|
III. Nawrócenie
ochrzczonych
1427
Jezus wzywa do nawrócenia. To wezwanie jest istotnym elementem
głoszenia Królestwa: "Czas się wypełnił i
bliskie jest Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w
Ewangelię!" (Mk 1,15). W przepowiadaniu Kościoła to
wezwanie jest skierowane najpierw do tych, którzy nie znają jeszcze
Chrystusa i Jego Ewangelii. W ten sposób chrzest jest
głównym miejscem pierwszego i podstawowego nawrócenia. Przez
wiarę w Dobrą Nowinę i przez chrzest8 człowiek wyrzeka
się zła i uzyskuje zbawienie, to znaczy odpuszczenie wszystkich
grzechów i dar nowego życia.
1428
Wezwanie Chrystusa do nawrócenia nadal jednak rozbrzmiewa w
życiu chrześcijan. To drugie nawrócenie jest
nieustannym zadaniem dla całego Kościoła, który obejmuje
"w łonie swoim grzeszników" i który
będąc "święty i zarazem ciągle potrzebujący
oczyszczenia, podejmuje ustawicznie pokutę i odnowienie swoje"9. Ten
wysiłek nawrócenia nie jest jedynie dziełem ludzkim. Jest on
poruszeniem "skruszonego serca" (Ps 51, 19), pociągniętego
i dotkniętego łaską10, pobudzającą do odpowiedzi na
miłosierną miłość Boga, który pierwszy nas
umiłował11.
1429
Świadczy o tym nawrócenie św. Piotra po jego trzykrotnym
zaparciu się Nauczyciela. Pełne nieskończonego miłosierdzia
spojrzenie Jezusa wywołuje u niego łzy skruchy (Łk 22, 61-62), a
po zmartwychwstaniu Pana trzykrotnie wyznaje, że Go kocha12. Drugie
nawrócenie ma także wymiar wspólnotowy. Jest to widoczne w
wezwaniu Pana skierowanym do całego Kościoła:
"Nawróć się!" (Ap 2, 5. 16).
Święty
Ambroży mówi o dwóch rodzajach nawrócenia w
Kościele: "Kościół ma wodę i łzy:
wodę chrztu i łzy pokuty"13.
|