58.W Eucharystii Kościół łączy się w pełni zChrystusem i z Jego ofiarą, utożsamiając się zduchem Maryi. Jest to prawda, którą można zgłębić odczytując ponownie « Magnificat » w perspektywie eucharystycznej. Eucharystia jest bowiem, podobnie jak hymn Maryi, przede wszystkim uwielbieniem i dziękczynieniem. Kiedy Maryja wznosi okrzyk: « Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim », nosi już w łonie Jezusa. Wielbi Ojca « przez » Jezusa, lecz wielbi Go także « w » Jezusie i « z » Jezusem.

To jest właśnie prawdziwa « postawa eucharystyczna ». 

Jednocześnie Maryja wspomina wspaniałe dzieła, jakich Bóg dokonał w dziejach zbawienia, zgodnie z obietnicą, jaką złożył ojcom (por. Łk 1, 55), ogłaszając cud, który je wszystkie przewyższy – zbawcze Wcielenie. W Magnificat jest też obecny wymiar eschatologiczny Eucharystii. Za każdym razem, kiedy Syn Boży uobecnia się nam w « ubóstwie » znaków sakramentalnych chleba iwina, zasiewane jest w świecie ziarno nowych dziejów, w których władcy są « strącani z tronów », a « pokorni zostają wywyższeni » (por. Łk 1, 52). Maryja opiewa « nowe niebiosa » i « nową ziemię », które w Eucharystii znajdują swoją antycypację i w pewnym sensie programowy « zamysł ». Jeśli Magnificat wyraża duchowość Maryi, nic bardziej niż ta duchowość nie pomoże nam przeżywać tajemnicy eucharystycznej. Eucharystia została nam dana, ażeby całe nasze życie, podobnie jak życie Maryi, było jednym « magnificat »!