|
Znamiona i wymogi królestwa
14. Jezus objawia stopniowo znamiona i
wymogi Królestwa poprzez swe słowa, swe czyny i swoją osobę.
Królestwo Boże przeznaczone jest dla wszystkich
ludzi, gdyż wszyscy są powołani, by być jego
członkami. Dla podkreślenia tego aspektu, Jezus przybliżył
się zwłaszcza do tych, którzy znajdowali się, na marginesie
społeczeństwa, dając im pierwszeństwo, gdy głosił
Dobrą Nowinę. Na początku swej posługi obwieszcza On,
że został posłany, aby ubogim głosić Dobra Nowinę
(por. Łk 4, 18). Wszystkim ofiarom odrzucenia i pogardy Jezus oświadcza:
„Błogosławieni jesteście wy, ubodzy” (Łk 6, 20), a
ponadto tym zepchniętym na margines pozwala już doświadczać
wyzwolenia, gdy „przebywa z nimi”, a nawet „jada z nimi” (por. Łk
5, 30; 15, 2), traktuje ich jak równych sobie i przyjaciół (por. Łk 7,
34), daje im odczuć, że Bóg ich kocha i objawia w ten sposób Jego
niezmierną czułość względem potrzebujących i
grzeszników (por. Łk 15, 1-32).
Wyzwolenie i zbawienie, które przynosi Królestwo
Boże, docierają do człowieka zarówno w jego wymiarze fizycznym,
jak i duchowym. Dla misyjnej posługi Jezusa znamienne są dwa rodzaje
czynów: uzdrawianie i odpuszczanie grzechów. Liczne uzdrowienia ukazują
Jego ogromne współczucie wobec ludzkich nieszczęść,
oznaczają jednak również, że w Królestwie nie będzie
już chorób ani cierpień i że Jego posłannictwo
zdąża od samego początku do wyzwolenia od nich ludzi. W
Jezusowej perspektywie uzdrowienia są również znakiem wybawienia
duchowego, to znaczy uwolnienia od grzechu. Dokonując uzdrowień,
Jezus wzywa do wiary, do nawrócenia, do tego, by pragnąć przebaczenia
(por. Łk 5, 24). Po przyjęciu wiary uzdrowienie pobudza, by
iść dalej: wprowadza w zbawienie (por. Łk 18, 42-43).
Uwolnienia od opętania przez złego ducha, będącego
najwyższym złem oraz symbolem grzechu i buntu przeciw Bogu, są
znakami, że „przyszło do was Królestwo Boże” (Mt 12, 28).
15. Królestwo ma na celu
przekształcenie stosunków między ludźmi i urzeczywistnia
się stopniowo, w miarę jak ludzie uczą się kochać,
przebaczać i służyć sobie wzajemnie. Jezus podejmuje
całe Prawo, ogniskując je na przykazaniu miłości (por. Mt
22, 34-40; Łk 10, 25-28). Przed opuszczeniem swoich daje im „nowe
przykazanie”: „Abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was
umiłowałem” (J 13, 34; por. 15, 12). Miłość,
który Jezus umiłował świat, znajduje swój najwyższy wyraz w
ofierze Jego życia za ludzi (por. J 15, 13), ukazującej
miłość Ojca względem świata (por. J 3, 16).
Dlatego naturą Królestwa jest komunia wszystkich ludzi pomiędzy
sobą i z Bogiem.
Królestwo dotyczy wszystkich ludzi,
społeczeństwa, całego świata. Pracować dla Królestwa
znaczy uznawać i popierać Boży dynamizm, który jest obecny w
Ludzkiej historii i ją przekształca. Budować Królestwo znaczy
pracować na rzecz wyzwolenia od zła we wszelkich jego formach. Krótko
mówiąc, Królestwo Boże jest wyrazem i urzeczywistnieniem zbawczego
planu w całej jego pełni
|