II. Aby sądzić żywych i umarłych

678 W ślad za prorokami580 i Janem Chrzcicielem58l Jezus zapowiedział w swoim przepowiadaniu sąd, który nastąpi w dniu ostatecznym. Zostanie wtedy ujawnione postępowanie każdego człowieka582 i wyjdą na jaw tajemnice serc583. Nastąpi wtedy potępienie zawinionej niewiary, która lekceważyła łaskę ofiarowaną przez Boga584. Postawa wobec bliźniego objawi przyjęcie lub odrzucenie łaski i miłości Bożej585. Jezus powie w dniu ostatecznym: "Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili" (Mt 25, 40).

679 Chrystus jest Panem życia wiecznego. Do Niego jako do Odkupiciela świata należy pełne prawo ostatecznego osądzenia czynów i serc ludzi. "Nabył" On to prawo przez swój Krzyż. W taki sposób Ojciec "cały sąd przekazał Synowi" (J 5, 22)586. Syn jednak nie przyszedł, by sądzić, ale by zbawi587 i dać życie, które jest w Nim588. Przez odrzucenie łaski w tym życiu każdy osądza już samego siebie589, otrzymuje według swoich uczynków590 i może nawet potępić się na wieczność, odrzucając Ducha miłości591.

W skrócie

680 Chrystus Pan króluje już przez Kościół, ale jeszcze nie wszystkie rzeczy tego świata są Mu poddane. Triumf Królestwa Chrystusa nie nastąpi bez ostatniego ataku mocy zła.

681 W dniu sądu na końcu świata Chrystus przyjdzie w chwale, aby doprowadzić do ostatecznego triumfu dobra nad złem, które w historii, jak pszenica i kąkol, rosły razem.

682 Przychodząc na końcu czasów sądzić żywych i umarłych, chwalebny Chrystus objawi ukryte zamiary serc i odda każdemu człowiekowi w zależności od jego uczynków oraz jego przyjęcia lub odrzucenia laski.