Rozdział V
Piękno Celebracji
Eucharystycznej
47. Opis ustanowienia
Eucharystii w Ewangeliach synoptycznych porusza prostotą i «
dostojnością », z jaką Jezus w wieczór Ostatniej Wieczerzy
ustanawia ten wielki Sakrament. Istnieje pewien epizod, który w pewnym sensie
jest preludium: namaszczenie w Betanii. Pewna kobieta, utożsamiona
przez Jana z Marią – siostrą Łazarza, wylewa na głowę
Jezusa flakonik drogocennego olejku, wywołując wśród
uczniów, szczególnie u Judasza (por. Mt 26, 8; Mk 14, 4; J
12, 4), negatywną reakcję, jakby ten gest, biorąc po uwagę
potrzeby biednych, był « marnotrawstwem » nie do przyjęcia. Jednak
ocena ze strony Jezusa jest zupełnie inna. Z całym poszanowaniem
obowiązku wspierania potrzebujących, którymi uczniowie zawsze
będą musieli się zajmować –« ubogich zawsze macie u siebie
» (Mt 26, 11; Mk 14, 7; por. J 12, 8) – On,
myśląc o zbliżającej się chwili swojej śmierci i
złożenia do grobu, docenia namaszczenie, którego dostąpił
jako zapowiedź tej czci, jakiej Jego ciało, nierozerwalnie
związane z tajemnicą Jego osoby, będzie godne także po
śmierci.
W Ewangeliach synoptycznych rozwinięciem opowiadania
jest wyznaczenie przez Jezusa zadania uczniom, którzy mieli przygotować
starannie « dużą salę » gdzie mogliby spożyć
Paschę (por. Mk 14, 15; Łk 22, 12), oraz przekaz o
ustanowieniu Eucharystii. Ukazując przynajmniej w zarysie niektóre hebrajskie
obrzędy wieczerzy paschalnej, aż do hymnu Hallel (por. Mt
26, 30; Mk 14, 26), opis – chociaż z odmiennościami
różnych tradycji – przekazuje w sposób zwięzły i uroczysty
zarazem słowa Chrystusa wypowiedziane nad chlebem i nad winem, które On
sam przyjął za konkretne znaki swego ofiarowanego Ciała iswej
przelanej Krwi. Te wszystkie szczegóły zostały zapamiętane przez
Ewangelistów dzięki praktyce « łamania chleba », która
zakorzeniła się już w pierwotnym Kościele. Lecz oczywiste
jest, iż od czasów Jezusa, wydarzenie Wielkiego Czwartku nosi widzialne
oznaki « wrażliwości » liturgicznej, formującej się na
bazie tradycji starotestamentalnej i otwartej na przekształcenia
wcelebracji chrześcijańskiej, tak by harmonijnie wyrażała
ona nową treść Paschy.
|