|
Królestwo Boże wypełnia się i
zostaje ogłoszone w Zmartwychwstałym Chrystusie
16. Wskrzeszając Jezusa z
martwych, Bóg zwyciężył śmierć i w Nim
zapoczątkował ostatecznie swoje Królestwo. W czasie życia
ziemskiego Jezus jest prorokiem Królestwa, a po swej męce,
zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu uczestniczy we władzy Boga i w
Jego panowaniu nad światem (por. Mt 28, 18; Dz 2, 36; Ef 1,
18-21). Zmartwychwstanie nadaje zasięg uniwersalny orędziu Chrystusa,
Jego działalności i całemu Jego posłannictwu. Uczniowie
zdają sobie sprawę, że Królestwo jest już obecne w osobie
Jezusa i budowane jest stopniowo w człowieku i świecie poprzez
tajemniczą więź z Jego osobą.
Po zmartwychwstaniu bowiem głoszą oni Królestwo,
zwiastując Jezusa, który umarł i zmartwychwstał. Filip w Samarii
„nauczał o Królestwie Bożym oraz o imieniu Jezusa Chrystusa” (Dz
8, 12). Paweł w Rzymie głosił Królestwo Boże i nauczał
o Panu Jezusie Chrystusie (por. Dz 28, 31). Także pierwsi
chrześcijanie głosili „Królestwo Chrystusa i Boga” (Ef 5, 5;
por. Ap 11, 15; 12, 10), czy też „wieczne Królestwo Pana naszego i
Zbawcy, Jezusa Chrystusa” (por. 2 P 1, 11). To na głoszeniu Jezusa
Chrystusa, z którym Królestwo się utożsamia, skupia się
nauczanie pierwotnego Kościoła. Tak jak wówczas, również dzisiaj
trzeba połączyć razem zwiastowanie Królestwa Bożego
(treść kerygmatu Jezusa) i głoszenie wydarzenia Jezusa Chrystusa
(które jest kerygmatem Apostołów). Te dwa orędzia
uzupełniają się i wyjaśniają wzajemnie.
|