|
II. Sakramenty
Kościoła
1117
Kościół za pośrednictwem Ducha, który prowadzi go
"do całej prawdy" (J 16, 13), stopniowo rozpoznawał ten
skarb otrzymany od Chrystusa i dokładnie określił sposób
"udzielania" go, podobnie jak to czynił w odniesieniu do kanonu
Pisma świętego i nauki wiary jako wierny "szafarz"
misteriów Bożych27. W ten sposób Kościół
uznał w ciągu wieków, że wśród jego
obrzędów liturgicznych jest siedem, które są we
właściwym sensie sakramentami ustanowionymi przez Chrystusa.
1118
Sakramenty są "sakramentami Kościoła" w
podwójnym znaczeniu: są sakramentami "przez
Kościół" i "dla Kościoła". Są
one sakramentami "przez Kościół", ponieważ jest
on sakramentem działania Chrystusa, który dokonuje w nim swego
dzieła dzięki posłaniu Ducha Świętego. Są one
także "dla Kościoła", będąc
"sakramentami, które budują Kościół"28,
ponieważ ukazują i udzielają ludziom, zwłaszcza w
Eucharystii, tajemnicę komunii Boga Miłości, Jednego w Trzech
Osobach.
1119
Kościół, tworząc z Chrystusem-Głową "jakby
jedną osobę mistyczną"29, działa w sakramentach jako
"organicznie ukształtowana natura społeczności
kapłańskiej"30. Przez chrzest i bierzmowanie lud kapłański
staje się zdolny do celebracji liturgii; oprócz tego
niektórzy wierni "odznaczani są przez święcenia
kapłańskie, ustanawiani są w imię Chrystusa, aby karmili
Kościół słowem i łaską Bożą"31.
1120
Posługa święceń, czyli kapłaństwo
urzędowe32, służy kapłaństwu chrzcielnemu.
Zapewnia ona, że w sakramentach działa Chrystus przez Ducha
Świętego dla Kościoła. Zbawcze posłanie powierzone
przez Ojca Jego Synowi wcielonemu zostaje powierzone Apostołom, a przez
nich ich następcom. Otrzymują oni Ducha Jezusa, by działać
w Jego imieniu i w Jego osobie (in persona Christi)33. W ten
sposób szafarz wyświęcony stanowi więź
sakramentalną, która łączy czynność
liturgiczną z tym, co powiedzieli i uczynili Apostołowie, a przez
nich z tym, co powiedział i uczynił Chrystus -
źródło i fundament sakramentów.
1121
Trzy sakramenty: chrzest, bierzmowanie i sakrament święceń
kapłańskich, oprócz tego, że udzielają łaski,
wyciskają charakter sakramentalny (czyli "pieczęć"),
przez który chrześcijanin uczestniczy w kapłaństwie
Chrystusa i należy do Kościoła, odpowiednio do swego stanu i
pełnionych funkcji. To upodobnienie do Chrystusa i Kościoła, urzeczywistniane
przez Ducha Świętego, jest nieusuwalne34; pozostaje ono w
chrześcijaninie na zawsze jako pozytywna dyspozycja do przyjęcia
łaski, jako obietnica i zapewnienie opieki Bożej oraz powołanie
do kultu Bożego i służby Kościołowi. Sakramenty te nie
mogą więc nigdy być powtórzone.
|