|
„A śmierci już odtąd nie
będzie” (Ap 21, 4): blask zmartwychwstania
105. Zwiastowanie przyniesione Maryi
przez anioła rozpoczyna się i kończy słowami budzącymi
otuchę: „Nie bój się, Maryjo” i „dla Boga (...) nie ma nic
niemożliwego” (Łk 1, 30. 37). Istotnie, dziewicza Matka w całym
swoim życiu zachowuje pewność, że Bóg jest blisko Niej i
wspomaga Ją swą troskliwą dobrocią. To samo można
powiedzieć o Kościele, który znajduje „schronienie” (por. Ap 12, 6)
na pustyni — w miejscu, gdzie Bóg poddaje swój lud próbie, ale także
objawia nam swą miłość (por. Oz 2, 16). Maryja jest
żywym słowem pocieszenia dla Kościoła zmagającego
się ze śmiercią. Ukazując nam Syna, zapewnia nas, że w
Nim moce śmierci już zostały pokonane: „Śmierć
zwarła się z życiem i w boju, o dziwy, choć poległ
Wódz życia, króluje dziś żywy” 141.
Baranek złożony w ofierze żyje ze
znamionami męki w blasku zmartwychwstania. Tylko On jeden panuje nad
wszystkimi wydarzeniami historii: łamie jej „pieczęcie” (por. Ap 5,
1-10) i utwierdza — w czasie i poza czasem — władzę życia nad
śmiercią. W „nowym Jeruzalem”, to znaczy w nowym świecie, ku
któremu zmierzają dzieje ludzkości, „śmierci już
odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku ni trudu
już [odtąd] nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły”
(Ap 21, 4).
Podążając z ufnością do „nowego
nieba i nowej ziemi” (por. Ap 21, 1) jako lud pielgrzymujący, lud
życia i dla życia, kierujemy ufne spojrzenie ku Tej, która jest dla
nas znakiem „pewnej nadziei i pociechy” 142.
O Maryjo,
jutrzenko nowego świata,
Matko żyjących,
Tobie zawierzamy sprawę życia:
spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze
dzieci, którym nie pozwala się przyjść na świat,
ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia,
mężczyzn i kobiet — ofiary nieludzkiej przemocy,
starców i chorych zabitych przez obojętność
albo fałszywą litość.
Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego Syna
potrafili otwarcie i z miłością głosić
ludziom naszej epoki
Ewangelię życia.
Wyjednaj im łaskę przyjęcia jej
jako zawsze nowego daru,
radość wysławiania jej z wdzięcznością
w całym życiu
oraz odwagę czynnego i wytrwałego
świadczenia o niej,
aby mogli budować,
wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli,
cywilizację prawdy i miłości
na cześć i chwałę Boga Stwórcy,
który miłuje życie.
W Rzymie, u Św. Piotra, dnia 25 marca 1995, w uroczystość
Zwiastowania Pańskiego, w siedemnastym roku mego Pontyfikatu.
Jan Paweł II, papież
|