I. Życie człowieka - znać i kochać Boga
1 Bóg nieskończenie
doskonały i szczęśliwy zamysłem czystej dobroci, w
sposób całkowicie wolny, stworzył człowieka, by
uczynić go uczestnikiem swego szczęśliwego życia. Dlatego w
każdym czasie i w każdym miejscu jest On bliski człowiekowi.
Powołuje go i pomaga mu szukać, poznawać i miłować
siebie ze wszystkich sił. Wszystkich ludzi rozproszonych przez grzech
zwołuje, by zjednoczyć ich w swojej rodzinie - w Kościele. Czyni
to przez swego Syna, którego posłał jako Odkupiciela i
Zbawiciela, gdy nadeszła pełnia czasów. W Nim i przez Niego
Bóg powołuje ludzi, by w Duchu Świętym stali się
Jego przybranymi dziećmi, a przez to dziedzicami Jego
szczęśliwego życia.
2
Aby to Boże wezwanie zabrzmiało na całej ziemi, Chrystus
posłał Apostołów, których wybrał, dając
im nakaz głoszenia Ewangelii: "Idźcie... i nauczajcie wszystkie
narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha
Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam
przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia
świata" (Mt 28, 19-20). Umocnieni tym posłaniem,
Apostołowie "poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a
Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę
znakami, które jej towarzyszyły" (Mk 16, 20).
3
Ci, którzy z pomocą Bożą przyjęli wezwanie Chrystusa
i odpowiedzieli na nie dobrowolnie, sami z kolei, przynaglani
miłością Chrystusa, głosili wszędzie na świecie
Dobrą Nowinę. Skarb otrzymany od Apostołów został
wiernie zachowany przez ich następców. Wszyscy wierzący w
Chrystusa są powołani do przekazywania go z pokolenia na pokolenie,
głosząc wiarę, przeżywając ją we
wspólnocie braterskiej oraz celebrując ją w liturgii i w
modlitwiel .