyrażają wielki szacunek
384 III, 3, | ludzkiego, „niezależnie od tego, czy zabójstwo stanowi cel
385 III, 3, | którzy dopuszczają się tego przestępstwa, wiedząc, jaką
386 III, 3, | różnego rodzaju anomalie. Tego rodzaju mentalność jest
387 III, 4, | rozwiniętych: skłania go do tego między innymi nieustanny
388 III, 4, | człowieka: nawet gdyby sam tego chciał, gdyby wręcz o to
389 III, 4, | Chrystusa: jest to zwycięstwo Tego, który przez swą odkupieńczą
390 III, 4, | określonej i wybranej przez Tego (por. J 13, 1), który sam
391 III, 5, | życiem własnym oraz życiem tego, który się jeszcze nie narodził:
392 III, 5, | obowiązków ludzkiej osoby. Wobec tego głównym zadaniem sprawujących
393 III, 5, (94) | AAS 33 (1941), 200. Do tego tematu Encyklika nawiązuje
394 III, 5, | prawom. Jest to moc i odwaga tego, kto gotów jest nawet iść
395 III, 5, | podstawowe, które właśnie z tego względu powinno być przewidziane
396 III, 6, | godnością osoby, stworzonej na. Tego obraz: takiego wyboru nie
397 III, 6, | dążyć wytrwale i z odwagą do tego, by w naszej epoce, w której
398 III, 7, | W Kościele zrodzonym z tego głoszenia Ewangelii nieustannie
399 III, 7, | wspólnoty. Wspólnotowy charakter tego zadania nie pozbawia ani
400 III, 8, | które upodobniłyby nas do tego świata (por. Rz 12, 2).
401 III, 9, | Ewangelii życia w pełnym tego słowa znaczeniu. Więcej —
402 III, 9, | 138], 14). Jest to postawa tego, kto widzi życie w całej
403 III, 9, | odpowiedzialności. Jest to postawa tego, kto nie próbuje zagarnąć
404 III, 9, | kontemplacji, nie może wyrazić tego inaczej, jak tylko przez
405 III, 9, | proces życiowy pochodzi od tego Życia, które przerasta wszelkie
406 III, 9, | kontemplować i wielbić: z tego Życia tryska życie” 109. ~
407 III, 9, | zachwycającym, wydarzeniem godnym tego, by opiewać je z radością
408 III, 10 | Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro
409 III, 10, | List św. Jakuba: „jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro
410 III, 10, | syta!» — a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują
411 III, 10, | stanowią wymowny przykład tego, czego potrafi dokonać chrześcijańska
412 III, 10, | zaangażowane i głęboko świadome tego, jak decydujące znaczenie
413 III, 11, | początku ich życia: wymaga tego posłuszeństwo Bożemu przykazaniu
414 III, 12, | poszukiwaniem i upowszechnianiem tego rodzaju metod, troszcząc
415 III, 12, | miłości, nie akcentując tego, co oszpeca i poniża ludzką
416 III, 12, | powinni unikać podkreślania tego, co może budzić lub podsycać
417 III, 12, | świadectwo prawdziwej miłości — tego daru z siebie i tego przyjęcia
418 III, 12, | miłości — tego daru z siebie i tego przyjęcia drugiego człowieka,
419 III, 12, | ufnością otwórzcie się — jeśli tego jeszcze nie uczyniłyście —
420 III, 13, | Lud życia” raduje się z tego, że może dzielić się swoją
421 Zak, 0, | jest wzorem. Jest Matką tego życia, z którego wszyscy
422 Zak, 1, | poczęła i wydała na świat Tego, który jest „Bogiem z Boga”; „
423 Zak, 1, | urzeczywistnia się inaczej — i także tego Kościół jest świadom — jak
Fides et ratio
Rozdzial, Paragraf, Numer
424 Wprow, 0, | filozoficznych. Prawdziwość tego stwierdzenia potwierdza
425 Wprow, 0, | budzi w nim kontemplacja tego, co stworzone: człowiek
426 Wprow, 0, | istnienie coraz bardziej godnym tego miana. Widzi bowiem w filozofii
427 Wprow, 0, | rozumu. Skłania mnie do tego przeświadczenie, że zwłaszcza
428 Wprow, 0, | człowieku. Wychodząc od tego i stając w obliczu wielu
429 Wprow, 0, | bycie i o Bogu. W wyniku tego ukształtowała się w ludziach
430 Wprow, 0, | radość. ~Skłania mnie do tego przede wszystkim świadomość,
431 Wprow, 0, | co ich czeka. Przyczyną tego jest także fakt, że niejednokrotnie
432 Wprow, 0, | cierpliwego poszukiwania tego, co naprawdę warto uczynić
433 I, 1, | upływie dwóch tysięcy lat od tego wydarzenia czuję się zobowiązany,
434 I, 2, | to jednak nasze poznanie tego oblicza jest nadal tylko
435 I, 2, | człowiek wyraża akceptację tego Bożego świadectwa. Oznacza
436 I, 2, | wolności jest odmowa przyjęcia tego, co pozwala na realizację
437 II, 1, | nie została wyłączona z tego procesu. Wiara wkracza nie
438 II, 1, | głupca». Według Biblii tego rodzaju głupota niesie z
439 II, 2, | autonomię w stosunku do Tego, który go stworzył, utracił
440 II, 2, | por. 2, 17). Znaczenie tego symbolu jest jasne: człowiek
