|
Rozesłanie „aż po krańce ziemi” (dz
1, 8)
22. Wszyscy Ewangeliści
kończą opis spotkania Zmartwychwstałego ze swymi Apostołami
nakazem misyjnym: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi.
Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody (...). A oto Ja jestem z
wami poprzez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt
28, 18-20; por. Mk 16, 1.5-18; Łk
24, 46-49; J 20, 21-23).
To rozesłanie jest rozesłaniem w Duchu, jak jasno
widać w tekście Janowym: Chrystus posyła swoich na świat,
jak Ojciec posłał Jego, i dlatego daje im Ducha. Łukasz ze swej
strony łączy ściśle świadectwo, jakie Apostołowie
będą musieli dawać Chrystusowi, z działaniem Ducha, który
uzdolni ich do wypełniania otrzymanego nakazu.
23. Różne formy „mandatu misyjnego”
zawierają punkty wspólne oraz pewne akcenty charakterystyczne; dwa
elementy znajdują się jednak we wszystkich wersjach. Przede
wszystkim, wymiar uniwersalny zadania powierzonego Apostołom: „wszystkie
narody” (Mt 28, 19); „na cały świat (...) wszelkiemu
stworzeniu” (Mk 16, 15); „wszystkim narodom” (Łk 24, 47); „aż
po krańce ziemi” (Dz 1, 8). Na drugim miejscu zapewnienie dane im
przez Pana, że w zadaniu tym nie zostaną sami, ale otrzymają
zdolność i środki, by prowadzić swą misję. Jest
to obecność i moc Ducha oraz pomoc Jezusa: „Oni zaś poszli i
głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z
nimi” (Mk 16, 20).
Jeśli chodzi o rozłożenie akcentów w opisach
rozesłania Apostołów, to Marek przedstawia misję jako
głoszenie lub kerygmat: „Głoście Ewangelię” (Mk 16,
15). Celem Ewangelisty jest doprowadzenie czytelników do powtórzenia wyznania
wiary Piotra: „Ty jesteś Mesjasz” (Mk 8, 29) i do tego, by
powiedzieli, jak rzymski setnik Jezusa, który umarł na Krzyżu:
„Pozdrowienie, ten człowiek był Synem Bożym” (Mk 15, 39).
U Mateusza nacisk kładzie się na założenie i nauczanie
Kościoła (por. Mt 28, 19-20; 16, 18). Nakaz misyjny w jego
ujęciu ukazuje, że głoszenie Ewangelii musi być
dopełnione przez odpowiednią katechezę kościelną i
sakramentalną. Łukasz przedstawia posłannictwo Apostołów
jako świadectwo (por. Łk 24, 48; Dz 1, 8), które
dotyczy przede wszystkim zmartwychwstania (por. Dz 1, 22). Misjonarz
wezwany jest do wiary w przemieniającą moc Ewangelii i do
głoszenia tego, co Łukasz tak dobrze ukazuje w swej Ewangelii,
mianowicie otwarcia się na miłość i miłosierdzie Boga,
doświadczenia całkowitego wyzwolenia, sięgającego aż
do korzenia wszelkiego zła, do grzechu.
Jedynie Jan mówi wyraźnie o posłaniu (wyraz ten
etymologicznie znaczy to samo, co misja) i łączy bezpośrednio
misję, którą Jezus powierzył swym uczniom, z posłannictwem,
które On sam otrzymał od Ojca: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja
was posyłam” (J 20, 21.). Jezus mówi do Ojca: „Jak Ty Mnie
posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posyłam”
(J 17, 78). Cały misyjny sens Ewangelii Janowej znajduje swój wyraz
w „modlitwie arcykapłańskiej”: „To jest życie wieczne: aby znali
Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś,
Jezusa Chrystusa” (J 17, 4). Ostatecznym celem misji jest danie
uczestnictwa w komunii, jaka istnieje pomiędzy Ojcem i Synem. Uczniowie
winni żyć w jedności pomiędzy sobą, trwając w
Ojcu i w Synu, „aby świat poznał i uwierzył” (por. J 17,
21-23). Jest to bardzo znamienny tekst misyjny, który pozwala zrozumieć,
że na podobieństwo Kościoła, który żyje
jednością w miłości — o wartości misjonarza decyduje przede
wszystkim to, kim on jest, a potem dopiero to, co on mówi lub czyni.
Cztery Ewangelie zatem, przy zasadniczej jedności samej
misji, wykazują pewien pluralizm, który odzwierciedla doświadczenia i
różne sytuacje pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Jest ona
owocem dynamicznego impulsu samego Ducha; zachęca do zwracania uwagi na
różne charyzmaty misyjne oraz różne warunki środowiskowe i
ludzkie. Wszyscy Ewangeliści podkreślają jednak, że misja
uczniów jest współpracą z misją Chrystusa: „Oto Ja jestem z wami
przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,
20). Misja przeto nie opiera się na zdolnościach ludzkich, ale na
mocy Zmartwychwstałego.
|