|
VIII. Szafarz sakramentu
pokuty
1461
Skoro Chrystus powierzył swoim Apostołom posługę
jednania53, to biskupi, jako ich następcy, oraz prezbiterzy,
współpracownicy biskupów, nadal spełniają tę
posługę. Bowiem na mocy sakramentu święceń biskupi i
prezbiterzy mają władzę odpuszczania wszystkich grzechów
"w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego".
1462
Przebaczenie grzechów jedna z Bogiem, ale także z
Kościołem. Biskup, widzialna głowa Kościoła
partykularnego, już od czasów starożytnych jest uważany
słusznie za tego, który przede wszystkim ma władzę i
posługę pojednania; kieruje on "karnością
pokutną"54. Prezbiterzy, jego współpracownicy,
pełnią tę posługę, o ile otrzymali misję albo od
swojego biskupa (czy przełożonego zakonnego), albo od papieża,
zgodnie z prawem Kościoła55.
1463
Niektóre
grzechy, szczególnie ciężkie, objęte są
ekskomuniką, najsurowszą karą kościelną, która
nie pozwala na przyjmowanie sakramentów i wykonywanie pewnych
aktów kościelnych. Według prawa kanonicznego rozgrzeszenia z
tych grzechów może udzielić tylko papież, miejscowy biskup
lub upoważnieni przez nich prezbiterzy56. W przypadku
niebezpieczeństwa śmierci każdy kapłan, nawet pozbawiony
prawa spowiadania, może rozgrzeszyć z każdego grzechu57 i z
każdej ekskomuniki.
1464
Kapłani powinni zachęcać wiernych do przystępowania do
sakramentu pokuty i zawsze być gotowi do jego udzielania, gdy
chrześcijanie w sposób uzasadniony o to proszą58.
1465
Udzielając sakramentu pokuty, kapłan wypełnia posługę
Dobrego Pasterza, który szuka zagubionej owcy; posługę dobrego
Samarytanina, który opatruje rany; Ojca, który czeka na syna
marnotrawnego i przyjmuje go, gdy powraca; sprawiedliwego Sędziego,
który nie ma względu na osobę i którego sąd jest
sprawiedliwy, a równocześnie miłosierny. Krótko
mówiąc, kapłan jest znakiem i narzędziem miłosiernej
miłości Boga względem grzesznika.
1466
Spowiednik nie jest panem, lecz sługą Bożego przebaczenia.
Szafarz tego sakramentu powinien łączyć się z intencją
i miłością Chrystusa59. Powinien mieć
głęboką znajomość chrześcijańskiego
postępowania, doświadczenie w sprawach ludzkich, szacunek i
delikatność wobec tego, który upadł; powinien kochać
prawdę, być wierny Urzędowi Nauczycielskiemu Kościoła
i cierpliwie prowadzić penitenta do uzdrowienia i pełnej
dojrzałości. Powinien modlić się za niego i pokutować,
powierzając go miłosierdziu Pana.
1467
Biorąc pod uwagę delikatny charakter i wielkość tej
posługi oraz szacunek należny osobom, Kościół
oświadcza, że każdy kapłan, który spowiada,
zobowiązany jest pod bardzo surowymi karami do zachowania absolutnej
tajemnicy odnośnie do grzechów wyznanych przez penitentów60.
Nie może on również wykorzystywać wiadomości o
życiu penitentów, jakie uzyskał w czasie spowiedzi. Tajemnica
ta, która nie dopuszcza żadnych wyjątków, nazywa
się "pieczęcią sakramentalną", ponieważ to,
co penitent wyznał kapłanowi, zostaje "zapieczętowane"
przez sakrament.
|