441 II, 2, | skutek odwrócenia się od Tego, który jest źródłem i początkiem
442 II, 2, | przeciwstawienie między «mądrością tego świata» a mądrością Bożą
443 II, 2, | Gdzie uczony? Gdzie badacz tego, co doczesne? Czyż nie uczynił
444 III, 1, | stanowi zdolność rozumu do tego, by wzniósł się ponad to,
445 III, 1, | a właściwym przedmiotem tego pragnienia jest prawda.
446 III, 1, | także zdaje sobie sprawę z tego, że wie, i dlatego pragnie
447 III, 1, | pragnie poznać istotną prawdę tego, co postrzega. Nikomu nie
448 III, 1, | Jednakże ponad powszechnością tego rodzaju człowiek szuka absolutu,
449 III, 1, | względu na to, czy się do tego przyznaje, czy też nie odczuwa
450 III, 1, | starali się odkryć i wyrazić tego rodzaju prawdę, tworząc
451 III, 2, | określić człowieka jako tego, który szuka prawdy. ~
452 III, 2, | raczej prawdy o samej osobie: tego, kim jest i co ujawnia z
453 III, 2, | natury szuka prawdy. Celem tego poszukiwania nie jest tylko
454 III, 2, | człowiek dąży nie tylko do tego, aby w każdej ze swych decyzji
455 III, 2, | refleksji filozoficznej. ~Z tego, co dotąd powiedziałem,
456 III, 2, | możliwość osiągnięcia celu tego poszukiwania. Pomaga mu
457 III, 2, (29) | wywodzą swój początek od tego samego Boga' (Gaudium et
458 IV, 1, | dziś pierwszym świadectwem tego ludzkiego poszukiwania.
459 IV, 1, | krytyczne uświadomienie sobie tego, w co się wierzy. Przedsięwzięcie
460 IV, 1, | dla niewielu doskonałych. Tego właśnie typu ezoteryczne
461 IV, 1, | nieokrzesanymi»31. Wyjaśnienia tego początkowego braku zainteresowania
462 IV, 1, | Ponieważ «filozofia pożąda tego rodzaju mądrości, która
463 IV, 1, | 39. W dziejach tego procesu można jednakże dostrzec
464 IV, 1, | sam tak przedstawia motywy tego kroku: «...zacząłem już
465 IV, 1, | elementów wspólnych, jak i tego co odróżniało je od Objawienia.
466 IV, 1, | treściach wiary; zadania tego nie mógłby podjąć, gdyż
467 IV, 1, | podjąć, gdyż nie jest do tego przystosowany. Jego rola
468 IV, 1, | rozum powinien poszukiwać tego, co miłuje: im bardziej
469 IV, 1, | wzrastającą zdolnością pojmowania tego, co odkrywa. W tym momencie
470 IV, 1, | powinien być zadowolony z tego, jeśli zdoła w drodze rozumowania
471 IV, 2, | świadomego wyboru46. ~Z tego właśnie powodu Kościół słusznie
472 IV, 3, | wiary. Jedną z konsekwencji tego rozdziału była także narastająca
473 IV, 3, | metafizycznej i moralnej. W wyniku tego zaistniało niebezpieczeństwo,
474 V, 1, | Nie należy jednak pojmować tego rozeznania przede wszystkim
475 V, 1, | propozycjach filozoficznych tego, co jest w nich cenne i
476 V, 1, | odniesienia. Dochodzi do tego, że utożsamia się słowo
477 V, 2, | Anielskiego to najlepsza droga do tego, aby filozofia znów była
478 V, 2, | jak pozytywne były skutki tego papieskiego wezwania. Studia
479 V, 2, | wyrażające naczelną ideę tego tekstu, do których nawiązałem
480 V, 2, | filozofii nowożytnej. Znamiennym tego przykładem jest wpływ dzieła
481 VI, 1, | znaczący i prawdziwy także tego, co przekracza wszelkie
482 VI, 1, | 2, 13-14). ~W świetle tego tekstu zakres naszej refleksji
483 VI, 1, | Indiach, jest wydobycie z tego bogatego dziedzictwa elementów
484 VI, 1, | kulturami, nie może wyrzec się tego, co zyskał dzięki inkulturacji
485 VI, 1, | kulturami wschodnimi, i z tego dziedzictwa zaczerpnie nowe
486 VI, 1, | do lepszego zrozumienia tego słowa. Jest przy tym oczywiste,
487 VI, 1, | prawdy w najprostszym sensie tego słowa; co więcej, jest pobudzany
488 VI, 1, | Potwierdzeniem owocności tego rodzaju więzi jest osobiste
489 VI, 2, | Czymś wyraźnie różnym od tego słusznego postulatu jest
490 VI, 2, | byłby skłonny się zamknąć. Tego rodzaju problematyka rozszerza
491 VI, 2, | Można powiedzieć, że bez tego pobudzającego wpływu słowa
492 VI, 2, | rezygnuje z niej. Potwierdzenie tego przekonania znajdujemy także
493 VII, 1, | się w próbach rozwiązania tego problemu, a także różne
494 VII, 1, | wykraczają poza granice tego co faktyczne i empiryczne;
495 VII, 1, | ludzkiej zdolności do poznania tego wymiaru transcendentnego
496 VII, 1, | nieustannie odwołuje się do tego, co wykracza poza granice
497 VII, 1, | Bogu. Próby zrozumienia tego słowa nie mogą bez końca
498 VII, 1, | mogą oni uchylić się od tego obowią— ~Jestem przekonany,
499 VII, 1, | zawartej w danej myśli od tego, co może w niej być błędne
500 VII, 1, | czasem niektórzy teolodzy. Tego rodzaju praktyka nie pomaga
1-500 | 501-1000 | 1001-1037 |