|
V. Sakramenty życia
wiecznego
1130
Kościół celebruje misterium swego Pana, "aż
przyjdzie", aby "Bóg był wszystkim we wszystkich" (1
Kor 11, 26; 15, 28). Od czasów apostolskich liturgia kieruje się do
swego celu przez wzywanie Ducha w Kościele: "Marana tha!"
(1 Kor 16, 22). Liturgia uczestniczy w ten sposób w pragnieniu Jezusa:
"Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z
wami... aż się spełni w Królestwie Bożym"
(Łk 22, 15-16). W sakramentach Chrystusa Kościół
otrzymuje już zadatek swego dziedzictwa, uczestniczy już w życiu
wiecznym, "oczekując błogosławionej nadziei i objawienia
się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa
Chrystusa" (Tt 2, 13). "A Duch i Oblubienica mówią:
<<Przyjdź!>>... Przyjdź, Panie Jezu!" (Ap 22, 17.
20).
Święty
Tomasz streszcza różne aspekty znaku sakramentalnego w
następujący sposób: "Sakrament jest znakiem, który
przypomina to, co było wcześniej, a mianowicie mękę
Chrystusa; który uwidacznia to, co dokonuje się w nas przez
mękę Chrystusa, a mianowicie łaskę; jest znakiem
profetycznym, to znaczy zapowiadającym przyszłą
chwałę"45.
W skrócie
1131
Sakramenty są skutecznymi znakami łaski, ustanowionymi przez
Chrystusa i powierzonymi Kościołowi. Przez te znaki jest nam
udzielane życie Boże. Obrzędy widzialne, w których
celebruje się sakramenty, oznaczają i urzeczywistniają
łaski właściwe każdemu sakramentowi. Przynoszą one
owoc w tych, którzy je przyjmują z odpowiednią
dyspozycją.
1132
Kościół celebruje sakramenty jako wspólnota
kapłańska, której strukturę tworzy kapłaństwo
chrzcielne i kapłaństwo urzędowe.
1133
Duch Święty przygotowuje do sakramentów przez słowo
Boże i wiarę, która przyjmuje słowo w sercach dobrze do
tego usposobionych. Sakramenty umacniają zatem i wyrażają
wiarę.
1134
Owoc życia sakramentalnego ma równocześnie charakter
osobowy i eklezjalny. Z jednej strony tym owocem dla każdego wiernego jest
życie dla Boga w Chrystusie Jezusie, a z drugiej strony - dla
Kościoła jest nim wzrost w miłości oraz w jego
posłaniu dawania świadectwa.
|